Nëse zgjedhjet lokale të 2023-it patën ndonjë dobi kjo padyshim ishte në njohurinë elektorale që prodhuan për zgjedhësit e akterët politikë që mëtojnë të kontribuojnë në mirëqeverisjen e mëmëdheut  tonë të dashur, që zoti ja shtoftë ymrin e bereqetin. Një njohuri me vlerë të madhe  meqenëse zgjedhjet për parlamentin më 2025-ën janë relativisht afër e nevoja që oferta politike në vend të ketë njëfarë ‘rikalibrimi’ është e madhe.
Natyrisht, të gjitha bashkitë e vendit tani e kanë një kryetar e një këshill që vjen prej zgjedhjesh ca më legjitime se të kaluarat, një kryetar që në masë të madhe është socialist, por mund të ishte edhe tjetërqysh.
Qeverisja e socialistëve të rilindur vazhdon të njohë rritje e fitore por sërish lajmi i parë është humbja e opozitës. Një humbje për të cilën në shkrime e shkrime më herët unë kam vajtuar e mbajtur zi, por, pa dobi e ja ku rivdiq. Tobejarebi, por vdiq përsëri. E pas kësaj vdekje të radhës që më përgënjeshtron në hamendësimet e mia ajo që mund të thuhet është se opozita është e gjallë.
E mposhtur, por trungu e lëviz lëngun jetësor.
Opozita vërtetë humbi një palë zgjedhje lokale e ka nevojë rilindjen, por rilindja do vijë, se ai që rivdes edhe rilind. E meqenëse opozita Berisha-Meta, do të kenë shumë për të humbur në zgjedhjet e ardhshme e padyshim nuk do të mund ta rrezikojnë atë humbje, meqenëse kanë kontroll të shëndetshëm mbi forcat që drejtojnë e meqenëse sipas gjasave kanë burimet financiare të nevojshme për një përballje finale, përballja do të vijë.
Vërtetë jemi në të 21-in shekull ku gjërat lëvizin shpejt e shpejt e një aktivitet delikat si vendimmarrja padiskutim do të bëhet domen i Inteligjencës Artificiale, por deri atëherë do të ketë një “qeverisje e ndërmjetme” që do të ndajë e hajë e që do të rivijë përsëri nëpër përballjen e lashtë.
Çfarë mund të hamendësojmë për përballjen e lashtë ku rilindasit do të përballen me të e rilindurit. Meqenëse më duket disi më interesat pozicioni i opozitës po përpiqem të thur parashikim të përzier me strategjinë që unë hamendësoj se duhet e do të ndjekë opozita duke u bazuar në rezultatet e zgjedhjeve të sapopërfunduara:

1. Diversifikim. Jo vetëm i teknikave të luftës e burimeve të angazhuara por edhe i vetë fonteve. Pra si fillim: “Bashkë nuk fitojmë”. Nga leximi i klasës së dytë e të tretë në fillore mbaj mend atë fabulën (a si i thojnë) ku Skënderbeu i mëson trimave që vandaku i shkarpave po të jetë i lidhur bashkë është i pathyeshëm, e po u mor shkopiçkë më shkopiçkë thyhet kollaj edhe prej një djalke të vogël që qëlloi të jetë aty, i ngatërruar ndër trima, në oborrin mbretëror ku po lëngonte heroi kombëtar. Kjo fabul u diskretitua shkencërisht, meqenëse vandaku i shkarpave mund të mos ketë nevojë të thyhet, por hidhet ashtu siç është në zjarr ose lidhet në një qoshe që një shërbëtor ti hyjë më vonë me naxhake e ta shkërmoqë ose ta hedhë diku ku fabulat nuk marrin asnjë element. Qasja e re duhet të jetë që vandaku i shkarpave të jetë aq i madh sa djaloshi të lodhet duke thyer, djegur e hedhur. Shkarpa ngado. Shkarpa që kur heroi të ulet ta shpojnë, trimave ti ngatërrohen nëpër këmbë, e kur ti hedhin andej këndej ti bien shokëve nëpër sy e ti qërrojnë. Shkarpa që fshehin merimanga e nëpërka. E vetmja shpresë për opozitën është atomizimi. Në këtë vazhdë unë gjej hapsirën të mbaj gjallë ëndrrën time për një çarje në PS. Likja dhe Sala kanë ç’kanë kursyer nëpër bodrume të lagështa diku duhet t’ja venë në dispozicion një socialisti ambicioz të pakënaqur që po kalbet në hijesirë për të marrë ca vota. Një qasje që e afirmon edhe suksesi i Fredi Bjelerit në Himarë. Ja, duke angazhuar një personazh kontroversial, qartësisht antishqiptar, të akuzuar për vrasjen e ushtarëve shqiptarë në një sulm të pabesë nëpër natën, që flet për helenizimin e Himarës në fushatën e 2023-it e që rindez diskutimin shqiptaro-grek për minoritete që mund të lindin kudo me pak angazhim nga qeveria greke Berisha e Meta arritën fitoren e tyre më prestigjoze të këtyre zgjedhjeve. Në 2025 kjo dyshe mund të bëhet pasaporta për rehabilitim e angazhim qytetar e politik për çdo individ që paraqet njëfarë potenciali për mobilizim elektoral. Rama me angazhim keqbërësish ka arritur rezultate jo të neglizhueshme nëpër zgjedhje lokale e më shumë. Një potencial që nuk duhet nënvlerësuar duke pasur në konsideratë qytetarët shqiptarë që u nisën drejt Anglisë e Europës së Bashkuar me ëndrrën për një makinë të kuqe me disqe që shkëlqejnë dhe tani flejnë mbi mullarë eurosh që mund të blejnë një fabrikë që prodhon 25 makina nga ato që shkëlqejnë ditë për ditë.
2. Radikalizim, radikalizim, radikalizim. Mospranimi i rezultatit të zgjedhjeve, shpallja e njëfarë pafuqie kundrejt makinerisë së manipulimit të vullnetit popullor, nevoja për të siguruar aktivstë e qytetarë për të ardhmen çojnë vetëm aty. Aty na kthejnë edhe grushtat mizorë që plagosën liderin historik të së djathtës shqiptare. Vërtetë turma gjysmë profesionale që kishte rrethuar e mbronte liderin shkarkoi instiktet e veta të para mbi dorasin me shndet të pakët mendor, por gjaku është i pamarrë. Berisha pas sulmit akuzoi Ramën se e kishte dërgu at doras, e gjaku ka met pa marr. Me ja pru Flamur Noka një kafe Berishës kur rrinë bashkë a ja qet për nën gju? E pra kjo punë nuk ban. Berisha kur amnistoi të shamen para ca kohe, kur tha se me Nanon ishin sha nëpër fushatë, për të ramen nuk tha gja e pra “e shamja si e ramja e ramja si e vramja” asht zbut deri te e shamja, por te e ramja tjetër qasje mbetet.  (A do kemi ndonji plagosje në 2023-in? Po 2024-a a do ketë kurban? E për ma tepër si shkun zgjedhjet e 2023-it pa gjak? A ke lujt menç a të ka ble Rama? (Ilir, Berisha mos të ka shit! Ai s’po i del zot vedit e ti po e len me të marrë në qafë?)) Për mendimin tim një acarim i menjëherëshëm i situatës nuk është i paimagjinueshëm. Refuzimi i rezultatit të këtyre zgjedhjeve e do një përshkallzim të menjëhershëm, këto ditë. Situata do acarohet pak e nga pak e 2024a duhet me qenë zjarr. Vërtetë Rama i ka për vete shumicën e kriminelëve në Shqipëri, por ma lehtë se me kokëkris kjo punë nuk bahet. Me guerilje janë luftu pushtues e kolonizatorë e nuk po u luftoka kundërshtari politik, që vetëm pak vite ma përpara e merrje në nji qoshe e ja bëje kafkën më të butë se barku. Edhe Meta ka shoqni me potencia. Në këtë kontekst Berisha duhet të mos kursehet këto kohë edhe për shoqëri civile e media. Raste do vinë e strukturat për mobilizim e kapitalizim nëpër to duhet të jenë të shpejta e efikase. (Ashtu si në Serbi, kur ai nxënësi vrau nxënës të tjerë, rasti do të paraqitet, po duhet me qenë gati.) Dhe pastaj në pranverën e 2025 afrohet një brez i ri e i ambël që e lehton kujtimin e trazisë dhe shtron alternativën përpara. Mendoj se ky mësim që nuk ka qenë i panjohur për disa pjesmarrës në tryezat e nivelit të lartë të opozitës, po diçka është shpresu, por tani ka edhe ma shumë argumenta. Siç e do rasti duhet fillu me të butit në rradhët e veta. Mendoj se njëfarë destabilizimi do ta favorizojë edhe situata rajonale. Edhe grekët që gjithmonë janë gati të tregojnë se nuk jani si uji që flen edhe serbët me një situatë që po i bezdis disi andej nga Kosova do të jenë gati të venë në dispozicion burime, influenca e njerëz në një destabilizim të moderuar të situatës. Pa harruar këtu Tavarishin e madh që i lodhur prej Ukrainës do ta ketë jetik një shpërqendrim englendisës të publikut sllav në brigjet e ngrohta të mesdheut.
3. Lideri, lidershipi.  PD është padyshim në një krizë lidershipi. Një krizë shumëvjeçare tashmë. Megjithëse me anëtarësi në parametrat e normalitet, partia vuan për udhëheqje. Zgjedhjet lokale nuk popullarizuan thuajse askënd në nivel kombëtar. Këlliçi nuk shkëlqeu me rininë e vet e as nuk shfrytëzoi mundësinë që të afrojë e prezantojë partinë me ndonjëfarë rrethi shoqëror metropolas e perëndimor. Veç Berishës askush tjetër nuk u promovua nga zgjedhjet. Edhe Meta nuk sokëlliu sa e ka gurmazin e aspiratën. Berisha, siç edhe duket e ka moshën që e ka, e shok të afërt nuk e ka. Ideja e mbajtjes së një eunuku besnik u diskretitu e tani duhet me investu te një njeri që i ka koqet po nuk të ...; po kand? Unë shumë kohë ma herët pata thanë që Argita, e bija e Berishës do kishte qenë kandidatja e përkryer. Berisha do t’ja jepte mbështetjen pa rezerva, grigja do ta pranonte pa rezerva dhe populli do ti kapërcente rezervat.  Një juriste e sukseshme, e pozicionuar mirë, me bashkëshortin e përfshirë në afera e me eksperiencë për të hy e dal nëpër zyra burimesh njerëzore; me vëllain me oreksin e nevojshëm e me rrjetin e lezetshëm nëpër bllok që të sigurojë një repart të vogël aspirantësh për zëvendësministra që duken mirë nëpër fot e flasin me serbesllëk, me babën kanunor e me fis. Pra janë të gjithë elementët e nevojshëm. Argita nuk do të ketë nevojë të ekzpozohet se synon eksluzivisht lidershipin, madje po nuk deshi le të tërhiqet. Një deputetllik i zakonshëm në Kavajë do të mjaftojë që elektorati ta kuptojë se partia realisht e dëshiron fitoren. Zgjedhjet për partinë do të zhvillohen pas zgjedhjeve, e vetëm pas zgjedhjeve do të ketë nevojë të kalojë pishtari i stafetës olimpike.

Në rast të një shmangie të madhe nga ky skenar fiktiv e rikthimi në retorika qaramane me moral e alternativa nuk mund veçse të dyshojmë me bindje se Berisha e Meta janë xhepin e Kryeministrit të blerë a të trembur nga një dosje me provat e mjaftueshme për t’ja mshef qiellin e diellin.

