 | |
Prej majit kur ka dalë shkrimi i fundit i këtij cikli, shumica e njerëzve mund të kenë ndjesinë se kanë kaluar të paktën ca më shumë muaj, por jo, është vetëm një. E ja një pasqyrë e shkurtër organizuar sipas një hierarkie që beson se mban në qendër rëndësinë. Si fillim:
Partia Demokratike e Shqipërisë u bë sërish Partia Demokratike e Shqipërisë e nuk dimë ende nëse etiketa e Rithemelimit do të lihet mënjanë apo do të përmendet ndonjëherë, por kjo anekdodë me vula e çelësa u la mënjanë e tani punët mund të vazhdojnë në rrjedhën e vjetër nga ku nuk ikën kurrë.
Megjithatë, zhvillimet në PD nuk kanë qenë pa interes. Në daljen triumfale prej gjykatës së apelit ku u mor vendimi për të drejtën e grupit të Berishës, skuadra demokratike kishte në majë të V-së shtegtuese Flamur Nokën e Bardhi që kishte kryesuar disa prej aksioneve në Parlament e tribuna të tjera ishte i dyti në djathtë, bashkë me pako të tjerë. Noka mbajti edhe fjalën e përshëndetjes për vendimin e gjykatës para kamerave të shumta e tha fjalë të mira për gjyqtarët.
Flamur Noka megjithë energjinë dhe eksperiencën e gjatë në radhët e PD-së është largë profilit të politikanit të dëshiruar për lidershipin e partisë, qoftë edhe si zëvendësues i përkohshëm i Berishës së madh e kjo besoj është gjerësit e pranuar, ndaj vënia e tij në ballë thjeshtë tregon se lëvizjet janë largë gjetjes së një zgjidhje disi finale.
PD është në nevojë urgjente për të krijuar një rezervë liderash të rinj që do të sillnin energji e imazh në zgjedhjet e ardhshme, por nga ana tjetër Berisha është në të drejtë të vet ta shtyjë sa më shumë prezantimin e një lëvizje të tillë. Ekspozimi i parakohshëm i një grupi rishtarësh ndaj pakënaqësisë së “gardës së vjetër” mund të jetë i dëmshëm, ndërkohë që është jetike që protesta e lidershipit aktual në institucione të mbajë gjallë lëvizjen. Dhe në fakt me gjithë ligështinë, demokratët po ja dalin të mbajnë njëfarë profili në jetën politike në vend e kjo mendoj në masë të madhe për shkak të nja dasie të qartë e të thellë mes zgjedhësve të dy pative.
Ajo që vlen të kihet konsideratë në këtë kontekst është roli i Berishës. Ky i fundit në lajmet e pak ditëve më herët u përmend në citime të liderëve të PD-së si njeriu që do të merrte vendimin për përfshirjen ose jo të partisë në komisionin antikorrupsion, pasi forumet dështuan të arrinin një vendim. Vetëm ai ka autoritetin të negociojë ngritjen e një lidershipi të rigjeneruar, e atij do ti duhet të gjejë ekuilibra mes besnikërisë që do të kërkojë nga lidershipi në ngritje e aftësisë së tyre për të propozuar e marketuar një qeverisje të opozitës. I favorizuar prej kufizimit të lirisë në tij në brendinë e një apartamenti ai mund të mbajë sërish pozitat e liderit, por ai duhet të kuptojë tani se vetëm një PD e fortë mund ta mbrojë atë dhe të tijtë prej tallazeve ligjore-politike-ekonomike.
Prania e kufizuar në dyert e SPAK për liderat demokratë, përveç ndoca rasteve, është një aset pozitiv. Edhe ‘kafeja’ Partizani për të cilën mbahet i mbyllur ish-kryeministri ish-president, është një krim jo aq tragjik. Për krime të ngjashme Rama nuk do ish lejuar të dilte as nga banja. Ndërkohë që socialistët përballen me vrundull skandalesh të llojsojshme për të cilat normalisht do duhet të paguajnë taksën e gjasë.
