 |  |
Shkrimi i fundit i kësaj serie ka qenë në qershorin e largët, megjithëse unë qeshë zotuar të nxirrja të paktën një shkrim në muaj për të komentuar zhvillimet në kontekste elektorale të vendit tonë. Por ja, po afron nëntori i festave e unë mezi po gjej ngacmime e fjalë për të thënë diçka. Gjithsesi ky duket të jetë një problem personal i imi, meqenëse zhvillimet nuk kanë munguar e ato kanë qenë nga më interesantet. Lloj lloj ndodhie ka gjetur shtegun për tu penetruar në realitet e pastaj ka lënë trashëgiminë e vet në po atë realitet.
Për të kujtuar se sa i largët është qershori mjafton të kujtojmë se atëherë po zhvillohej Kampionati Evropian i Futbollit e Shqipëria u shfaq me dinjitet, por me rezultate modeste.
Mu në atë kohë u qartësuan edhe rezultatet e zgjedhjeve për Parlamentin Evropian. Rritja e së djathtës, së ashtuquajtur të ekstremit, vazhdoi në rrjedhë të pa-ndalur prej disa dekadash tashmë.
Rritja e të djathtës në Parlamentin Europian u ndoq edhe me rritjen e Ballit Kombëtar (National Front) në zgjedhjet parlamentare të parakohshme të thirrura prej Emanuel Macron në Francë. Vetëm një aleancë e gjerë në tepri mundësoi që NF të mbesë jashtë qeverisjes. Edhe në Gjermani, Partia Aleanca për Gjermaninë pati një rritje të ndjeshme në zgjedhje nëpër parlamentet në Lande, një rritje që vazhdon e pa-shqetësuar nga skandale të herë pas hershme që dëmtojnë imazhin e partisë por nuk ndalin përparimin, ndërkohë që në Itali, Vëllezërit Italianë pas ardhjes në pushtet duket se kanë bërë të qëndrueshme një qeverisje që nuk pritej të ishte e tillë. E djathta e largët u rrit gjithandej, përfshirë këtu edhe Austrinë mike, ku tani thuajse-fashistët qeverisin prej lartësive shumicore.
Ndërkohë që Van Der Lej është sërish presidente e Komisionit Evropian.
Pastaj u rrit numri i turistëve dhe SPAK-u thirri politikanë që hynë e dolën e vazhdojnë të hyjnë e dalin nëpër dyer.
Pastaj erdhi korriku. Në korrik u zhvilluan Lojrat Olimpike të Parisit. Ptu!!. Macron-i nuk e ftoi në olimpiadë liderin tonë. Ftoi Kurtin, at kosovarin e Prishtinës që as nuk e pëlqen sportin. Rama që natyrshëm duhet të kishte përuruar arenën olimpikë të basketbollit në Sharl lë Shua duke bërë dhjetë herë rresht kosh nga koshi në kosh, nuk kishte një vend ndër shokë. Po kështu është kur ke shumë shoqe shoqen shoqe. Gjithsesi, në një nivel më modest marrëdhëniet nuk janë aq keq.
Në korrik, u bënë edhe ca lëvizje në qeveri. Iku T. B. prej ministrisë së brendshme e kaloi te lidhjet me parlamentin, Spiropali kaloi në krye të parlamentit e Peleshi kaloi në grupin parlamentar. Në krye të punëve të brendshme erdhi Ervin Hoxha, në krye të financave Petrit Malaj e në krye të mbrojtjes Pirro Vengu. Që të tre personalitete që vijnë prej një sfondi profesional e më pak politik, megjithëse prej një kohe të gjatë në pozicione drejtuese të rëndësishme. Një zhvillim që vazhdon të çajë lidhjen e teknikes dhe politikes më administrim.
Gjithsesi, kongreset, forumet e kuvendet e asaj fund-vere theksojnë se Rama qeveris i hekurt. Popullorçe garanton se partia do të qeverisë 20 - 30 vjet, plot me prosperitet. ‘Ne vdekjen e dimë por burra si ne e kanë dobinë te trungu i përbashkët që po rrisim e është edhe kombi ynë, ose të paktën pjesa më e madhe e tij,’ - thotë ai në zgjedhjet e fituara në kongres.