Megjithëse largë zgjedhjeve që vendosin fatin e shqipëtarëve, dëshira për tu fokusuar aty është e papërmbajtur.
Në shkrimin e fundit mbi këtë tematikë unë pata si ‘lajm’ faktin se TopChannel, kanali kryesor televiziv në vendin e shqiponjave, pati kapërcyer ylberin e në vend të kryeministrit Rama po mbështeste opozitën.
Një fakt i vërejtur prej meje, por jo vetëm, kryesisht në edicionet e lajmeve që gëlonin prej fushatash denoncimi e akuzash për qeverinë e koncesionet korruptive për rrugë e porte,  për ministra rindërtimesh e andej e këndej.
Por, porti i Durrësit që ishte një tematikë fort për zemër për opozitën e Berishën, veçanërisht, dhe për Topin, duket se nuk është më i tillë.
Akterët që donin një hise ndoshta e morën dhe Topi, tashmë, ka rivënë gojën në shërbim të qeverisjes dhe me siguri është rikonfirmuar në detyrën e dorës mediatike të agjensisë imobiliare që do menaxhojë gjithë atë pronë.
Edhe Berisha duket se nuk po e ndjen më aq të ngrohtë dorën e mbështetjes së mbështetësve për atë muhabet.
Ndërkohë që edhe Thumana e Fieri e ca konçesione rrugësh andej këndej ikën nga vëmendja e gojësëzave topianë e vetëm ish-ministri tigër, Ah-mbet, mbetet në shënjestër, ndoshta i padashur prej vetë Ramës.
Atëbotë, unë, u nxitova e gjykova se Berisha e Meta patën gërmuar thesaret e tyre prej piratesh e patën blerë shërbimet eskortore të Topit deri në zgjedhjet e ardhshme, duke shenjuar mundësinë e një përmbysje, por i kërkoj ndjesë lexuesit për ngutin tim, se në fakt paskësh qenë vetëm një parapërgatitje e ankandit që nuk kish si shkonte ndryshe veç të fitohej prej fitimtarit.
B’risha, ndërkohë, në muajin e dytë të vitit të tretë të dhjevjeçarit të tretë të mijëvjeçarit të dytë pas lindjes së birit të vetëm të zotit të vetëm, është kapur fort pas një skandali që përfshin një drejtor të kundërzbulimit të agjensisë federale të hetimit të amerikanëve (FBI) që paska marrë para prej një agjenti të SHIK-ut shqiptar, që Berisha e njeh, por që ka vepruar për llogari të Ramës. Ky FBI-sti e  ka këshilluar këtë të  fundit që të ketë kujdes me një tender për pasuritë nëntokësore të shqiptarëve ku janë përfshirë ca rusë, por edhe mund ti ketë dhënë ca fletushka ku rahmetliu i pakallur politik Lulzim Basha dëshmohej të kish harxhuar pare, që nuk i kishte, për një foto me presidentin amerikan, Trump.
Si përfundim, demokratët janë të egzaltuar prej mundësisë që dikush tjetër mund të merret me Ramën për ta.
Ndërkohë i biri i Berishës, Shkëlzeni, u thirr prej SPAK-ut për çështjen e Gërdecit, kurse për vetë Berishën u ringjall çështja e 21 janarit ku katër të vrarët e protestës socialiste të 2011-ës, riparaqitën dëshminë antiberishiste me asistencë mediatiko-drejtësiore.
Natyrisht, një panoramë e tillë shantazhimi të gjithkujt prej gjithkujt krijon ndjesinë se ai që i ka frenat në dorë është edhe ai që do ti trashëgojë frenat prej vullnetit popullor, kur këtij të fundit ti kërkohet paraqitja, por duhet pranuar se në thelb kemi të bëjmë me një matje të paprerë forcash.
Duhet ti kërkojmë publikut të ketë në vëmendje se ish-presidenti Meta ka qenë relativisht i pazëshëm në këtë periudhë. E shoqja, Monika Kryemadhi, rinovoi denoncimin për çështjen e inceratorëve ku do të digjeshin plehrat e shqiptarëve, por që si përfundim u ruajtën e ato që u dogjën ishin vetëm ca qindra milion euro albanezësh jo-fort interesantë.
Periudha e ditarosur në këtë shkrim ka pasur edhe do zhvillime në skenën ndërkombëtare.
Lufta në Ukrainë dhe mundësia e një ndarje të re blloqesh në perëndrimor e lindor, me një ngjyrim ca më të theksuar qytetërimor a kulturor, si ai që pati përmendur Huntingtoni, krijoi njëfarë euforie dalldisëse ndër shqiptarë.
Kryministri i Kosovës, Albin Kurti, pati një vjeshtë të lezetshme. Presioni mbi Serbinë u rrit prej mbështetjes së paprerë për Rusinë e Putinin e u duk se meqë shkijet po rrijnë andej gardhit këndej gjithçka shkon mirë.
Por jo. Në përfundim, Kosova gjendet përballë të njëjtave vështirësi.
 I duhet të pranojë një marrëveshje ku lejon që një territor brenda vetes të qeveriset në shkinishten gjakatare në këmbim të një rinovimi të premtimit për njohje apo të paktën përmbajtje të shkaut preh destabilizimit.
Kurti që në fushatën elektorale, që e pat sjellë në fuqi, pat deklaruar se ndërveprimi e njohja e ndërsjellë me serbë nuk kish pse ish prioritet gjatë qeverisjes së tij u lloc sërish në këtë batak e e mbajti urgjente një marrëdhënie që duhet ta kish kaluar në hijesi.
Me budallallëqe si targat, e aty e këtu, mbajti rinore një tematikë që duhej lënë të vdiste.
Zoti Kurti, pse nuk jeni akoma në Ballkanin e Hapur, që i nderuari Rama mezi e mban gjall me barsaleta amatore parapostmoderne që po ngjallin gjithnjë e më pak hilaritet?
Pse i nderuari Kurti ngatërroheni gjithnjë në tematika jetike ku Kosova diplomatike ka një tis katunaresk e impotent?
A mund të largoheni nga skena, ju lutem, e të vazhdoni cicmicet politike brenda vendit, me abdixhikun, haradinajn, e hiphopista vendorë, a ku e di unë kë?
Me një rehati politike vendore të këtij lloji që vetëm një forcë mbinatyrale e siguron, të veni e ngatërroheni me mikrofonë rajonalë e kontinentalë mu në mes të një lufte qytetërimore, ky është një amatorizëm që nuk pritej.
Asgjë e lavdishme nuk pritet nga ju zoti Kurti. Vetëm pak prosperitet, demokratizim, profesionalizim e ksi senesh.
Ndërkohë përgjigja për këto  dalldi duket se nuk është aq e fshehtë:  
https://kallxo.com/lajm/eurostat-shqiperia-e-kosova-nder-vendet-ku-alkooli-konsumohet-me-se-paku-ne-europe/

Megjithëse na kanë mbetur ende, të paktën, dy a tre vjet për të shijuar nga qeverisja e gjatë socialiste, dëshira për pak emocion elektoral dhe ngacmues të jashtëm më shtyjnë ti rikthehem shkrimeve që kulmojnë me zgjedhje.
Zgjedhjet lokale do të jenë majin e ardhshëm e shumëçka do të shtjellohet e zbulohet në to, por centalizimi i jetës politike në vend e bën thuajse periferik këtë kulminacion. Nuhatja për fitimtarin e zgjedhjeve parlamentare të 2025-ës do të orientojë shumëkënd në zgjedhjet lokale, por në fund të fundit ato do të jenë një ngjarje fushate ku si zakonisht kandidatë 'çapajevë", ndonjë thes miell, punësime me tepri nëpër kompani kliente a ujësjellësa e andej këndej, sekserë e patronazhistë me të dhëna për qytetarë të dekonspiruar botërisht, angazhimi i bandave lokale etj,  i bëjnë këtë zgjedhje thuajse aspak politike.
Ndaj dhe me interes të kufizuar.

Vetëm zgjedhjet parlamentare drithërojnë zemrën e “homo politicus”-it në vendin e dykokëshes krenare.
Zgjedhjet e parakohshme janë një togfjalësh i artikuluar tashmë prej Lëvizjes së Lirisë dhe Partisë së Salës dhe megjithëse mazhoranca socialiste ka gjithë qëndrueshmërinë e nevojshme për ta bërë të duket gati qesharake përmbushjen e kësaj aspirate opozitare, nuk kemi pse të mos englendisemi pak me këtë ide apo të paktën me fushatën e parakohshme, që është edhe karakteristika dominuese e politikës shqiptare.
Zbulimi i Ilir Metës si ish-bashkëpunëtor i sigurimit të shtetit ishte një ngacmues interesant në këtë vazhdë. Vetëm ndonjë ditë pasi la detyrën e qytetarit të parë të Republikës, ku Rama e kish votuar për t’ia garantuar se nuk do ta gjinte ndonjë e keqe e menjëhershme, prej asokohe të saponisurës reformë në drejtësi, erdhi në vëmendje ky zhvillim dekorativ i jetës politike vendore. Fakti që nuk u ruajt për fushatë ky aset kaq piktoresk, e solli afër fushatën.
Meta i përfolur për aq e kaq bëma, hetimi i të cilave do të ishte një dekoratë në jakën e drejtësisë së re, njolloset në profilin e tij për besnikëri të theksuar ndaj partisë që e akuzon (e reformuar dhe pastaj e rilindur).
Menjëherë në përpjekëri entuziaste edhe e djathta, (pjesa e reformuar e rilindur,) propozoi një ligj llustrimi, a qysh po i thojnë. Pastaj diçka u shpshtoll nëpër atë muhabet, por kaloi në harresën e thellë bashkë me ca muhabete të tjera, që sipas gjasave do të riçelen kur të shqyrtohen listat për kandidatët e zgjedhjeve të ardhme, që sipas ligjit të ri do të nxjerrin një parlament krejtësisht të dekomunistizuar e pastruar lloj e lloj. Një farë që sigurisht do t'ia shijojmë frytet, ndaj e veçoj.

Ndërkohë, Berisha duket se po konsolidon pozitat e tij në krye të së djathtës, por vetë lidershipi demokrat nuk e kujton aq mirë as vetë se ku e ka depozitur lojalitetin e vet partiak dhe për momentin e mban në dorë. Për fat të keq, në bazë, ku kthesat janë më të vështira për tu marrë se atje lartë, ku një kafe e një shtrëngim duarsh mjafton për të kaluar nga njëra degë e trungut djathtosh tek tjetra, çarja amplifikohet. Një çarje që besoj se do të ketë kosto elektorale.
Një çarje që aleanca me PL-në e Metës e ushqen, apo të paktën e furnizon me një argument që i rri mirë çdo goje.
Ndërkohë Berisha dhe Meta organizuan një miting në Bulevardin Dëshmorët e Kombit. Mu para kryeministrisë. Një miting i qetë. Jo i neglizhueshëm, por me jehonë të kufizuar. Një miting që gjithsesi tregoi se janë mundësitë që të replikohet e radikalizohet sapo të shfaqet nevoja e ndonjë përfitimi prej tij.

Pastaj kemi qeverisjen. Qeverisjen e Rilindur, por të rritur tashmë. Pas thuajse 10 vjetësh qeverisje Rama ruan ende sharmin e vet opozitarist por ka pak argumenta ndër duar. Në fakt pas 10 vjetësh të mbushur me reforma ai gjen veten me nevojë për rireformim. RiRilindja duhet të jetë sërish e papërlyer që mileti ta zbulojë mrekullinë e të harrojë se ca gjëra nuk shkuan aq mirë me rilindjen vetëm me një 'ri'.
Reforma territoriale për të cilën unë shpresoja se do të sillte një decentralizim të jetës politike në vend duke rritur lidera lokalë me një potencial për lidership qendror, pati kulmimin tek kandidatë të inkriminuar. Mafjozë e trafikantë, qejfli e oreksmëdhenj vajtën deri aty sa dëmtuan edhe projektin e uljes së taksave që Kryeministri e pati e aq për zemër në ato fillime nuk kanë asnjë yll, veç Veliajt të Tiranës, që ishte yll që kur i hyri këtyre muhabeteve. Reforma e re, sikur po diskutohet.

Rilindja urbane ku në vizionin fillestar kishte parqe shpirtërore me xhami e katedrale nëpër cepa ku qytetarët do lëvrinin për të rizbuluar thelbin e vet social e do kultivonin qytetarinë e altruizmin aq të nevojshëm për angazhim ja la vendin një serie projektesh ku dominoi nevoja për të fryrë buxhetet me pllaka të bardha e pemë të reja. Një rilindje që kulmoi në kryeqytet ku parku shpirtëror në fakt u zbulua se ishte më i lezetshëm si shesh ndërtimi që gllabëroi Teatrin Kombëtar e ku Rama u desh të investohej edhe si kryetar partie për të shkelur demokracinë lokale. (Meqenëse projekti nuk kaloi në këshill bashkiak ku ishte parashikuar prej ligjit të miratohej po u çua në Parlament se aty Socialistët kishin numrat.)
Vetëm ndihma e tërmetit e paret e donatorëve e mbajnë ndezur mikrofonin urban, (dhe paratë e ndërtuesve natyrisht.)
Këtu një aneks i lezetshëm është edhe skandali i inceratorëve ku u bë deti kos, dhe njerëzia edhe e hëngri edhe e piu pa e vrarë mendjen a hahet a pihet kosi.

Reforma në arsimin e lartë ishte gjithashtu një lezet i madh e çoi në një protestë studentësh që Rama pa ndihmën e opozitës nuk do të kish ditur si ta shpërndante. Bordet kryeministrore për vëshgimin e reformës pranë rektorateve e dekanateve a ku di unë shtuan firmën në tendera policishë private që edhe atëherë edhe sot e gjithë ditën denoncohen prej shoqërisë civile për gllabërimin absolut të buxheteve, ndërkohë që vetë pedagogët janë edhe sot që del ky shkrim në grevë pa shkëputje nga puna e rrezikon eskalim në uritje akademike.
Reforma në drejtësi pasi u trumbetua e shokoi me zbulimin e një kalbje morale të shoqërisë po e humbet lezetin. Drejtësia e re pasi paraqiti forcën para Politikës në pushtet veshi kostumin e vjetër e deri vetë Rama, që akuzohet se i është lideri i vërtetë, po e akuzon për pandershmëri.
Pastaj të dhënat private të qytetarëve që i mblodhi shteti e nisi ti qarkullonte PS-ja për nevoja elektorale na i morën dhe ca shokë nga i Irani që nuk u mjaftuan me aq por na e zbërthyen shtetin me kuç e me maç e e bën lajm facebooku. Me polici e SHISH, kishte ç’kishte u derdh rrugëve dhe akoma nuk ja kemi parë të gjithë flakën, e me siguri jemi akoma duke paguar kredinë për projektin e dixhitalizimit që ishte pjesë e rilindjes e duhet ririlindur me ca tendera të tjerë.
Edhe reformat e rilindjet e tjera andej këndej pak a shumë të njëtën çorbë prezantojnë.

