NJË JETË ME ATË
Një jetë me ty. Oh, ky titull na përpëlit që në fillim. E reja, e reja na tërheq në teatër. Një jetë me ty, që në fillim, na vë si fjali në gojën e orakullit që nuk ka të re. Se në qoftë se ka një jetë me ty si mund të jetë e re. Dhe pastaj gruaja dhe burri. Dhe historia e një çifti që prej njohjes dhe deri në ballafaqimin me një krizë ku këtij të shkretit ju krijua mundësia dhe një joshje e madhe e zgjoi prej rrokullisjes së topitur të fillimeve të martesës, që nganjëherë nuk dihet si të merr.
Karakteri i veçantë i veprës lind prej kohës e vendit ku vendoset veprimi dhe karakterit të personazheve, se pastaj vetë ngjarja nuk do ti mbijetonte dot rivalitetit që ka shumëllojshmëria e bollshme në llojin e vet. Në këto autori ka vitet nëndhjetë (a fillimvitet dymijë, ndoshta) në Shqipëri dhe të zgjedhur, si protagonist, një redaktor që dikur kish shkruar poezi dhe pastaj nuk i mbajnë mirë nervat përballë një gruaje që nuk na tregon për profesionin e vet, por bëhet nënë. Dy herë, dhe bëhet komplet nervoze pasi me arsye vuan prej xhelozisë.
Dhe për ti shtirë një dorë familjaritet, Romir Zalla dhe e shoqja, Suela Bako, luajnë redaktorin dhe të shoqen. Zalla rolit të një bashkëshorti i ka bredhur kryq e tërthor me një personazh të famshëm në Portokalli. Por, drama ka një personazh të vetin padyshim. Ky redaktori, që hyn fillimisht si një shok i ynë, e ajo si një shoqe, dhe na tregojnë se si mund të jetë martesa. Madje jo, si është martesa.
Prezantimi i të rinjve është skena e parë, ai vetë protagonist, ajo vetë. Secili me kujtimet e veta deri diku stereotipike, të paktën në ato gjëra që i dallojnë mes tyre. Një rrugë e shkurtër. Poezitë që ai shkruan herë për dashurin e herë për vdekjen janë bërë pa ndonjë kujdes të veçantë. Sa për të krijuar humorin. Një difekt që nuk na shqitet kollaj.
Martesa. Skena e dytë ishte propozimi për martesë martesa. Ai kish ardhur krejt i dehur sipas asaj dhe një poet ëndrrimtar dhe jashtëzakonisht i shkujdesur sipas atij.
Pastaj, në fillim lind xhelozia për ishët. Ai pëlqen futbollin. Ka një të dashur të cilës ja përmend emrin në gjumë dhe kjo e acaron atë, pastaj edhe ai zbulon gjëra. Pastaj kështu me radhë derisa mbërrin ajo. Vilma Hodo si vajza e fotokopjes që i merr maksimumin formave të veta epshndjellëse në marrëdhënien me shefin e vet që është redaktori ynë shef. Mbas gruas që me sa po kujtoj tani ndoshta punonte në një bankë vajza e fotokopjes është një tjetër reduktim profesional e i femrës që ndjell keq për vete. Folën më shumë format e saj. Një tjetër gjetje tejet familjare.
Një batutë e ndjerë në sallë që ngjalli një humor disi të pacipë në terma të pavarsisë nga shfaqja ishte kur një spektatore aty rizbuloi në skenën e pestë a të gjashtë se gjithçka po përsëritej dy herë, një herë nga ai e një herë nga ajo, me këndvështrime të ndryshme. Edhe kjo ideja e këndvështrimeve nuk mund të themi se shquhet për ndonjë origjinalitet të veçantë e ndonjëherë vinte disi rrëmujshëm.
Një vakt me pak gjëra prej Erion Kames, autor i pjesës dhe regjizor i shfaqjes. Humor që i paraprin tekstit. Vetë teksti është në kërkim të etur të batutës, përndryshe nuk ka ndonjë ndonjë dashuri të madhe për fjalën. Një jetë nga shumë largë. Vija të trasha. Theksim i atyre ngjarjeve dhe tipareve që tashmë janë testuar për simpatinë që rrëmbejnë prej publikut. Por që edhe nuk kanë ç’japin shumë. Shfaqja u shfaq në Teatrin e Kukullave. Një skenografi e thjeshtë. Ca skelete shtretërish që përdoren për të krijuar një ballkon, një shtrat, një ambjent pune, një dhomë ndenje. Hajt, mirë.