Në përfundim të kësaj tematike, na duhet të pranojmë se një lëvizje në lidershipin demokrat ngjall kuriozitet, por vetë tema e partisë demokratike ende nuk na drithëron aq sa kemi nevojë brenda tufanit mediatik. Partia vazhdon të vuajë një shtrëngim në burime financiare që shpesh e tregon vetë fytyrat e lidershipit, partia ende nuk ka treguar forcën që do të ofronte njëfarë sigurie në procesin elektoral, partia do ta vuan mungesën e mbështetjes ndërkombëtare, çka e tregoi edhe rasti i trumbetimit të mos heqjes së non-gratës prej Britanisë së madhe (një zhvillim sado i marketingut sërish një tregues i mungesës së domethënëies së forcës politike në marrëdhëniet ndërkombëtare). Edhe grekët që mund të bëhen së shpejti sponsorët e Partisë do të duhet të gjejnë rrugë kanalizimi të mbështetjes që nuk do të ngacmojnë emocione të nacionalizmit, nga ana tjetër partia ka pak për ti ofruar aktorëve me rëndësi si psh. Komuniteti Mysliman, që ndërkohë ka gjetur një gjuhë komunikimi me socialistët. Ndërkohë Berisha me siguri që ka ndonjë dyzinë tjetër dosjesh për të cilat mund të ftohet të japë llogari. Çështjet që përmendën britanikët si me vlerë për ti qëndruar vendit të tyre për të mos e qasur në vendin e vet janë padyshim me interes. Fazlliçi ekspozon dobësinë e tij sllave, një anëtar i krimit të organizuar në aksionin e tij politik e ekspozon lidhje të tij, familjarët e dashur përmenden për përfitimet e tyre. Mediu hyn e del në SPAK për çështjen Gërdeci e nuk dihet akoma kë do marrë me vete, e kështu me radhë.
Por me kohë patjetër që aleancat do shtohen duhet vetëm dëshmia që fitorja mund të arrihet dhe mbrohet, disi.
E për ta mbyllur me opozitën duhet të përmendim edhe Ilir Metën. Kryetari i Partisë së Lirisë po e ashpërson theksueshëm retorikën e tij, por ende nuk janë parë prej tij armët e rrezikshme. Thirrja e tij e fundit ishte për qytetarët të kapin kallashnikovin e të mbrojnë veten prej prej regjimit të narko-shtetit rilindas, por ajo që presim prej tij janë dosje denoncimesh. Emra. Ngjarje, vende, orë. Video si ajo e veta. Të na tregojë për marrëdhëniet e banditëve të tij me ata të socialistëve, se sa për kallash çunat e Edit kanë të vetët.
Ndërkohë Socialistët ky qershor i gjen plot ndodhira. Ndërkohë që festojnë 33 vjetorin e rithemilimit partia zgjeron bazën edhe me 29 mijë e 357 anëtarë të rinj. Megjithëse nuk arriti objektivin prej 50,000 anëtarësimesh që i vuri partisë në mars, Rama nuk mund të mos jetë i kënaqur.
Taksa po mblidhen, rrugë po shtrohen, drejtësia edhe para edhe lartë, turizmi edhe lartë edhe më lartë, rrogat e administratës përpjetë, po bëhen hapat e duhur për të rritur fitimet dhe investimet në sektorin e ndërtimit. Etj.
Problematikat e qeverisjes në Shqipëri si zakonisht e kanë një shfaqje të rëndësishme në marrëdhëniet me jashtë. Në marrëdhëniet me jashtë qielli nuk duket më aq i trëndafiltë sa më herët. Fitorja e djathtëve në zgjedhjet europiane, me një forcim në Parlamentin Europian të ekstremit të djathtë do të ketë pasojat e veta. Megjithëse socialistët shqiptarë nuk kanë kurrfarë bindje ideologjike që do ti pengonte të shtrëngonin çdo dorë të zgjatur në miqësi duart mund të paken. Jehonimi i karizmës së shkëlqesisë së tij vërtetë lejon fleksibilitet në diplomaci, por mungesa e një objektivi më të qartë e squll dhe çorienton trupën diplomatike.
