Një cikël prej shtatë shënimesh për zgjedhjet e këtij viti merr fund me këtë shkrim, meqenëse edhe parlamenti i ri  u mblodh edhe u prezantua një qeveri që mori besimin... Nuk di nëse shtatë shkrimet qëndrojnë bashkë, por një si ditar që shoqëron periudhën rreth zgjedhjeve, pa u humbur në referenca e pa marrë për të madhe asgjë, tani e kemi (bashkë me disa dhjetra të tjerë).
Që nga komunikimi i fundit erdhi gushti i zjarrtë, ky muaj pushimesh bregdetare kërkoi me ngulm, nëpër riinkarnim të liderit, vëmendje dhe shtatori ku vëmendja nuk kish ku shkon tjetër.
Partia Demokratike sapo kish zhytur në harresë fituesin e zgjedhjeve të brendshme në një event elektoral, kur ja në mes të vapës, ndërsa edhe unë kisha marrë shkëputjen prej interesimit politik, kryeministri shpalli që kish lënë të bënte një nënshkrim në një sipërmarrje të politikës së jashtme e njëkohësisht të brendshme dhe ekonomike dhe gjithfare. Vetë shkëlqesia e tij le rehatinë e ujit ku pluskohet me shokë e i bie Ballkanit përqark dhe promovon interesin e shtetit dhe ndoshta edhe kombit, kur me këtë punë këtë kohë mund të merreshin nëpunës të devotshëm që bëjnë llogari dhe thurin skenare për të kuptuar dobitë dhe problematikat. Pastaj kush duhet me i marr vesh, i merr e i thotë fjalën e vet zinxhirit të interesit kombëtar
Por këto janë thashetheme, se unë nuk di gjë konkrete për mënyrën se si përfaqësuesit dhe shoqëria kanë konsultuar kryeministrin dhe ai ka gjykuar më të mirën, por dimë se me staturën  kryesuese krahasuar me staturat e tjera, nisma e evoloi sipërmarrjen në “Ballkan të hapur” nga “minishengen ballkanik” që ishte.
Përveç romantizmit të shtuar nisma ka edhe poetizëm, ka edhe llogari sipas komentatorëve. Por kjo gjë na vjen e paqartë ne pak të informuarve. Dimë që të ardhurat nga taksat dhe doganat janë një pjesë shumë e madhe e buxhetit të shtetit, diçka si 60 e kusur përqind, por nga ana tjetër marrëdhënia jonë ekonomike me Serbinë nuk është edhe aq domethënëse. Por me serbët kemi edhe hallin e shtyrjes së tyre egërshane drejt juperëndimit të vet, ku ndodhemi ne.
Albin Kurti tha, pa u hapur as me ne, si shkon ky hapet me serbët?
-  Jo mor-  i thotë ky i joni - se po hapemi të gjithë. Po ju pse s’po hapeni?
- Si mos, ne mezi po mbyllemi ti thu hapu, prap?
- Jo, i thotë ky se këta janë të tjerë.
-  Ne bashkë do hyjmë në Europë. Atje është mirë.
- Në Europë pra, I thotë ky,- i thotë tjetri.
Ndërkohë Kosova ka arritur majën e pavarësisë së saj politike prej Tiranës dhe gjithashtu Beogradit. Kurti është i mirëpritur e i ftuar gjithandej. Ende nuk kemi ide për rezultatet e qeverisjes së tij, por patjetër që duhet t’i pranohet potenciali për të përzier narrativat që ushqejnë qëndrimet politike në Shqipëri.  Animi për kah rusët i serbëve i bën ata të lakmueshëm në terma të integrimit, aq sa i bën edhe të dyshimtë. Kjo i intrigon njeriun me karakteristikat e shqiptarit. Kanë shku edhe ata dreq turqish me rusët. Nga cila anë do të na hedhin në lindje a perëndim? Do hapemi. Por, më duket, nuk jemi hapur akoma. Ose jemi hapur, nuk e di?
Ndërkohë, nisma është administrative dhe i takon administratës me kreun e politizuar që të thotë fjalën e fundit. Ne duhet të shohim si e përfundojmë marrëveshjen nëse gjërat nuk shkojnë mirë dhe çfarë do të thotë që të shkojnë mirë. Marrëdhënia jonë me serbët që janë edhe zëri më i fuqishëm i trios sonë, që thotë se vetëm se i është shoqëruese korit të madh europian, që këndon si solist korist me shtatë zëra, është armiqësore. Pra me serbët kemi gjetur të artën e miqësisë, armiqësinë. Por siç ka njerëz që alkimisht e kthejnë gurin në ar, ka edhe të tjerë që mekanikisht e kthejnë arin në objekte të metalta  Është interesante në këtë rast. Siç dhe në gjitha rastet.
Ndërkohë zonja Merkel në të fundit muaj të angazhimit të saj protagonistor la mëngjesin me gjumin serb dhe hëngri drekë në vendin tonë bashkë me gjithë kryevezirët që kishte q’ai qosh dheut të terëm. Ndërkohë që vetë ardhja e saj ishte një mbështetje, fjalët e saj linin hapsira për interpretim. Ajo ndoshta dallonte, tek “Ballkani i hapur”, një rival të padobishëm për procesin e integrimit, që gjithësesi e kanë ndalur diku, në vetë perëndimin europian, ku ndonjë dashamir i vëllazërisë ruso-kineze ka pa ndonjë leverdi. Pastaj Merkel iku.
- Kam për ta lënë amanet hallin tuj, - i tha.
- Të puthim durët oj zojë e shkëlqyme, - i kthyen këta.
​Pastaj, Rama krijoi qeverinë e tij të tretë dhe partia nuk ka zëra pakënaqësie fare. Ministrat janë shtuar ndërkohë që edhe detyrat partiake u promovuan për vëmendje të gjerë dhe një rivitalizim në skakierën inheritore me imagjinatë në katror.
Shkoi puna deri atje sa morëm vesh se Taulant Balla do ta zhvendosë peshën e tij politike drejt Fierit, por këtë tragjediçkë për pak e harruam kur na ngeci te dhëmbët një shuk mish, kur ja sportëdashësit e futbollit në ndeshjen kombëtare kundër dikujt, (më duket se San Marinos,) ngritën me dron flamurkën që shkruante “Taulant Balla, ne nuk të harrojmë”. Që tani e imagjinoj se si kryetari i grupit parlamentar të të gjelbërtëve në San Marino vrau veten nga presioni i të shoqes, po atë natë kur e pa parrullën, dhe kuptoi mungesën e dashurisë së elektoratit që kishte karakterizuar karrierën e tij politike. (Për dreq u gjet aty një emigrant shqiptar që ia shoi kuriozitetin për atë parrullë kur po shihte ndeshjen në bar.)
Rama, ky magjistar i të kënaqurve, ky zhdukës i pakënaqësisë botërore tani ka edhe një parlament ku të shkarkojë tensionin e tij oratorik.
Një mjeshtër i prozave të shkurtra sarkastiko letraretë divulgueshme si material politik tani ka lexuesin e vet. Në Parlament… Një grindje e qetë. Proçedurë. Shajë e bërtit. Kaq rehat dukej situata.
Kemi edhe një program qeverisës që na kujton se pas rilindjes vjen rindërtimi, që në thelb mbetet ndërtim. Një pjesë kaq e natyrshme e evolucionit të kafshës politike.
Kur, jahhh, një operetë japoneze, një kabuki, me Sali Berishën. E përjashtuan nga grupi parlamentar. O Mizëri. Kjo qe tragjedi.
E mbushi një sallë Berisha dhe tha 17 herë togfjalëshin ja nguli thikën, ma nguli thikën, ja ngulën thikën na ngulën thikën. Ky Hamlet japonez foli keq edhe për Ramën tonë. Nja katër apo pesë nga ato thikat Rama ia ngulte atdheut.
Por kryesisht e pati me kryetarin e partisë së tij, Basha. Jemi mbledhur këtu tha  Berisha, që të kërkoj ndjesë pse se nuk e dinte ai ishte keqkuptuar prej simpatizantëve të tij për mbështetjen që i paskësh ofruar Bashës. Ai nuk e dinte që kish patur potencialin për një influencim të tillë të anëtarësisë së partisë ndaj nuk ishte kujdesur për këtë. Dhe kjo histori rrjedh pa dobi, por vetë komploti është interesant. Do të ndodh diçka në PD? Vetëm pak muaj pas përfundimit të zgjedhjeve në parti, ku megjithëse me entuziazëm të pakët Basha fitoi me rezultat kaq bindës Berisha me një thikë në dorë e katër a pesë thika ngulur në kurriz kërkon Bashën, që po bën zborin te Parlamenti dhe një publik i eksituar e brohoret. A do të kemi një çarje të Partisë? A e kuptoi Berisha që në fakt ai kish dashur të ishte Skënder Gjinushi?  A ka gjasa që Partia Demokratike të kalojë në një mënyrë tjetër organizimi? Një seri partishë të vogla të lidhura më shëndetshëm me lokalitetin? Një koalicion partishë, fleksibël, që mund të negociojë edhe më shëndetshëm? Megjithëse PD e ka rritur mbështetjen e siguruar.
Ndërkohë po rriten çmimet në të gjithë botën. Buka. Energjia do shtrenjtohet. Transporti. Lodrat do jenë shumë se 10 përqind më shtrenjtë këtë vit të ri.

Në fillim ishte fjala dhe prej saj anësia, pastaj, anëtarësia dhe direkt ka ardhur partia. Pra, Në fillim ishte partIa. Pasi u maturua sa duhet partia, politika u vu në barazpesha e u mendua se fitorja shkonte nga ai që zgjidhnin ata që zbulonin të vërtetën shoqërore dhe dëshironin të mirën e saj në evolucionin e përshpejtuar të arsyes shoqnoore, që historikisht ka rastisur e ka pasur edhe epërsi të theksuar të njërës parti, kryesisht pse gjeheshin individë që mundësonin përkushtim me tepri të anëtarësisë, për realizimin e projektit që në fakt ishte ai i një të verbri që di se duhet të luftojë, megjithëse i qorrollepsur nëpër errësirë. Por, demokracia ka epërsinë e të  ndryshueshmëve që zgjohen dhe në rrjedha të ndryshme informacioni  i sulen errësirës syçelë. Me shumicë. Dhe lufta e përmendur më lartë mbetet, duke i shërbyer edhe si një legjitimues i largët i evolucioneve të përshpejtuara me tepri ose të orientuara drejt një evolucioni devijant
Ajo që në të vërtetë ishte emancipuese ishte krijimi i një peshe që shpërndahet nëpër një krah të përbashkët që është si një levë e Arkimedit, që si forcë për të ngritur një botë përdor një botë tjetër. ose të pasktën një si sferë, që lëviz sa andej këndej. Që mos e zgjas sh umë, një biçim kanari shoqnor. E kur ai segment i bronxtë  kolovitet sa në një anë në tjetrën derdhet sa andej këndej ca materie e peshë jo, dhe, maxhoritare sa në një anë në tjetrën. Kur peshuesi i afrohet saktësisë është kjo pako masë ajo që lëviz sa andej këndej e gjithnjë tenton dhe dikur e çon peshën dikah definitivisht. Në një situatë të ruajtjes së ekuilibrit në kontekstin elektoral, kjo lëvizje vazhdon dhe kjo masë që lëviz në nuancat e veta të çelta quhet ‘gri’.
Këtë ngjyrën e zgjedhur për përshkrimin e këtij, ndonjëherë, mbretëbërësi fizikisht të dëshmuar unë e pranoj me vështirësi. Nëse do ti referohemi rozës së socialistëve dhe blusë së demokratëve një ngjyrë e ndërmjetme do të ishte e purpurta. E purpurta është një ngjyrë shumë më dinjitoze se grija. Edhe më lozonjare. Edhe fqinjësitë në kujtesën kolektive i ka të atilla që janë më të këndshme. E purpurta që tek romakët ishte ngjyrë për veshje aristokracie e perandorësh tek bizantinët u sanksionuan si ngjyrë që e veshin vetëm perandorët.
Kjo ngjyrë duhet ti mbesë sovranit në vendin tonë, megjithëse një pjesë e madhe ka zgjedhur rozën, blunë, apo nuanca të tjera të së kuqes. Në jetën tonë politike e bardha dhe zeza janë ngjyra të sulmuara për pozicionet e skajshme që përfaqësojnë. ky është një inspirim perëndimor, për mos me thanë europian.  Radikaliteti i këtij spektri është denoncuar jetë e mot. Mos shih bardh e zi! E kanë përdorur të paktën tre gjyshër dhe shumë dhënës mendsh nga të paktën tre disiplina të mendimit shoqëror. Se fundja kush është e bardha e kush është e zeza?
Në fakt edhe e bardha dhe e zeza edhe vlen. Se këtu në fakt kemi dy të bardha e dy të zeza. por kemi edhe gri, megjithëse jo nuk kemi, sepse kemi rezultat të zgjedhjeve. Socialistët korrën një fitore, fiks, në datën e duhur. meqenëse me këtë fitore të socialistëve jemi marrë edhe para zgjedhjeve nuk thellohemi shumë në to.
?.
Një event i padëgjuar sa zgjedhjet?
Zgjedhjet që po flisnim ndodhin jo vetëm mes partishë, po edhe në vetë parti. Një ndryshim lidershipi? Zgjedhje për kryetar me përfshirje të anëtarësisë. Që në shqip më shumë se me të marrurit anë, medek, është të jeshë pjesë e ndonjë organizimi a organizatet që ndjek ëndrra të përbashkëta si flutura në lëndinën plot me diell. Zgjedhjet në Partinë Demokratike gati sa nuk mpakën fitoren socialiste. Sikur mos kishte shtator, ku do nisë zyrtarisht fushata për formimin e qeverisjes së re, kur socialistët do të shohin në sy protagonistin e një filmi për ta e me ta, këto zgjedhje partie do mbeteshin një monument kilometrai i jetës politike vendore, por ja sa të kapsallitim nja katër a pesë herë sytë e do jemi në shtator. E plot ta ta të tjera.
Çfarë burimesh informacioni informojnë bindjet dhe qëndrimet e anëtarit të partisë demokratike? Media e përgjitshme? Facebooku i partisë apo sivëllai në bindje politike dhe me funksion zyrtar? Hapsira e madhe për komunikim kolektive e për bërjen e çudirave me dy mjeshtra të rrjetit internetik na gjallëroi pak. por edhe mosbesim kishte plot. 
Një ndryshim lidershipi, që ka përndezur deri amerikanët, rrezikon jetën e një filizi që rritet prej 30 vjetësh? Njgjarja fillimisht u përjetua si reale. Një garë me katër konkurentë. Basha, Harxhi, Shehaj e Kadilli. Megjithëse nuk mund të jap një vëzhgim fort konkret në këtë vazhdë, kam vënë re që figura të partisë demokratike janë pozicionuar për njërin apo tjetrin anë-tar. Media ishte korrekte, megjithëse u tha se rrjetet e komunikimit të partisë u kontrolluan nga dashamirës të Bashës.

Një filiz që nis tek zoti Berisha, njeriuideologji, i cili kur la Partinë ja trashëgoi Lulëzim Bashës, një njeri me angazhim të pakët politik, deri kur i ftuar si mik i vajzës së Berishës u besua me një ministri që nuk e mbaj mend, por që ishte edhe kryetar i Bashkisë dhe ministër i brendshëm e i transportit a infrastrukturës e ksi senesh. Një karrierë të cilën deri para pak kohe shumica e kryeministrave europianë e praktikonin. Por ai nuk e shnoshi si duhet atë filiz që duhet të mbajë nën degët e veta të reja një parti e që po ti ngjitesh në majë zgjat dorën e qeveris.
Bashai ishte i akuzuar deri nga rivali kryesor për mungesë pushteti të vërtetë dhe vullneti për të rrëmbyer ndonjë gjë në këtë dimension, Basha gjatë fushatës ishte fare i qetë në karriken e kryesimit dhe askush nuk kish marrë mundimin të tregojë që ka staturën e dëshiruar për të marrë partinë pa lënë copëra të pakënaqurish nëpër kthesa. Një ditë vetë Berisha u shpreh në kontekst të fushatës se edhe ai mund ta merrte një copë anëtarësi, (sipas një medie të shkarazuar në rrjet.) Ndërkohë ajo që bie në sy se zonja Edit Harxhi ka siguruar një copë lidershipi aty që është disi i marketueshëm e copëmarrës.
Se copërat janë fort me rëndësi. Se këta s’janë as gri e aq më pak të purpurt. Dilema është se zoti Basha është vetëm pjesërisht përgjegjës për humbjen e Partisë Demokratike, kur në fakt kjo forcë vetë paraqitet problematike.
Këtu ka një kontradiksion, nga njëra anë Basha përflitet me pak vullnet dhe mprehtësi, e pastaj ai bëhet përgjegjës për një vendimarrje kaq të rëndësishme të partisë në këto kohë. 
Partia Demokratike nuk ka prezantuar aspak një imazh të shkathët e profesional në ballafaqimet e veta me publikun. Analistët politikë që mbrojnë kauzat e djathta kanë qenë kryesisht profesionistë të medias që patjetër që kanë një qasje profesionale që i rrokullis sa andej këndej barrikadës, ndërkohë që frymëzuesit e insipiruesit e politikave pak kanë akses e shqueshmëri, ose partia bie në rutinë quazi rurale. Demokratët me mbështetjen për protestën e studengtëve e dëmtuan atë. Në aksionin për mbrojtjen e teatri Basha me një goxha grumbull njerëzish nga pas u veçua
Ajo që vlen të shënohet është se PD ka rritur numrin e votuesve të vet me thuajse dyqind mijjë votues në 2017 kishte 456,481 votues  kurse në 2021 – 622,187. Ndërkohë që gojë të liga si e imja kanë mote që vajtojnë humbjen e systemit dypartiak në vend, kemi një përgënjeshtrim të këtij parashikimi e një një rigjallërim të kësaj force. Ps ka vetëm një rritje në më pak se 4,000 votues (764791 - 768,134).
Kjo forcë, unë mendoj nuk do të përfitonte asgjë nga një ndryshim në lidershipin e partisë. Një garë për lidershipin demokrat në këto momente mund të rezultonte e dëmshme edhe për faktin se kjo do ta rrezikonte gjymtimin e partisë por edhe pse nxit Bashën në qëndrime përjashtuese që mund ta çojnë në një lodhje të partisë. Protesta i dha frytet e veta. Zoti Berisha Unë edhe më herët kam shprehur një dhimbje ogurzezë kryqesh nga rreziku i dobësimit të skajshëm të opozitës e hapërdamjes së mëtytjeshme të saj.. Se
 