Mos kish qenë një peizazh i këndshëm gjeopolitik me luftra e nevojë për shpallje të besnikërisë qytetërimore të shqiptarëve Rama nuk do kish pasur arsye as për rinovim garderobe.

Në këto kushte, kur kemi, për mendimin tim një opozitë të paaftë e padenjë për të fituar, një qverisje në kufijtë e jashtëm të skandalozes dhe kushte jashtëzakonisht të pafavorshme për lindjen e një force të re politike, unë pata parë dritë vetëm në çarjen e PS-së. Reformimi i vazhdueshëm i Partisë duhet të kish krijuar një grup të pakënaqurish që mund të tregtonin me sukses një 10-12 përqindësh në pazarin elektoral duke sjellë rijetëzim të politikës në vend. Kjo nuk ka ndodhur ende dhe tani duket pothuaj e pamundur duke parë hijen e thëllë që Rama lëshon nga shpina e vet, por unë nuk tërhiqem nga ky besim para shkurit 2024.

Në këtë pellg të ndenjur politik, që për hir të vërtetës nuk ka kurrfarë risie,, na lind një stuhi.
Një stuhi që vjen nga media. Top Channel, kanali kryesor televiziv në vend kalon në opozitë. Nuk e pashë tamam sa ishte data kur u mor ky vendim, por vëzhguesit me siguri e mbajnë mend mirë javën kur e zbuluan këtë zhvillim.
Një zhvillim me domethënie të madhe sipas mendimit tim, meqenëse kjo media ka ndikim të madh në humoret politike të vendit, prej shtrirjes dhe dominimit në treg si dhe për faktin se Shqipëria nuk është nga ato demokraci ku media kryesore në vend, që ka ngjyer kafshatën në tepsi të qeveriut kur është shtruar sofra, po u zgjoka një ditë e po i thoka naltmadhnisë, - “Na fal po etika profesionale e qytetare na kërkon që të punojmë për largimin tuaj prej pushteti”.
E kur pa, tani që Rama sipas informimeve të Top Channel ka hyrë në ‘KÇK mode’ dhe po i hyn vandakut të letrave për tu firmosur me qasjen “dëng, dëng, dëng...’ e po nis projekte e koncesione që sipas gjasave do mbushin një tepsi që do mjaftojë edhe për dasmën e djalit të dytë të kushëririt të parë. Me porte e rrugë, zgjerime e ngritje përpjetë që të çuditesh edhe nga sateliti..

Në këto kushte mendja konspirative gjezdis e kërkon. Ra dakort Rama ta lerë qeverisjen dhe u lejua Topi të kalojë në duart të opozitës anemike, apo grupet pushtetmbajtëse të hijesirave vendosën që erdhi koha të ushqehet edhe anemikja opozitë para se të ngordhë përfundimisht në agjërimin opozitar duke e ç’orientuar përfundimisht sistemin?
Apo, opozita u kujtua ku e kishte fshehur atë thesin magjik dhe aspak anemike po krijon formacionet e rregullta për një përballje dinjitoze në betejat elektorale që e ardhmja po sjell me shpejtësi? Një përballje që ka njëmijë e një skandale të qeverisjes për ti denoncuar e për tu angazhuar ti korrigjojë, e që po fiton mbështetjen e natyrshme të organeve shoqërore prej medias, shoqërisë civile, partnerëve e më the e të thashë.  
Monopoli i Ramës në dhunën legjitime, që nis me taksidarët, lejet, reklamimet e mbaron me çunat rëndon nga skenari i parë, por edhe i dyti nuk është pa gjë. Berisha është faktor e aktor edhe Likja ka edhe vendosmëri edhe elokuencë edhe buxhet për ta ndezur besimin tek të pakënaqurit që janë shumë, se vendi po zbrazet, njerëzia e kupton këtë krizën ekonomike botërore energjitike e apokaliptike, por kur ulet në tavolinë e mendon se është thjeshtë vendore, madje as vendore, por tavolinore. Pabarazia acaron gjindt e jeta vazhdon e mbaron në tranzicion.
Gjithsesi është herët akoma, por duhet me mbajt shënime.

Një mori me ndodhi po mbushin këta pesë e ca muaj kohë që prej fillimit të vitit. Atëherë e nisi përgatitjen ky shkrim i rrallë i imi për çështjet që më tërheqin njëfarë vëmendje hapsirën që deri vonë konsiderohej politikë e jashtme për shqiptarin me njëfarë interesi për këto tematika, por që si përfundim politika e jashtme para të gjithave është e brendshme. Nga më të papriturat. Pas dy vjetësh izolimi social dhe mediatik me koronavirusin e llahtarshëm, kemi një luftë në Ukrainën e afërt që na bëhet edhe më e afërt prej shtrirjes së sllavëve. Një luftë që nisi në shkurt e po vazhdon në maj.
Këta sllavët, mes veti, janë duke bërë një goxha luftë. Rusët e madhërishëm që kanë një shpirt të vetin, të Europës e Azisë, atje lartë te vikingët. Rusët kanë prozatorë e revolucionarë, dramaturgë e ushtarë, pyje e matematikanë, kompozitorë e shahista e dirigjent, e kriminela e diktatorë, këta ja kanë mësy ukrainasve, më këtej nga Europa. Ukrainasit e ruajtën shpirtin sllav nga dominimi mongol dhe ja rikthyn pastaj Moskovit, pas shekujsh robërie, e sollën flakën e qytetërimit sllav që ishte ndezur në Romën e lashtë ku mbi njëfarë e hebreu me emrin Jezu Krisht kishte qenë bir i zotit.
Ukrainasit, tani, kanë zgjedhur ndarjen prej rusit si turmë që ndjekin një pishtar, e kan dasht me shku kah Bashkimi me Evropën, me të cilën vendosin se kanë më shumë vlera të përbashkëta. Po si me të ik vëllai nga shpia kur ka vend boll? Rusi nuk e pranon.
Ukrainasit po luftojnë me vendosmëri. Ukrainasit panë muaj të përshkuar nga një autokolonë ushtrie 60 km e gjatë, pastaj,  e po luftojnë. Një luftë që po e kryen një popull.
Rezistenca Ukrainase sipas komentuesve në mediat që ndjek unë ka qenë mbresëlënëse. Dhe vazhdon ende. Ukrainas po vriten. Rusët nuk kanë pasur njohuritë e duhura nga shërbimet inteligjente të vetat për gatishmërinë e ukrainasve për tu përfshirë në rezistencë. Rënia që  pritej ka vonuar aq sa shpresohet të shtyhet edhe më shumë.  Muaj e kusur ditë luftë. Luftohet gjithandej. Edhe rusët vetë u grinë, por edhe hakmarrje me raprezalje e bombarim të paprerë ka plot.
Zërat e ligë thonë se si përfundim Putini e ka dëshirën të këpusë një copë Ukrainë e të lidhet teposhtë e te dakët, mu përgjatë bregut të Detit të Zi. Të tjerë thojnë se kjo nuk është e gjithë e vërteta, dëshirohet që gjithë Ukraina ti bashkohet ringritjes së një madhështie perandorako-sovjetike. Që vërtetë është individuale, por në fund të fund aty qëndron edhe forca. Pa pasur një perandor nuk mund të kihet një perandori.
Kërcet topi e murtaja, avioni e helikopteri hedhin bomba e derdhet gjak. Njerëzit dynden nëpër arrati e kush mbetet nuk parashikon dot çdo të ndodhë në orën në vazhdim.  (Ku u zhdukën 5 milion Ukranas? Pyeste Ekonomisti javë më parë.)
Burrat nga 16 deri 60 vjeç janë të thirrur në luftime e po luftojnë duke ngjallur lirizëm me vrasjet e shkatrrimet ndaj padrejtësisë.
Por të thirrur në luftime janë lloj lloj kombesh e interesash. Në luftë duhet të vinë gjermanët, polakët e rumenët, balltikasit, europianët të tërë e në ballë të prijnë si zakonisht amerikanët. Edhe po vijnë. Gjermanët do armatosen me dy përqind të gdp-së. 100 miliard dollarë. Amerikanët kanë njëqind vjet që bëjnë botën çorap për të fituar pare që ti harxhojnë për të luftuar për fitime të mëtutjeshme për armatim. BE njëzëri tha do i rrisim përpjekjet për mbrojtje
Ndërkohë, historia në ksi rastesh kujton racizma e nacionalizma e racizma nacionaliste e pastaj nacionalizma raciste, klasore e mbi të gjitha individuale në një botë ku zhvillimi administrativ e teknologjik i shoqërisë mundëson bashkëjetesë e përhapje arsyetimesh shkencore për problematika internacionaliste e barazitare, që pavarësisht padrejtësive të kaluara, në Europë farkëtohen e përhapen. Fakti që rusët nuk shohin mundësinë e një afrimi me Europën e Bashkimin Europian në këto momente është objekt kërkimi i ontologjisë kontinentale.
Pse nuk janë kundra oligarkët rusë?
Panorama e BBC-së pas 5 vjetësh pune këto ditë nxjerr dokumentarin për Abramoviçin, ku tregon se si ai kishte shtënë në dorë kompanitë e naftës Sibneft dhe një tjetër. Ja blen shtetit për 250 milion dollar e ja shet, prap, pastaj, për dicka si tre-katërmbëdhjetë miliard, kurse te tjetra rrëmben një kinez, që kishte ardh për negociata për të fituar të drejtën e shfrytëzimit në tendering përkatës.
Kjo degë bëhet edhe më interesante kur gazetari Andrei Soldatov i pyetur nga gazetari Tim Sebastian, se pse nuk ka një përpjekje nga shërbimi sekret rus për ta larguar Putinin, kur po duket se vendimmarrjet e tij po rezultojnë të gabuara dhe me kosto shumë të lartë, përballimi i të cilave do të kërkojë patjetër bashkëveprim me perëndimorët dhe kur vetë personazhet që e mbajnë në fuqi presidentin rus nuk ndjehen të sigurtë dhe shohin interesat e veta të rrezikuara kudo prej tij?
“Sepse i tremben revolucioneve,” përgjigjet Soldatovi, duke kujtuar që edhe vetë revolucioni bolshevik ishte plotësisht i paparashikueshëm, dhe çunat e Leninit nuk do të kishin qenë domethënës pa planin e Trockit për një grusht shteti, në Moskë, te radio e rruga.
Imagjino ti, tani: “Gungakovi dhe cunat e njësisë speciale kanë ardhur në Kremlin për të tërhequr një dekoratë për luftën në ukrainë, kur oficeri S.S ,42-vjeç me porosi nga kolonei dhe gjenerali, nxjerr armën në korridorin e bredshëm ku Putini po kalonte për në banjë dhe e vret. Për më teër ai ndoshta ka vdekur, por mbajnë një zsozi në vend t tij. Çunat e Gungakovit që po prisnin te korridori tjetër I kap paniku, e caramatosin dhe egzekutojnë dorasin dhe cajnë rrugën deri te ca armatim dhe pastaj në një arrati të përgjakshme vrasin gjysmën e kabinetit dhe 6 oligarkë që kishin ardhur për të ngrënë reçel mjedrash nga Siberia e epërme.Kaos? Numri 2 I shtetit, që fatmirësisht nuk kish qenë ato ditë në zyra nuk e njeh askush përveç Putinit dhe tre sekretareve të veta kthehet dhe vendos systemin për normalizim ekstrem të situatës.. Po edhe atë e vrasin grup mjafioz që kishte aleancë me Kadirovin për importimin e heroinës nga Afganistani. Apo u vra Gungakovi?
Dhe pastaj mbërrijnë djalli me macen drejt e nga romani i Bulgakovit. 
Sa e brishtë është bota ruse për ne dhe botën ku jetojmë? Ku do na e ndalë kolovitjen ky tërmet i përmasave qytetërimore për ne ndarësit e të njëjtës pllakë tektonike me sllavët?
A u forcua roli rus, a u dobësua? Ca thojnë se gjysma e aftësisë ruse për luftë tokësore u harxhua dhe paska qenë më e vogël dhe e paorganizuar nga sa mendohej. Ndoshta kjo luftë është thjeshtë për të rikthyer një model organizimi në shoqëri që pastaj siguron një ushtri që është më e aftë dhe efikase?
Si do të modivikohet Rusia nga eksperienca e luftës
Këtu mbërrin Kina. Po Kina si mund të ndërhyjë e ndikojë? A do të mbrojë ajo një model të organizimit të botës që e propozuan rusët?
Kina sa Kina mban një kalë të hazdisur në fre, që është prapë Kina.
Tajvani aty, ujgurët e indonezianët, filipinasit dhe afrikanët dhe indianët e shohin me pësueshmëri në sy Kinezin e nderuar. Që veç rrugës së mëndafshit po mbërrijnë në porte e ajër, në brigje e det.
Rusët me siguri i kanë kërkuar falje të dërguarit kinez që Abramavoçi në një çmenduri novelash ruse e mbajti pa dëshirën  e vet kinezin e nderuar. muare e kanë ftuar të vizitojë një tjetër kompani; i kanë thënë edhe që Abramoviçi nuk e dinte, por ai si dhuratë dasme i jep mëkëmbësit të perandorit kinez një flotë me jahte të vegjël dhe tridhjetë kuaj hamshorë arabë të racës më të mirë, që i kishte rritur për të emiri El Sheik, bashkë me një skifter të rrallë, supa e të cilit do ta bënte perandorinë ti rrinte përpjetë për tre javë, dhe një gjëë tjeër që nuk e dimë tamam?
A po përfundon rruga e mëndafshit? Si po shkon transporti detar e ajror. A po bëjnë kinezët porte në Selanik, rrugë në Serbi e vëllazëri në Gjermani?
Amerikanët andej nga Paqësori kanë bërë luftëra, historikisht, për llogari të sigurisë së tyre. E në fakt nuk kanë faj, se andej rreziku është më i madh. Japonezët me sulmin e tyre të befasishëm dhe kinezët janë aty. Por amerika bashkë me gjithë shokët mbetet një aktor.
Me kë janë indianët?
Çfarë do të thotë të jeshë me dikë?
Si do ti shkojë fati demokracisë dhe të drejtave të njeriut në kushtet e një rendi të ri botëror? Po bollëku e kufiri? Këtu pastaj mbërrijmë ne.
Nëse rënia e kampit socialist nuk ishte “Fundi i historisë” si tha Fukjama por fillimi i “Përplasjes së qytetërimeve” si tha Huntigtoni, me kë na leverdis të jemi? Apo më mirë, me kë do të na lejohet të jemi? Madje jo, kush do ta dëshirojë Në këtë kontekst lufta ruse është një mobilizim.
Si do të organizohet e drejta e individit dhe kombit në ekuilibrat e rinj?
Në një kohë kur bota ballafaqohet me probleme klimaterike, mbipopullimi, nxemje e karboni. Do mbarojë ujë i pishëm e buka! Do shtrenjtohet gjithçka dhe do të rritet roli i masës dhe forcës.
Vuçiçi fitoi për herë të katërt, si edhe Orbani.  Këtu mbërrijmë ne. Ne bashkëpendëmbajtësit e amerikanëve në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, nuk është se mund të themi shumë. Rama padyshim që dënoi egërsinë e treguar në Buça dhe duket më pranë perëndimit se kurdoherë.
Gjashtëmbëdhjetë vjet pushtet. Një surprizë, ndoshta. Ashtu si Putini, të dy këta politikanë akuzohen se kanë vendosur një kontroll përtej legjitimitetit demokratik mbi mediat. Ndërkohë vetë fakti se kjo mund të realizohet në kohë e komunikimit masiv si kjo e sotmja është surprizues dhe padyshim ngjall dyshim se popujt janë përtej të qenit të manipuluar, e se ky është një kontinuitet brazdor që humb në kujtime. 
Në Rumani [1] Ciuca, ish komandati i forcave të armatosura tashmë kryeministër i vendit deklaron “mbrojtja nis nga shtëpia” dhe nga 2% të GDP-së e çon shpenzimin për mbrojtjen në 2.5%. Pastaj flasin me polakët e këta i thojnë, hajt se po e bajmë 3%. Dhe të gjithë po armatosen.
Ndërkohë në simotrën Bullgari, që gjithashtu mund të tregojë nga vejnë fatet e simotrave, kryeministri Petkov arrestoi Borisovin, ish-kryministrin ish-badigard, ish-12 vjet shef; por prokurori e lëshoi. Ndërkohë do të arrestojnë një tjetër, Ministri i Brendshëm i qeverisë Petkov, dha dorëheqjen pse nuk donte të etiketonte si pushtim ndërhyrjen ushtarake të Rusisë në Ukrainë. “Jemi me BE-në, por nevojat tona energjitike rastis të jenë plotësisht në varësi të naftës e gazit rus. BE ne do ta sjellim ndryshimin!,” - sokëllin Petkovi. Që betohet se do ta çojë korrupsionin në 0.
Në këtë vazhdë është normale që rusët më të paorganizuarit e të parëve të bëjnë të parët një luftë që padyshim është para së gjithash një mobilizim.
Një luftë më heroikja e sipërmarrjeve.
Ne në luftë kemi qenë e jemi shpesh, por xhaxhin Enver e kritikojmë rëndë që u fiksua me këtë muhabet e ja mori frymën shoqërisë në një mobilizim të zgjatur kur ishte kohë me u qytetnu e pasuru sa ma mirë. Tani cila kohë është? Nga tia mbajmë? Me u integru me tregje e dituni. Por lufta?. A do të na arrijë ajo perëndeshë e errësisë që furnizon Hadhin e zi me fantazi? Si veprohej në këto raste?
Nëse i referohemi dokumentit të Ministrisë së Financave ne harxhojmë 9.8% për mbrojtjen dhe rendin, nga të cilat 4.3% vetëm vetëm për mbrojtjen. Heu?! Kurr se kishe ditë?
Po shumë faj nuk kam, ja në dokumentin në fjalë nga 16 përdorime të fjalës mbrojtje rreth 14 janë për mbrojtje të kategorive Brenda shoqërisë, mbrojtje sociale, për gratë, për familjen të mirut e ambjentin. Luftë nuk është ndjerë. Po paret qënkën. Ku leshin është ministria e mbrojtjes? Te shkolla ushtarake.? Hajde mer çuna në qendër. Unë mendoj që kryesia e kuvendit bashkë me ato institucionet e tjera të shkojnë tek shkolla ushtarake, madje jo, shkolla ushtarake Skënderbeu të rikthehet aty.
Këta të tjerët të kalojnë te rogreri kur rognerit ti jet pallati I brigadave.
 