Intervista e kryeministrit për kanalin shtetëror të së majtës italiane, RAI3, ishte largë të qenit e këndshme. Në mungesë të argumentave në ballafaqimin me akuza konkrete zoti Rama u desh të mbështetet në elokuencën e tij idhnake më shumë nga sa ajo mund të mbante. Akuzat për pastrimin e parave në sektorin e ndërtimit kanë të keqen që mund të qëndrojnë. Edhe më herët kur deshi të bënte njëfarë amnistie fiskale Rama ndeshi në rezistencën e europianëve, që mund të kenë zët trafiqet që prodhojnë para për krimin e organizuar, qoftë edhe shqiptar, por ikjen e parave prej vendeve të veta nuk e durojnë dot fare. Nga ana tjetër, shkëmbimi i aseteve vendore për miqësi me politikanë të huaj të kalibrit të lartë si në rastin e D’Alemës apo ministrit të brendshëm Italian në qeverinë Meloni, është fare i papranueshëm. Afrimi i Ramës me kryeministren italiane gjithashtu është i pakuptueshëm. Zonja Meloni, liderja e një partie neofashiste të reformuar, vërtetë mund të ushqejë një simpati për socialistin shtatlartë shqiptar, por në përfundim objektivat e partisë e qeverisë së saj ka pak gjasa të jenë afër atyre të shqiptarëve.
Futja e Shqipërisë në qerthullin e adresimit të problematikës së emigracionit të mbijetesës është fare e pamenduar dhe jashtë kontrollit. Më 17 qershor BBC në një shkrim të gjatë tregon se grekët për të përmbajtur disi vrullin që i ka mësyrë i mbysin nëpër det emigrantët prej Afrikës e Lindjes së mesme. Megjithëse ne e dimë se grekët mund të bëhen drastikë në adresimin e problematikave të tilla, prap nuk mund të injorojmë edhe shembuj italianë të këtij lloji. Ka shumë gjasa që projektet e skicuara me aq kujdes në fantazinë e Ramës për kampet e pritjes ku lezhjanët ruralë do sheshin domatet do të ballafaqohen me një realitet urgjencash të njëpasnjëshme që do ti verë vendit mu në mesin e vet një turmë të stërmadhe nevojtarësh të arratisur prej makthesh e traumash strehuar nëpër çadra me etje e uri mes mizerjes që çon në devijancë e që pastaj do të dalë në televizor.
Në atë mbështetjen tek elokuenca idhnake Rame u detyrua të përvetësojë edhe një diskurs të Melonit që ngre argumentin se Europianët nuk duhet ti bëjnë presion Italisë që të pranojë më shumë emigrantë e mos i zhysë në det anijet e tyre, por duhet të lejojë që ata të përmirësojnë ekonominë në vendet e tyre, pra të të mos i zhvasë si e ka pasur e e ka zakon sot e gjithmonë. Ky argument prek veçanërisht francezët, që dora në zemër janë ca grykës e të paskrupullt kur vjen puna për të nxjerrë ndonjë gjë prej dheut të të zinjve afër diellit. (Meloni argumentin e trumbetoi ca si fort kur u inatos se Makroni i tha italianëve se nuk ishte fort e hijshme ti shtynin nëpër det garrumbujt e njerëzve hedhur kapicë nëpër varka gome.)
Miqësia e italianëve të djathtë në parlamentin europian mund të jetë pozitive për Ramën, por në tërësi ajo që pritet për ne në skenën e riskicuar politike është (i) ngadalësim në proceset e integrimit europian, (ii) shtrëngim i dorës që mban qesen e Komisionit për projektet me financim të BE-së e (iii) gadishmëri më e madhe për të shkundur shkopin e inspektimit për karrotat e ngrëna nga kopshti botëror i EU-së dhe (iv) lejim për ndikim më të madh të rusëve në forumet europiane, (duke pasur në konsideratë se e djathta ekstreme kudo nëpër Europë është më dashamire ndaj Putinit.) Në Austri e Gjermani, të djathtët e ekstremit janë sistematikisht të akuzuar për spiunazh në dobi të shërbimeve ruse, ndërkohë që në vende të tjera kryesisht të lindjes nuk ka nevojë për spiunazh sepse objektivat mund të inkorporohen automatikisht në politika qeverisëse.