Pastaj prap në Himarë. Kryeministri Rama ndoshta vetë ndoshta prej një lajmi të rrëmujshëm e akuzon Athinën, në një tuit të tij, se ka kurdisur lajme se një xhaxha i xhaxhit i ka lënë ca pronë. Qeveria greke nuk e thotë vetë, por ndonjë dorë tinzare e ushqyer prej asfalisë në radhët e dyta të medias post-lokale ja acaron nervat liderit tonë dhe ai përfundon duke deklaruar se ‘këto çorba kurdisen në Athinë, por unë nuk kam asgjë përveç asaj që kam vetë, dhe për të cilën nuk kemi pse flasim këtu, por jo këtë ose atë.’
Pastaj SPAK vazhdon prap me shokë nga pozita e opozita.
PD ndërkohë organizon një sërë protestash para bashkisë së Tiranës etj etj.
Pastaj vazhdon shtatori, edhe shtatori me siguri pati një sërë ngjarjesh që vlejnë të marrin vëmendje, por edhe humbja e tyre nuk është se na lëndon, kur ja h: Shteti i ri Bektashi tërheq vëmendje, më shumë se shumçka, prej fjalës që lideri Rama mban nga foltorja e Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Megjithëse e kishte përmendur këtë ide pak ditë më herët në NY Times komentimi i idesë prej udhëheqësve e komentatorëve politikë të rëndësishëm mungon, padyshim veç Shqipërisë. Në Nju Jork, Rama takon edhe Erdoganin, po nuk ka koment prej turqve për shtetin e ri. Gjithë media ndërkombëtare e gjeti pako vend që të njoftojnë se si po lind një shtet i ri.
Ajo që mbeti pa u zbuluar janë arsyet për një hap të tillë.
Pati zëra që thanë se Rama desh një zhurmues për zhvillime të pakëndshme mediatike që mund të ngacmonin publikun në Shqipëri e t’ia ulnin popullaritetin duke shtuar kështu forcën e revoltës demokratikase, por karakteri internacionalist i iniciativës është disi hutues për komentatorët. Acarimi i marrëdhënieve me një elektorat gjithnjë e më qartësisht të ravijëzuar fetarisht si ai i sunitëve gjithashtu shton hutim.
Fakti që Bektashinjtë nuk e patën shprehur ndonjëherë ndonjë aspiratë të tillë e sipas të gjitha gjasave aftësitë e orekset e tyre për të nxjerrë diçka nga ky zhvillim janë thuajse të paqena shton mjegull.
Kontributi im në shumësi të teorive është se Rama po e synon krijimin e një precedenti, me interes, në të drejtën ndërkombëtare për krijime shtetesh. Një shtet që ka një karakter fetar por edhe qytetari; disi modest e pa shtet e pa ushtri, e një kontroll të ndarë mbi ekonomi, me një karakter disi fetar a kulturor, (siç edhe e duan bektashinjtë që nuk e duan hiç është melhem për gjysmën e botës.
Natyrisht nuk dimë shumë për natyrën e këtij shteti e mund të ngatërrohemi nëpër detaje, por krijimi i shteteve të tilla është padyshim një praktikë që duhet eksploruar në arenën ndërkombëtare. Problematika e marrëdhënies palestinezo-izraelite mund të adresohej me një shtet disi më simbolik. Izraelitët nuk e pranojnë zgjidhjen me dy shtete, por nëse shteti i palestinëzëve do të ishte me një karakter realo-simbolik atëherë një zgjidhje mund të ishte më afër. Një zgjidhje e tillë mund ti hynte në punë edhe Rusëve e Ukrainasve. Armenëve e azerëve. Kurdëve kur të vijë dita tëacarohen prap. Gjithandej një praktikë e tillë do kishte dobi.
Mos voto te ne, paguaj ca taksa, për burime natyrore do flasim rast pas rasti, ke pasaportën e vendit tënd dhe zotin tënd, gjykatat e tua, polici me revole në brez e hajt shnet.
Pse është nevoja për ta testuar këtë version tek bektashinjtë e jo direkt tek palestinezët, donbasianët, donjeskianët, azerët, e kushedi sa milet gjithandej? Se duhet njëqind vjet me u marr me gjithë këtë ‘milet’ armiqësor. Një format i gatshëm e do se do? Merre se të ...! Mund të jetë me leverdi. Që tani dua të paraqes kandidaturën time për ndonjë punë sekretariale në ekipin e punës që do të kryejë detyrën e ligjërimit të shtetit të ri, një eksperiencë që me siguri do të mund të tregotohet si konsulencë kudo nëpër botën e madhe.
