NJË JETË ME ATË
Një jetë me ty. Oh, ky titull na përpëlit që në fillim. E reja, e reja na tërheq në teatër. Një jetë me ty, që në fillim, na vë si fjali në gojën e orakullit që nuk ka të re. Se në qoftë se ka një jetë me ty si mund të jetë e re. Dhe pastaj gruaja dhe burri. Dhe historia e një çifti që prej njohjes dhe deri në ballafaqimin me një krizë ku këtij të shkretit ju krijua mundësia dhe një joshje e madhe e zgjoi prej rrokullisjes së topitur të fillimeve të martesës, që nganjëherë nuk dihet si të merr.
Karakteri i veçantë i veprës lind prej kohës e vendit ku vendoset veprimi dhe karakterit të personazheve, se pastaj vetë ngjarja nuk do ti mbijetonte dot rivalitetit që ka shumëllojshmëria e bollshme në llojin e vet. Në këto autori ka vitet nëndhjetë (a fillimvitet dymijë, ndoshta) në Shqipëri dhe të zgjedhur, si protagonist, një redaktor që dikur kish shkruar poezi dhe pastaj nuk i mbajnë mirë nervat përballë një gruaje që nuk na tregon për profesionin e vet, por bëhet nënë. Dy herë, dhe bëhet komplet nervoze pasi me arsye vuan prej xhelozisë.
Dhe për ti shtirë një dorë familjaritet, Romir Zalla dhe e shoqja, Suela Bako, luajnë redaktorin dhe të shoqen. Zalla rolit të një bashkëshorti i ka bredhur kryq e tërthor me një personazh të famshëm në Portokalli. Por, drama ka një personazh të vetin padyshim. Ky redaktori, që hyn fillimisht si një shok i ynë, e ajo si një shoqe, dhe na tregojnë se si mund të jetë martesa. Madje jo, si është martesa.
Prezantimi i të rinjve është skena e parë, ai vetë protagonist, ajo vetë. Secili me kujtimet e veta deri diku stereotipike, të paktën në ato gjëra që i dallojnë mes tyre. Një rrugë e shkurtër. Poezitë që ai shkruan herë për dashurin e herë për vdekjen janë bërë pa ndonjë kujdes të veçantë. Sa për të krijuar humorin. Një difekt që nuk na shqitet kollaj.
Martesa. Skena e dytë ishte propozimi për martesë martesa. Ai kish ardhur krejt i dehur sipas asaj dhe një poet ëndrrimtar dhe jashtëzakonisht i shkujdesur sipas atij.
Pastaj, në fillim lind xhelozia për ishët. Ai pëlqen futbollin. Ka një të dashur të cilës ja përmend emrin në gjumë dhe kjo e acaron atë, pastaj edhe ai zbulon gjëra. Pastaj kështu me radhë derisa mbërrin ajo. Vilma Hodo si vajza e fotokopjes që i merr maksimumin formave të veta epshndjellëse në marrëdhënien me shefin e vet që është redaktori ynë shef. Mbas gruas që me sa po kujtoj tani ndoshta punonte në një bankë vajza e fotokopjes është një tjetër reduktim profesional e i femrës që ndjell keq për vete. Folën më shumë format e saj. Një tjetër gjetje tejet familjare.
Një batutë e ndjerë në sallë që ngjalli një humor disi të pacipë në terma të pavarsisë nga shfaqja ishte kur një spektatore aty rizbuloi në skenën e pestë a të gjashtë se gjithçka po përsëritej dy herë, një herë nga ai e një herë nga ajo, me këndvështrime të ndryshme. Edhe kjo ideja e këndvështrimeve nuk mund të themi se shquhet për ndonjë origjinalitet të veçantë e ndonjëherë vinte disi rrëmujshëm.
Një vakt me pak gjëra prej Erion Kames, autor i pjesës dhe regjizor i shfaqjes. Humor që i paraprin tekstit. Vetë teksti është në kërkim të etur të batutës, përndryshe nuk ka ndonjë ndonjë dashuri të madhe për fjalën. Një jetë nga shumë largë. Vija të trasha. Theksim i atyre ngjarjeve dhe tipareve që tashmë janë testuar për simpatinë që rrëmbejnë prej publikut. Por që edhe nuk kanë ç’japin shumë. Shfaqja u shfaq në Teatrin e Kukullave. Një skenografi e thjeshtë. Ca skelete shtretërish që përdoren për të krijuar një ballkon, një shtrat, një ambjent pune, një dhomë ndenje. Hajt, mirë.