 


[1] https://time.com/6159827/romania-nato-russia-nicolae-ciuca-interview/
​

​

viti i ri pati ndodhinë e vet të parë më datë 8 të janarit 2022, (në fakt në 5 të janarit kishte dal edhe numri i parë i revistës zyrtare, por po e anashkalojmë përkohësisht) kur i nderuari Berisha organizoi një protestë në oborrin e partisë së cilës mendon, jo pa arsye, se i qëndron si kapiten e timonier i padiskutueshëm.
Një copë e mirë e lules së rinisë së lidershipit të Partisë ju vunë krah zotit Berisha kur ai doli prej pensioni, dikur nga vjeshtat e para, kur e përjashtuan nga grupi parlamentar the i thanë se prej tij mund të nxirrej një shembull dinjitoz. Tre kandidatët kundër Bashës në zgjedhjet e korrikut a qershorit ishin krah tij nëpër foltore, Gjithë ata shokë nga lidershipi i partisë. Një pjesë tjetër e antarësisë që gjithsesi nuk shohin tek Berisha mundësi të mjaftueshme për veten e ndoshta edhe partinë.
Këta shokët i thanë Berishës, - ti mirë po thu, që po rriimë bashkë, po ku po mblidhna.
Berisha i tha, - Mos e vrit mendjen për at punë se ajo është shtëpia e Lirisë, që siç e dini të gjithë është edhe ime shoqe, prandaj më së pari është edhe e imja. Ne jemi malsor.
Ban!, - i thanë këta njëzëri dhe shkoi sekush në shpi të vet edhe priti aty sa të merrte vesh që nuk kishte pse mos dilte.
(intermexo: Ish kreu i këshillit të sigurisë kombëtare në parlament tha se kishte dëgjuar nga një burim që nuk mund ta rrëfente se Alibeaj do të ishte kurbani që maturon më shpejt, por pastaj deklaratat e tij e humbën aktualitetin, ai nuk pati paspjë pse nuk pati konsumim të ndonjë vepre dhe ndoshta ja shpëtoi jetën, dhe nuk mori asnjë përgëzim apo shpërblim, dhe Alibeaj u bë kreu i Grupit Parlamentar që e përjashtoi Berishën nga rradhët e veta.)
Edhe shkoi vetë doktori e thirri shtatë vllaznitë e sikush thirri ka shtatëdhetë e shtatë nipa, morën edhe baxhanakët me nga 88  nipa secili dhe vajtën të marrin Shtëpinë e Lirisë.
Të fortët e maqedonisë së veriut ishin për ta mbrojtur kte kala, sipas ca zërave të lezetshëm nëpër internet ato ditë, por edhe miq të joshmish prej Bashës, kryesisht me orientim gardist ose post gardist. Kjo mund të jetë një legjendë, po ca cuna më hunj dolën në një ballkon dhe mbrojtën terracën e pastaj mbrojtja u krye. Saliu i parë tërhoqi rrethimin vetëm kur policia e shtetit lëshoi gaz lotsjellës. Doktori përcëlloi sytë e vet të lodhur me njëfarë gazi që të përcëllon fort edhe grykën ta bën si rërë që po thahet me zjarr. Vuri edhe maska si pilot.
Pastaj u nisën, duket drejt sheshit Skënderbe. Berisha këshillohej me cunat e truprojës që ishin edhe seriozisht të interesuar në lëvizjen e turmës. Shkojmë këtej, - i thotë ky ky gardisti. Mirë, - i tha doktori, - ktej shkojmë.
Edhe duket një itinerar më i mirë për një protestë për mendimin tim, rrugës për te sheshi ata mund të mprihin brirët tek rrethimi i tokës së Teatrit Kombëtar. Edhe Galeria e Arteve ka një rrethim për më pak të vendosurit (më falni, Muzeu i Artit Figurativ jo Pexhorativ, madje ..., dhe jo galeria) kishin marrë edhe bunkerët e Ministrisë së Brendshme po të donin.Me portrete dëshmorësh të terrorit komunist  në duar kishin kthye ktej nga rruga e torre Drinit, te PD-ja e vjetër dhe te Toptani ose te monumenti i Azem Hajdarit ishin shpërnda si njerëz.
Edhe radikalizim i turmës me aksione me risk të ulët, simbolik, edhe moment marshimi. Një traumëz të vogël nëpër qytet që edhe mobilizon masën edhe këta të përfshirët në këtë aksion do kishin kohë të radikalizoheshin birucave.
Por jo, Flamur Nokën e pashë që erdhi ta takojë Berishën para ish-Dajtit dhe u nisën nga Kryeministria. Vetëm Flamuri dhe pastaj Balliu i ri dhe kryetari i forumit dhe zëdhënësja e magjepsur me projektin politik ku punon dhe ndonjë tjetër u shfaqën ballë turmës që me thënë të drejtën po kërkonte pështymë në fund të ezofagut të vet me lot në sy dhe nuk kishte  as radikalitetin e mjaftueshëm të grupit e as ndonjë dobi madhore.
Edi Rama me siguri lutej: aman ma thyeni dritaren se dua të bëj ca rinovime se pres miq.
Po të kisha qenë aty përqark edhe unë do kisha zgjedh versionin e cunave të truprojës, por Berisha tregoi rënie të nuhatjes dhe lodhje. Gjithë ajo ernergji, tre orë sulm mbi PD-në e zbrazur edhe nga tavolinat edhe të bërë me sulmin gati. Kur të hynin cunat nga jashtë PD-ishte e sulmuar. Kishin kap tre orë të tjera televizive. Berisha i kishte hyp benzit para ministrisë së brendshme dhe kishte ik e ishte shtri me një kompresë e një lëng portokalli në dorë dhe kishte pa si njeri protestën.
Berisha harxhoi tre orë aty.  Dakort i duhej të priste policinë, po ai mund ta kish ngutur pak aksionin. Ti kishte thënë Lulit ta kishin shty poshtë ndonjërin, aty te tarraca. Ja atë burrin e moshuar që nuk e dinte mirë që po shkonte në luftë dhe ishte çarë në fundin mbiqafor të kafkës, për shembull.
Por ky rrëfim i ngjarjeve mbetet pa dobi sa pa u vendosur në ndonjëfarë konteksti. E kontekste ka plot se viti asht i ri dhe ska nga i gjen shumë forcat e veta.
Një kontekst është ky i matjes së forcave, si me 21 janarin 2011? Por na duhet të themi se nuk pati kurrfarë kurbani
Në rast se kemi një matje të forcave atëherë kemi të bëjmë me një ushtrim parapërgatitor. I gjithë shtjellimi im atje lartë kësaj flakëze i frynte, por nga prapa.
 A merr pjesë partia si e tërë në këtë konkurrim, apo ajo është e ndarë më dysh? A do të nxjerrin një listë  të përbashkët këto dy parti në zgjedhjet e ardhshme? A mund të mbetet Basha në krye të PD së vërtetë në rast se koalicioni vllazëror do pajtohet me kurbane më të lehta? Po Berisha sa kohë mund të përballojë një angazhim kaq intensiv politik dhe sa lehtë do të jetë të trashëgohet sërish Partia?
Ku mbështetet ky dyshim, kaq familjar për ne që jetojmë sot, këtu, në mes të morisë së konspiracioneve që arrijnë të na shfaqen? Ja se ku:
(i) PD ka të domosdoshëm një moment mobilizimi që veç afrohet përmes kësaj dalldisë përçarëse. Dhe për mendimin tim shumë i  nevojshëm. Rënia e mbështetjes për Bashën vetëm pse largoi një anëtar po ftohej në një përballje me drejtësinë prej mikut tonë të madh SHBA, tregoi një tolerancë të madhe të anëtarësisë ndaj hipokrizisë. 8 vjet nën një lidership të jo-plotësisht, të pranuar janë një mpirje e rëndësishme për një parti. Një ish-kryetar që arrin të kryejë vendimmarrje edhe pa qenë fare pjesë e forumeve, apo të paktën arrin të ruajë masivisht influencën e vet.
Ndërkohë kryetari i ri përpiqet të kryejë zëvendësime të elitave, por nuk e ka aq të lehtë dhe nuk njeh aq njerëz sa duhet. Dhe mbetet në ndikim në lojën pa top. Kjo dalje e tmerrshme nga shtrati institucional dhe për më tepër fërkimet që janë krijuar në bazë nga zëvendësimi janë të pamohueshme. Për më tepër ftoj lexuesin të kujtojnë konfliktet që u hasën nëpër PD para zgjedhjeve.
Për të amortizuar pakënaqësinë e anëtarësisë nga përzgjedhja e përfaqësimit u krijua edhe njëfarë komiteti që rekomandonte që kishte Besnik Mustafajin e Genc Rulin brenda, ndërkohë që prapë ca qytete patën shamatë.
(ii) Për më tepër këtu kemi leverditë e çarjes. Që konflikti sjell mobilizim që në kohët e lashta. Tek Andromaka e Euripidit, Menelau për t’ju përgjigjur akuzave për dëm ndër popuj prej plakut Pele, babait të Akil Këmbshpejtit të vrarë në luftën e Trojës, i thotë se ajo luftë ishte gjëja më e mirë që i kish ndodhur Eladhës, se ja kish njohur rininë me punë të armëve e luftës.
Ndërkohë që nga përçarja, që tani, janë dyfishuar, si me magji, objektivat për aspiratat e lidershipit. Tani dy herë më shumë njerëz kanë mundësinë që të aspirojnë ministrira e drejtuesime që u kanë hije. Dhe kemi edhe një shtrëngim të rradhëve të para prej rivalitetesh reale, transedentale e personale me ish kolegë. Qeverisja e Ramës mbetet gjithnjë e re dhe e panjohur për të krijuar ndonjë ngacmim serioz me dobi mobilizimi. Në atë sallë parlamenti që imponon uniformitete asnjë rivalitet nuk kalon personal.
(iii) Për më tepër kemi edhe pikpyetjen pse Bershia nuk e zgjidhi gjithçka brenda sallave. Pse nuk ushtroi ndikimin në mbledhjen ku ishte Basha i pranishëm dhe me çunat e kishte përzënë atë djalë. Pse u desh ta sulmonte Berisha PD-në dhe jo Basha. Si n’ato ditët e para kur u hapën me të shtyrë nja dy zyra, ashtu i kishte shtyrë të tëra ato ditë, ose të nesërmen ose sot. Aty te ajo salla ngrihej shtabi i rithemelimit dhe shkonte vetë Berisha dhe përballej në korridor me Bashën dhe i thoshte aty largohu  o ipaaftë pengë e i inkriminuar. Pse doli jashtë dhe sulmoi Berisha, kur shqiptari ka luftu gjithnjë nga brenda kalasë apo kullës së vet? Edhe Skënderbeu nga brenda e mori Krujën.
Por jo. U prit sa të mbaronte vendosja e dyerve të hekurta.
Ky shtjellim përfundon me kulmimin me një unifikimi të partisë. Unë mendoj se kjo do të ndodhë pas zgjedhjeve lokale të vitit të ardhshëm, ku hapat e parë të bashkëpunimit do të jenë hedhur duke mos rivalizuar fort në disa vende, por prap do të ketë një masakër elektorale. në protestë ndaj asaj masakre elektorale do të ketë një kurban e nga aty pastaj shkohet me lavdi drejt zgjedhjeve të ardhshme për parlament.
Unë nuk besoj në rithemelimin e partisë demokratike dhe jam i mendimit që Rama do dalë nga skena politike me një “deus ex machina”, do kthehet një ditë nga pushimet e do na thotë ndjesë shokë bashkëqytetarë po unë kapa super bingo kur po luja një herë në filan vend e tani s’po kam nevojë me punu ma e do jetoj si artist, më falni po duhet të shkoj.