Personalisht jam plotësisht dakord me përfshirjen e Ramës në këtë projekt botëror. Mendoj se reagimi i shqiptarëve kundër Bektashistanit është qesharak dhe injorant. Komuniteti islamist albanez duhet ta dijë se edhe baba Reçep Taipi nuk nuk është kundër këtij plani.
Baba Mondi president!!! Ky shtet do vijë me ne në BE!!!! Ky shtet do vijë me në BE!!!!
Një argument i tillë do të ishte i pakundërshtuar edhe prej faktit që Rama megjithëse pluskon mes skandalesh lloj e lloj ka gjetur përdorim e gëzon popullaritet ndër evropsit e epërm.
Me një opozitë të shkallmuar e tërbuar, me bashkëpunëtorë të afërt të dënuar, nën hetim e arrati, me afera e dyshime pa mbarim, me një shoqëri civile të paqenë por kryesisht kundër, me eksod popullor si në luftë, Rama lulëzon. Vendi i afrohet, i ftuar, prej Europës thuajse fashiste si kometë. ???. Së fundmi, në tetor u çelën praktikisht negociatat me Bashkimin Evropian. Kapitujt e parë, por si thoshte MAO i madh dhe ca të tjerë para e pas tij edhe një mardhim i madh fillon me një hap.
Ca përmendin ndihmën që Rama po afron për adresimin e problematikës së emigrantëve drejt Europës si burim të karizmës që i pranohet ndër Europianë, ndoshta edhe situata alarmante në marrëdhëniet e perëndimorëve me Rusët e një rindarje në kampe ka ndikim, por prap këto karakteristika kanë qenë të pranishme. Apo jo?
Ndërkohë Demokratët mbajtën një protestë dinjitoze diku në gjysmën e parë të tetorit. Dogjën e u plagosën e plagosën. Pstaj u përplasën te parlamenti, prap e prap. U hodhën lartë e zbritën poshtë, i dolën anash. E dogjën. E po hedhin parrulla për mosbindje civile të matutjeshme. Shpresojmë që Rama mos i thotë çunave ti mbysin këta zëra pothuajse të pafajshëm, ose të paktën ti lerë edhe pak.
Gjithsesi dyshime kemi. Ilir Meta, studenti i dhejtorit 90-të, pishtari demokracisë, udhqeqës i rinisë socialiste, ministër, ministër i jashtëm, Kryeministër, Kryetari i Kuvendit Popullar, Presidenti i Republikës etj., po gdhin e ngryset në kafazin e betonit për të disatën herë radhazi. Me thënë të drejtën shumicën e kaqardhjes e kemi për vete se Likja është pak i vonuar në qeli, por gjithsesi ngjarja është me interes.
Nëntori i festave po vjen.
Për të kujtuar se sa i largët është qershori mjafton të kujtojmë se atëherë po zhvillohej Kampionati Evropian i Futbollit e Shqipëria u shfaq me dinjitet, por me rezultate modeste.
Mu në atë kohë u qartësuan edhe rezultatet e zgjedhjeve për Parlamentin Evropian. Rritja e së djathtës, së ashtuquajtur të ekstremit, vazhdoi në rrjedhë të pa-ndalur prej disa dekadash tashmë.
Rritja e të djathtës në Parlamentin Europian u ndoq edhe me rritjen e Ballit Kombëtar (National Front) në zgjedhjet parlamentare të parakohshme të thirrura prej Emanuel Macron në Francë. Vetëm një aleancë e gjerë në tepri mundësoi që NF të mbesë jashtë qeverisjes. Edhe në Gjermani, Partia Aleanca për Gjermaninë pati një rritje të ndjeshme në zgjedhje nëpër parlamentet në Lande, një rritje që vazhdon e pa-shqetësuar nga skandale të herë pas hershme që dëmtojnë imazhin e partisë por nuk ndalin përparimin, ndërkohë që në Itali, Vëllezërit Italianë pas ardhjes në pushtet duket se kanë bërë të qëndrueshme një qeverisje që nuk pritej të ishte e tillë. E djathta e largët u rrit gjithandej, përfshirë këtu edhe Austrinë mike, ku tani thuajse-fashistët qeverisin prej lartësive shumicore.
Ndërkohë që Van Der Lej është sërish presidente e Komisionit Evropian.
Pastaj u rrit numri i turistëve dhe SPAK-u thirri politikanë që hynë e dolën e vazhdojnë të hyjnë e dalin nëpër dyer.