Një jetë me ty. Oh, ky titull na përpëlit që në fillim. E reja, e reja na tërheq në teatër. Një jetë me ty, që në fillim, na vë si fjali në gojën e orakullit që nuk ka të re. Se në qoftë se ka një jetë me ty si mund të jetë e re. Dhe pastaj gruaja dhe burri. Dhe historia e një çifti që prej njohjes dhe deri në ballafaqimin me një krizë ku këtij të shkretit ju krijua mundësia dhe një joshje e madhe e zgjoi prej rrokullisjes së topitur të fillimeve të martesës, që nganjëherë nuk dihet si të merr.
Karakteri i veçantë i veprës lind prej kohës e vendit ku vendoset veprimi dhe karakterit të personazheve, se pastaj vetë ngjarja nuk do ti mbijetonte dot rivalitetit që ka shumëllojshmëria e bollshme në llojin e vet. Në këto autori ka vitet nëndhjetë (a fillimvitet dymijë, ndoshta) në Shqipëri dhe të zgjedhur, si protagonist, një redaktor që dikur kish shkruar poezi dhe pastaj nuk i mbajnë mirë nervat përballë një gruaje që nuk na tregon për profesionin e vet, por bëhet nënë. Dy herë, dhe bëhet komplet nervoze pasi me arsye vuan prej xhelozisë.
Dhe për ti shtirë një dorë familjaritet, Romir Zalla dhe e shoqja, Suela Bako, luajnë redaktorin dhe të shoqen. Zalla rolit të një bashkëshorti i ka bredhur kryq e tërthor me një personazh të famshëm në Portokalli. Por, drama ka një personazh të vetin padyshim. Ky redaktori, që hyn fillimisht si një shok i ynë, e ajo si një shoqe, dhe na tregojnë se si mund të jetë martesa. Madje jo, si është martesa.
Prezantimi i të rinjve është skena e parë, ai vetë protagonist, ajo vetë. Secili me kujtimet e veta deri diku stereotipike, të paktën në ato gjëra që i dallojnë mes tyre. Një rrugë e shkurtër. Poezitë që ai shkruan herë për dashurin e herë për vdekjen janë bërë pa ndonjë kujdes të veçantë. Sa për të krijuar humorin. Një difekt që nuk na shqitet kollaj.
Martesa. Skena e dytë ishte propozimi për martesë martesa. Ai kish ardhur krejt i dehur sipas asaj dhe një poet ëndrrimtar dhe jashtëzakonisht i shkujdesur sipas atij.
Pastaj, në fillim lind xhelozia për ishët. Ai pëlqen futbollin. Ka një të dashur të cilës ja përmend emrin në gjumë dhe kjo e acaron atë, pastaj edhe ai zbulon gjëra. Pastaj kështu me radhë derisa mbërrin ajo. Vilma Hodo si vajza e fotokopjes që i merr maksimumin formave të veta epshndjellëse në marrëdhënien me shefin e vet që është redaktori ynë shef. Mbas gruas që me sa po kujtoj tani ndoshta punonte në një bankë vajza e fotokopjes është një tjetër reduktim profesional e i femrës që ndjell keq për vete. Folën më shumë format e saj. Një tjetër gjetje tejet familjare.
Një batutë e ndjerë në sallë që ngjalli një humor disi të pacipë në terma të pavarsisë nga shfaqja ishte kur një spektatore aty rizbuloi në skenën e pestë a të gjashtë se gjithçka po përsëritej dy herë, një herë nga ai e një herë nga ajo, me këndvështrime të ndryshme. Edhe kjo ideja e këndvështrimeve nuk mund të themi se shquhet për ndonjë origjinalitet të veçantë e ndonjëherë vinte disi rrëmujshëm.
Një vakt me pak gjëra prej Erion Kames, autor i pjesës dhe regjizor i shfaqjes. Humor që i paraprin tekstit. Vetë teksti është në kërkim të etur të batutës, përndryshe nuk ka ndonjë ndonjë dashuri të madhe për fjalën. Një jetë nga shumë largë. Vija të trasha. Theksim i atyre ngjarjeve dhe tipareve që tashmë janë testuar për simpatinë që rrëmbejnë prej publikut. Por që edhe nuk kanë ç’japin shumë. Shfaqja u shfaq në Teatrin e Kukullave. Një skenografi e thjeshtë. Ca skelete shtretërish që përdoren për të krijuar një ballkon, një shtrat, një ambjent pune, një dhomë ndenje. Hajt, mirë.