Ose një prurje revolucionare. Dy vëllezër nga emigrimi me shumë para dhe një aparat modern komunikimi. Kandidatë të pavarur, më shumë koalicione edhe ec.
Një kujtim edhe i faktit se, nga kurbani deri në realizim të dëshirës duhen rreth 2 vjet, (si procedurë e kam fjalën.) (Vetëm në 2013 mundi të lindë era e re ku po lulëzojmë megjithëse kurbani ishte më 2011.)
Pse Berisha vendosi të mos shkojë në Kuvendin e Bashës? Bashkë me gjithë çunat? Pse nuk vajti komisioni i rithemelimit të njoftonte anëtarët e PD pjesmarrës në kuvendin e 18 dhjetorit, ku më pas do të vinte edhe vetë doktori, për vendimin e rithemelimit ? Pse nuk e thërret në zyrë Berisha Bashën, madje jo ta gjejë aty që e pret?
Ky revolucion Paqsor tha Berisha nuk i lëndoi fare forcat e rendit.
   A është kjo përçarje një ushtrim i përbashkët me qëllim rivitalizimin e kësaj ngrehine sociale politike gati apatike si PD-ja. 81% mbështetje kishte Basha pas humbjes së zgjedhjeve. Një rezultat që në mendje të parë është fare i papranueshëm. Një votbesim i Berishës dhe influencës së tij. Pavarësisht se i investuar më gjatë me detyra nga më të lartat Basha nuk arriti të krijonte qëndrime mjaftueshëm të vendosura rreth figurës së vet. Por, një grup aktivistësh kanë një kohë të mjaftueshme të negociojnë për mobilizimin e një rrjeti që mund të bëhet aktiv në rast të ofrimit të ngritjeve në shkallë politike
 Gjithashtu përkujtojmë se si muajin e kaluar një vit më parë përkujtohet sulmi i Trumpistëve mbi Kapitol në SHBA. Mbi kapitolin që i lidhi aq fort amerikanët me romakët e lashtë. Roma që i lidh edhe me rosët e Moskës ku fluturoi shpriti i shenjtë roman  pas rënies së Kostandinopojës ku fjeti njëmijë vjet ai flamur i njetë i njerëzisë. Kishte zëra se flamurin e fshehur e kishte gjetur Xhingiz Kani dhe ja kishte pi tymymin ka pak deri sa kishte vdek, por kjo perandori e tretë ja ktheu prap fraknëve e gjermanikëve ku prodhuan edhe kopje për amerikanët dhe copra të vogla u çuan te kolonitë, ka pak.
Amerikanët lejuan prezantimin e dy qëndrimeve të krahasueshme ndaj ndikimit të tyre. Berisha rithemelon partinë me një përqindje padyshime të llogaritshme të anëtarësisë në mbështetje.
E pikëritsht në këtë kohë vjen Erdogani. Ditën e vdekjes së Skënderbeut, që i paçim uratën se kur vdiq na la vetëm kundër një armiku ma të fortë se ne me fish, që na rralloi fort e na vuni në zgjedhë të keqe për ca kohë. Kush vajti në Stamboll vujti ma pak, por edhe në Anadoll jetohej, vetëm se do bëje ushtri. Erdogani lejoi të përqafohej si dy këlyshë pande me gëzof të butë. Dhe si zakonisht solli problemin e ndikimit që kanë ndër ne grupe rivale të pushtetit të tij në turqi, ndër ne. Tobejarebi. Vetë kryetari komunitetit myslim shqiptar qenka i këtij grupimi që ishte Gylenxhi dikur e tani kishte një emër të ri. Feto i thojshin.
Ndërkohë që sapo kaloi kriza e rastit greko-turke, ku u përzi edhe Franca me shitje armatimi luftarak e ofrim mbështetje direkte. Dhe Serbët po i shesin urën Kinës. Kurse rusët po pushtojnë ukrainën.
E pikërisht në mes të këtij rrëmeti vijnë zgjedhjet lokaler të parakoshme. Një shaka për gjashtë qemane dhe orkestër. Berisha, unë që tani ja kam frikën aleancës sate me Metën ky veprim i zgjedhjeve të parakoshme tregon se ai ta ka me hile. Nuk ishte fare koha për zgjedhje.
Ai të jetë burrë para se të iki nga Presidenca ja dhuron atë komisionit të rithemelimit. Me një akt. Për merita të veçanta për demokracinë i dhurohet komuisionit të rithemelimit të Partisë Demokratike godinën me adresë  Bulevardi Dëshmorët e Kombit Numër 1. Zoti Berisha me siguri diku e ka shpall PD pishtar të demokracisë.
Meta aman bëje. Dhuroja, gjeje ndonji ligj diku. Presidenti bën ndonjë dhuratë diku, shiko nje herë mirë nga kushteta gjej një gati interpretiom diku. Te dekoratat, mos ka ndonjë hapsirë, te pensionet speciale.  Ti se kujt ja dhe zyrat e PDsë së vjetër atëherë, që vajte shave atë oficerin e policisë bashkiake? Bëje për Berishën. Ku mblidhet kjo Parti?  

Ndërkohë që lajmet nga bota buçasin, zhvillime lloj- lloj, vëmendja vendore është e humbur në kush do të mbretërojë demokratët, dimri ka filluar e kemi dëborë.
Meqenëse me demokratët jam marrë ca më herët dhe vazhdoj t’i qëndroj mendimit se Partia Demokratike do të arrijë një tjetër çarje, që të paktën deri legjislaturën e ardhshme do ta mbajë me entuziazmin e fillimeve të reja plot anëtarë e ndoshta do të nxisë një nivel më të lartë mobilizimi ndër të djathtë, e pastaj koalicione majtas e djathtas që ndjellin çarje kudo e ne arrijmë në nivelin e radhës në lojën për emancipim e kultivim shoqëror. Si dhe populizëm të iluminuar. Siç edhe mund të jetë një dështim vetmitar.
Kështu që kthehemi tek lajmet që nuk kanë të bëjnë me demokratët, pasi ato janë plot. Për fat të keq shqiptarët duket se jetojnë në njëfarë izolacionizmi si ai që ëndërronin amerikanët para Luftës së Dytë Botërore, apo asaj të britanikëve para të parës (por që u përfshinë domethënshëm të dy në të dyja.)  Debati mediatik shqiptar është thellësisht i angazhuar me politikën e brendshme. Festa kombëtare, bashkimi jo bashkimi, krimi, krimi psikopatik, krimi i organizuar, krimi elektoral, krimi i moskallzim-veprimit
Në vetë të parë për vete, me njëfarë reflektimi arketipal të sinqertë, na kujtohet se kemi rrezikuar të jemi periferikë apo më shkoqur, një kusur në ndërveprimin gjeopolitik, me luftë dhe me më pak luftë.
Përmbajtja e dyndjes sllave kishte qenë gjithnjë e vështirë, osmanët qenë ndëshkim dhe një mundësi për t’u emigruar kombëtarisht, ndërkohë Gjyshi ynë nga Bashkimi Europian, burri  i Europës që një herë e kish rrëmbyer Zeusi si buall, dhe pastaj ishte kthyer te Hera për ta mohuar.  (Largësia e madhe e grekëve është për t’u vënë re. Greqia nuk ka ngutur të dënojë këngën e grupit të Elbasanit me bashkim kombëtar, megjithëse ambasada greke shprehu pakënaqësinë me ekspozitën për prejardhjen tonë të lavdishme në rrethimin e presidencës nga ana e jashtme, por duket se një diskutim fare periferik, një përgjigje në apel. Ata edhe në çështje të integrimit nuk janë fare kundër, dhe normalisht nuk kanë fare pse të jenë). Greku, është në grindje e sipër me turqit, por janë edhe italianët, gjermanët dhe francezët, anglezët dhe hollandezët, por mbi të gjithë janë kinezët dhe në fakt janë serbët, megjithëse jo.
Mbi të gjitha këto kohë vëmendja jonë për çështje të jashtme orientohet më parë nga të gjithë prej vëllezërve tanë nga Kosova, (në një non-sens konceptual fisnor ata janë edhe vëllëzërit e një djalit të tezes që jeton në Berat ku e kishin internuar dhe më pas shkoi ushtar e u bë këpucar.)
Me Kosovën dy qeveritë u bënë bashkë në nëntorin e kuq të pavarësisë.  Sapo qepën mirë e mirë buxhetet për vitin e ardhshëm këta shokë u bashkuan në një restorant peshku në rrethinat e Elbasanit, kthyer në kuvend kombëtar me harqe te trau që mban qiellin përjashta dhe shpallën programin trembëdhjetëpikësh e u nis krijimi i institucioneve të reja që do merren specifikisht me zhvillimet ndërvepruese e kjo ka domethënie.  
Ndërkohë, serbi i Bosnjës, Dodik është zgjuar me pyetjen për vete “pse nuk kanë serbët ushtrinë e tyre të pavarur kur ata të gjithë mund të jenë ushtarë?” Pastaj me zë të lartë ka shtuar edhe do të numërojë deri në 333 milion dhe do na thotë, po e thotë gjithandej.
Ndërkohë që Vuçiç harxhon para për armatime. Ndërsa ka edhe anngazhim për një hapje të ballkanit
Serbët ende luajnë vetëm me të dyja portat në një fushë futbolli ku pritet të zbresin së shpejti rusët dhe amerikanët. Amerikanët kanë pasur si bazë të vetën grekët, por ata u përfshinë me Europianët dhe u harruan në majtizma të internacionalizmës hipernacionaliste dhe Kosova e Shqipëria e hapën zemrën e çarë.
Dukja është se, amerikanët e kanë njëfarë interesi për të ndenjur këndej  e me  rrit pak ndikimin, por nga ana tjetër amerikanët në të tilla raste pëlqejnë Paqësorin dhe po mbështesin Australianët dhe gjithë rezistencën kundër kinezëve në po atë det ku Koreanët e veriut hedhin raketa për të trembur vëllezërit japonezë.
Është edhe NATO. Po flet NATO.
Ndërkohë francezët po armatosin grekët. Turqit promovuan një dron pararojë, pastaj kriza financiare andej e këndej. Kinezët patën një tronditje me një kompani të stërmadhe imobiliare, kurse truqit janë duke pësuar një zhvlerësim të parasë që vet, një zhvlerësim që lira e njeh herë pas here e që shton zero pa kuptim nëpër kartmonedha. Revolucioni teknologjik në energjitikë
Ndërkohë vazhdon Covidi 2, dhe prespektiva e integrimit është më afër se kurrë.  
Ndërkohë aksident automobilistik në Bullgari me dyzet e kusur të vdekur, në autostradën që i sillte prej Stambolli, të gjithë shqiptarë prej Maqedonisë së Veriut, 240 e kusur agjentë e dimplomatë amerikanë janë të helmuar deri në përkeqësim të shëndetit dhe rusët thanë nuk jemi  ne, po ky i CIA-s kishte thënë ashtu, jua tregojmë ne ju. Ndërkohë në kufirin me Ukrainën instalohet ushtria ruse, kurse në kufirin mes Bjellorusisë dhe Polonisë europiane si projekt pilot nga specialisti i operacioneve sekrete, Oleg Olegovic, kemi një dyndje të kufirit prej pak mijëra refugjatëve arabo-turkic nga Afrika.
Edhe ne jemi në pritje të një vërshimi nga popuj miq të jugut e lindjes rruzullore.