Pastaj erdhi korriku. Në korrik u zhvilluan Lojrat Olimpike të Parisit. Ptu!!. Macron-i nuk e ftoi në olimpiadë liderin tonë. Ftoi Kurtin, at kosovarin e Prishtinës që as nuk e pëlqen sportin. Rama që natyrshëm duhet të kishte përuruar arenën olimpikë të basketbollit në Sharl lë Shua duke bërë dhjetë herë rresht kosh nga koshi në kosh, nuk kishte një vend ndër shokë. Po kështu është kur ke shumë shoqe shoqen shoqe. Gjithsesi, në një nivel më modest marrëdhëniet nuk janë aq keq.
Në korrik, u bënë edhe ca lëvizje në qeveri. Iku T. B. prej ministrisë së brendshme e kaloi te lidhjet me parlamentin, Spiropali kaloi në krye të parlamentit e Peleshi kaloi në grupin parlamentar. Në krye të punëve të brendshme erdhi Ervin Hoxha, në krye të financave Petrit Malaj e në krye të mbrojtjes Pirro Vengu. Që të tre personalitete që vijnë prej një sfondi profesional e më pak politik, megjithëse prej një kohe të gjatë në pozicione drejtuese të rëndësishme. Një zhvillim që vazhdon të çajë lidhjen e teknikes dhe politikes më administrim.
Gjithsesi, kongreset, forumet e kuvendet e asaj fund-vere theksojnë se Rama qeveris i hekurt. Popullorçe garanton se partia do të qeverisë 20 - 30 vjet, plot me prosperitet. ‘Ne vdekjen e dimë por burra si ne e kanë dobinë te trungu i përbashkët që po rrisim e është edhe kombi ynë, ose të paktën pjesa më e madhe e tij,’ - thotë ai në zgjedhjet e fituara në kongres.
Pastaj prap në Himarë. Kryeministri Rama ndoshta vetë ndoshta prej një lajmi të rrëmujshëm e akuzon Athinën, në një tuit të tij, se ka kurdisur lajme se një xhaxha i xhaxhit i ka lënë ca pronë. Qeveria greke nuk e thotë vetë, por ndonjë dorë tinzare e ushqyer prej asfalisë në radhët e dyta të medias post-lokale ja acaron nervat liderit tonë dhe ai përfundon duke deklaruar se ‘këto çorba kurdisen në Athinë, por unë nuk kam asgjë përveç asaj që kam vetë, dhe për të cilën nuk kemi pse flasim këtu, por jo këtë ose atë.’
Pastaj SPAK vazhdon prap me shokë nga pozita e opozita.
PD ndërkohë organizon një sërë protestash para bashkisë së Tiranës etj etj.
Pastaj vazhdon shtatori, edhe shtatori me siguri pati një sërë ngjarjesh që vlejnë të marrin vëmendje, por edhe humbja e tyre nuk është se na lëndon, kur ja h: Shteti i ri Bektashi tërheq vëmendje, më shumë se shumçka, prej fjalës që lideri Rama mban nga foltorja e Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Megjithëse e kishte përmendur këtë ide pak ditë më herët në NY Times komentimi i idesë prej udhëheqësve e komentatorëve politikë të rëndësishëm mungon, padyshim veç Shqipërisë. Në Nju Jork, Rama takon edhe Erdoganin, po nuk ka koment prej turqve për shtetin e ri. Gjithë media ndërkombëtare e gjeti pako vend që të njoftojnë se si po lind një shtet i ri.
Ajo që mbeti pa u zbuluar janë arsyet për një hap të tillë.
Pati zëra që thanë se Rama desh një zhurmues për zhvillime të pakëndshme mediatike që mund të ngacmonin publikun në Shqipëri e t’ia ulnin popullaritetin duke shtuar kështu forcën e revoltës demokratikase, por karakteri internacionalist i iniciativës është disi hutues për komentatorët. Acarimi i marrëdhënieve me një elektorat gjithnjë e më qartësisht të ravijëzuar fetarisht si ai i sunitëve gjithashtu shton hutim.
Fakti që Bektashinjtë nuk e patën shprehur ndonjëherë ndonjë aspiratë të tillë e sipas të gjitha gjasave aftësitë e orekset e tyre për të nxjerrë diçka nga ky zhvillim janë thuajse të paqena shton mjegull.
Kontributi im në shumësi të teorive është se Rama po e synon krijimin e një precedenti, me interes, në të drejtën ndërkombëtare për krijime shtetesh. Një shtet që ka një karakter fetar por edhe qytetari; disi modest e pa shtet e pa ushtri, e një kontroll të ndarë mbi ekonomi, me një karakter disi fetar a kulturor, (siç edhe e duan bektashinjtë që nuk e duan hiç është melhem për gjysmën e botës.