PD duhet të rikthehet me kontributet e veta drejt mirëqeverisjes së vendit. Nga Parlamenti, unë I ftoj, të organizojnë 23 mocione mosbesimi në muajt me 31 ditë dhe 16 në ato me 30 ditë. E ti flasë në dorë dorë për dorë. E kta çunat që mund të ushqeheshin me tepricat e bollëkut shoqëror në nivelet drejtuese të bëjnë zallamahi gjithkah ku asht mundësia.
Pastaj të mbledhin e angazhojnë komisione hetimore për ç’ti marrë mendja. Të rrisin peshën e tyre në çdo sipërmarrje të socialistëve, të promovojnë një sërë të rinjsh e të përpiqen e të marrin bursa për të vetët e si dikur. Haraç. Të kërkojnë! Po bëhet reforma dhe duket sikur partia demokratike nuk ka në mbrojtje askënd. Ndikim mbi media. Nuk mbahet televizoni me pako specialistë të një flladi që ka nisur në ara të punuara në ugare me thellësinë 25 cm nga sipërfaqja e sipërme.   Ndoshta unë nuk e njoh shumë mirë situatën, por ndjesia e largët është që këta janë aq largë prej një të kuari  të mjaftueshëm ideologjik shoqnor shtetëror të zyrtarit anëtar, sa me tu dhimbë edhe zyrtari edhe ky. E ksi senesh. Por kjo telenovelë mbyll sezonin në shtator. U arrit gjallërimi i dëshirës për një rritje të paprerë të demokratëve nëpër shekuj dhe pastaj me gjasë përsëritje të menjëhershme.
Nuk dimë fare se ç’zëra rikoshetohen në koridoret e pushtetit rozë, por dimë që përzjerja e listave të kandidatëve përzjeu në vorbull e renditi poshtë e lartë emra e figura duke shpërndarë fate të ëndërruara nga ca, që si ata jogit indianë, që hyjnë në transe qëndrimi me një këmbë në një cep diku, për shtat vjet, në ëndrra të të tjera mendjeve që kanë një rrjedhë të vetën dikah, dhe kjo, pa sjellë hiç zëra ankimtar të jogit. I vënë shpatullat punës çunat dhe mbajnë me zell barrën dhe dolën matanë me një fitore. Dhe qetësisht përparojnë drejt qeverisjes së re. Një qeverisje që është sa në vazhdimësi aq edhe në pako duar, që kanë edhe cilësinë e dorës që është një zonë e trupit me identitet të reduktuar, ndaj dhe mund të jetë e shumtë ose e paktë. Kush i njeh duart e qeverisjes socialiste? Kjo parti nesër sikur ta detyrojë dushmani të kalojë nw ilegalitet do ta vazhdonte qeverisje me pak kufizime dhe pa i ra fare në sy armikut. Të paktën deri në shtator. Po prap do të ketë të pakënaqur e të kënaqur.
 
S'ka forcë në botë që të na ndalë ne,
                                                           sot,
Revolucioni vazhdon.
 
Ndërkohë shkëmbi i granitit ka pësuar 22 tufane dhe 13 stuhi të vogla e të mesme, qw kanw dwmtuar vetëm ca tjegulla në skajin lindor tw shkëmbit.

           Çfarë po ndodh me situatën zgjedhore vetëm dy javë prej datës së zgjedhjeve?
Elektorati shqiptar mund të pritet në disa kënde prej ndonjë boshti në hapsirën tre dimensionale të shoqërisë, lëre pastaj në atë me më shumë dimensione.
Ata që jetojnë më shumë në të tashme e ata të së shkuarës kë preferojnë? Kë preferojnë ata që shohin tek vetja dhe ata që shohin tek zoti i madh që po rri atje lartë në qiell dhe i sheh të gjitha gjërat? Kë e don fshatari ynë zemërbardhë që zbret kadale rrugës së gjatë i rrallë për me shit e ble, po qytetari ynë i ri e urban që vërshon nëpër beton dhe ëndërron për më shumë beton për kë voton? Kujtimi i gjyshit pellazg që kishte lënë kockat në muret e Trojës a ja ranon gjykimin dikah votueseve femra të grupmoshës 44 – 60 vjeç? Po i babës së përndjekur për një oponencë politike me një diktaturë që uroi që mos e kishte?
Por, këto tematika, për ndjekësin jo të rregullt të fushatës nuk janë aq të pranishme.
Janë vetëm liderët diku, me pak simbolika partiake mes njerëzish mbajnë fjalime të qeta, pjesa tjetër janë takime të karakterit individual dhe komunikime on line dhe ndërpersonale, nëpër rrjetin që ofron partia dhe atë individual. Pak postera. Ca flamuj. Dhe ulje taksash e shpërndarje mbështetje e financimi. Dhe ndershmëri e simpati. Përfshirja e njësive të qeverisjes vendore duket e përmbajtur.
Për ata që nuk janë edhe fort të ngrënë prej padurimit se kush po fiton pyetja e dytë që lind është: Sa po arrin, njeriu kandidat për përfaqësues, të vendosë një marrëdhënie të drejtëpërdrejtë me elektoratin?
Sa njerëz do të votojnë vetëm partinë e sa edhe për një numër aty përbri, që ka edhe një emër që i korrespondon?
Kjo është një pyetje përgjigja e së cilës përtej kurioziteteve sociologjike që ushqen do të ketë implikime për funksionimin e partive. Vlera e përfaqësuesit do të rritet pse ai mund ta ketë çarë vetë nëpër rendin që shpërndan kryesia. Kjo edhe do të rrisë seriozitetin e angazhimit politik e për më tepër lëvritjen e aktivistit politik.
Këtu mendoj se dy partitë kanë njëfarë dallimi mes tyre në qasje.
Ndërkohë që Rama tregoi njëfarë mbështetje të idesë dhe nxitje të kandidatëve për të sjellë kontribute personale në grumbullimin e mbështetjes, PD është më qendrore për kandidatët që të sigurojnë vëmendje. Edhe rinovimi i Partisë edhe prej opozitës që ka mbajtur lidershipin e PD largë protagonizmit social në nivele të ndryshme të funksionimit të tyre kanë kosoto për kandidatët demokratë, që varen më shumë nga Partia për sigurimin e aksesit në burime.
              
Për më tepër fushata është kurioze edhe me praninë në të të tematikave sa tradicionale aq edhe të paqena në diskursin bashkëkohor. Por ja ku janë çështje të tilla si nacionalizma e majtë e urbanizuar që triumfoi në Kosovë apo të majtët e Tironës universitare që kanë simpati për proletarin.
A do të jenë ata të aftë të prezantojnë praninë e një simpatie për tematika tradicionale të përçarjes politike? A do të jetë më e rëndësishme tani afria e kandidatit me komunitetin dhe problematikat e tij?  
Vetvendosje ka tre kandidatë, nga një në Lezhë, Tiranë e Gjirokastër. Vetvendosja, partia qeverisë në shtetin mik të Kosovës.
Një kandidat i pavarur në Bulqizë, ndoshta minator, që për më tepër gjobitet me 50 milion lekë pse mbledh mbështetës në kundërvajtje të urdhëresave për mbrojtjen nga Covidi. Një gjobë që duhet ta kishte minimalisht edhe Partia Demokratike me tubimin e saj pa pikën e fantazisë. Përdorimi i makinave për të përshatur sheshin në një hapsirë që ndihmon ruajtjen e distancave përfundoi në ngjeshje të njerëzisë mes të çarave të të një parkimi gjigand duke rritur rrezikun e duke denoncuar një mungesë vëmendje te detaji që nuk ngjall shumë mirkuptim. Mungesa e një ekipi profesional, me ekspertizë e vullnet, në aktin e hapjes së fushatës ishte një minus për PD-në
Të gjitha këto janë pyetje që kjo fushatë pak po i merr në konsideratë. Megjithëse ka interes,  elektorati ka distancën të shtuar nga ndodhia elektorale krahasuar me të kaluarën. Përjetimi i fushatës nga qytetari i zakonshëmn është holluar. Ka tërheqës të tjerë
Vetëm dy javë para zgjedhjeve një agjensi e kontrollit ajror hyn në grevë të qeverisë dhe hyn për uljen e rrogave nga një nivel i lartë në një nivel jo edhe fort të lartë. I kanë pas dicka si 4 mijë euro i kanë bërë njëmijë e pesëqind. Punët e tyre, por ata rrëmbejnë vëmendjen nga fushata, meqenëse lidhja është e paqartë e nuk di i shkreti njeri sit ë ndikohe t nga ndodhia. Se shiko si ishte puna:
Duke e pasur të përcaktuar në kod që nuk mund të bëjnë grevë kaq kollaj, duke pasur një process gjyqësor në zhvillim për apelimin e uljes së rrogës, dy javë para ditës së zgjedhjeve. Këta nëpunës që kanë pasur për drejtoreshë për nja pesë vjet vetë zonjën Balluku, rrezikojnë revanin tonë drejt  sepse meqë bien fluturimet pakësohen edhe të ardhurat bien e duhet me kursy edhe këtu. Në fakt raportohet që rëniet paskën ardh që më 2017ën[1], kur ndryshim gjejmë vetëm blerjen prej kinezëve dhe ikjes prej gjermanëve më 2017-ën nga operimi I aeroportit ndërkombëtar të Tiranës, por këta e kanë ruajtur njëfarë inercie meqenëse ishin shumë të specializuar për ta bërë atë punë jashtëzakonisht të vështirë.
Kjo mungesë mirkuptimi e gatishmërie për bashkëpunim tek një grup individësh që shkokën në 64 a 65 veta, që u shqetësuan psikologjikisht kaq shumë prej këtij stresi sa u bënë të paaftë për të ushtruar detyrën mu në mes të fushatës tregon diçka, por është një komunikim i panjohur përgjithësisht, bisedë në tymishten ndërkomunitare të lëkurkuqve që popullojnë skajet e kanionit të madhe në Kolorado.
Ne nga fushata nuk largohemi dot dhe si një akt kryelartësie dinake e ushqyer prej egoistizimit të nënpunësit të shtetit me pozita monopoli mbi treg  nuk e pranojmë dot. Ne na fuhet një funskionalitet zgjedhor I aktit dhe variantet që mund të rendisim janë vetëm: (i) e ka lojtur Rama për të shpërqëndruar pak sytë e lodhur të elektoratit që të shohë më qartë e për të dalluar edhe cilësinë “e të qenit i tradhtuar” ndër grumbulluesit e tij të simpatisë popullor apo duke treguar brishtësinë e ngrehinës së cilës i ruan ekuilibrin në kolovitjen e vet ndaj ka nevojë për mbështetje providenciale dikah, për më tepër në këtë argument është fakti që edhe Rama mund të kish pritur edhe pak për të gjetur zgjidhjen. Por Brishtësia nga ana tjetër nuk është fare e pëlqyeshme, ndaj edhe implikimi i tij mbetet fare i pasigurtë (ii) ose kjo ishte një celulë demokrate që ishte kamufluar aty dhe po priste sinjalin për sulm në mes të fushatës. Krijuesit e brishtësisë, që në këtë rast dëshmojnë forcë. U bashkuan edhe shokët e LSI dhe zbatuan të njëjtin skenar që thamë më sipër por me objektiva të ndryshme? Opozita analistore që u angazhua aty këtu në gjetjen e argumentave legjitimues ka shprehur edhe anshmëri të tjera këtyre kohëve duke çuar kështu peshë specifike tek veprimi. (iii) Ose agjentura ruse, i ka hedhur diçka në kafen e mëngjesit dhe këta po ndjekin një protokoll të caktuar si ai i atij filmit? (I kërkoj ndjesë agjenturave ruse, por meqë janë këto shembujt e ditëve të fundit në Mal të Zi dhe Itali mendova se mund të kenë nga pak interes edhe ne nuk kemi pse mos englendisemi nga këta skenarë. Por këtu mund të shtojmë edhe shokët e shërbimeve sllavo jugore, greke, irano-pakistaneze, ose fundja edhe ndonjë dorë mike.)
Rama nga një shesh qyteti diku në jug a në veri u nervozua. Ministrja dhe të paktën tre ose katër zëvendësministra u zemëruan. Ndaloi qarkullimi ajror i vendit. Ndoshta edhe fluturimi nga Athina për në Vienë mund të ketë pasur nevojë për 20 minuta më shumë që të kryhet. Drejtësia zgjati dorën që ta thotë fjalën e vet.

Si zakonisht ngjarja do ta humbasë relevancën para se ne të marrim vesh ndonjë gjë më shumë për shkaqet e saj, por ca ditë të vyera fushate që do ti kenë pasur ekranet për vete. E pastaj komunikimi rikthehet me forca të gjeneruara rishtas dhe mund të filloj për herë të dytë xhiroja e Shqipërisë në itinerarin Leskovik – Peqin – Mamurras – Koplik dhe kthim.

Pastaj krejt papritur del lajmi se në Tiranë paskën një regjistër të plotë me të dhëna të qytetarëve votues në Tiranë. Këta të PS, me ca të dhëna bazike pak a shumë. Për mendimin tim ky nuk është fort shqetësues si lajm. Ne kaq na njeh edhe punonjësja e top shopit.

\Që na kanë numrin e telefonit, numrin IDs, adresën e emailit, këto janë gjëra qesharake. Njohja jonë është në nivel të pëlqimeve që shpërndajmë, mediat që lexojmë, filmave që ndjekim, muzikën që pëlqejmë,  kalendarin e masturbimit, etj, etj. Ju thoni na kanë ID dhe numrin e telefonit.
 Në Netflix mund të ndiqni dokumentarin ‘The Great Hack” se si në rrjete online përpunojnë e programojnë informacionin me të cilin bombardoheshin votuesit e pavendosur gjatë referendumit për dalje nga BE në Britani dhe zgjedhjeve për president në SHBA, herën e parafundit, kur fitoi Trump.
 
Por kjo nuk po ndjehet aq shumë, Ndër ata që takoj kryesisht shprehen të paditur në parashikime të rezultateve të mundshme të zgjedhjeve. Unë edhe i ndikuar prej zhvillimeve elektorale për sivëllezërit e Ramës në Serbi, Hungari, Turqi  …, (kushërinjtë tanë në zhvillime politiko-qytetare) edhe duke lexuar njëfarë mungese grinte nga opozita demokratike kam qenë i bindur se Rama është largë të qenit i zëvendësueshëm në këtë moment prej një klime të tillë politike në vend.

Kjo është një klimë vllazërore si nuk ka. Mos ishte Ilir Meta që ofron thirrje lufte, këtu mbizotëron mirkuptimi i plotë. Rrathët e Ramës jehojnë batuta dashmirëse për mungesë luftarakërie ndër kundërshtarë, ndërsa përballë ka akuzat me erë qytetarie të Bashës që propozon largim të ndikimit të krimit dhe drogës që përfaqësohen prej Ramës dhe kthim tek një protagonizëm i politikës në punët e veta. Ky është normalitet.
Unë mendoj se PD është aleati më i natyrshëm i PS në rast të pamundësisë së kësaj të fundit për të krijuar mazhorancën. Le ta shpresojmë një rezultat të tillë? Një koalcion të madh për integrimin e vendit. Lëvizja Mbisocialiste për Integrim. I vetmi problem është që Rama thotë se e ka mazhorancën, kurse Basha thotë që e ka koalicionin.
 [1] https://www.reporter.al/kriza-financiare-e-albcontrol-filloi-kohe-perpara-pandemise/
​

​Erdh pranvera me jeshile,  
I rashë bahçes për midis,
Prap e prap.