Më në mes të nëntorit, këtij muaji festash kombëtare, na kulmon një zhvillim në Partinë Demokratike të Shqipërisë, që ka nisur tetë vite më herët. Dy legjislatura sipas kalendarit parlamentar. Kur PD kishte pozicionin lart nër rotacion.
Lideri historik ja trashëgoi lidershipin e partisë një personazhi politik që në atë kohë nuk gëzonte popullaritet të madh. Edhe nuk njihej mirë me bazën edhe ishte afër ngjarjeve që patën kosto elektorale. Në bashki unë nuk kam dëgjuar keq për tëEdhe përzjerja e vajzës së Berishës në konsultime edhe vetë Basha në projektin e rrugës së kombit u bënë objekt diskutimi dhe humbën simpati popullore që përkthehet në vota.
Në atë kohë partia demokratike humbi pushtetin e kryeqeverisur prej zotit Berisha dhe ja kaloi ma’bajtjen e pishtarit me zjarr Bashës, që po mblidhte grupin e mbështetësve rreth vetes ashtu sikurse edhe secili aktor tjetër politik. Berisha ishte më domethënësi i anëtarëve të grupit mbështetës për Bashën.
Pas një largimi 8 vjeçar nga pushteti, por një frekuentimi të qëndrushëm në punë dhe aktivitetit fizik, vetë Berisha kthehet. dhe i ofenduar prej përjashtimit të tij nga grupi parlamentar, vete e kërkon të zgjidhet si kryetar i partisë dhe të marrë vetë pishtarin për të ndriçuar marshimin në shpellën e errësuar. Në mes të majit të largët, vetë fortlumturia e tij sekretari i shtetit amerikan, i tha non grata liderit historik, por kryetari i partisë u kollit e u përcoll aq gjatë sa nuk pati kohë të thoshte ndonjë gjë edhe aq të qartë. E la një herë atë muhabet se ishin zgjedhjet. Me atë fitoren që i bëri rivalët gati humoristikë. 81 përqind kundrejt ish ministres së jashtme, ndonjë farë sekretari e anëtari të kryesisë bashkë. Duke u kollit e u përcjell, Basha i tha berishës, do t’ja bëjmë disi Baci Sali. A u thu? – i  tha Saliu. Ho ho, u kollit ky tjetri duke shpërndarë nëpër ajër mirati shpresëplota. Por pastaj, ja tha dhe ambasadorja dhe e dëgjoi ky, se në fakt ai sekretari i shtetit ishte pak largë kur foli. Dhe kur u kthy Basha e i tha Bacë duhet me largu dhe pak se mos ngatërron shënjestër amerikoni. Hik mer prej bunkerit tem, i thot ky tjetri.
Edhe rrezikon ta realizojë zhvendosjen e influencës së vet.

Ky grup rival ndaj Bashës është disi më i qartë se vetë grupi i Bashës. Jetë e mot rezustenca ndaj Bashës ka qenë e madhe. Zëra të këqinj vdekjen e Olldashit e lidhën me rrezikun që të fitonte kundër Bashës, duke ja prish planet doktorit lëre pastaj tetë vite opozitë kundër

Në këtë rast unë dëshiroj ta kem një tjerrje të mëtejshme të faktit që demokratët vetëm katër a pesë muaj pas qershorit të qershive e zgjodhën me 81 përqind të votave kryetar Lulëzim Bashëm. I dhanë po-në hyjnore projektit të tij, ekipit të tij, vizionit të tij, dhe pastaj edhe karakterit të tij, që ishte edhe parametri që rrezikon ta fundosë.
Mungesa e besnikërisë së tij ndaj anëtarit të vyer të partisë duke e përjashtuar prej grupit parlamentar të partisë me kërkesë të amerikanëve, qe një mbedhës i madh mbështetje brenda PD-së. Në kushte të mirënjohjes ndaj njërit lider për kontributin e vet të jashtëzakonshëm pranojnë një lider në kushte gati mospëlqimi.

Ky është një tregues jo i mirë për partinë demokratike dhe njeriun shqiptar në përgjithësi. Shikoni  se sa pasive janë marrëdhëniet. Marrja e një vendimi kolektiv nën kushtet e bindjes zemërthyer është i rëndë për një parti që nuk ka organizimin e nevojshëm ti thyejë zemrën ish kryetarit për interesat reale të partisë. Ndërkohë që vetë sekretari i përgjithshëm i partisë zoti Bardhi tregon se anëtarët e kuvendit të partisë janë duke u kërcënuar dhe se një falsifikim i madh po planifikohet. Në fakt vetë ajo që njihet si Parti nuk është organizatore e procesit demokratik.

Foltoret e Berishës janë të gjalla dhe plot energji. Lidershipi i partisë i pranishëm në to është i lartë i lartë dhe mbledhja në sallë padyshim që ka korrespondenca në realitet, siç kanë edhe të papranishmit. Edhe vajza të bukura e djem të rinj janë aty me besim e entuziazëm mu në krah të liderit historik.
Këtu bëhet fjalë për nivelin e rrezikut që perceptojnë anëtarë të ndryshëm të forumeve që rrezikojnë postet dhe strategjinë që do të zgjedhin për ti mbrojtur ato.
Si është njoftuar në debatet politike në këtë rast Basha ka njëfarë mbështetje në forumet e larta. Ka një grup deputetësh që kanë të lidhur praninë e tyre në ekipe që përmes simpative direkte me Bashën, dhe që do të humbin rëndësinë sapo Berishës ti duhet të shpërblejë të vetët me atë detyrë fisnike.

Do të jetë shumë e vështirë për këtë grup të mbledhë votat e nevojshme, por lidershipi e di se nëse do të luajë me sportivitet dhe do të merret vesh me gjithë aktorët e lojës atëherë mund të ketë njëfarë leverdie edhe në humbjen prej peshës. Nga ana tjetër, krahu i Berishës megjithëse mund të sigurojë peshë e popullaritet, do të duhet të kalojë nëpër muaj të ftohtë radikalizimi. Amerikanët janë kundër, me prova të përfolura e rrezik përndjekje ligjore. Një mungesë e tillë në lidership rrezikon ta shpartallojë strukturën. Zgjedhjet e ardhshme janë largë. Ndonji Covid.
Prandaj nuk  ka shumë dobi prej çarjes për asnjërën palë. Megjithëse siç edhe thamë mund të ketë.

Për mendimin tim, çarja e PD-së nuk është hiç e keqe. Lideri historik është një model, për mendimin tim, i tejkaluar prej racionalitetit politik.
Unë që shumë më herët, kur kam vajtuar humbjen e kësaj force politike, kam menduar se kjo provë që pritej do ta çante partinë duke shënuar kështu një hap përpara evolucionin politik vendor. Çarja e partisë demokratike, megjithëse do ti vonojë, do ti japë frytet e veta. Për dy legjislatura tregu elektoral vendor do të gëlojë nga koalicione gjithfarë. E majta shqiptare me vështirësi  do ta presë legjislaturën e ardhshme. Pastaj një carje, cuna nga partia do të gjejnë sdi se ku një koalicion dhe do të tentojnë. Nuk është e thënë të kenë sukses por për pak kohë bëhen dymbëdhjetë tentativa të tilla.  Dhe pastaj do arrihet qeverisja.
Natyrisht kjo rrit domethënien politike të karakteristikave të individëve, si religjoni, leverdia ekonomike, apo fshehja e të kaluarave të pakëndshme. lloj grupi do ta menaxhojë vetë influencën. Por ëndrra është që do bëhet mirë. Dhe si zakonisht, para se të bëhet mirë do bëhet një herë akoma në keq (Mao Tze Dun.)

Gjithësesi do të kemi partinë demokratike dhe partinë demokrate. Dy PD, por njëra me një vijë të hequr në fund të këmbës së vetme të p-së, për ndryshim. Por, pronësitë do ti ndajë gjykata. Unë ve bast se fiton Basha me mosparaqitje në afatet e duhura. Për zgjedhjet në kuvendin e Partisë nuk di më shumë por kjo parti nuk di fare të interpretojë aksion demokratik, ndaj rezultati ka pak relevancë.

Një datë, pavarësisht lavdisë, nuk mund të jetë më shumë se një datë, por njerëzia kur flasin për këtë çështjen e integrimit për ne e zgjerimit për anëtarët e BE-së harrohen pas saj duke lënë në hije shumçka tjetër. Ja për shembull verdhushka që e shoqërojnë janë një ndër to. E pa i hyrë fare leximit të "është mirë, por jo aq mirë dhe po punon, por do punojë", unë me këngën që na vë buzë Spiro Çomora, "Napolon ti je fuqia
Napolon je bukuria
Je më i miri për mbi dhe
Sa të lumtur na bën ne...."
Ne lexojmë deklaratat që tërheqin vëmendjen për nga raporti dhe jah, Varhelej, që thoni ju doli ditën e këtij raportit dhe tha:
Ne i qëndrojmë pranë Ballkanit Perëndimor dhe Turqisë, me mbështetje financiare domethënëse kryesisht përmes Instrumentave të Paraanëtarësimit III. IPA III në fakt kjo 14.5 miliard euro, por asaj i bashkohen e kalojnë nëpër të njëjtin mekanizëm edhe nja 30 miliard nga Plani Ekonomik dhe i Investimit për Ballkanin Perëndimor.  
IPIAI nuk ishte as 3 miliard Euro. Mezi tërheqin e zbatojmë.
Në total nga lidhja me BE-në Shqipëria ende nuk i ka lëvizur ende 2 miliard euro, ose edhe po i pati marr nuk e mban mend ku i vuri. Por për më tepër aty te IPA III thuhet se ndryshimi në qasje ndaj programimit do të pakësojë numrin e programeve të partneritetit të adoptuara nga Komisioni. Kjo do të rezultojë në thjeshtime për përfituesit, që do të jenë të aftë ti përgjigjen përparësive të vendosura në dokumentet e veta strategjike dhe me një zotërim më të gjerë përfituesish.
Shto këtu edhe faktin që metodologjia e re e rrit rolin e Komisionit në ecurinë e proceseve dhe për më tepër përmes “nxitësve të qartë e të prekshëm me interes të drejtëpërdrejtë për qytetarët, BE mund të inkurajojë vulnet politik të vërtetë”.
Ka për tu bërë nami (të kisha pushkë do kisha dalë në dritare tani e do qëlloja që ta dëgjojnë të gjithë.)
Për më tepër, të gjashta vendet ballkanike paskën marrë zotim themelojnë Tregun e Përbashkët Rajonal, ta ndërtojnë mbi rregullat dhe standartet e BE-së dhe që të fokusohet në kapërcimin e vështirësive që hasen me qëllim që të sjellin mundësi për këtë iniciativë për qytetarët dhe bizneset e rajonit dhe të makzimizojnë përfitimet e investimeve nën Planin Ekonomik dhe të investimit.
 
Pastaj edhe vetë raporti është me interes.
Në lëm të ekonomisë, për qeverinë tonë tha se megjithëse me një hapsirë të ngushtë fiskale e monetare, qeveria dhe banka qendrore ndërmorën hapa të shpejtë e të duhur për mbështetjen e biznesit, ekonomisë familjare dhe sektorit të shëndetësisë.  Kjo zbuti ndikimin në tregun e punës dhe mbajti sektorët makroekonomikë dhe financiar të qëndrueshëm. Por borxhin publik  dhe raportet e deficitit i ka ngritur duke rritur kështu doësitë e vendit në përballjen e goditjeve të jashtme.
Në luftën kundër korrupsionit pritet që strukturat e specializuara do ta forcojnë bindshëm aftësinë në vend për të hetuar dhe nxjerrë para drejtësisë korrupsionin, megjithëse ai mbetet përcaktues në shumë fusha të jetës publike dhe të biznesit.
Raporti paska gjetur që ka një mungesë financimesh në adresimin e barazisë gjinore. Një mungesë që duhet adresuar, madje që ka një plan adresimi. Raporti paska gjithashtu tabela, (që mund të gjehen në fund të shkrimit.)