Karakteri i veçantë i veprës lind prej kohës e vendit ku vendoset veprimi dhe karakterit të personazheve, se pastaj vetë ngjarja nuk do ti mbijetonte dot rivalitetit që ka shumëllojshmëria e bollshme në llojin e vet. Në këto autori ka vitet nëndhjetë (a fillimvitet dymijë, ndoshta) në Shqipëri dhe të zgjedhur, si protagonist, një redaktor që dikur kish shkruar poezi dhe pastaj nuk i mbajnë mirë nervat përballë një gruaje që nuk na tregon për profesionin e vet, por bëhet nënë. Dy herë, dhe bëhet komplet nervoze pasi me arsye vuan prej xhelozisë.
Dhe për ti shtirë një dorë familjaritet, Romir Zalla dhe e shoqja, Suela Bako, luajnë redaktorin dhe të shoqen. Zalla rolit të një bashkëshorti i ka bredhur kryq e tërthor me një personazh të famshëm në Portokalli. Por, drama ka një personazh të vetin padyshim. Ky redaktori, që hyn fillimisht si një shok i ynë, e ajo si një shoqe, dhe na tregojnë se si mund të jetë martesa. Madje jo, si është martesa.
Prezantimi i të rinjve është skena e parë, ai vetë protagonist, ajo vetë. Secili me kujtimet e veta deri diku stereotipike, të paktën në ato gjëra që i dallojnë mes tyre. Një rrugë e shkurtër. Poezitë që ai shkruan herë për dashurin e herë për vdekjen janë bërë pa ndonjë kujdes të veçantë. Sa për të krijuar humorin. Një difekt që nuk na shqitet kollaj.
Martesa. Skena e dytë ishte propozimi për martesë martesa. Ai kish ardhur krejt i dehur sipas asaj dhe një poet ëndrrimtar dhe jashtëzakonisht i shkujdesur sipas atij.
Pastaj, në fillim lind xhelozia për ishët. Ai pëlqen futbollin. Ka një të dashur të cilës ja përmend emrin në gjumë dhe kjo e acaron atë, pastaj edhe ai zbulon gjëra. Pastaj kështu me radhë derisa mbërrin ajo. Vilma Hodo si vajza e fotokopjes që i merr maksimumin formave të veta epshndjellëse në marrëdhënien me shefin e vet që është redaktori ynë shef. Mbas gruas që me sa po kujtoj tani ndoshta punonte në një bankë vajza e fotokopjes është një tjetër reduktim profesional e i femrës që ndjell keq për vete. Folën më shumë format e saj. Një tjetër gjetje tejet familjare.
Një batutë e ndjerë në sallë që ngjalli një humor disi të pacipë në terma të pavarsisë nga shfaqja ishte kur një spektatore aty rizbuloi në skenën e pestë a të gjashtë se gjithçka po përsëritej dy herë, një herë nga ai e një herë nga ajo, me këndvështrime të ndryshme. Edhe kjo ideja e këndvështrimeve nuk mund të themi se shquhet për ndonjë origjinalitet të veçantë e ndonjëherë vinte disi rrëmujshëm.
Një vakt me pak gjëra prej Erion Kames, autor i pjesës dhe regjizor i shfaqjes. Humor që i paraprin tekstit. Vetë teksti është në kërkim të etur të batutës, përndryshe nuk ka ndonjë ndonjë dashuri të madhe për fjalën. Një jetë nga shumë largë. Vija të trasha. Theksim i atyre ngjarjeve dhe tipareve që tashmë janë testuar për simpatinë që rrëmbejnë prej publikut. Por që edhe nuk kanë ç’japin shumë. Shfaqja u shfaq në Teatrin e Kukullave. Një skenografi e thjeshtë. Ca skelete shtretërish që përdoren për të krijuar një ballkon, një shtrat, një ambjent pune, një dhomë ndenje. Hajt, mirë.