​Në prill vijnë zgjedhjet dhe Marsi i ka korrur fitoret e para. Ka nisur fushata. Kanë prezantuar listat e kandidatëve dy partitë e mëdha. Karakteri personal po tërheq fushatën. Rama sapo e ndjeu këtë trend të lëvizjes së vëmendjes popullore çeli fushatën me foto ku me imazhe viheshin përballë kandidatët dhe krenohej me të vetët dhe shpotiste egërsisht kundërshtarët ndërkohë që tërheq vëmendje tek ca figura ndër të vetët.
Fushata nisi me një grup ftesash dhe fap dy zonja që tre muaj më herët nuk ishin asfare në listën e dhjetë alternativave të para për 20 vendet e para në listën optimiste janë tani aty, në vendet e para. Dakort ka hapsira në legjislacion që lejojnë për një përzgjedhje më të kujdesshme në zgjedhje, por kanalizimi i vëmendjes është interesant. Për më të marrë angazhimin e kandidatëve më agresivë ata vihen përballë detyrës që të kontaktojnë personalisht. Të angazhohen vetë.
 Njeriu që nuk merr fort vesh nga këto punë e bëhet disi serioz hap google-in dhe kërkon lista e mazhorancës. Direkt e ndër të para ps.al ofrohet për informacion.
Dhe i pari qark, Berati, si pasardhës i A së që nuk ka la bij në shkronjë të shqipes e i pari emër në të, zonja Hatixhe Konomi. Prej padijes të mjaftueshme për zhvillime ndër socialistë futem unë prap te guglli dhe del një cv e saj prej kohësh kur kishte qenë kandidate në zgjedhjet lokale për anëtare e këshillit bashkiak. Aty pak bëhej fjalë për kontributet e saj në politikë. Një cv e një njeriu të përshtatshëm për tu marrë me politikë jam dakort, por një cv të tillë nuk është fort e vështirë ta gjesh. Pra, pa shumë angazhim politik, ose të paktën jo të theksuar a përmendur. Hajt thashë se po zbres më tutje. Edhe aty kontributet e saj profesionale sërish relativisht të hasshme. Zbres unë vijë pak më poshjtë aty, gjeneral brigade Bardhyl Kollçaku. Gjeneral Brigade, Shef i Shtabit të Forcave të Armatosura për ca kohë. Heu thashë unë. Depolitizimi i ushtrisë arriti kulmin me militarizimin e politikës? Direkt më shkoi mendja në Mianmar, ku ushtria ka ca javë që po implementon një grusht shteti. Por pastaj mendova që ripolitizimi pas depolitizimit nuk është problematik. Dhe kjo është vetëm një rastësi. Si njerëzit që zbulojnë besimin latent pas një ateizmi të gjatë.
Ata që nuk marrin vesh shumë nga politika e brendshme do çuditeshin. Ja një situatë hipotetiko-fiksionale:
Vjen boti, reporter nga Suedia. Shko i thotë shefi e shih një herë si po i reflektojnë rekomandimet e BE-së shokët e mesdheut paralindor. Vjen ky bashkë me një shok nga një vend aty afër. ‘Shiko ndonjërin aty te lista, mos marrim vesh ndonjë gjë’. - i thotë ky. Kë? - i thotë, ky tjetri. Hajt më kë të duash, dikë nga mesi. Shiko 37-ën, - i thotë ky a ka ndonjë 37?  Po i thotë ky në Tiranë 37 është Tahir Muhedini. Ja ta guglloj një herë thotë ky tjetri tjetër dhe fap. Çam aktivist i PDIU-së, por i ramë në konflikt me politik me kryetarin e vet që aderon ka ana tjetër.
No i thotë ky i pari. Yes i thotë ky i dyti. No no, symbolic , i thotë ky, pastaj shton - no, nonsymbolic. Report the fucking neës aggravation situation, Greece, Turkey, EU, Arabia Saudita, pandemi. No, i thotë ky i dyti, Yes  thotë ky i pari. Ndërkohë nga hiçi vjen propozimi për përfshirjen e turqishtes në lëndët me zgjedhje dhe ai arabi i portit. No i thotë ky, yes i thotë ky tjetri. Election situation influation, money? No i thotë ky, yes i thotë ky tjetri. Ndërkohë në televizor ktij me tuta blu i vinte një grusht.
Po i 36-ti kush është 36-ta. Hap ky faqen e parlamentit gjen Valterin, kryetari i Forumit Rinor të Partisë Demokratike, dega tiranë njësia numër shtatë. No i thotë ky i pari, yes i thotë ky i dyti, që pastaj shton - Hoë come? Kushedi I thotë ky i pari ndoshta shkëmbejnë pengje?  Jo i thotë ky nuk ka kuptim. Pastaj nuk janë të tillë shqipëtarët. U më fal i thotë ky dhe e lejnë punën e dalin për një gotë.
Por ne që nuk dalim dot, se na ka kaluar orari?
Për ata që i ka kaluar orari, diktatura komuniste mban gjithmonë. Zonja Bozo ka marrë detyrën e rëndë të provokimit të situatës për debatin mbi të kaluarën  në përgjithësi.
Ndërkohë, për Berishën kanë nisur dy mesazhe. Edhe pasurimi i dhëndrit me një pronë në trojet e klubit Partizani edhe të të birit me përzierien në Gërdec, e aksident/vrasjen e dëshmitarit Trebicka ja sollën ndërmend atij dhe publikut. Ndërkohë Meta lufton për të drejtën e administrimit të zyrave me organet kompetente të pushtetit lokal, del e si  burrë desh ja qiu robt policit bashkiak vetëm se e mbajtën çunat, ndërkohë njëri nga çunat ja qiu robt policit pashkiak. Unë të isha socialist e kisha padit për mos kallzim krimi shokun president. Ai të paktën duhet ftuar të dëshmojë në gjykatë. Direkt para zgjedhjeve. Në polici ta ftoni e ta pytni e ta xhironi fshehtas me celular dhe ta nxjerr dikush në media. Si ja pat ba ai dikur berishës. Megjithëse me presidentin mund të jetë më e vështirë.
Por jo kulmimi i pranverës, vetë dita e verës, që këtë vit qëlloi një ditë të ftohtë me gri të thëllimtë. Në Elbasan. të dy palët thanë se do të djegin kurbane me mish që ti shkoj tymi zotave deri lart. Mazhoranca qeverisëse me kontakte të shëndetshme në fushën e drejtësisë ka edhe legjitimitetin e ushtrimit të dhunës, po edhe këta çunat e kanë pas ditën e vet e ndoshta do ta kenë prap, sado e largët që të jetë ajo, apo jo?
Një çetë të fortësh, që si gjithë populli i qytetit po gjesdiste nji ditë dile, dit zamani, që ishte edhe dita e verës mu në bulevard, mu për karshi ku ka qenë muri që i runte prej të keqes kur ishin ma të ri banorët e qytetit. Mu ke turizmi, dalin, nime, kta çunat që kishin taku Bashën se ishin më të djathtë të spektrit politik vendor. Sa dalin aty nalt, ke shkallët, edhe ca shokë i kish aty poshtë, shohin Ramën krenar që sajdiste të madh e të vogël që i bashkohej në marshimin kolektiv drejt hyrjes së kalasë edhe i thojnë Rama ik eeee Rama ik. Mos mer se ma prishët një mendim shumë të bukur i tha Rama që brenda maskës, pastaj si me vete shtoi,  thuaji atyre ta mbyllin gojën. Si për dreq mikpritësi e dëgjoi dhe djalit që i rrinte pranë i thotë, thuji cunave t’ja mbyllin gojën. Toga e mobilizuar terrorizoi mbështetësit të cilët nuk e dinin se provokimi i tyre kishte qenë i kësaj kategorie u tkurr me alarm. Dora në zemër kryministri tha se rivaliteti politik nuk kishte pse derdhej në jetët jashtëpolitike, por cunat u ngutën. Epërsia e dukshme na bën që të preferojmë shokun gardist që vërtetë mund të të kapë për leckash e të të shkundë, se fundja edhe ti punët e shtetit po bën, por edhe në rastet ekstreme kur Berisha reralizonte ëndrrat e veta me një vullnet të iluminuar që imponohej suksesshëm, ata nuk vepronin në kushtet e një epërsie të tillë. Përmbahej një lëvizje, shtyhej një turmë.
Pastaj opozita bën gati një video ku u tregu se ky osht ky e ky osht ky.  
Dakort një keqkuptim në zinxhirin komandues, por vetë zinxhiri është në kufijtë e absurdit. Por ky prokurori që do fliste me Metën duhet të takohet edhe me këta liderët që gabimisht përcollën një ndjenjë që në fakt ishte më e ëmbël, por ata kujtuan se është agresive dhe kishin shumë epërsi.
Dhe me 'ditën e verës', pranvera mbaron dhe fillon vera.
Në verë punohet. Të gjithë që rregullojnë shtëpinë në verë e bëjnë.
​
Vetë Partia Demokratike më pak ka qenë e aftë të imponojë kandidatët në vëmendje të publikut. Ata përzihen me analistë dhe kanë njëtrajtshmëri të diskursit të tyre. Ndoshta edhe ndikim i pakët në media e shtyn atë drejt një mbështetje më të madhe tek lideri që nga ana tjetër do të sillte rikthimin e vëmendjes tek rivaliteti i tij me Ramën, por mbështetja e madhe tek lideri nuk mendoj se duhet të jetë strategji e PD-së. gjithësesi është për tu përshëndetur paraqitja në Socialistët që po prezantohen me kryetarin si një moderator prezantimesh publike duke mpakur plotfuqishmërinë e tij partiako/ekzekutive në sytë e publikut, ashtu edhe demokratët duhet ta sjellin më shumë në vëmendje në këtë alternativë dhe frymën e saj. Dakort pare e influencë kanë peshë, por diçka duhet me ba. Prania e Bashës në krye të listës për Tiranën është një simbolikë të cilën Rama e përball me përfshirjen e vet në dy qarqe, si i teti. Duke u përpjekur të maksimalizojë kontributin e vet për numra.
Shumësia e qasjeve të Ramës në fushatë është mbresëlënëse dhe besoj që do të ketë rezultat. Në një zhvillim të vetëm siç është fushata ke shefin e shtabit, zonjën  populistikisht të moshuar e kontraverse, administratorin publik seriozisht nga më të suksesshmit në vend, ministrin energjik e të gjithëpranishëm, sipërmarrësin me eksperiencë jashtë, dhe aty ke edhe fondin relativisht të rëndësishëm të rindërtimit që mundësoi tërmeti, bashki disi më aktive, dhe më shumë investime në qendra urbane, çunat që çmontojnë nofulla dhe shesin e blejnë njerëz e gjëra që ta turbullojnë gjykimin, dhe pare e madhe që për tu la, derdhet gjithkah, sulme mbi kundërshtarët me çështje inkriminuese nga e kaluara, provokim të temperamenteve e kështu me radhë. Por këto janë detaje.
​
Pavarësisht zhvillimeve mediatike, që gjithësesi kanë rolin e vet, mendoj që do të kemi një parlament cilësisht më të mirë se i kaluari. E në fund të fundit do të kemi një parlament.
Dy partitë kanë lista me kandidatë seriozë dhe padyshim që parlamenti do të jetë më elokuent e ndoshta do të arrijë një pavarësi më të madhe nga kryeministri apo ekzekutivi. Përveç rasteve kur kjo është absolutisht e panevojshme. Prania e profesionistëve e administratorëve të aftë e të suksesshëm nuk është larg damarit kryesor të PS-së. Shumë prej kandidatëve kanë eksperiencë profesionale e aktivizmi.
Shumica e reformës në drejtësi do të jetë kryer dhe gjithçka do të jetë shumë më mirë. Drejtësia e re po krijon edhe eksperiencën e saj social-politike. Besoj që kjo është një siatuatë optimale.
Çudia mbetet pse një burim kaq i madh energjie e optimizmi si zgjedhjet shfrytëzohen nga ne kaq rrallë? Një herë në katër vjet. Pa u djeg vendi një herë nuk ka zgjedhje të parakoshme.  Boni mer zgjedhje! Që për këto zgjedhje unë dua zgjedhje të parakohshme. Pse mos i bëjmë këtë të dielë? Ne e dimë tani gjithë historinë. Fletët e votimit me siguri janë printuar e janë gati diku. Krijoni komisionet deri të enjten dhe hajt. Zgjedhje të parakohshme! Zgjedhje të parakohshme!
Ose, të paktë të fillojë festa e fitores.

Të dielën e javës që shkoi, në Kosovë  u mbajtën zgjedhjet e përgjithshme. Megjithëse e largët Kosova, duhet thënë se  edhe nga largë mbërriti lajmi dhe mënyra se si ai arrin nëpër vibrime mediash ka dobi në zbatim të ndonjë metodologjie të caktuar me ndonjëfarë karakteri shkencor qoftë edhe periferik.

Vetvendosja ka fituar bindshëm zgjedhjet në Kosovë. Ka marrë mbështetjen e gati gjysmës së votuesve. Me aleanca të pakta dhe jo kushedi sa të kushtueshme do të qeverisë vendin. Me një plan jo kushedi sa kontrovers duke pasur parasysh që edhe gjithandej janë ndërmarrë reforma nëpër fqinjësinë e afërt. Edhe në Shqipëri edhe në Maqedoni të Veriut, edhe gjithandej janë ndërmarrë reforma.   
Me një lidership që patjetër ka dhe dëshirën edhe aftësinë të kryejë detyrat e qeverisjes e të krijojë një legacy të vetën, a si i thonë, të lerë një gjurmë të zjarrtë si gacë nëpër tokë që ta ketë populli për të parë nëpër vazhdimësi. Edhe besimi popullor është i madh. Edhe janë të ndihmuar nga komuniteti ndërkombëtar me largimin e relativizimin e lidershipit deri pak më herët të hekurt e që mund të kish pasur nevojë edhe për ndonjë dyvjecar të dobësoheshin mjaftueshëm e do kishin lënë trashëgimtar më të qartë.
Albin Kurti patjetër që ka të vyera aty në almanak të njeriut të vet edhe idealizmën edhe përkushtimin ndaj çështjes së Kosovës, e ky vullnet i tij nuk është mpakur. Tani një mbështetje e madhe i rri përqark. Të gjithë me dëshirën dhe gatishmërinë për të kontribuar. Mbërritur ka gjithkah. Krejt e drejtë.
Fitorja për lëvizjen ka ardhur pas një fushate që aspak i referohet situatës ligjore të disa  prej liderëve kryesorë të opozitës së vet. Vetëvendosja ka mundur që ta mbajë marrëdhënien me Serbinë largë rrymave qendrore të fushatës.
Një distancimin që ka ndikues i imediates në  vendimin zgjedhor të votës. Një  tregues aftësie të mirë. Edhe racionaliteti edhe njerëzillëku prezantohen të bollshëm.
Kryetari i Opozitës maxhoritare Albin Kurti faktikisht ishte i përjashtuar nga procesi zgjedhor, pse I pati ba me qa deputetët e Kosovës para do vjetsh. Kto e kishin pas pa ba njet shoqi me shoq që kush I ban me qa me e dënu, e ky dënimi përfshinte edhe përjashtimin nga procesi electoral që lidhi lulen në ditë të dashurisë. E ai as kte hiç nuk e bani temë dasije e acarimi të qëndrimeve. Edhe fushata ishte e qetë e shtrime. 
Vetvendosja ka një zgjerim të gjerë  në këtë ballafaqim me sfidat e qeverisjes. Mbajtja e lidershipit të PDK-së e në kushte arresti, edhe ndonji tjetër andej e këndej mungon. Në një aleancë joshëse me një copë LDK, me flirte trotuari nga Ramushi e krejt e drejt, që është edhe premtimi e kushtrimi i vetvendosësve që dihet që ban, e të tjera e bëjnë tërheqjen për intelektualët që dëshirojnë të kontribuojnë më të madhe. edhe intensiteti i ndjenjës e prania e çiltërsisë ndër
Enver Hoxhaj, që udhëheq Partinë Demokratike, në fillimet e karrierës së tij kur u bashkua me qeverinë e PDK-sësi Ministër i Arsimit ishte ndër njerëzit me të cilin më lehtë e kishin komunikimin ata që ushqenin Vetëvendosjen. Pastaj karriera e tij u bë më e larmishme dhe nuk është më vlerësimi i ndërsjellë i asaj kohe, por PDK është një parti deri dje fort e madhe. Mazhoranca. Me një inerci nga lufta, kjo parti rivalizoi LDK-në pastaj e mori në patronazh dhe e braktisi anemike. Dakort natyra e saj e sigurimit të simpatisë përmes shpërndarjes së influencës e përfitimit në një zinxhir njerëzor rezultoi e gabuar si edhe pritej.
Por, ajo që dimë është që shoqëria kosovare është në rrokullime të vrullshme të mosvarmes. Forcat ekonomike, rrjedhat njerëzore, t’gjinis e klanore janë ka rrokullohen mes shkëmbinjsh të tjerë.
Ku janë kufijtë e mirëqeverisjes vetvendosëse? Ku janë të projektuara qëllimet e saj? Ku do ta masim suksesin e saj që ta dimë se
Largimi prej investimeve të mëdha infrastrukturore e kanalizimi i atyre burimeve drejt mbështetjes në kontekste më komunitare në edukim e  shëndetësi e punësim ka qenë një orientim i shpallur i zotit Kurti.
Me burime nuk është keq, por edhe diaspora e madhe padyshim që mund të kontribuojë.
Prurja e një qasje më komunitare në menaxhimimin e burimeve njerëzore e materiale të vendit padyshim që ka dobi. Keqmenaxhimi i skajshëm i rëndon gjithkuj e ma mirë do të bëhet.
Tani te burimet në fakt unë jam jo fort kompetent. Vendi ka një pasuri të madhe qymmyri, por ky burim energjie gjithnjë e më I kushtueshëm bëhet. Kosovarët janë më ngushtë se ne shqiptarët e mëmëdheut. Në të dhëna të thjeshta që ofron ëikipoedia kosova për 1.9 milion banorët e vet ka 11 mijë kilometra katrorë. Kurse ne për 2.8 milion tanët kemi 28 mijë kilometra katrorë. Uji 1%, ne kemi 4%. Serbët për shtatë milionët e vet kanë 77 mijë kilometra katrorë. Dakort toka është mjet jo i mjaftueshëm zhvillimi, por toka është object këngësh të lashta qi kanë kumbu fort.
Natyrisht një popullsi vitale e fenomenale, e re e talentume. Duke ik e ardh gjithandej.
Por ku është racionalja ekonomike e vendit dhe llojit të retorikës paraqeverisëse që mban ai?
Zhvillimet teknologjike të këtyre kohëve kanë krijuar mundësinë që lidhja e dendësisë dhe mirëqenies ekonomike të mos jetë kushedi sa e rëndësishme, por edukimi i përgjithshëm teknik e qytetar, apo politik, i shoqërisë të lerë për të dëshiruar dhe ky fakt e humbet vërtetësinë. Ekonomitë e këtyre kohëve janë të mëdha, interesat janë të mëdha.