E ku ka më mirë se tabela për të marrë vesh ndonjë gjë. Për të kuptuar progrese ka nevojë për krahasim. 

Ja tabelat për shembull tregojnë ajo që quhet ‘poverti gap’ apo zona e varfërisë e ka rritur territorin në vendin tonë  nga 2.4 në 28.6, dakort, kjo e dhënë matet duke llogaritur ato familje që jetojnë me më pak se gjysma e asaj shumës së parave që është mes të atyre që harxhojmë me më shumë dhe atyre me më pak. Këto vlerat e larta janë rritur dhe kanë tërhequr edhe nivelin e varfërisë lartë, por edhe këta nga poshtë fort tërheqin dhe në fund të fundit një formë e varfërisë mbetet, dhe e pabarazisw.
Gjithashtu tregohet se kura e vetme e parabarazisë, "edukimi" nuk po merr kujdes. Për edukimin publik shpenzimet kanë rënë nga 3.5 në 3.2 përqind të GDP-së, prej 2008-ës në 2019. Dakort tani ka më shumë xhi di pi, por vëmendja në shpërndarje tregon. Shpenzimet e për kërkimin shkencor janë të pazbulueshme. Por përqindja e atyre që e lejnë shkollën para kohe ka rënë nga 39 në 16 përqind.
Rrjeti hekurudhor funksional është përgjysmuar.
Numri i sipërmarrjeve të reja që lindën në 2019 ka rënë nga 18%  në 10% të totalit të sipërmarrjeve prej prej 2008 e deri më 2019. Ndërkohë që numri i sipërmarrjeve është rritur me 50% nga 66 mijë në 93 mijë, por duhet vënë re që numri ka rënë krahasuar me 2015-ën. Dhe nuk duhet harruar që as tërmeti as pandemia nuk e kishin ushtruar ndikimin mbi shifra. Rama duket se nuk i ka punët fort mirë për mendimin tim. Por edhe aq keq nuk i ka. Qeverisja dihet, në mos rrjedh do pikojë.
Ç’ti bësh opozitës që është derdhur tashmë me një shumësi anëtarësie e kryesie në foltoret e Sali Barishës, ku është derdhur tashmë një shumësi anëtarësie e kryesie. Vetëm tre a katër muaj pasi zgjodhën si kryetar Lulëzim Bashën me 80 përqind të votave duke i bërë paksa humoristike sipërmarrjet e kandidatëve të tjerë. Një fitore e dytë për partinë pas pas një humbje të dytë në zgjedhjet për Kuvend. Berisha nuk u ekspozua shumëkëtyre kohëve, pavarësisht që vullneti kishte buruar prej tij në origjinën e vet dhe sipas gjasave vazhdon të burojë.
Pastaj mjaftoi që Basha të provokonte Berishën me një kërkesë të amerikanëve duke e përjashtuar nga grupi parlamentar dhe ai ballafaqohet me mundësinë e mbajtjes së një cope partie bashkë me grupin e vet, apo të shpresojë se mënjanimi i tij ka qenë ka gradual sa sikur me shku nesër me dhanë . Dakort veprimi i Bashës tregon një dobësi karakteri dhe mosmirënjohje, por nga ana tjetër ai thotë se këto janë detyrime që ja kemi partneritetit me amerikanët.
Basha ndërkohë, ka filtruar prurjet në parti që të kenë simpati për të. Edhe andej e këndej me siguri që ka njerëz që nuk e pëlqejnë një rikthim të Berishës dhe detyrimin e tij për mirnjohje ndaj filan e filan mbështetësi. Dhe tradhëtitë e vogla që do të pasojnë.
A do të arrihet një marrëveshje apo një e çarë do ta ndaj trupin e partisë për tu lidhur në aleanca po aq vllazërore, por me më shumë hapsirë për lokalizma dhe populizma dhe investizma? Nuk e dimë ende rezultatin e këtyre zhvillimeve, por dimë se gjithësesi demokratët janë një forcë qytetare në momente të vështira e problematike. Vendimi i tyre në zgjedhjen e kryetarit paskësh qenë i pamenduar e i pandjerë. Një forcë e tërë nën komanda që sipas autorëve nuk kanë qenë shumë të vetëdijshme. Tetë vjet pas tërheqjes prej kryetarëllëkut Berisha mbetet i vetmi lider për partinë dhe kthimi i tij.
Ndërkohë Rama, në kushtet e mungesës së një opozite angazhohet në sipërmarrje që parimisht duhet të kishin kosto të lartë politike. Por ai ka tabelat:

Një cikël prej shtatë shënimesh për zgjedhjet e këtij viti merr fund me këtë shkrim, meqenëse edhe parlamenti i ri  u mblodh edhe u prezantua një qeveri që mori besimin... Nuk di nëse shtatë shkrimet qëndrojnë bashkë, por një si ditar që shoqëron periudhën rreth zgjedhjeve, pa u humbur në referenca e pa marrë për të madhe asgjë, tani e kemi (bashkë me disa dhjetra të tjerë).
Që nga komunikimi i fundit erdhi gushti i zjarrtë, ky muaj pushimesh bregdetare kërkoi me ngulm, nëpër riinkarnim të liderit, vëmendje dhe shtatori ku vëmendja nuk kish ku shkon tjetër.
Partia Demokratike sapo kish zhytur në harresë fituesin e zgjedhjeve të brendshme në një event elektoral, kur ja në mes të vapës, ndërsa edhe unë kisha marrë shkëputjen prej interesimit politik, kryeministri shpalli që kish lënë të bënte një nënshkrim në një sipërmarrje të politikës së jashtme e njëkohësisht të brendshme dhe ekonomike dhe gjithfare. Vetë shkëlqesia e tij le rehatinë e ujit ku pluskohet me shokë e i bie Ballkanit përqark dhe promovon interesin e shtetit dhe ndoshta edhe kombit, kur me këtë punë këtë kohë mund të merreshin nëpunës të devotshëm që bëjnë llogari dhe thurin skenare për të kuptuar dobitë dhe problematikat. Pastaj kush duhet me i marr vesh, i merr e i thotë fjalën e vet zinxhirit të interesit kombëtar
Por këto janë thashetheme, se unë nuk di gjë konkrete për mënyrën se si përfaqësuesit dhe shoqëria kanë konsultuar kryeministrin dhe ai ka gjykuar më të mirën, por dimë se me staturën  kryesuese krahasuar me staturat e tjera, nisma e evoloi sipërmarrjen në “Ballkan të hapur” nga “minishengen ballkanik” që ishte.
Përveç romantizmit të shtuar nisma ka edhe poetizëm, ka edhe llogari sipas komentatorëve. Por kjo gjë na vjen e paqartë ne pak të informuarve. Dimë që të ardhurat nga taksat dhe doganat janë një pjesë shumë e madhe e buxhetit të shtetit, diçka si 60 e kusur përqind, por nga ana tjetër marrëdhënia jonë ekonomike me Serbinë nuk është edhe aq domethënëse. Por me serbët kemi edhe hallin e shtyrjes së tyre egërshane drejt juperëndimit të vet, ku ndodhemi ne.
Albin Kurti tha, pa u hapur as me ne, si shkon ky hapet me serbët?
-  Jo mor-  i thotë ky i joni - se po hapemi të gjithë. Po ju pse s’po hapeni?
- Si mos, ne mezi po mbyllemi ti thu hapu, prap?
- Jo, i thotë ky se këta janë të tjerë.
-  Ne bashkë do hyjmë në Europë. Atje është mirë.
- Në Europë pra, I thotë ky,- i thotë tjetri.
Ndërkohë Kosova ka arritur majën e pavarësisë së saj politike prej Tiranës dhe gjithashtu Beogradit. Kurti është i mirëpritur e i ftuar gjithandej. Ende nuk kemi ide për rezultatet e qeverisjes së tij, por patjetër që duhet t’i pranohet potenciali për të përzier narrativat që ushqejnë qëndrimet politike në Shqipëri.  Animi për kah rusët i serbëve i bën ata të lakmueshëm në terma të integrimit, aq sa i bën edhe të dyshimtë. Kjo i intrigon njeriun me karakteristikat e shqiptarit. Kanë shku edhe ata dreq turqish me rusët. Nga cila anë do të na hedhin në lindje a perëndim? Do hapemi. Por, më duket, nuk jemi hapur akoma. Ose jemi hapur, nuk e di?
Ndërkohë, nisma është administrative dhe i takon administratës me kreun e politizuar që të thotë fjalën e fundit. Ne duhet të shohim si e përfundojmë marrëveshjen nëse gjërat nuk shkojnë mirë dhe çfarë do të thotë që të shkojnë mirë. Marrëdhënia jonë me serbët që janë edhe zëri më i fuqishëm i trios sonë, që thotë se vetëm se i është shoqëruese korit të madh europian, që këndon si solist korist me shtatë zëra, është armiqësore. Pra me serbët kemi gjetur të artën e miqësisë, armiqësinë. Por siç ka njerëz që alkimisht e kthejnë gurin në ar, ka edhe të tjerë që mekanikisht e kthejnë arin në objekte të metalta  Është interesante në këtë rast. Siç dhe në gjitha rastet.
Ndërkohë zonja Merkel në të fundit muaj të angazhimit të saj protagonistor la mëngjesin me gjumin serb dhe hëngri drekë në vendin tonë bashkë me gjithë kryevezirët që kishte q’ai qosh dheut të terëm. Ndërkohë që vetë ardhja e saj ishte një mbështetje, fjalët e saj linin hapsira për interpretim. Ajo ndoshta dallonte, tek “Ballkani i hapur”, një rival të padobishëm për procesin e integrimit, që gjithësesi e kanë ndalur diku, në vetë perëndimin europian, ku ndonjë dashamir i vëllazërisë ruso-kineze ka pa ndonjë leverdi. Pastaj Merkel iku.
- Kam për ta lënë amanet hallin tuj, - i tha.
- Të puthim durët oj zojë e shkëlqyme, - i kthyen këta.
​Pastaj, Rama krijoi qeverinë e tij të tretë dhe partia nuk ka zëra pakënaqësie fare. Ministrat janë shtuar ndërkohë që edhe detyrat partiake u promovuan për vëmendje të gjerë dhe një rivitalizim në skakierën inheritore me imagjinatë në katror.
Shkoi puna deri atje sa morëm vesh se Taulant Balla do ta zhvendosë peshën e tij politike drejt Fierit, por këtë tragjediçkë për pak e harruam kur na ngeci te dhëmbët një shuk mish, kur ja sportëdashësit e futbollit në ndeshjen kombëtare kundër dikujt, (më duket se San Marinos,) ngritën me dron flamurkën që shkruante “Taulant Balla, ne nuk të harrojmë”. Që tani e imagjinoj se si kryetari i grupit parlamentar të të gjelbërtëve në San Marino vrau veten nga presioni i të shoqes, po atë natë kur e pa parrullën, dhe kuptoi mungesën e dashurisë së elektoratit që kishte karakterizuar karrierën e tij politike. (Për dreq u gjet aty një emigrant shqiptar që ia shoi kuriozitetin për atë parrullë kur po shihte ndeshjen në bar.)
Rama, ky magjistar i të kënaqurve, ky zhdukës i pakënaqësisë botërore tani ka edhe një parlament ku të shkarkojë tensionin e tij oratorik.
Një mjeshtër i prozave të shkurtra sarkastiko letraretë divulgueshme si material politik tani ka lexuesin e vet. Në Parlament… Një grindje e qetë. Proçedurë. Shajë e bërtit. Kaq rehat dukej situata.
Kemi edhe një program qeverisës që na kujton se pas rilindjes vjen rindërtimi, që në thelb mbetet ndërtim. Një pjesë kaq e natyrshme e evolucionit të kafshës politike.
Kur, jahhh, një operetë japoneze, një kabuki, me Sali Berishën. E përjashtuan nga grupi parlamentar. O Mizëri. Kjo qe tragjedi.
E mbushi një sallë Berisha dhe tha 17 herë togfjalëshin ja nguli thikën, ma nguli thikën, ja ngulën thikën na ngulën thikën. Ky Hamlet japonez foli keq edhe për Ramën tonë. Nja katër apo pesë nga ato thikat Rama ia ngulte atdheut.
Por kryesisht e pati me kryetarin e partisë së tij, Basha. Jemi mbledhur këtu tha  Berisha, që të kërkoj ndjesë pse se nuk e dinte ai ishte keqkuptuar prej simpatizantëve të tij për mbështetjen që i paskësh ofruar Bashës. Ai nuk e dinte që kish patur potencialin për një influencim të tillë të anëtarësisë së partisë ndaj nuk ishte kujdesur për këtë. Dhe kjo histori rrjedh pa dobi, por vetë komploti është interesant. Do të ndodh diçka në PD? Vetëm pak muaj pas përfundimit të zgjedhjeve në parti, ku megjithëse me entuziazëm të pakët Basha fitoi me rezultat kaq bindës Berisha me një thikë në dorë e katër a pesë thika ngulur në kurriz kërkon Bashën, që po bën zborin te Parlamenti dhe një publik i eksituar e brohoret. A do të kemi një çarje të Partisë? A e kuptoi Berisha që në fakt ai kish dashur të ishte Skënder Gjinushi?  A ka gjasa që Partia Demokratike të kalojë në një mënyrë tjetër organizimi? Një seri partishë të vogla të lidhura më shëndetshëm me lokalitetin? Një koalicion partishë, fleksibël, që mund të negociojë edhe më shëndetshëm? Megjithëse PD e ka rritur mbështetjen e siguruar.
Ndërkohë po rriten çmimet në të gjithë botën. Buka. Energjia do shtrenjtohet. Transporti. Lodrat do jenë shumë se 10 përqind më shtrenjtë këtë vit të ri.