Natyrisht nuk dimë shumë për natyrën e këtij shteti e mund të ngatërrohemi nëpër detaje, por krijimi i shteteve të tilla është padyshim një praktikë që duhet eksploruar në arenën ndërkombëtare. Problematika e marrëdhënies palestinezo-izraelite mund të adresohej me një shtet disi më simbolik. Izraelitët nuk e pranojnë zgjidhjen me dy shtete, por nëse shteti i palestinëzëve do të ishte me një karakter realo-simbolik atëherë një zgjidhje mund të ishte më afër. Një zgjidhje e tillë mund ti hynte në punë edhe Rusëve e Ukrainasve. Armenëve e azerëve. Kurdëve kur të vijë dita tëacarohen prap. Gjithandej një praktikë e tillë do kishte dobi.
Mos voto te ne, paguaj ca taksa, për burime natyrore do flasim rast pas rasti, ke pasaportën e vendit tënd dhe zotin tënd, gjykatat e tua, polici me revole në brez e hajt shnet.
Pse është nevoja për ta testuar këtë version tek bektashinjtë e jo direkt tek palestinezët, donbasianët, donjeskianët, azerët, e kushedi sa milet gjithandej? Se duhet njëqind vjet me u marr me gjithë këtë ‘milet’ armiqësor. Një format i gatshëm e do se do? Merre se të ...! Mund të jetë me leverdi. Që tani dua të paraqes kandidaturën time për ndonjë punë sekretariale në ekipin e punës që do të kryejë detyrën e ligjërimit të shtetit të ri, një eksperiencë që me siguri do të mund të tregotohet si konsulencë kudo nëpër botën e madhe.
Personalisht jam plotësisht dakord me përfshirjen e Ramës në këtë projekt botëror. Mendoj se reagimi i shqiptarëve kundër Bektashistanit është qesharak dhe injorant. Komuniteti islamist albanez duhet ta dijë se edhe baba Reçep Taipi nuk nuk është kundër këtij plani.
Baba Mondi president!!! Ky shtet do vijë me ne në BE!!!! Ky shtet do vijë me në BE!!!!
Një argument i tillë do të ishte i pakundërshtuar edhe prej faktit që Rama megjithëse pluskon mes skandalesh lloj e lloj ka gjetur përdorim e gëzon popullaritet ndër evropsit e epërm.
Me një opozitë të shkallmuar e tërbuar, me bashkëpunëtorë të afërt të dënuar, nën hetim e arrati, me afera e dyshime pa mbarim, me një shoqëri civile të paqenë por kryesisht kundër, me eksod popullor si në luftë, Rama lulëzon. Vendi i afrohet, i ftuar, prej Europës thuajse fashiste si kometë. ???. Së fundmi, në tetor u çelën praktikisht negociatat me Bashkimin Evropian. Kapitujt e parë, por si thoshte MAO i madh dhe ca të tjerë para e pas tij edhe një mardhim i madh fillon me një hap.
Ca përmendin ndihmën që Rama po afron për adresimin e problematikës së emigrantëve drejt Europës si burim të karizmës që i pranohet ndër Europianë, ndoshta edhe situata alarmante në marrëdhëniet e perëndimorëve me Rusët e një rindarje në kampe ka ndikim, por prap këto karakteristika kanë qenë të pranishme. Apo jo?
Ndërkohë Demokratët mbajtën një protestë dinjitoze diku në gjysmën e parë të tetorit. Dogjën e u plagosën e plagosën. Pstaj u përplasën te parlamenti, prap e prap. U hodhën lartë e zbritën poshtë, i dolën anash. E dogjën. E po hedhin parrulla për mosbindje civile të matutjeshme. Shpresojmë që Rama mos i thotë çunave ti mbysin këta zëra pothuajse të pafajshëm, ose të paktën ti lerë edhe pak.
Gjithsesi dyshime kemi. Ilir Meta, studenti i dhejtorit 90-të, pishtari demokracisë, udhqeqës i rinisë socialiste, ministër, ministër i jashtëm, Kryeministër, Kryetari i Kuvendit Popullar, Presidenti i Republikës etj., po gdhin e ngryset në kafazin e betonit për të disatën herë radhazi. Me thënë të drejtën shumicën e kaqardhjes e kemi për vete se Likja është pak i vonuar në qeli, por gjithsesi ngjarja është me interes.
Nëntori i festave po vjen.
RSS Feed