Personalisht nuk jam shumë optimist. Mbërritja e standarteve ekonomike europiane do të jetë e vështirë pa një ndërveprim më intesiv me Shqipërinë, ndërkohë që edhe Shqipëria do të përfitonte nga një prurje ekonomike e njerëzore prej Kosove.
Territori shqiptar ofron mundësi më të mëdha mirëshfrytëzimi. Por kjo duket e vështirë.  Në një ëndërr shqiptarie me folklore, me xhamadanin me vija, unë kisha pa “kibuce’ kosovare nëpër ruralitetin e braktisur shqiptar tuj mbledh kajsi e shalqin, lajthi e kushedi c'fruta lejon ngrohja globale e tuj ja shpërda gjithë Jugosllavisë që të ambëlsojë gojën, e me I shërby me të ardhura filan kërkimi shkencor nga filan universitete dhe klasat e para të Republikës me shujta, bibloteka dhe kënde sporti.
 
Thithja e popullsisë kosovare në guzhinën mesdhetare është një objektiv i denjë për qeverinë Kurti për të cilën mund të ketë edhe ndihmën e qeverisë shqiptare. Pastaj e gjithë kjo kuzhinë të transferohet bashkë me prodhimet e veta që janë nga ai kibuci direct e në Mynenhen dhe Finlandë. ku shqiptarët ftojnë edhe fqinjët për të marrë produktet e standarteve më mira.

Në rrafsh arkitekturor qeveria Kurti ballafaqohet me qytetet urbano-rurale, që veç sa ka gjet rehat nëpër shpija e noj pallat najkun, përveç Prishtinës, natyrisht. Rehati duhet me u mbështet e rrit kudo.

 Marrëdhënia me Shqipërinë mund të përmirësohet në terma të bashkëpunimit ekonomik, por ky përmirësim duhet të jetë edhe rajonal. Jugosllavia megjithëse një formacion i papëlqyer për ne, arriti një nivel bashkjetese mes kroatëve serbëve, boshnjakëve, ndoshta dhe sllovenëve. Shqetësimet tona me serbët dhe malalazezët dhe maqedonët e veriut të epërm fort patjetër që u trashëguan nga Jugosllavia, por nëpër të pati një zbutje.
Aspirata jonë për Bashkim Europian, në një masë të madhe, sidomos në kufijtë e vet tokësor, apo rënien e tyre, do të jetë bashkim me maqedonë të veriut, malazezë dhe serbë, si dhe grekët disi po aq të dashur në jug. Të gjithë përzier mirë e mirë edhe me shqiptarë. Kosova megjithëse në varfëri është tamam si guri i mesit në një mozaik të gjerë formash përqark. Nuk ka popull më të dëshiruar se ne për harmoninë në rajon.
Në terma të politikës së jashtme kjo përkthehet në gjetjen e arsyeve për njëfarë mirëkuptimi e ndërveprimi që do të sjellë njëfarë ndërvarësie që në përfundim është edhe mirëkuptim.
Me turq e me rusë, kinezë e sllovenë.   
 
Por, zgjedhjet që kam unë në titull nuk janë ato të përmendura më lartë. Unë në fakt e kam fjalën për zgjedhjet në Shqipëri. Ato që do të mbahen më 25 prill. Nga to ç’të thuash?
Një sondazh i parë nxorri njëfarë barazie në përmbi 40% e afërt mes demokratëve dhe socialistëve. Megjithëse është vështirë të matet tamam masa e keqverisjes së pronës së përbashkët, keqorientimin e jetëve tona socialistët përfliten për një lejim diletantizmi e mungese besimi në atë që bëjnë e që janë vetëm duke nxjerrë pare për ushtrinë mercenare që kanë krijuar në vend.
Por unë nuk jam kaq drastic. Unë do të isha dakort me një largim të parakohshëm të socialistëve që shpejt, por argumenti im ka qenë që demokratët kanë shfaqur mungesë vullneti për pushtet dhe shthurje të radhëve meqenëse largimi I liderit të mbifuqishëm u negociua e nuk pati një luftë të shëndetshme natyrore në mbijetesën e llojit. Kjo jo-domosdoshmërisht është e keqe, por dihet që sjell zbutjen e tufës dhe rrallimin e gjahut, që nga ana e vet do të thotë dobësimin e gjymtyrëve të organizatës.    
Por në sondazhet e para ata janë me PS-në në vetëm 3 – 4 përqind diferencë. Heu bre nonën. Shka u ba?
Dakort qeveria e di që aksioni i vëretë do të nis me fushatën. Atëherë edhe mund të shkëlqejë. Vende të reja pune, shtëpi. E di sa gjaja ka me tu inaguru? Diku shoku, diku miku. Ndonjë skandal edhe ktej edhe andej. Do zbulohet një sekret. Mbikalime, nënkalime. Do dalin burrat para popullit. Do dalin në ekrane tek për tek. Emra e emra.
Zgjedhjet në fakt nuk janë tjetër veçse përzgjedhje emrash nëpër lista. Burri  i mirë që e njef populli ka për të fitu gjithmonë.
Por edhe demokratët e kanë publikun e tyre për të adresuar. Përzgjedhja e kandidatëve prej tyre u bë me një proces kompleks për këshillimin e kryesisë. Një komision vlerësoi me qindra kanidatë në gjithë vendin. Besnik Mustafaj e Genc Ruli e kanë detyrim të na lënë një raport sociologjik-letrar nga ky ekskursion në bazën aspiruese të partisë. Ndoshta konfidencial për 8 vitet e para ky raport mund të jetë i lezetshëm dikur si një gjurmë e  avancimit politik të shoqërisë sonë në këto kohë.
Ndërkohë Socialistët kanë bërë lajme më shumë me emërime zëvendësministrash, por ja edhe dita tyre erdhi. Deputeti që duam (a ne a ata, nuk merret vesh) po vjen. Mos themi që ka ardh.
Në rast se demokratët kanë hallin të shmangin ata që s’duan pa shumë kosto, socialistët kanë shumë liri për të zgjedhur ata që duam.
Dhe ky është njësoj problem. Prandaj ky 3-4përqindësh i diferencës mund të mbesë e i tillë deri në sondazhin e parafundit.  

Ndërkohë edhe ish kryeministri Fatos Nano ishte te Opinioni. Na tregoi që kishte qenë i përjashtuar prej gjimnazi se kishte urinuar në oborrin e shkollës gjatë orës së fiskulturës.

Gjithçka po shkon shumë mirë.  Ende nuk janë zgjedhur fushat e lojës.

Përsa i përket fotove që siç dihet janë nga kërkimi në google me emrin Shqipëri (lart) dhe Albania (poshtë) në seksionin 'news', këtë herë vlen të vihet re se kemi të njëjtat lajme me të njëjtat renditje në të dy gjuhët.
Nevoja për ndërhyrje në infrastrukturën turistike në kep të Rodonit, Kovid, vaksinim. Në shqip lajmet e para në google i shpërndan Kallxo.com, kurse në anglisht kemi Balkan insight, Albania daily news dhe exit.al  cilësia e fotove eshte si tek 'save image'.

Në korrik e më herët unë isha angazhuar të sillja një shkrim në muaj, të paktën, mbi zhvillim politik e social, vendor. Një ditar joinformativ për zgjedhjet. ‘Shtjellime zgjedhore orë pas ore’ ja pata vënë emrin, se mendova që fushata ndezi, megjithëse gjithandej ku bie rasti unë them që energjia dhe dëshira e opozitës jashtëparlamentare (😊) për të fituar lejnë për të dëshiruar, ndaj fushata nuk do të jetë veçanërisht agresive. Një ditar të zhvillimit politik që mund të ndikojë rezultatin e zgjedhjeve. Kur, ja ku jemi në fund të janarit e unë për herë të parë po mbledh aq rrëmujë sa duhet më të bëj një krah politikë për të ndjekur një harresë me interes. Ndoshta edhe një rënie e interesit personal në kushtet e  pandemisë. Po prap, nga korriku në janar janë gjashtë muaj. Pesë muaj unë kam heshtu, megjithëse anijakomb ka ndryshuar me dy gradë këndin e prerjes së dallgës në lundrim, prap nuk ka pas dridhin e nevojshëm nëpër shpellën e errët.
Kronika e humbjes së eksperiencës politike në arkivat e individit nuk është një ndodhi fort e jashtëzakonshme, faktikisht, por ka të mirën që është jashtëzakonisht e përhapur.

Nga korriku vazhdohet tek gushti.
Gushti është i njohur botërisht që është ndër muajt më personalë të vitit. Nëse nuk je në ndonjë shtresë fatkeqe që nuk i dallon muajt, pse i duhet të ngulet gjithmonë mbi dicka që ja nxjerr ose jo bukën e gojës, atëherë gushti është më personal. Por gushti pati politikë. Apo ishte shtatori. Gushti i vetëm mezi e mban veten nga mbipersonalizimi i robit. Edhe vapa këtë muaj ta sjell veten në majë të hundës, në kuptimin që do e shohësh patjetër. Prandaj politika fillon e paket. Por dika pati. Në gusht një shqiptar i Malit të Zi, Dritan Abazoviqi u bë përcaktues në peshoren që do të ngrinte qeverinë mbi rrënojat e një udhëheqësi jetëgjatë si Gjukanoviçi që pati edhe mbështetjen e Ramës,. Ajo që ra në sy atëherë është se zoti Abazoviq na ishte një mbështetës i jugosllavizmës. Ai shquphej për simpatinë e një gjuhe të përbashkët të malazezve, serbëve, kroatëve e boshnjakëve, që e cilëson ëikipedia në kërkim të emrit të tij. Edhe qeveria që u zgjodh në dhjetor, na kish në krye një serb goxha të reformuar e armik të korrupsionit e me kontribute në letrarishte e që do ti shërbejë frymës romantike jugosllave. Nuk kemi pasur shumë nge ta njohim, por ai dhe miku ynë Abazoviqi kryesojnë qeverisjen në Mal të Zi e kjo nuk ka se ctë jetë tjetër veç një shenjë e kozmopolitanizmës së këtij vendi të vogël të adriatikut lindor.

Por, jemi ende në shtator.
Atëherë Kosova, doli në lajme. Pati një marrëveshje. U muarën vesh domethënë në Uashington. Edvinin nuk e ftuan. Alksandër Vuçiçi dhe Avdullah Hoti nënshkruan marrëveshje me amerikanët. Amerikanët premtojnë të ndërtojnë infrastrukturë. Në këtë fund gushti pra njihemi me firmën e zotit Trump. Ai Ujmani dhe Apo nuk është ajo?[1] Ajo ishte. Ai i çonte letër edhe Ramës ca më vonë dhe të njëjtën firmë kishte. Në të dy letrat veç të tjerash kërkohet njohja e Jerusalemit si kërkim i kryeqytetit Izraelit. Ndërkohë që këtë punë nuk e kanë bërë as vëllezërit tanë Gjermanë e lëre më tej paternaltësia e tij Bashkimi Evropian.


Por, në tetor. Në tetor ishte kaq e vështirë për të nxjerrë lajmin. Edhe OFL që vetëm ca muaj më herët furnizonte me lajme ekskluzive nga aksione piktoreske komandosh që pushtonin një strehinë luksoze mafiozësh dikah patën nevojë të nxirrnin drejtorin në detyrë të akuzohej për dekonspirim të hetimeve që kjo treshe e famshme gërmash të dilte prap në lajme dhe mezi. Dhe zonja Hajnaj në krye të prokurorisë speciale përballet me një situatë ku duhet të menaxhojë edhe presionin elektoral dhe të kërkesave të BE-së dhe këtë pushtetin e plotë që duket se gëzojnë segmente që meqenëse nuk kanë qejf të përlasen me ligjin e marrin në dorë atë. Atëherë Këshilli Europian në kushte të zhvillimit të  kishte përndjekjen ligjore të atyre që ndan keq drejtësi e në zgjedhje, lakminë e gjithkuj shtu në kanar.
Ndërkohë, reforma zgjedhore arriu të sigurojë në parlament shumicërinë.
Erdhi një komisioner zgjerimi në tetor. Vajti edhe në Kosovë e do shkojë gjithandej. Por nuk foli keq. Lajçaku po negocionon me kosovarët. 
Përparime janë bërë. Një paketë IPA me vlerë 9 miliard dollarë thojnë se do të derdhet këtyre anëve dhe luga në brez e kosi në lumë që të na cojë në det që është gjithashtu kos.
I gjithë lezeti duket gjeopolitik. Pas flirtit serb me Kinezët dhe zhvillimeve të tjera, erdhën amerikanët dhe pastaj europianët, që në fakt ishin këtu që më përpara por po dremitnin pak tek i njëjti poltron ku dremisin akoma.
Kovid.
Doli Rama te Opinion. Se kush dreq këshilltari i ka thënë ngacmo pavetdijen e elektoratit (një zbulim i përsëritur.) Gjeti të vetmen gazetare të pranishme dhe i përsëriste argumentin e tij të preferuar “që është i gjatë”. Jam i gjatë! jam i gjatë! i thoshte. Sikur gjatësia të qenka një burim i shkëlqyer drejtësie e mençurie te njeriu. Kur fap, dërgon ish - presidenti kryeministër, ministër i jashtëm i brendshëm dhe udhëheqës shpirtëror i zhvillimit kombëtar zoti Sali Berisha një mesazh përzjen kujtimin e nënsë së ndjerë, të vdekur prej pak kohësh dhe me sa më kanë thënë një zonjë e nderuar, profesioniste e nderuar dhe një emancipuese e mjedisit të vet, të Kryeministrit.
Edhe ja lexon faqe botës gazetari i mbinjohur vendas dhe pastaj futet në emision i paparaljamëruar kryetari i opozitës në një konferencëë për shtyp tamam si ato tre të tjerat që kish improvizuar atë ditë në takime dashamirëse me shitës të fasuleve dhe patateve dhe kusive plastike në aksh ven andej largë.
E kthy prap ndër bashkëbisedues i thoshte ky ksaj jam i gjatë jam i gjatë.
Pastaj erdhën grekët me detin, ra tërmet prap.
Pastaj se ç’ndodhi, as e mora vesh. Ndoshta u fol për buxhetin. Po rriten. Po ndërtohen.
Dhe vjen nëntori.
Në nëntorin e kuq përgjithësisht festohej, por ngrohja globale. Pastaj prap Kovidi. Vdiq. U shtu. Vdiq një tjetër. Kina po rritet, po ma tutje. BE, Amerika, Serbi, greku.
Dhe për të kulmuar gjithçka marrin në arrest në Hagë gjithë parinë politike me kontribut në drejtimin e revoltës së armatorsur Kosovare.
Presidenti Thaçi, Kadri Veseli e të tjerë në një seri keqmenaxhimesh ndjellakeqe bashkë edhe me shumë të tjerë u bënë pjesë e një mekanizmi që kanë zhvlerësuar republikën e Kosovës. Dakort një mekanizëm që pati edhe vëllezërit e BE dhe SHBA-ve në zyra ku firmat ishin si prej përfaqësuesish dhe influencat e errta të serbëve dhe efikasitetin që ofron qasja kriminale e gjithkahit, shtojnë frenimin e interesave kombëtare. Pastaj korona. E ksi senesh. Pastaj festa.


Dhe rrokullisje spektakolare në të dymbëdhjetin muajin që s’ka si mos jetë i fundit.  Për atë vit. E ma vonë se në fund nuk ke si flet. Dhjetori i dymbëdhjeti.
Dhjetori. muaji i festave të vërteta. Në dhjetor ka lindur edhe Krishti, më i madhi i njerëzve të krishterë, vetë bir i perëndisë, ngjizur me frymën e shenjtë në një virgjëreshëdhe ai sjell edhe dhurata edhe pushim ushqim e koncerte. Oee!