Në fillim ishte fjala dhe prej saj anësia, pastaj, anëtarësia dhe direkt ka ardhur partia. Pra, Në fillim ishte partIa. Pasi u maturua sa duhet partia, politika u vu në barazpesha e u mendua se fitorja shkonte nga ai që zgjidhnin ata që zbulonin të vërtetën shoqërore dhe dëshironin të mirën e saj në evolucionin e përshpejtuar të arsyes shoqnoore, që historikisht ka rastisur e ka pasur edhe epërsi të theksuar të njërës parti, kryesisht pse gjeheshin individë që mundësonin përkushtim me tepri të anëtarësisë, për realizimin e projektit që në fakt ishte ai i një të verbri që di se duhet të luftojë, megjithëse i qorrollepsur nëpër errësirë. Por, demokracia ka epërsinë e të  ndryshueshmëve që zgjohen dhe në rrjedha të ndryshme informacioni  i sulen errësirës syçelë. Me shumicë. Dhe lufta e përmendur më lartë mbetet, duke i shërbyer edhe si një legjitimues i largët i evolucioneve të përshpejtuara me tepri ose të orientuara drejt një evolucioni devijant
Ajo që në të vërtetë ishte emancipuese ishte krijimi i një peshe që shpërndahet nëpër një krah të përbashkët që është si një levë e Arkimedit, që si forcë për të ngritur një botë përdor një botë tjetër. ose të pasktën një si sferë, që lëviz sa andej këndej. Që mos e zgjas sh umë, një biçim kanari shoqnor. E kur ai segment i bronxtë  kolovitet sa në një anë në tjetrën derdhet sa andej këndej ca materie e peshë jo, dhe, maxhoritare sa në një anë në tjetrën. Kur peshuesi i afrohet saktësisë është kjo pako masë ajo që lëviz sa andej këndej e gjithnjë tenton dhe dikur e çon peshën dikah definitivisht. Në një situatë të ruajtjes së ekuilibrit në kontekstin elektoral, kjo lëvizje vazhdon dhe kjo masë që lëviz në nuancat e veta të çelta quhet ‘gri’.
Këtë ngjyrën e zgjedhur për përshkrimin e këtij, ndonjëherë, mbretëbërësi fizikisht të dëshmuar unë e pranoj me vështirësi. Nëse do ti referohemi rozës së socialistëve dhe blusë së demokratëve një ngjyrë e ndërmjetme do të ishte e purpurta. E purpurta është një ngjyrë shumë më dinjitoze se grija. Edhe më lozonjare. Edhe fqinjësitë në kujtesën kolektive i ka të atilla që janë më të këndshme. E purpurta që tek romakët ishte ngjyrë për veshje aristokracie e perandorësh tek bizantinët u sanksionuan si ngjyrë që e veshin vetëm perandorët.
Kjo ngjyrë duhet ti mbesë sovranit në vendin tonë, megjithëse një pjesë e madhe ka zgjedhur rozën, blunë, apo nuanca të tjera të së kuqes. Në jetën tonë politike e bardha dhe zeza janë ngjyra të sulmuara për pozicionet e skajshme që përfaqësojnë. ky është një inspirim perëndimor, për mos me thanë europian.  Radikaliteti i këtij spektri është denoncuar jetë e mot. Mos shih bardh e zi! E kanë përdorur të paktën tre gjyshër dhe shumë dhënës mendsh nga të paktën tre disiplina të mendimit shoqëror. Se fundja kush është e bardha e kush është e zeza?
Në fakt edhe e bardha dhe e zeza edhe vlen. Se këtu në fakt kemi dy të bardha e dy të zeza. por kemi edhe gri, megjithëse jo nuk kemi, sepse kemi rezultat të zgjedhjeve. Socialistët korrën një fitore, fiks, në datën e duhur. meqenëse me këtë fitore të socialistëve jemi marrë edhe para zgjedhjeve nuk thellohemi shumë në to.
?.
Një event i padëgjuar sa zgjedhjet?
Zgjedhjet që po flisnim ndodhin jo vetëm mes partishë, po edhe në vetë parti. Një ndryshim lidershipi? Zgjedhje për kryetar me përfshirje të anëtarësisë. Që në shqip më shumë se me të marrurit anë, medek, është të jeshë pjesë e ndonjë organizimi a organizatet që ndjek ëndrra të përbashkëta si flutura në lëndinën plot me diell. Zgjedhjet në Partinë Demokratike gati sa nuk mpakën fitoren socialiste. Sikur mos kishte shtator, ku do nisë zyrtarisht fushata për formimin e qeverisjes së re, kur socialistët do të shohin në sy protagonistin e një filmi për ta e me ta, këto zgjedhje partie do mbeteshin një monument kilometrai i jetës politike vendore, por ja sa të kapsallitim nja katër a pesë herë sytë e do jemi në shtator. E plot ta ta të tjera.
Çfarë burimesh informacioni informojnë bindjet dhe qëndrimet e anëtarit të partisë demokratike? Media e përgjitshme? Facebooku i partisë apo sivëllai në bindje politike dhe me funksion zyrtar? Hapsira e madhe për komunikim kolektive e për bërjen e çudirave me dy mjeshtra të rrjetit internetik na gjallëroi pak. por edhe mosbesim kishte plot. 
Një ndryshim lidershipi, që ka përndezur deri amerikanët, rrezikon jetën e një filizi që rritet prej 30 vjetësh? Njgjarja fillimisht u përjetua si reale. Një garë me katër konkurentë. Basha, Harxhi, Shehaj e Kadilli. Megjithëse nuk mund të jap një vëzhgim fort konkret në këtë vazhdë, kam vënë re që figura të partisë demokratike janë pozicionuar për njërin apo tjetrin anë-tar. Media ishte korrekte, megjithëse u tha se rrjetet e komunikimit të partisë u kontrolluan nga dashamirës të Bashës.

Një filiz që nis tek zoti Berisha, njeriuideologji, i cili kur la Partinë ja trashëgoi Lulëzim Bashës, një njeri me angazhim të pakët politik, deri kur i ftuar si mik i vajzës së Berishës u besua me një ministri që nuk e mbaj mend, por që ishte edhe kryetar i Bashkisë dhe ministër i brendshëm e i transportit a infrastrukturës e ksi senesh. Një karrierë të cilën deri para pak kohe shumica e kryeministrave europianë e praktikonin. Por ai nuk e shnoshi si duhet atë filiz që duhet të mbajë nën degët e veta të reja një parti e që po ti ngjitesh në majë zgjat dorën e qeveris.
Bashai ishte i akuzuar deri nga rivali kryesor për mungesë pushteti të vërtetë dhe vullneti për të rrëmbyer ndonjë gjë në këtë dimension, Basha gjatë fushatës ishte fare i qetë në karriken e kryesimit dhe askush nuk kish marrë mundimin të tregojë që ka staturën e dëshiruar për të marrë partinë pa lënë copëra të pakënaqurish nëpër kthesa. Një ditë vetë Berisha u shpreh në kontekst të fushatës se edhe ai mund ta merrte një copë anëtarësi, (sipas një medie të shkarazuar në rrjet.) Ndërkohë ajo që bie në sy se zonja Edit Harxhi ka siguruar një copë lidershipi aty që është disi i marketueshëm e copëmarrës.
Se copërat janë fort me rëndësi. Se këta s’janë as gri e aq më pak të purpurt. Dilema është se zoti Basha është vetëm pjesërisht përgjegjës për humbjen e Partisë Demokratike, kur në fakt kjo forcë vetë paraqitet problematike.
Këtu ka një kontradiksion, nga njëra anë Basha përflitet me pak vullnet dhe mprehtësi, e pastaj ai bëhet përgjegjës për një vendimarrje kaq të rëndësishme të partisë në këto kohë. 
Partia Demokratike nuk ka prezantuar aspak një imazh të shkathët e profesional në ballafaqimet e veta me publikun. Analistët politikë që mbrojnë kauzat e djathta kanë qenë kryesisht profesionistë të medias që patjetër që kanë një qasje profesionale që i rrokullis sa andej këndej barrikadës, ndërkohë që frymëzuesit e insipiruesit e politikave pak kanë akses e shqueshmëri, ose partia bie në rutinë quazi rurale. Demokratët me mbështetjen për protestën e studengtëve e dëmtuan atë. Në aksionin për mbrojtjen e teatri Basha me një goxha grumbull njerëzish nga pas u veçua
Ajo që vlen të shënohet është se PD ka rritur numrin e votuesve të vet me thuajse dyqind mijjë votues në 2017 kishte 456,481 votues  kurse në 2021 – 622,187. Ndërkohë që gojë të liga si e imja kanë mote që vajtojnë humbjen e systemit dypartiak në vend, kemi një përgënjeshtrim të këtij parashikimi e një një rigjallërim të kësaj force. Ps ka vetëm një rritje në më pak se 4,000 votues (764791 - 768,134).
Kjo forcë, unë mendoj nuk do të përfitonte asgjë nga një ndryshim në lidershipin e partisë. Një garë për lidershipin demokrat në këto momente mund të rezultonte e dëmshme edhe për faktin se kjo do ta rrezikonte gjymtimin e partisë por edhe pse nxit Bashën në qëndrime përjashtuese që mund ta çojnë në një lodhje të partisë. Protesta i dha frytet e veta. Zoti Berisha Unë edhe më herët kam shprehur një dhimbje ogurzezë kryqesh nga rreziku i dobësimit të skajshëm të opozitës e hapërdamjes së mëtytjeshme të saj.. Se
 
PD duhet të rikthehet me kontributet e veta drejt mirëqeverisjes së vendit. Nga Parlamenti, unë I ftoj, të organizojnë 23 mocione mosbesimi në muajt me 31 ditë dhe 16 në ato me 30 ditë. E ti flasë në dorë dorë për dorë. E kta çunat që mund të ushqeheshin me tepricat e bollëkut shoqëror në nivelet drejtuese të bëjnë zallamahi gjithkah ku asht mundësia.
Pastaj të mbledhin e angazhojnë komisione hetimore për ç’ti marrë mendja. Të rrisin peshën e tyre në çdo sipërmarrje të socialistëve, të promovojnë një sërë të rinjsh e të përpiqen e të marrin bursa për të vetët e si dikur. Haraç. Të kërkojnë! Po bëhet reforma dhe duket sikur partia demokratike nuk ka në mbrojtje askënd. Ndikim mbi media. Nuk mbahet televizoni me pako specialistë të një flladi që ka nisur në ara të punuara në ugare me thellësinë 25 cm nga sipërfaqja e sipërme.   Ndoshta unë nuk e njoh shumë mirë situatën, por ndjesia e largët është që këta janë aq largë prej një të kuari  të mjaftueshëm ideologjik shoqnor shtetëror të zyrtarit anëtar, sa me tu dhimbë edhe zyrtari edhe ky. E ksi senesh. Por kjo telenovelë mbyll sezonin në shtator. U arrit gjallërimi i dëshirës për një rritje të paprerë të demokratëve nëpër shekuj dhe pastaj me gjasë përsëritje të menjëhershme.
Nuk dimë fare se ç’zëra rikoshetohen në koridoret e pushtetit rozë, por dimë që përzjerja e listave të kandidatëve përzjeu në vorbull e renditi poshtë e lartë emra e figura duke shpërndarë fate të ëndërruara nga ca, që si ata jogit indianë, që hyjnë në transe qëndrimi me një këmbë në një cep diku, për shtat vjet, në ëndrra të të tjera mendjeve që kanë një rrjedhë të vetën dikah, dhe kjo, pa sjellë hiç zëra ankimtar të jogit. I vënë shpatullat punës çunat dhe mbajnë me zell barrën dhe dolën matanë me një fitore. Dhe qetësisht përparojnë drejt qeverisjes së re. Një qeverisje që është sa në vazhdimësi aq edhe në pako duar, që kanë edhe cilësinë e dorës që është një zonë e trupit me identitet të reduktuar, ndaj dhe mund të jetë e shumtë ose e paktë. Kush i njeh duart e qeverisjes socialiste? Kjo parti nesër sikur ta detyrojë dushmani të kalojë nw ilegalitet do ta vazhdonte qeverisje me pak kufizime dhe pa i ra fare në sy armikut. Të paktën deri në shtator. Po prap do të ketë të pakënaqur e të kënaqur.
 
S'ka forcë në botë që të na ndalë ne,
                                                           sot,
Revolucioni vazhdon.
 
Ndërkohë shkëmbi i granitit ka pësuar 22 tufane dhe 13 stuhi të vogla e të mesme, qw kanw dwmtuar vetëm ca tjegulla në skajin lindor tw shkëmbit.