Gjithësesi, kjo është për tu parë. Ndërkohë Erion Veliaj një degë degëgjerë e partisë socialiste vazhdon e tundet prej trazovaçëve. Veliaj vazhdon këngën e Tiranës më të mirë të të gjitha kohërave, por ndërkohë është ftuar edhe për një recital të vogël në SPAK ku ca bashpunëtorë të afërt mbahen mbyllur që prej shkrimit të kaluar se kishin pasur oreks të madh.
Siç e përmendëm më herët socialistët kanë bërë një komision për të ndihmuar luftën kundër korrupsionit. Një komision që do të ndihmojë në luftën kundër korrupsionit Gjykatën kundër korrupsionit dhe prokurorinë speciale kundër korrupsionit (SPAK-un).
Në krye të komisionit është zoti Fatmir Xhafa, një politikan i mirënjohur që më herët ka mbajtur edhe detyrën e ministrit të brendshëm, nga ku u detyrua të largohet pse i vëllai ra në shoqëri të keqe e u bë mafjoz e u arratis prej vëllait, Fatmirit që nuk e pati fatin e keq të binte në shoqëri të keqe e po ta kishte zënë me siguri do tja kishte treguar qejfin. Këtë ja tha edhe Rama atij Italianit të RAI3, por skeptikët janë skeptikë se skeptiçizmi është njëfarë sëmundje e nuk ja kanë gjet ilaçin akoma.
Ramën u përpoq ta baltoste edhe Ahmetaj, po ky e ktheu kokën e u shmang. Pastaj u riqarkulluan përgjime e video ku lloj lloj socialisti i niveleve të larta bënte pazar me drejtues të lartë të krimit të organizuar në vend për të siguruar fitoren e socialistëve, që sipas zotit Veliaj është mbi të gjitha një detyrë patriotike.
Gjithsesi, në Shqipëri këto muhabete nuk pinë ujë aq shumë, por partnerët ndërkombëtarë kushedi ca pazaresh bëjnë.
Ndërkohë edhe grekët kushedi ku po trokasion për leje për aksh aksion politik. Serbët shyqyr po shfryjnë nga pak në europian. Kudo ka zgjedhje. Amerikanët do të votojnë. Dakort amerikanët do jenë në Sazan e mund ti takojmë atje, por por-e ka plot. Francezët, anglezët do votojnë dhe pavarësisht rezultatit sipas gjasave nuk do të gjejnë ndonjë arsye për dashuri të shtuar për shqiponjat e vendit të shqiponjave
Rama ende nuk ka ndonjë arsye pse të shqetësohet, por ka shumë gjasa që elokuenca e tij lozonjare të jetë gjithnjë e më pak argëtuese nëpër forume, sidomos kur të ballafaqohet me zërat që nisin nga veshë kuriozë. Gazetarja Ola Xama në emisionin të paekspozuarit kur po diskutonin për zhvatjet që po i kurdisen vendit nëprmjet “Korporatës së investimeve” njoftoi se ka një rritje të shtuar të vëmendjes prej mediave ndërkombëtare ndaj kësaj problematike. Dhe mediat dihet që janë një pararojë me karakter orakullor. Shto këtu një të djathtë të afërt e të largët europiane që do të tregojë se zgjerimi mund të kurdisë përdorimin e shprehjes ‘kush fle me qen zgjohet me morra’ në kontekste jo aq të .
Pra vendi po gjallon. E për më tepër tani kemi edhe një strategji të re kombëtare për mbrojtjen e konsumatorit, për të cilën e për dokumenta të tjera do t’ju tregoj së shpejti.
RSS Feed