Por më herët, nëpër natë, një polic konfrohet me një të ri dhe nuk është sqaruar ende si, e e vret atë. Nga aty nëpër protesta. Oooo. Në derë të kryeministrisë, me gura. Nëpër Tiranë. Oooo. Identiteti mbizotërues që i mvishet është ai i djalit të rebeluar, shumë i ri, futbolldashës, me potencial për agresivitet të dëshmuar. Identiteti politik është më i paqartë. Dikush sheh tek ata faktin që një detyrim për empancipimin dhe rritjen e mirëqenies nuk është përmbushur dhe pakënaqësia duhet të gjejë çdo formë ta bëjë të qartë praninë e vet.
Ndërkohë të tjerë shohin aty një sinjalistikë të rivalitetit ndërpartiak. A ka protesta një komandë diku që bën gëzuar e thur lavde për skuadërkomandantët relativisht të suksesshëm dhe për leverdinë elektorale të qëndrueshmërisë së suksessit të tyre? A nuk e pati edhe Rama një protestë në janar atë mot, kur policia i gjeti njerëzit te sheshi Skënderbe dhe i tërhoqi të motivuar e trimëruar një protestë socialistësh që përfundoi në dyert e kryeministrisë me një revansh ku u pa nevojshme të vriteshin nga ushtaraku i aksh grade në gardën e kombit për të ruajtur kryt e vendit. Atëherë para se të vinte në pushtet. Është si biçim kurban për fat. Një ritual rozafik i shqipeve, që flasin shqip që dashka me thanë. Me këtë rast qendra e partisë socialiste në Shkodër u dogj. Një afrimitet, gjithsesi.
Si një përgjegje për secilin, policia ndoqi një praktikë disi të dhunshme. I rrahu e tregoi brutalitet që nëse është disi e drejtë përshtypja që kam krijuar atëherë është fare e tepërt. Dhe ky bëhet vetë një sinjal. Edhe këtu unë opozitën pak e pashë. Me angazhimin e pako qendrave PD mund të kish kontribuar për një rritje me7 herë të vlerës së sinjalizuese të aksionit. Por iku. Ndërkohë PD pati një proces përzgjedhje për kandidatët në zgjedhje. Aksion i madh. 6000 pretendentë
Ndërkohë kemi një gjykatë kushtetuese. Ose të paktën në masë të mjaftueshme për të nisur punën. Apo, jo? Gjithësesi, koka e drejtësisë u shtua me një anëtar. Tani do të fillojë bota e re. Një botë që deri në zgjedhje do të shohë se si kishte qenë e gjithë e verteta atëherë kur kishte rëndësi.
Pastaj vjen janari.
Është arritur një marrëveshje e re me grekët për detin? Turqit pas ca ikje ardhjesh na presin kryeministrin me një flotë hipike dhe ecje e foto e pastaj ka një këngë. Dhe grekët që latini i këshillon të mbahen të kufizuar në shtrëngimin e duarve na ftuan për darkë dhe pamjet e përhapura janë të darkave që kanë përshëndetje dy grushta të mbështetur  në bërryl në këndin 41 gradë në qendërikje.
Jo se kjo është një përshëndetje veçanërisht e veçantë, por babaxhani Erdogan u mjaftua me një dorë në zemër në takimin zyrtar. Kjo tregon se grekët po e shprehin qëndrimin e tyre për negociatat duke folur me shokun Edvin, për më tepër do të vinë edhe në Tiranë ku ne padyshim do ti lexojmë sërish përshëndetjet në mënyrë rigoroze.
 Një dhuratë për Edvinin, (nuk dimë nëse është ai vetë që po ja bën vetes?, apo dikush tjetër? Dhe në këtë rast për cfarë i duhet shokut Rama një profil i tij prej aktori ndërkombëtar rajonal? A po kërkon ai fronin e Patriarkanës së Stambollit pas largimit nga detyra e kryministrit të Shqipërisë? Apo po aspiron ai një fron në kombet e bashkuara? Paqja turko-greke, dora në zemër nuk është e ndonjë interesi të prioritarmegjithëse përparimi i përgjithshëm i rajonit dhe përmirësimi i karmës globale padyshim që ka të mirat e veta. Ndërkohë grekët miratuan në parlament zgjerimin e ujrave greke nga gjashtë në 12 milje. Ndoshta do të ketë edhe një përballje në gjykatë, në Hagë, tha Micotaqisi, kërkojeni se atje e keni detin. Rama paska thënë është e drejta juaj e padiskutushme që të zgjeroheni po qe se jua merr mendja.

Ndërkohë që ne përmirësojmë marrëdhëniet ca shokë të tjerë vajtën në Dubai dhe u shtruan aty me gjona të mira e gjona të bukra si thoshte ai fenomeni i rrjetit ca kohë më herët por pyetja mbetet: a do vijë tek ky takimi i grekut me turkun ky arabi që do bëka portin më të bukur në Durrës, që do bëjë edhe një port tjetër. Historia jonë me koncensionet rifillon, por dora në zemër kjo është ide me vlera. Largimi i portit industrial e tregtar prej aty dhe krijimi i një porti që harmonizohet e lirohet më shumë me qytetin më pëlqen. Edhe gjithanej baçe. Vetë princi i kurorës e pati këtë ndriçim në zemër, që ja allahhu ja dhëntë shpërblimin e madh.
Vaksina. Po vjen dhe më shumë do vijë akoma, edhe vaksina e koronavirusit.
Kosova do mbajë zgjedhje të parakohshme për Shën Valentin. Pritshmëritë janë që Vetvendosja të arrijë kryesimin sërish. Ajo ka marrë një copë LDK, me drejtuesen e ekipit të LDK në zgjedhjet e më përparshme zonjën Vjosa Osmani. Ndërkohë që PDK që ka humbur Kadri Veselin e Hashim Thaçin. Ramushi bëri një ofertë për aleancë me vetvendosjen, duke shpallur se i bashkohet vetvendosjes për një bashkim me Shqipërinë. Një pozicion që vetë Vetvendosja thotë me mençuri se nuk është fare urgjent. Vetë i nderuari Vuçiç tha se po të bënte Serbia bashkime të tilla e bombardojnë. Megjithëse synimi i Ramushit është disi ‘i gjerë’ 😉 në qasjen e vet, dhe nuk është e qartë natyra e aleancës, vetëvendosja nuk i trembet shumëkuptimësisë në komunikim. “Krejt dhe drejt” është slogani i tyre në zgjedhje. Krejt është totali në gjuhën e huaj. Totalitarizmi mund edhe të shqiptohet si krejtnimi. Drejt dakort. Po krejt? Krejt ç’ka? Do ti shkojmë deri në fund, gjithë tematikave? Drejt? Në cilin drejtim? Apo thjeshtë është entuziazëm i madh, një ndjesi e shprehur në fjalën “krejt”, lëre pastaj “drejt”se sa shumë entuziazëm që është.
Padyshim që histori të tjera këtyre kohëve ka plot. Zakonisht ndjekja kronologjike e zhvillimeve praktikohet duke ndjekur fille të një interesi të caktuar, por ndonjëherë ka nevojë që ngjarjet të krijojnë konologjinë, jo të kemi një rrjedhë kronologjike të ngjarjeve. Si ca gurë që shenjojnë një shteg nër gjashtë kodra që janë gjashtë muaj. E pastaj secili i shton vetë eksperienca plot. Dhe pastaj pyet veten kot, si nga hiçi, nëpër darkë, po unë për kë do votoj.  
Dhe ta mendosh që dilema është një hap i parë që padyshim po ti biesh andej çon edhe tradhëti kombëtare. Por ne do të shpresojmë që dashuria për diçka do na shtijë dikah. 
 
 
 


[1]https://exit.al/en/2020/09/04/kosovo-and-serbia-signed-separate-pledges-not-an-agreement/
Kronika e humbjes së eksperiencës politike në arkivat e individit nuk është një ndodhi fort e jashtëzakonshme, faktikisht, por ka të mirën që është jashtëzakonisht e përhapur.

Nga korriku vazhdohet tek gjushti.
Gushti është i njohur botërisht që është ndër muajt më personalë të vitit. Nëse nuk je në ndonjë shtresë fatkeqe që nuk i dallon muajt, pse i duhet të ngulet gjithmonë mbi dicka që ja nxjerr ose jo bukën e gojës, atëherë gushti është më personal. Por gushti pati politikë. Apo ishte shtatori. Gushti i vetëm mezi e mban veten nga mbipersonalizimi i robit. Edhe vapa këtë muaj ta sjell veten në majë të hundës, në kuptimin që do e shohësh patjetër. Prandaj politika fillon e paket. Në gusht një shqiptar i Malit të Zi, Dritan Abazoviqi u bë përcaktues në peshoren që do të ngrinte qeverinë mbi rrënojat e një udhëheqësi jetëgjatë si Gjukanoviçi që pati edhe mbështetjen e Ramës,. A/që bie në sy është se zoti Abazoviq na ishte një mbështetës i jugosllavizmës. Këtë përfundim unë e nxjerr prej simpatisë së tij për idenë e një gjuhe të përbashkët të malazezve, serbëve, kroatëve e boshnjakëve, që e tregon ëikipedia në kërkim të emrit të tij. Edhe qeveria që u zgjodh në dhjetor, na kish në krye një serb goxha të reformuar e armik të korrupsionit e me kontribute në letrarishte e që do ti shërbejë frymës romantike jugosllave. Nuk kemi pasur shumë nge ta njohim, por ai dhe miku ynë Abazoviqi
Por jemi ende në shtator.
Kosova, doli në lajme. Pati një marrëveshje. U muarën vesh domethënë në Uashington. Edvinin nuk e ftuan. Alksandër Vuçiçi dhe Avdullah Hoti nënshkruan marrëveshje me amerikanët. Amerikanët premtojnë të ndërtojnë infrastrukturë. Në këtë fund gushti pra njihemi me firmën e zotit Trump. Ai Ujmani dhe Apo nuk është ajo?[1] Ajo ishte. Ai i çonte letër edhe Ramës ca më vonë dhe të njëjtën firmë kishte. Në të dy letrat kërkohet njohja e Jerusalemit si kërkim i kryeqytetit Izraelit. Ndërkohë që këtë punë nuk e kanë bërë as vëllezërit tanë Gjermanë e lëre më tej paternaltësia e tij Bashkimi Evropian.
Por këto gjëra gjehen vetëm në tetor. Në tetor ishte kaq e vështirë për të nxjerrë lajmin. Edhe OFL që vetëm ca muaj më herët furnizonte me lajme ekskluzive nga aksione piktoreske komandosh që pushtonin një strehinë luksoze mafiozësh dikah patën nevojë të nxirrnin drejtorin në detyrë të akuzohej për dekonspirim të hetimeve që kjo treshe e famshme gërmash të dilte prap në lajme dhe mezi.
Dhe zonja Hajnaj në krye të prokurorisë speciale përballet me një situatë ku duhet të menaxhojë edhe presionin elektoral dhe të kërkesave të BE-së dhe këtë pushtetin e plotë që duket se gëzojnë segmente që meqenëse nuk kanë qejf të përlasen me ligjin e marrin në dorë atë. Atëherë Këshilli Europian në kushte të zhvillimit të  kishte përndjekjen ligjore të atyre që ndan keq drejtësi e në zgjedhje, lakminë e gjithkuj shtu në kanar.
Ndërkohë, reforma zgjedhore arriu të sigurojë në parlament shumicërinë.
Pra; duhet t’ja vini fotografinë bamirësit, të gjithë, në mur!  Por kur nuk u bë në shtator kjo ndodhi, çu bë tani?
Erdhi një komisioner zgjerimi në tetor. Vajti edhe në Kosovë e do shkojë gjithandej. Por nuk foli keq. Lajçaku po negocionon me kosovarët. 
Përparime janë bërë. Një paketë IPA me vlerë 9 miliard dollarë thojnë se do të derdhet këtyre anëve dhe luga në brez e kosi në lumë që të na cojë në det që është gjithashtu kos.
I gjithë lezeti duket gjeopolitik. Pas flirtit serb me Kinezët dhe zhvillimeve të tjera, erdhën amerikanët dhe pastaj europianët, që në fakt ishin këtu që më përpara por po dremitnin pak tek i njëjti poltron ku dremisin akoma.
Kovid.
Doli Rama te Opinion. Se kush dreq këshilltari i ka thënë ngacmo pavetdijen e elektoratit (një zbulim i përsëritur.) Gjeti të vetmen gazetare të pranishme dhe i përsëriste argumentin e tij të preferuar “që është i gjatë”. Jam i gjatë! jam i gjatë! i thoshte. Si një burim i shkëlqyer drejtësie e mençuriete njeriu. Kur fap, futet ish - presidenti kryeministër, ministër i jashtëm i brendshëm dhe udhëheqës shpirtëror i zhvillimit kombëtar zoti Sali Berisha dhe e ngacmon kryeministrin nga nëna e ndjerë që kishte vdekur prej pak kohësh dhe me sa më kanë thënë një zonjë e nderuar, profesioniste e nderuar dhe një emancipuese e mjedisit të vet. Edhe ja lexon gazetari i mbinjohur vendas dhe pastaj futet në emision i paparaljamëruar kryetari i opozitës në një konferencëë për shtyp tamam si ato tre të tjerat që kish improvizuar atë ditë në takime dashamirëse me shitës të fasuleve dhe patateve dhe kusive plastike në aksh ven andej largë.
E kthy prap ndër bashkëbisedues i thoshte ky ksaj jam i gjatë jam i gjatë.
Pastaj erdhën grekët me detin, ra tërmet prap.
Tobejarebi.
Pastaj se ç’ndodhi, as e mora vesh. Ndoshta u fol për buxhetin. Po rriten. Po ndërtohen. Në nëntorin e kuq përgjithësisht festohej, por ngrohja globale. Pastaj prap Kovidi. Vdiq. U shtu. Vdiq një tjetër. Kina po rritet, po ma tutje. BE, Amerika, Serbi, greku.
Dhe për të kulmuar gjithçka marrin në arrest në Hagë gjithë parinë politike Kosovare, të kohëve të fundit.
Presidenti Thaçi në një seri keqmenaxhimesh që ndolli bashkë edhe me shumë të tjerë u bënë pjesë e një mekanizmi që ka zhvlerësuar republikën e Kosovës. Dakort një mekanizëm që pati edhe vëllezërit e BE dhe SHBA-ve në zyra ku firmat ishin si prej përfaqësuesish. Të dërguar special e të tjerë autoritete që pak u përpoqën të sjellin përgjegjshmërinë e profesionalizmin me të cilin lulëzojnë demokracitë e tyre ishin gjithashtu pjesë e këtij mekanizmi. Pastaj influencat e errta të serbëve dhe efikasitetit që ofron qasja kriminale e gjithkahit shtojnë frenimin e interesave kombëtare.Pastaj korona. E ksi senesh. Pastaj festa.
Rrokullisje spektakolare e në të dymbëdhjetin muajin që s’ka si mos jetë i fundit.  Për atë vit. E ma vonë se në fund nuk ke si flet. Dhjetori i dymbëdhjeti.
Dhjetori. muaji i festave të vërteta. Në dhjetor ka lindur edhe krishti, më i madhi i njerëzve të krishterë, vetë bir i perëndisë. Ngjizur me frymën e shenjtë në një virgjëreshëdhe ka edhe dhurata dhe ka edhe pushim ushqim e koncerte. Oee!
Nëpër natë, një polic konfrohet me një të ri dhe nuk është sqaruar ende si, e e vret atë. Policia. Nga aty nëpër protesta. Oooo. Në derë të kryeministrisë, me gura. Nëpër tiranë. Oooo. Identiteti mbizotëerues që i mvishet është ai i djalit të rebeluar, shumë i ri, futbolldashës, me potencial për agresivitet të dëshmuar. Identiteti politik është më i paqartë. Dikush sheh tek ata faktin që një detyrim për empancipimin dhe rritjen e mirëqenies nuk është përmbushur dhe pakënaqësia duhet të gjejë çdo formë ta bëjë të qartë praninë e vet.
Ndërkohë të tjerë shohin aty një sinjalistikë të rivalitetit ndërpartiak. A ka protesta një komandë diku që bën gëzuar e thur lavde për skuadërkomandantët relativisht të suksesshëm dhe për leverdinë elektorale të qëndrueshmërisë së suksessit të tyre? A nuk e pati edhe Rama një protestë në janar atë mot, kur policia i gjeti njerëzit te sheshi Skënderbe dhe i tërhoqi të motivuar e trimëruar një protestë socialistësh që përfundoi në dyert e kryeministrisë me një revansh ku u pa nevojshme të vriteshin nga ushtaraku i aksh grade në gardën e kombit për të ruajtur kryt e vendit. Atëherë para se të vinte në pushtet. Është si biçim kurban për fat. Një ritual rozafik i shqipeve, që flasin shqip që dashka me thanë. Me këtë rast qendra e partisë socialiste në shkodër u dogj. Një afrimitet, gjithsesi.
Si një përgjegje për secilin, policia ndoqi një praktikë disi të dhunshme. I rrahu e tregoi brutalitet që nëse është disi e drejtë përshtypja që kam krijuar atëherë është fare e tepërt. Dhe ky bëhet vetë një sinjal. Edhe këtu unë opozitën e shoh pak.
Sa zgjati procesi i përzgjedhjes iku tani ai vrull edhe po presim se kryesia e partisë do marri vendim.
Ndërkohë kemi një gjykatë kushtetuese. Ose të paktën në masë të mjaftueshme për të nisur punën. Apo, jo? Gjithësesi, koka e drejtësisë u shtua me një anëtar. Tani do të fillojë bota e re. Një botë që deri në zgjedhje do të shohë se si kishte qenë e gjithë e verteta atëherë kur kishte rëndësi.
Pastaj vjen janari.
Është arritur një marrëveshje e re me grekët për detin? Turqit pas ca ikje ardhjesh na presin kryeministrin me një flotë hipike dhe ecje e foto e pastaj ka një këngë. Dhe grekët që latini i këshillon të mbahen të kufizuar në shtrëngimin e duarve na ftuan për darkë dhe pamjet e përhapura janë të darkave që kanë përshëndetje dy grushta të mbështetur  në bërryl në këndin 41 gradë në qendërikje.
Jo se kjo është një përshëndetje veçanërisht e veçantë, por babaxhani Erdogan u mjaftua me një dorë në zemër në takimin zyrtar. Kjo tregon se grekët po e shprehin qëndrimin e tyre për negociatat duke folur me shokun Edvin, për më tepër do të vinë edhe në Tiranë ku ne padyshim do ti lexojmë sërish përshëndetjet në mënyrë rigoroze.
 Një dhuratë për Edvinin, (nuk dimë nëse është ai vetë që po ja bën vetes?, apo dikush tjetër? Dhe në këtë rast për cfarë i duhet shokut Rama një profil i tij prej aktori ndërkombëtar rajonal? A po kërkon ai fronin e Patriarkanës së Stambollit pas largimit nga detyra e kryministrit të Shqipërisë? Apo po aspiron ai një fron në kombet e bashkuara? Paqja turko-greke, dora në zemër nuk është e ndonjë interesi të veçantë për ne, megjithëse përparimi i përgjithshëm i rajonit dhe përmirësimi i karmës globale padyshim që ka të mirat e veta.
Ndërkohë që ne përmirësojnë marrëdheniet ca shokë të tjerë vajtën në Dubai dhe u shtruan aty me gjona të mira e gjona të bukra si thoshte ai fenomeni i rrjetit ca kohë më herët por pyetja mbetet: a do vijë tek ky takimi i grekut me turkun ky arabi që do bëka portin më të bukur që do bëjë edhe një port tjetër. Historia jonë me koncensionet rifillon, por dora në zemër kjo është ide me vlera. largimi i portit industrial e tregtar prej aty dhe krijimi i një porti që harmonizohet e lirohet më shumë me qytetin më pëlqen. Edhe gjithanej baçe.
Për ata që e përdorin youtubin gjatë gjithë këtyre muajve shikohet një rikthim në varfëri të ofertës videoistike. gjatë muaj muajve të parë të bllokadës kovidiane, njeriu i vetëizoluar pati vëmendje prej një angazhimi më intensiv të profesionistëve e vendimmarrësve.
 
Padyshim që histori të tjera këtyre kohëve ka plot. Dhe zakonisht ndjekja kronologjike e zhvillimeve praktikohet duke ndjekur fille të një interesi të caktuar, por ndonjëherë ka nevojë që ngjarjet të krijojnë konologjinë.
 
 atje larte foto nga google kur kerkon Albania ne sektorin news.
 
 


[1]https://exit.al/en/2020/09/04/kosovo-and-serbia-signed-separate-pledges-not-an-agreement/

Korr e ik, është një thirrje në themel të emrit korrik, (fjalës që për muajin e dytë të verës së nxehtë e kujton korrjet e qershorit,) apo në të është ngërthyer, disi, edhe ikja e korrjeve duke rritur kështu ndjesitë romantiket? Po gjithsesi, në shkrimin në fjalë është korriku, korriku i 2020, me covid19, vapë dhe ngjarje plot.
Ngjarja e muajit? Një tryezë politike u mblodh e ridiskutoi e duket se po merren vesh, veç se nuk janë marrë vesh akoma.  
Në qershor, u arrit një marrëveshje, e vështirë, për reformën për mundësimin dhe mbrojtjen e përfaqësimit të qytetarëve me zgjedhje. Një marrëveshje që përvetësoi objektivat e reformës së mëhershme duke humbur disi dimensionin e saj reformator. Në atë qetësi migrantët artikuluan një vullnet për të votuar, që padyshim do të zgjojë njëfarë interesi dhe ka gjasa që të fitojnë përkohësisht një ndikim e të sjellin një aromë atdhetarizmi diasporik në bahçen shkëmbore gjithë lezet. Elektronika pati gjithashtu përfaqësuesit e vet të interesit tek opozita. Dëshirohet vota dixhitale.
Atëherë këmbëngulej në ca kërkesa që unë nuk i mbaj mend hiç, ndoshta ngaqë janë nga një reformë më herët, por Bashkimi Europian dhe integrimi i tij ishte aty. Reforma në drejtësi ishte aty. Presidentit i dilte prej kraharori një shqiponjë. Qyteti shembej për ti bërë shesh shpirtit të lirë sipërmarrës. Progres gjithandej.
Por jo, pesë a gjashtë a shtatë javë pas kësaj marrëveshjes, në korrik, zotit Rama, që nuk e kish prerë kurrë reflektimin intelektualo-moralor për çështjen e përmirësimit të përfaqësimit politik ndër shqiptarët pa dallim feje, krahine dhe ideje, mu kur sapo po iknin korrjet, ju faneps ndër kujtesë fjalimi i mirënjohur i njërit nga shokët e opozitës parlamentare dhe ja përsëriti ato fjalë “liista të haapura, listaa të hhapphura!.”  Kish qenë populli.
Po ky popull, në parlament, miratoi ndryshimet kushtetuese. Korrik.
Kandidati i zemrës, kudo që të jetë te lista jonë! Dhe pastaj janë edhe koalicionet që nuk janë më.
Ajo që ka rëndësi është se në terma politikë reforma e zotit Rama ka një ndikim në dinamikën e brendshme të partisë shqiptare. Se si do të ndikojë kjo në rezultatin e zgjedhjeve, është kurioze, manovrat me frena dore dhe timon dhe frena këmbe nga njëri krah i partisë.
Se listat e hapura janë një formë e re e kontrollit mbi partinë dhe ruajtjen e ekuilibrave e vazhdimit të komunikimit. Tani me takime të përzermërta e bombardim TV lajm e facebook e torolleps lloj lloj njeriu. Ca lekë nga kriza. Hajt edhe ca të tjerë ‘inshallah’!
Një parti e decentralizuar për demokratët është më pak e favorizuar në terma të lidhjes me qendrën, se në rastin e socialistëve që kanë një zinxhir solid që e mban qeverisja, apo jo?
E para e punës, zoti Rama ka njëfarë eksperience në ngritjen e një rrjeti të gjerë bashkëpunëtorësh. Prurja e tij në Partinë Socialiste ka qenë e gjerë. Ai e pasuroi partinë me bashkëpunëtorët e vet nga Bashkia. Fillimisht tërhoqi drejt vetes edhe një grup kalorësish që patrullon kufijtë e ligjores nga jashtë, kur baci nuk i trashëgoi gjithë influencat.
Dhe tani qeveris me një qeveri që vetëm ekspertë të qartësuar të fushës e ja masin .
Falë ndërhyjes së zotit Rama një numër i gjerë bashkëpunëtorësh kanë angazhimin politik përkatës. Gjysma e qeverisë janë zgjedhje e tij pa ndonjë njohje populloro-partiake. Ministri i jashtëm është një relativisht jopartiak, me njëfarë profesionalizmi jolehtësisht të përçueshëm, por relativisht i depolitizuar dhe i justifikuar profesionalisht. Zoti Lleshaj ministri i brendshëm është një i depolitizuar me ligj deri pak muaj para kapërcimit në ministri të brendshme. Ministra lloj e loj, nga infrastruktura deri në arsim e shëndetësi dalin në ballë shokë nga rradhët e reja të anëtaësisë. Ndoshta pritej lancimi i tyre por kjo ishte pak e ushqyer ndër publik jo anëtar të mbledhjeve të bazës.
Në zgjedhje thirrja e tij kush i fiton zgjedhjet le të bëjë përpara! - në zgjedhjet e fundit është mitike, edhe pse qëlloi fitimtare. Ai e mbushi parlamentin me lloj lloj personazhi që kalëron shtigjet e kufijve të paligjshmërisë e që ndoshta kishte qenë në ekuilibër me Berishën dhe ndikimin e partisë së tij deri para tre muajsh. Basha nuk pati si ta ruante peshën. Nga njëra anë ai duhet të mbante largë rivalitetin e kastës që kish mbajtur Berisha e në anën tjetër duhet të mbante të shëndetshme rradhët e një partie që veç pushtetit sapo kish humbur edhe një pjesë të ndërlidhjeve me sumpatizantët.
Rama, dora në zemër edhe më karizmatik është, edhe më pak rivalitet ka brenda partisë, edhe ai ka mundësinë të kontaktojë, njohë shpërblejë, motivojë e joshë më shumë se zoti Basha. Ka tetë vjet që qeveris me ngut dhe çunave përqark sikur i ngjit dora dhe bima shoqërore socialiste është e shëndetshme dhe e përkujdesur. Plus që çunat ja kanë marrë dorën tenderave.
Ky muhabeti i koalicioneve jam dakort që është disi kurioz dhe nuk e kuptoj mirë se sa e si, e ku e ka vlerën. Dikur me Dushkun u bë një manovër dhe një numër i madh deputetësh të partive të  koalicionit arritën të infiltrohen në parlament e ndoshta edhe kapën bonusin kombëtar të shpërblimit për partishmëri të kultivuar. Luftojnë me rrëmby nja gjashtë a shtatë mandate që në fakt bëjnë diferencën? Devijohet ligjshëm vota e besnikëve, për të ndihmuar që të krijohen mundësitë e shtimit të numrit të përfaqësuesve me rregulla matematike? Ose njëfarë përfaqësimi i deleguar për merita të larmisë  në syrënëse të vegjëlisë?
Por padyshim aty ndërhyn opozita që vetë thotë se këta maskarenj thjeshtë po tërheqin vëmendjen nga ca zhvillime të tjera? Po largojnë vendin nga rruga e integrimit e po i trembet deri edhe reformës në drejtësi, po hollon mbresën e një zhvillimi paksa të shëmtuar që do të ndodhë? Ka pas edhe një muhabet me kriminela. Ka edhe ca kriminela të tjerë.
Dhe padyshim Demokratët këtu kanë merita që mund të rastisin me vlerë për nevojat e opunionit. Ata po mësyjnë mbi barrikada me penë në duar.
Me mbresë të madhe unë ndoqa një debat që pakujt që merret me këto muhabete i ka shpëtuar.
Nga thellësitë e letrarishtes Camaj e Koliqi edhe një herë ja ofruen venit të vet veten e vet e ndezën një debat që si fanar në detin e errët e orientoi dynjanë që po harronte ka po shkonte ashtu i lejum me sha gjithë dynjanë e me e ba natë.
Në fakt kontribuoi edhe zoti Tare me një punë të shpejtë të komisionuar disi, sipas meje nga departamenti i burimeve njerëzore në Partinë Demokratike dhe botuesi i autorëve në fjalë 😊.
Megjithëse ka gjasa që të jetë edhe PS duke nxitur një reagim te të djathtët që pastaj të ketë një kundër reagim. Por gjithësesi ky është mobilizimi i madh, gjithçka tjetër është njerëz dhe llogari. Edhe një muaj më vonë shtohen zërat që megjithëse nuk kanë asgjë të re për të shtuar i bashkohen debatit dhe marrin qëndrime. Një nxemje e situatës politike. Të paktën i burimeve themelore të dasive politike shqiptare. E kaluara komuniste, e pastaj armiqësive që vazhdojnë prej kohësh.
Dora në zemër një riciklim ky i akuzave për Camajn dhe Koliqin dhe një damar i lashtë i dasive politike në Shqipëri pulson, por e njohur.
Majtas
Koliqi jetë e mot kishte qenë armik për shkak të rreshtimit përkrah italianëve. U rivlerësua prodhimtaria e tij menjëherë pas çlirimit apo pushtimit të vendit dhe pati një dënim të regjimit që e luftoi. Të gjithë ata që dinin se pse rezistenca antifashiste ishte një arsye e mjaftueshme për një qeverisje me kufij atje largë e dinin se ky kish qenë një krim i poshtër. Edhe për një fushatë defashistizimi e orientimi drejt komunizmës së ndriçuar një gjuhë jashtëzakonisht e ashpër ofrohej.
Analfabetizëm, pabarazi, izolim. Miku i largët asht miku i mirë.
Por edhe ndikimi jugosllav ishte i madh, edhe lufta me grekët ishte e n -+dezur. Në këtë siklet duhej dëshmuar që alenca jonë me parimet universale ishte kaq e madhe sa ndonjë toger i nderuar po ta kish ndeshur shokun koliqi në ato ditë të çlirimit do t’ja kish shkulur gjuhën me duart e veta që pa gdhirë mirë. Atë gjuhën me të cilën ai pat tradhëtuar ato parime universale që thamë. Edhe ishte rreziku i madh. Sapo na u krijua mundësia ne rendëm drejt avionëve, metalurgjive. Bunkerë na duheshin.
Dhe ja tani jemi më pranë demokracisë e përparimit se po ti kishim rënë nga rruga e e debujkrobërizimit vendor gradual e do kishim qenë të ekspozuar ndaj rreziqesh  prej një inflitrimi të huaj, qoftë edhe si ndihma të planit marshall. Dhe ja ku jemi, vetëm një hap largë nga hapi ynë i ardhshëm. Dhe gjejeni pak se kujt i takon të drejtojë këtë hap? Pikërisht, së njëjtës Parti që rritet mbi atë besim tek vlerat universale dhe që e bëri natën ditë për të gjithë. Relativisht demokrativisht. Ose të paktën që gjithë që nuk e patën natë edhe më të errët. Ajo energji ishte aty.
 
Djathtas.
Zi kishte qenë për të gjithë, gjithsesi. Duke u tërheq e shty me turq e me serbë e me grekë. Italianët, qoftë edhe fashtisë, ishin një leverdi për kohën. Po investonin, po shfrytëzoheshin burimet e para. Bulevardi i madh; edhe u shpall bashkimi me trungun amë i krahinave që tashmë ishin në zotërime armike dhe duheshin pushtuar. Po edukoheshin njerëzit në itali. Të gjithë e pranojnë që ajo ishte një frymarrje vendimtare për ca reforma pa të cilat tranzicioni nëpër komunizëm do kish qenë akoma më gjakatar.
Vështirë te një komb ta mohosh ëndrrën e këtillë djaloshare. Aventurieri që e bën të vetën botën që gjen është yll në qiellin e errët. Lëre pastaj po të vijë nga kombe të shtypura, klasa, e familje të këtilla. Atëherë ky personazh hyn e del personazh më personazh, nëpër gjithë letërsinë dhe po nuk qe një yll në natën e errët atëherë emri i tij patjetër i jepet një ylli tjetër. Ndërkohë edhe ishim të pushtuar, se ne me qejf nuk ishim bërë fashistë. Vetë mbreti (mbreti që u kthye mbi fronin e rrëmbyer prej Nolit me ushtrinë jugosllave,) zgjodhi egzilin dhe nuk e bëri ikjen e tij një tërheqje nëpër male me lapidarë ku trimat e gardës së tij që çanin rrugën mbronin vendin rrugë më rrugë. Por edhe ky sipas këtyre të tjerëve do të ishte një budallallëk. Lufta legjendare e 1920-ës vështirë të bëhej kundër artilerisë së rinovuar fashiste. Pastaj janë miqtë, edhe fashtistëve që thojnë ça lesh fashistësh. Halla ime e kisha kaq të shtrenjtë kujtimin e pushimeve në itali gjatë kohës së pushtimit. Ata ishin italjanë, ideologjikisht neurotikë, por përparimtarë e njerëz të dedikuar ndaj shoqërisë. Në rastin konkret janë edhe nipat e Dantes së madh, që panë vetë me sy se çdo heqim në  ferrin e nxehtë dhe na e tregoi.
Dhe imagjinoni se çfarë mund të na kishin kursyer fashistët duke mbajtur largë pushtetit komunistët, miqtë e shkjaut e të komunizmit stalianian, gjakatarët e të cilëve ishin të shumtë dhe shumë gjakatarë.
Pastaj qeveri të pushtimit u krijuan kudo. Edhe grekët gjatë pushtimit gjerman me qeverinë e vet u qeverisën. Francezët e ndanë vendin përgjysëm dhe gjysmën ja dhanë gjermanit ta qeverisë me fashistë francezë. Kroatët, e kush u pushtu bën një marrëveshje me atë që mbante çelsat e kasapanës dhe provoi krahun tjetër për të shtuar të mbijetuarit.
Shkencërisht
Këtu historia bëhet politika. Sepse vetë historia është një shkencë që pa pak politikë humbet kaq shumë në hijeshi sa nuk është fare e këndshme pa të.
Problemi është i njohur dhe kontributi është i njohur dhe secili nga ne e ngre një narrativë për secilin krah po ti nevojitet, po qe se nuk ka ndonjë ndjeshmëri direkte dhe ushtron paksa retorikën. Edhe faktikisht ka edhe fakte që njihen njëlloj edhe çojnë në përfundime të ndryshme, ka edhe fakte të tjera e i bi nga të duash, pavarësisht njëfarë rigoroziteti që duhet zhvilluar.
Ndjesë nëse ky duket sikur është qëndrimi im, në fakt është thjeshtë një fakt fahistorik për të cilin njohim disa narrativa dhe dimë ti përmbledhim duke ja përshtatur gjuhës së kohës. 
Por kjo ka qenë një ftesë e gjerë për shokët që ti bashkohen listave.
Deri edhe zërat që kërkojnë një depolitizim të këtij debati janë politike. Siç janë politike edhe nxitjet për ta rrëmuar, gërmuar, zbuluar e mbuluar e ndriçuar me një ngjyrë tjetër.
Ja ku u hodhën shinat e fushatës së re. Megjithse jo qëndrore, tematika është themelore dhe e mprehtë e politike. Komisioni i përzgjedhjes së kandidaturave për përfaqësim politik që ka krijuar PD, rëndësinë e të cilit e dëshmon edhe fakti që do të jetë një etapë e plotë e procesit katër etapsh të hartimit të listave ka në gjirin e vet dy njerëz të letrave. Mark Markun dhe Besnik Mustafajin.
Një proces novator. Propozohen nga degët? Siten nga komisioni, pastaj lista e komisionit i dërgohet anëtarësisë për konsultë me mekanizmin një anëtar një votë dhe dy anëtarë dy vota. Lista e konsultuar shkon te kryesia që edhe harton listën përfundimtare që do ti shkojë popullit.
PD po tregohet e matur, ajo duket se nuk ka një problem me listat e hapura, por e ka hallin tek parazgjedhoret koalicione. I eskortuar nga Nard Ndoka dhe Agron Duka, Lulzim Basha tha le të hapen fare listat e hapura por mbajmë koalicionet. Monika nuk ishte tamam aty. Një timiditet paksa ligështues për koalicionin, por edhe jo i paparashikueshëm.
Por, ka nga ata që thojnë se partia është komplet irrelevante. Se ajo që ka rëndësi është gara ndërpartiake që menaxhohet nga një grup teknikësh profesionistë që i dinë mirë telat e masave popullore. Një rrjet i thjeshtë që merren vesh ndër shoq i mjafton një filli që të mund të quhet edhe parti. Si zakonisht proçesi i vjen me copa. Imagjinonin edhe në shkencë dija mendohet se lëviz nëpër revolucione.. Nga gjiri i klasës erdh profesionalizmi.
Shokë, dija jopolitike është diktatoriale!
Partia jonë e mirë është i vetmi organ që do ta sjellë dritën, pavarësisht se drita mund të mos vijë. Por unë jam dakort me ftesën ndaj gjithë anëtarëve të akademisë me ndonjë farë kompetence në këtë fushë të prezantojnë interpretimin e tyre politik të historisë dhe realitetit kombëtar. Dhe të bëhen theksues të qëndrimeve ndaj realitetit dhe sipërmarrjes për skalitjen e tyre në historinë e njerëzimit nëpër këtë cep shkëmbor fshehur kaq mirë nëpër mesdhe. 
I urojmë edhe letrarët e mirënjohur që u përfqësuan kaq shëndetshëm në organikën përfaqësimore të partisë demoratike edhe demokratët e nderuar që kaq këndëshëm i dekoruan e plotësuan radhët e veta me zotërinj të nderuar. 
Në vazhdë të mbylljeve tradicionale per keto shkrime, sot me 4 gusht po të kërkosh te google news, me emrin Albania, dalin ato tre fotot që janë lartë. E para foto ka Ilir Metën në një lajm të Anadoll News, për një marrëveshje të ushtrive e vendeve, për një ndihmë turke e angazhim shqipëtar që të furnizohemi ndër turq. Shifra nuk kishte. Pastaj dy lajmet e tjera janë prej exit.al, një media që ka tashmë popullaritetin e merituar. Njëri lajm për arrestimin e një veterani të UÇK-së me kërkesë Interpolit, nisur prej Serbie, kurse tjetra për Ramë me dyfishimin e të ardhurave prej artit për veten e vet.
Po të kërkosh google news me emrin Shqipëria, janë të gjitha lajme prej pandemie. Kallxo.com ka tre lajmet e para me foto si më poshtë që kanë lidhje me kërkesën e Kosovës për karantinimin e udhëtarëve që vijnë prej shqipërie për 2 javë. Pushues kosovarë kryesisht. Meliza Hjradinaj ministrja kosovare e punëve të jashtme, kufiri i vërmicës dhe zoti Hoti, që duket se ka dalë nga arkivi, meqenëse ai vetë është me kovid. natyrisht google ka furnizime të personalizuara, por edhe unë për ato kam fjalën. Ishtee martë ishte, rreth 4-s.

Qershori, ky muaj i parë i verës, pasi i fali javën e parë majit, nisi i zakonshëm.
Në Kosovë. Serbët thojnë që Kosova është e jona deri në amëshim megjithëse ne po vimë në Uashington ta flasim edhe me zotin Grenell këtë muhabetin e territoreve. Meqenëse na ka ftuar vetë shkëlqesia e tij Trumpi, miku i fortlumturisë së tij Putinit, dhe zgjedhjeve të afërta.
Na zemërojnë gjermanët, që nxjerrin shkëlqesinë e tij ministrin e jashtëm që të thotë për ne shqiptarët se nëse qenkeni kaq gomerë sa të ikni t’jua shalojnë edhe një herë miqtë tanë të përbashkët, jeni shumë të mirëpritur.
Por jo. Kosova një vend i qeverisur e i mbështetur në masë të madhe prej  Bashkimit Europian që edhe gjujtjen me kallom me ligj e rregullon, paska qenë çiflik i një kusarit të krisur që ka bërë mënxyra si një i dalldisur shkretëtire në shekullin 15-të.
Mbas 20 vjet vëmendje vendimarrëse, trojka SHBA, BE, UN, që kalonte nëpër pyllin me borë vendosi ta shpallë presidentin e shumë mbështetur e fuqiplotë deri më atë çast si të dyshuar kryesor për 100 vrasje e rrëmbime. Veshkat ja ka shit robit, thojshin ata të tjerët.
I thotë ky i Kosovës, po ne a n’bes tate kemi kanë, a nanën ta qifsha. Drejtësia e vonuar asht drejtësi e mohuar, shoqi jem. 20 vjet ke dalë në fotografi me burrin e huj nëpër inagurime e ai paska pas qenë nji kusar i tërbum që ka vra 100 veta dhe pastaj 100 të tjerët e shpallën mbret.

• Ç’a kar bese, mer, i thotë ky i huji e vazhdon, - ti kte m’ke dhanë, kë doje ti?

E i uli syt ky kosovari për tokë e tha me vete, - ndoshta do kalojë, sido që të jetë nuk mund të jetë asgjë më shumë. Ne edhe qaq t’pjekt e të kënum nuk jemi. Ishalla kush na ka në dorë po e ven dorën në zemër e bahet mirë. Edhe pa një plis e tha po e djeg se pale asht qymyr. Edhe ai vërtetë qymyr kish pas kanë e u ba xet.

Kish pas ardh korriku dhe kryeministri kosovar Avdullah Hoti erdhi në Tiranë. Vizita e tij inaugurale. Vizita e parë jashtë vendi e këtij modesti ngadhnjimtar. Dhe kërkoi që ti mundësonim një hidroçentral dhe ti jepnim një doganë në port për shtetin e tij të Kosovës.
Shka osht kjo bre vllau jem?

Ti me kërku me u trajtu si gjithë populli boll asht!

Për kan e lyp ti ket hidroçentral kur mund të kërkosh ujë e dritë prej burimit të përbashkët si gjithë populli? Me pare në dorë, natyrisht. si gjithë populli. Edhe ujit po i bane një va ne e ndajmë se ai në det derdhet shpesh. Në njëfarë stine, ti merre e ruje dikah.

Ti ta kishe mbështet kompaninë kosovare të energjisë ta merrte një hidroçentral si e mori Kurumi turk e vllezërit e një shokut të ktij që ishte aty? Po e kishe mendjen dikah tjetër. MMM!?

Dhe tani na vjen në mes të një situate të çuditshme ku ndërmjetësohet një marrëveshje e panjohur në Kosovë. 
Jo, po, po ju sjellim tetëdhjetë shqiponja dykrenëshe të gjalla që janë prodhu në një laborator biologjik në Kinën veriperindimore.
Shyqyr, shoku Edvin i tha Avdullahut, - “Dil pak këtej ti,” dhe mori mikrofonin dhe i kënoi një kangë Hashimit të nanës, përfaqësuesit politik të forcës që luftoi për çlirimin e atdheut.
Ai është i pafajshëm, thoshte kënga.
Dhe në fakt, ndoshta është, por interesante.
Personalisht mendoj që mirë që nuk u morën vesh për këtë marrëveshje, pse u dashka arrit mandej me u marr vesht, ku duhet që që në fillim me u marr vesh bre vlla.

Në Serbi milosheviçjani titist Vuçiçi fitoi zgjedhje në mazhorancë pa opozitë hiç. Edhe atje një opozitë që po të hynte në zgjedhje rrezikonte të humbte edhe më thellë, por ajo që ka rëndësi është që serbët ende nuk e shikojnë që kjo influencë e madhe e një tematike në të cilën bëhet fjalë për  një vend të huj po i shpërqendron fort.

Por jo, ç'shtë më e keqja ai e rrëmbeu rapsodin e verbër për krahu dhe dolën e do bëjnë veç hidoricentralit e doganws edhe njw hekurudhw, kur akoma nuk po nxjerrin paret që ai plaku i keq i pat derdh pa kursim, pa na tregu se për çfare marrëveshje bahej fjalw?
Avdullah. Nuk je fare simpatik. Dhe kërkesat e tuja na e rrisni mallin për shokun Albin dhe rigjenerimin e arsyes politike. Kjo është ide e sektorit te marrëdhënieve me publikun në ekipin e drejtuesit të zotit Hoti.

Zoti Rama që nuk do të shqetësohej fare nga fotografimi pranë zotit Trump me çitjanet me motive nga lloj lloj tabani popullor që aq rehat ti mbajnë koqet me një zell kaq të madh e mori këtë kangë sa në shqetësoi. Por një hekurudhë me Prishtinën për mendimin tim ta shtrini te njëra nga korsitë e rrugës së kombit.

Prit or ti, mos u merr me rrugë tani!
Ndërkohë dheu amë lëviz ngadalë.
Mëma Shqipëri, si një fokë bebe e paqsorit që sulmohet nga lakuriqë nate, përparon. E shkreta, nuk do t’ja dalë kurrë të hyjë në arenën e rehatshme të akuaparkut në qytetin bregdetar të kësaj bote.

A ndjehet një theksim i elementit europian në jetën politike të vendit? Veprimet ndjekin atë rrjedhë, qoftë edhe pak për andej, ndërkohë që informacioni i brendshëm ka pak iluminim. Por edhe elementi europian në politikë e ka të vështirë të kapërdihet. Për tu hapur negociatat u kërkua:
Përndiqni gjykatësit e provuar në gabim!
Dënoni atë që është ngatërruar me zgjedhje!
Prona. etj.

Po gabimet, a duhen korrigjuar, apo vetëm do ndëshkojmë të zënët në gabim? Si e ka ligji? Rasti i të përndjekurve politikë nuk na informoi shumë? Ne mezi po ndahemi nga një e kaluar që as nuk e mbajmë mend mirë, e lëre të ndahemi nga e kaluara që jetojmë.
O zot i madh!

Imagjino ti tani, në sallën e madhe e të ftohtë plot njerëz në tension e pyesin gjykatësin: ku i gjete këto 100 milion lekë zoti gjykatës? Po ja, nga përvetësimet, noj drogë, nga prona, ndonji korrupsion që kemi kap. Nga aksidentet me makina, krime ndaj personit, ja ksi senesh,  
Po ti shoku prokuror. Jo lumi, jo punëtori. Mali, pylli, përdhunuesi. Aksidenti. Malli, dogana. Droga personi, ja kto.
Po ju i nderuar, unë merrem me këtë, e unë me atë.
E ktu e aty.
Jo zotëri!
U zgjua dhe ky i drejti e tha: një rikolektivizim? Rimblidhet prona, nanën jua qifsha! Kulakë!
Kapën të gjithë gurin.

Por ja, ajo, Mëmëdheu, kur e pa shtegun e integrimit europian që gjarpëronte në atë kodër, kaq i lehtë e fatlum. Po shkoj tha dhe si djalë i ri e i fortë që ishte, me ato opingat që dinin për baltë e me një kosë në brez, i ra nga brinja. Atje kur arriti e takoi europianin. :
Oj Evropë, - i tha. Të na falësh, por ne kemi qenë në  dremitje relativiteti kulturor. Sa i hapëm sytë po vijmë kah ti, po ti me na e ba hallall, se ne kemi qenë jerm e nuk kemi ditë që kemi qenë tuj lëvrit me vërte.
Sonambul, sonambul, - frynte jehona në pllajë.
Nuk e kemi ndjerë aq shumë që po bëhej krim. Ne thjeshtë po korrigjionim një difekt historik drejt lirisë së tregut të lirë, dhe lirisë së demokracisë. Rroftë e qoftë.
Ishte thjeshtë një upgradim psikoliogjik për zhvillimet e reja globale. Se ne ishim shoqëri kolektive dhe ja sa u çkolektivizuam pak, po si fillim u çkolektivizuam komplet. Ishte një përthyerje psikologjike. Ndryshoi edhe pozicioni i gjyshes në shoqëri, lëre këta daja e halla e se çi gjeti. E shëbënë komshiun e dashur.  
Kjo shoqëri e re nuk ishte fort e njohur. Për këto krime paaftësia morale e të akuzuarve shfajësohet me një sociolog, as një psikiatër i vërtetë nuk të duhet. Për kokën time. Dhe shiko një kokë të tillë nuk e gjen dot as në koleksionet e kafkave të maorëve së largët, për kokën tim, në anglisht emrim im do ish për të kthyer “I know”, pra “e di”

Europiani e dëgjoi i qetë, The law, the money, integration, - tha.

Po i thotë ky, vetëm se ti duhet ta dish që gjykatësit bijtë e nënave, as nuk e dinin fare që kishte vërtetë rëndësi nëpër gjëra që kishin ndodhur më herët. E kishin mendjen tek e ardhmja.
Ata kanë qenë në shtrëngesë. Kush e runte gjyktësin ksi e ksi prej asaj bande kriminale që kishte kontroll mbi trafik të narkotikut njeriut dhe armës? E drejta e hakmarrjes për frenim  të vetërealizimit në devijancë, u shpall barbare, po donte dhe pak të realizohej.
Për shkak të një vakumi moral që u krijua pas një vakumi tjetër moral shoqëria shqiptare vetëm sot u zgjua e turpëruar nga gjumi. Vetëm tani, në mëngjesin e këtij korriku.
Gjynah te perëndia asht mos me e njoftë injorancën për provë pafajsie, le që nuk ishte injorancë hiç, ishte sonambuli.
Ma herët u duhej thanë, duheshin zgju, edhe Nastradini e thoshte, fëmija duhet rrahur para se të niset për pus me shtambën në shpatull. Se po e theu është e kotë ta rrahësh.
Por ne kemi vazo shumë të mirë, ajo vetëm sa humbi një copë të vogël afër grykës dhe tani është akoma më e bukur.
Na pranoni ne do korrigjohemi!!!
Shikoni pas plazhi si do jenë kafkat tona mëmirësemaoritike! Ne do ju sjellim një dasëm me daulle të çertifikuar në UNESCO. Ujë e bregdet. Rrush e mandarina e begati,  

Ps. Fotot që janë te galeria lartë janë parat që nxjerr google kur kërkon te GoogleNews: Albania, kurse poshtë kur kërkon në googlenews emrin Shqipëria. 
Fotot poshte janë foto ilustruese për një port kosovar në Durrës tek Exit, pastaj një lajm per ambasadoren Kim ne festë të kombit amerikan dhe në të fundit dëshmi të vështirësive të emigracionit shqiptar në Greqi. Atje lart ka Kovid dhe Avdullah Hoti.

     ꜥ
Siç e tregon edhe kjo vonesë e gjatë, në ardhjen e këtij mujtari që unë, për ti shërbyer rritjes së tërësisë së kuptimeve në shërbim të sjelljes së popullit tonë më tepër se heroik, thashë se maji kish qenë kaq i rrëmbyer. Se maji mezi u mbush me frymë nëpër vrullin që e bëri të ikte drejt qershorit si të donte të mbrohej nga një shi që do ta treste e që do vinte i nxehtë, prej qershorit.
Por, jo. Marrëveshja për reformën zgjedhore patjetër që është një ngjarje që i përket pranverës.
Në qofte se ndonjëherë në jetën e madhe do të ketë një këngë për këtë ngjarje, ajo patjetër do të kishte fjalën pranverë diku humbur në tre vargjet e para.
Kjo është një trashëgimi që pavarësisht se kategorizohet si klishe idiotike me qëllim marrjen e mendjes së tjetrit për ti rrëmbyer shërbime e bindje, prapë mbetet një trashëgimi kulturore që patjetër e ka diku një legjislacion që e mbron.
Ç’është ky muaj? Kur ishte ky? Ku ti gjej fillimet e tua o maj, - do shkruante poeti. I nxehtë dhe me shira, korona virusi vazhdoi. Të njohurit u shfaqën nëpër lista. Megjithëse jo aq shumë. Nuk i njoh. Por a ka kuptim ky ç’interesim?, - thotë kryeministri, tashmë jo aq shpesh, megjithëse e thotë. Një krizë pritet. Ekonomike. Ndërkohë aftësitë e vendit për organizim dhe menaxhim të kujdesshëm të burimeve, e shpërndarje sipas një hiseje, që edhe ta dijë të drejtën e vëllazëroren, edhe ta dojë bijën dinjitare të dijes, Llogarinë, (që është edhe mbesë historiko-gjuhësore e ogar-it kushëririt të ugar-it. Ugar, dihet se në shqipe i thonë tokës së pambjellë, por që e çeli i nderuari plor i parmendës, pra, llogaria nuk është ndjekës historikolingustik i 'logos'-it, konceptit që shpikën grekët e lashtë dhe ju m'vu çdo përpjekje për dije, nga paraardhësi i vet linguistikohistorik, që në fakt është logu ku vrapojnë gjokt në Jutbinë,) dhe është një tjetër marrje e mendjes.   (Jo, jo, se po bëj shaka. Nuk e besoj. (Për vazhdimet gjuhësore e kam fjalën.))
​
Dhe në fakt pati një protestë shoqërie civile me karakter rinor, që shprehu më në fund ndjeshmëri. Kjo ndjeshmëri shokë megjithëse me karakter spontan e social tregon se elektorati po bëhet gati për humor të paqëndrueshëm si çdo i ri që mëson për humoret. Oh, vota po lidhet më afër me ngjarjen e ditës dhe ky popull do të heqë dorë nga mendimi politik që i buron etërve të tëhuajëzuar prej punës me orar të gjatë, por me qëllime devijante bashkëpunimi. Do të vijë populizmi edhe këtu, e ndoshta do të sëmuremi nga këto budallallëqe në një kohë me shoqet tona europiane. Apo ka ardhur?
Sa mirë që erdhën qershitë se ky muaj do të shpallej ëndërr, nga specialistët e kujtesave, dhe do t’i çohej pallatit të ëndrrave për ta shqyrtuar. Një skandal i përsëritur që po i shqetësonte shokët e ëndrrave për volumin e madh të punës që po krijonte.
E kujtesa na tregon që në fakt maji nuk ishte fare i tillë, pra nuk ishte një fluturak pa kujtime që emigroi në ëndrra. Maji këtë vit ishte dy muaj. Ky muaj ishte i paketuar në formatin shëno një dhe merr dy.
Kanë marrë dhjetë ditë nga maji kanë shtuar dhe një javë nga qershori dhe kanë dhënë dy muaj në jetë tonë shokë. Kjo është e tmerrshme. Shokë po na e shesin stinën me gjashtë muaj. Kjo është e padrejtë. Nuk e di tamam pse, por ndjehet e tillë. Dhe për më tepër janë përzier.
Vërtetë në fillim të këtij muaj u prish teatri, pati protesta, pati lëvizje të gjithkahshme. U përfol me intensitet reforma në drejtësi. U tejkaluan vështirësitë me këmbëngulje të qartë ndërkombëtare, ndërkohë që jeta politike në vend ka nevojë që nga kjo idiotësi të dalë lavdi që shkrihet në furrnaltat elektorale për arin vendor.
A është një operacion i departamentit të marrëdhënieve me publikun në X parti dalja e zonjës ambasadore të SHBA-ve, Juri Kim, që u ankua fort për kryeopozitarin Basha kur ky nxorri punonjësin filan të thoshte se informaliteti në komunikimin e saj publik referuar atij kishte qenë i tepërt?
Doli ky, doli ajo.
Madje çudi që pati nevojë të dilte. Normalisht në një bisedë telefonike shoqes ambasadore i thuhej se përdorimi i këtij shkurtimi është abuzuar nga opozita e kjo i relaton në difektim të popullaritetit. Prandaj edhe punonjësi i X në filan media i tregon për bisedën telefonike në fakt kishte qenë.
Në fakt ai është fort i gabuar sepse Lul është një shkurtim fatlum për emrin disi të lodhshëm akustikisht, Lulëzim. Pa shtuar këtu faktin që është rrënja e lulëzimit, nuk jehonon atmosferën akute që mbart situata parazgjedhore jo aq e afërt. Ndërkohë që Lul ka fqinjësi semantike me Ded Gjo Lulin dhe Lul Berishën, një figurë fort luftarake e jetës burrnore në qytetin antik të Durrësit.
Qoftë edhe vetëm në rroga deputetësh, buxheti i djathtësirës shqiptare është lënduar fort. Ata shkojnë e nervozojnë zonjën ambasadore, të dërguarën e perandorit Trump, që mund ta çojë rajonin për riestetizim lindor duke shfaqur atë që hitorian anglez Naigel Ferguson e quan ç’interesim durimhumbur amerikan.
Por tashmë, kemi një reformë elektorale të kryer. Vërtetë do të mungojë identifikimi elektronik në një prej hallkave të sistemit, apo ndoshta një mundësi për të votuar online? Diçka e tillë. Apo donin të votonin emigrantët?
Se si e bënë nuk e morëm vesh. Ndoshta edhe e morëm edhe kjo është idiferente. Në fakt kryministri i tha opozitës që ne jemi gati ta ofrojmë përmbushjen për këtë kusht të marrëveshjes vetëm zgjidhni një ekipin që e bën këtë punë dhe bëjeni.
Në fakt një mori kërkesash të tilla sikur kanë qenë në diskutim edhe para katër a pesë vjetësh, por si duket e harruan fletoren në klasë e tani e gjetën prap. Dhe e firmosën me besimin në sy që do ta gjejnë gjatë semestrit dhe sezonit e jo vetëm gjatë pjesës së fundit të sezonit të provimeve.
Aty veç zonjës ishin edhe shkëlqesitë e tyre ambasadorë nga gjithë Europa. Vetë ambasadori anglez mori mundimin e prishi çdo festë çaji që mund t’i rrinte aq bukur atij orari në pasditen e majit të dytë për të qenë aty. Soreka lejoi të përmendej afrimi i anëtarësimit në BE vetëm prej mirëkuptimit që ndodhte ndër heronj. Se po nuk u bë refoma zgjedhore gjithçka do të shkatërrohej.
Ndërkohë, Kosova, motra fatpadalë e atdheut tonë, rrëzoi për herë të dytë aspiratat e papatura të Vetëvendosjes për qeverim. Tani kemi një qeveri të LDK-së, me titullin që zoti Kurti nuk u ndruajt ta quajë qeveria koti. Por ajo është qeveria hoti, që është edhe një djgësirë e fortë, prej anglishtes. në secilin rast djegia tashmë është aty. Zonja Osmani, emblema e LDK-së në zgjedhjet e fundit vazhdon rrugën e ftohjes me lidershipin e partisë së vet. Kandidatja për kryeministre në zgjedhjet e legislaturës në vazhdim, tani kryeparlamentare, mungoi në mbështetje të shokut Avdullah; e bashkë me të mungoi edhe shoqja nënkryetare e parlamentit. Ndërkohë që atje gogoli nuk ka emrin reformë por marrëveshje. një biçim pokeri interkontinental do jepet lajv në youtube, po kosovarët që mos mërziten, zihen me njoni tjetrin, nën orientim e shpërndarësit të letrave. Fushata është ende jshtëzakonisht largë dhe fitorja ka gjasa të mos jetë aq e lumtur. Në Kosovë kujtimi vjeshtorodimëror është më i qartë, sidomos kur nuk jeton aty. Dhe i kalohet sërish pallatit të ëndrrave për shqyrtim.
 
Kur fillon qershori?
Sapo Presidenti të shpallë datën e zgjedhjeve? Zemra më thotë që kjo stinë e verës që do të nisë me datën e shpallur do të jetë një muaj dystinor, muaji i madh i periudhës zgjedhore pararendëse korrik-nëntor 2020. Në dhjetor, jo në janar, mirë mars, por jo. Në mars duam një dëshmor!
220 festa fetare ka për të patur ky muaj i qershorit, megjithëse luan me tre javë, ose më pak.
Nga aty ne do të shkojmë direkt në fushatë. Madje jo, fushata ka fillu.
Pozita u shfaq me kompromisin e majit për zgjedhje, plot një muaj para precedentit me kujtimin më të fortë. Por Meta ka këtu rastin që këshilltari ligjor të rrëmonte me ngut atë pasdite. Dhe ai e gjeti hutimin e fjalisë së tejgjatë, ku një debat i nxehtë mund ti japë dritë llambushkave, që ai të mund ta shquajë prenë. Opozita e vërtetë joprotagoniste
Mirëseerdhe o qershor që tu hëngrën qershitë që në majin që vetë e rrite!
 
 
Ps. Në qoftë se ky shkrim, ndonjëherë, rastësisht, mbërrin në vëmendjen e kryministrit do ti drojtoja një pyetje. Pse nuk po shkojnë në Skavicë për të mbush digën mbetjet e tërmetit andej-këndej zoti Rama? Ose të përdoren si peshë pranë këtij hidrocentrali për ruajtje të energjisë elektrike përmes ca vincave elektrikë që e mbledhin energjinë e rënies. Megjithëse po bëj shaka se mund të jetë shtrenjtë.  Ose, pse nuk po ndërton një kondrinë të vogël në një nga qendrat e jashtme të Shijakut, thërrmoji pak e bëj një mal, e mbuloje me dhe e me gomë që të rrokullisen kalamajt poshtë e përpjetë.
Zgjedhjet po vijnë, një park kondrinor në Ultësirën Perëndimore me mbetjet e tërmetit është simbolikë e madhërishme dhe mund ti prihet shiriti nga të paktën tre anë. Për më tepër, edhe tenderi nuk ka pse të ketë turp.
Ndjesë që fusim hundët se votat janë tuajat, por pas albanistikës, pasioni i madh gazetaresko-kombëtar është në urbanistikën e aplikuar.

         ꜥ      Fotot atje sipër janë tre të parat që dalin kur kërkon 'Albania' në google. Jo images si kërkim, thjesht all, apo 'krejt', si i thonë. Ato, dy në anë japin për tërmetin, katër e ca ballësh që ra dje. Njëra prej gulfnews dhe tjetra prej albanian daily news, që duket se e ndjen pak nevojën për thriller tërmetor. Në mes protesta kundër indeferencës shoqërore për tjetrin e dashur nga exit.al.

​     Kurse këtu poshtë janë, ato tre që shfaqen në kërkimin për fjalën "Shqipëri".
Ato janë foto videosh, se faqja e parë e kërkimit nuk ka asnjë foto.
Dy në anë janë nga emisioni i Top Channel, "Ç'po ndodh tani në Shqipëri", kurse në mes është një pamje e ndeshjes Shqipëri-Turqi nga 2017-ta. Në anë me kovid, dhe në mes me futboll. Vini re, shtypi i shkruar i anglishtes, dhe videoshmëria e Shqipes.Vini re xhupin e reporteres në këtë kontroll qershori. Konsultoni googlin tuaj! Flini mirë!

​Ëndrra në diellin e padukshëm që djeg, të majit
M’u në mes majit të vitit të njëzet të shekullit të parë të këtij mijëvjeçari të tretë të epokës së re pas Krishtit, kur ishte edhe muaji i madhnueshëm i Ramazanit, sipas një kalendari tjetër që ndjek vetëm hënën, Teatri Kombëtar u bë një nga 10 kantieret e qendrës së qytetit që do të ofrojë  kuadrate prej xhami që rrëzohen sipër njëri-tjetrit për t’u përplasur në kuadrate të tjerë, betoni, tullash e xhami në rrugë.
M’u aty ku kryeministri dikur ëndërronte një park të përshpirtshëm, gjurmë historike të qytetit e vendit fshihen dhe teatri humbet një aset të vazhdimësisë së vet si dhe mundësinë për të ruajtur e krijuar një mitiologji a rrjet anekdodash.  Një yrysh ndaj historikës ngado që vizioni urban socialist e fsheh pas qëndrimit që kjo e histori është e mirë apo ajo e keqe. Një qëndrim i panevojshëm nga Partia Socialiste e Shqipërisë.
Të gjitha historitë janë njësoj të vlefshme dhe tek trashëgimia kulturore, përfshirë ajo e turkut, Zogut, Italisë, gjermanit e diktaturës, edhe ajo e Teatrit Kombëtar meritonte mbijetesë dhe shijet zhvillimore me dyndje e dëndje janë tejkaluar.
Ndërtime që shtojnë nevojën për trafik m’u pranë bulevardit, fut brenda një lagjeje të zakonshme shumicën e qendrës kombëtare administrative, artistike e historike. Një qasje urbanistike ndaj qytetit që ka qëllimin në përfitime për pak njerëz.
Ndërkohë është mundësia që një qasje tjetër shoqërore e urbano-arkitekturore që e shpërndan përqëndrimin. Ulja e vlerës për shumicën e pronave do të lehtësonte zgjidhjen e problemeve të pronësisë që ndjekin shpronësimet e diktaturës dhe drejtësinë e njollosur të demokracisë. Ne kemi një marrëdhënie të mirë me fshatin. Shumë njerëz kanë lëvizur nga fshati kohët e fundit. Distancat janë të shkurtra.
Atje ajri është më i mirë. Ekonomia familjare mund të ndihmohet si me prodhime ashtu edhe me biznese të vogla si mikpritja, shërbime të vogla me komunitetin që kombinohet me punë në kohë të kufizuar apo nga shtëpia.
Një sistem i mirë transporti, i lehtë, ekologjik, me energji alternative duhet të jetë synimi ynë për të ardhmen. Kanalizim për burimet financiare dhe mbështetje në përhapje të teknologjive të informacionit, mbështetje e përhapjes së teknologjive të tjera të sipërmarrjes në zeje e shërbime. Çdo krizë detyrimisht është shoqëruar me barazi të shtuar.
Por jo rrjedha e ngjarjes është tjetër.
Këshilli Bashkiak e kish pasur autoritetin mbi teatrin, por atëherë Këshilli Bashkiak nuk e kish vizionin e nevojshëm, ndaj çështja iu dërgua parlamentit ku, siç e mbajmë mend, unanimiteti ishte më i shëndetshëm. Ai e mori e miratoi gjithçka tamam si duhej, se me një ligj të fortë me aq baballarë kombi që ia vinin peshën e vet burrnore me e ngrit përpjetë, prap ky u kthye tek këshilli bashkiak. Unë si i pavëmendshëm nuk e di nëse përdorën atë ligjin e parë apo atë të dytin? Tani sikur po hapen edhe fjalë të mos pasjes së pronësisë. Duan edhe një letër nga shoku drejtor i Teatrit Kombëtar, apo më lezetshëm akoma nga ndonjë drejtor i akshcilit departament? Do ta gjejmë shokë! E kishim dhe patjetër e kemi lënë diku.
Mbasi Kuvendi Popullor ia mori teatrin Tironës, pse është një çështje mbi bashkiake që i takon kombit ta pleqnojë.
E mori parlamenti dhe e mbajti në gji të vet gjithë dimrin. Dhe pastaj krejt papritur kur pranvera ish qartë që nuk do të kthehej pas, ia ktheu Këshillit Bashkiak dhe një “gërrdau” zgjoi sheshin ku tani dëgjohet gumëzhima e freskët e njëmijë e një përdoruesve.
Dhe teoritë gëlojnë. Pastrimi i parave. Fitimi i parave. Investim i parave. Grumbullim i parave.
Por këto janë përtej, ajo që dimë është se Bashkia, atë mëngjes, megjithëse me trupat e veta të shëndetshme, me uniforma të blunjta dhe kapele relativisht të rehatshme, e kishte pushim.
Për ta, Këshilli Bashkiak, përmes një shoku të ngushtë kunat me një drejtor të Policisë së Rendit që është vëlla se ka pi gjak me kunatin e ministrit të punëve të përmrenshme, shokun që iu edhe vetë e dini, ka siguru ndërhyrjen e nevojshme të forcave të rendit. Madje më të zgjedhurit e tyre. Se ka dhe një vëlla të vetin komandat aty. Dhe një firmë e ndërtimit, tenderuar sipas procedurave të tenderimit, (apo i ka vetë bashkia ato fadromat,) me mbrojtjen dhe legjislacionin përkatës si truall për marshimin e vizionit urbanistik fitimtar marshon dhe gjithë dokumentacioni përkatës.
Një aksion i qëmenatës. E vunë çunat ditën përpara, e shmangën zhegun e keq dhe me një goditje hodhën përtokë fasadën me dritaren e madhe për mur, që s’mund ta kish dhe një kishë.
Nga ministria e brëndshme një shok i nderuar është autorizuar të ofrojë për popullin e gjerë kujtimin vizualo-akustik të atij veprimi. ?.
Edvin, po ti atë video duhet ta kishe çu në biennale, more zotëri!
Rrethi artistik i sindikatës policore kishte dal direkt në lajme në dritën e duhur si fitues të biennales së Venecias me titullin, arkitektura urbane dhe pallatore gjen mbrojtësit e vet. Me foto heroike të djemve që lënë çunat e firmës së ndërtimit të lyejnë agimin me ngjyrë trëndafili.
Progres mos ki frikë se dhe neve bëjmë muzikë!?
Kjo mund të ish edhe pjesë e videoklipit për këngën e re të Tiranës. Kjo maskë duhet të kishte një jetë dymujore. Rrënoja mjafton për çmitizimin e aksionit.
Kur ja, ashtu qyl, në prehër të një gazetari të përgjumur, apo më keq akoma gjithë popullit tonë të përgjumur bie një bum videosh direkt nga dritarja e sipërme e ministrisë së brendshme me lulen .
Kurse ti Edvin, krejt papritur zgjodhe një situatë qartësisht të provokuar prej policisë së shtetit për të ndërmarrë një sulm ndaj një grupi aktivistësh, të ulur në rrugë, me rrezikshmëri humoristike dhe vullnetin e një grumbulli ëmbëlsisht rinor e gjys-borgjez, në një rezistencë për mbrojtjen e një objektivi të humbur me shembjen, sa të acaron nervat. Ato të mëngjesit nuk po i tregoj shumë, se edhe si më lehtë i kalova. .
Me foto të atilla zgjodhi të pasurojë protestën zoti Rama?  
Po pse? Komisioneri europian për zgjerim tha: “me teatrin puna juaj, por ato imazhe ç’i kishit?”
Ngaqë ai është një artist, apo një …? Dhe pyetja tjetër është: Si ishte emri i aksionit “hajde çuna se do dalim në fotografi!” apo “sulm çuna se kemi audiencën e duhur!?” Se kjo ka rëndësi.
Këtë gjithkush e mori vesh në shoqërinë tonë, por me shpejtësinë e lartë të kuptimeve që kemi ne asgjë s’merr vesh. Se ja a more vesh? Po. Po pastaj? Asgjë. Dhe për më tepër ti as nuk kishe kuptuar?
Dhe ti e kupton?
Dhe shiko ti tani, të njëjtën gjë e bëjnë edhe shokët e opozitës. Megjthëse partia investoi kapitalin e vet njerëzor tek ky damar, PD kurrë nuk legjitimoi angazhimin e vet. Erdhi Basha u provokua një tension midis Bashës dhe protestuesve. Një tension me shtyrje e rrëmujë.
Një ditë më parë piktori Genti Shkurti në një sulm me potencial të lartë për mediatizim, nga i njëjti truprojë që të nesërmen ishte në detyrë pranë opozitës.
Ky piktori ulur në trotuar prej qëndrimit të gjatë aty në protestë, vjen lideri ky i bën ‘buuuuu’, ikën udhëheqësi. S’duron dot truproja vet një shtyrjegrusht e piktori direkt në tokë. Mungesë instruktimi i truprojave që rrezikojnë imazhin e një projekt 2 vjeçar dhe kauzën më emocionuese të legjislaturës jashtë parlmenti? Apo ishte kjo një deklaratë e opozitës se do ta mbrojë votën e lirë? Apo edhe monopolin në linjën jashtëzakonisht fitimprurëse të transportit të qëndrueshëm nga atje - atje matanë?
Unë vazhdoj të mendoj se këto sinjale që partitë tona i shkëmbejnë si bretkosa nëpër xhungël, kryesisht janë ushtrime brenda partiake dhe ndoshta të menaxhimit të revoltës qytetare. Pozitë- opozitë në mendimin tim janë fort afër njëra-tjetrës. Hiq një reagim europian, që u përmbajt shpejt asgjë nuk ndodhi.