Menu
"Në kërkim të daljes" te teatri i Metropolit
“Në kërkim të daljes” ishte një titull i saktë për mendimet e mia në minutat kur pjesa me këtë titull prej autorit bashkëkohor Albatros Rexha, shfaqej na sallën Shekspir të teatrit të Metropolit. Miku im nuk e mundoi veten aq shumë dhe e gjeti daljen duke treguar se tematika dhe realizimi i pjesës nuk ishti pa të cara.
Mëgjithëse, personalisht ende nuk jam i ngopur me këto dimensionet e reja që lejon përdorimi i skenës, gjetjet nw organizimin skenik nuk duhen ngarkuar shumë. Megjithse është për tu çuditur me peshën që të tilla gjetje mbajnë.
Kjo pjesë, orientonte skenën me një dritë që binte nga lartë poshtë duke e cuar ndricimin në dysheme të skenës, ku dergjej një copë brenda së cilës lëvizën katër veta. E ke parasysh nën një carcaf të errët e të trashë. Ku ishin hapur ca vrima nga ku dolën njerëzit që na kishin pyetur më herët "kush jemi ne, kush jemi ne?"
Personazhet na u prezantuan duke na kërkuar tu tregonim se kush ishin ata. Një detyrë e vështirë për atë që sapo është rehatuar për një komunikim me kuptime, shlodhëso-edukative, ose ndonjë gjë tjetër e këtij lloji. Por jo, krejt papritur gjallojnë nën çarçaf ca njerëz që pastaj dalin të mbuluar me një maskë lecke dhe pyesin kush jemi, ku jemi. kush je ti, kush jam unë? Edhe mua mu kujtua një barsaletë nga të mikut që iku në Amerikë që tregonte për dy vlonjatë që ndesheshin në rrugë e fillojnë e i hakërrehehen njëri tjetrit, jo kush je ti jo kush jam, edhe pastaj ndalojnë e thojnë, 'u me vërte, kush jemi ne?'
Edhe heqin leckat edhe marrim vesh që katër njerëz, pa ditë hiç i paskan mbyll brenda një kafazi me mure të padukshme e të pakalueshme. Edhe aty lebetiten e nuk mbajnë mend. vijnë vërdallë a janë të cdekur, a janë të gjallë. Kujtimet e para që vijnë janë të një djali i ri që mbante mend një polic nëpër natë me të cilin ndodh një përplasje e ashpër. Dhe faktisht aty kishte një polic por nuk dihet nëse ishte i njëjti me atë të kujtimit apo i një kujtimi tjetër, megjithëse jo jo, ai ishte. Tjetri u kujtua që ishte çoban me dhen. Këtij ja kishin besuar Edipin e vogël që t’ja humbte kockat nëpër mal, por aty ndërpritej gjithcka dhe vinte vajza ose polici, ose ky ishte para nuk e di. Një grup jo kompakt megjithëse, u lidhën shpejt.
Faktikisht ata kishin togfjalësha të përbashkët, si për shembull 'ata kishin trupa të mëdhenj,' "klithma", e zeza. Në vazhdim përmes kujtimeve të personazheve ngrihet një histori. Një histori përdhunimi, disi. Një dashnor i droguar, një polic. Një baba aktor që kujtohet se është një aktor i një teatri tek i cili kohët e fundit ka pas një rishikim kontratash dhe pastaj i ka ranë për rol ky i çobanit të Laos mbret. Dhe ky kishte kapërdirë ofendimin dhe kishte punuar për bukën e gojës, por më e zeza nuk kishte ardhur akoma, ajo kishte qenë gjetja e vajzës së përdhunuar te dera e shpisë. Gjakosur. Me këtë rast mësuam edhe për cupën. Ky djali ndoshta ishte i dashuri i vet. Ai drogohej dhe një grisje aksidentale e mëngës ja zbuloi shenjat e shpimeve të drogës. Ky i shkreti vuante edhe sikletin e thënies së fjalëve të turpshme në publik. Ky na tha: ju qi fsha robt! Haha ha. Neve. Nje dobicllëk i pa të keq dramatik, se pjesa nuk kishte gjë me ne. Pse na shau? Ne nuk e dinim as kush ishte e as si të dilte. Regjisorja duhet të ketë qenë gjthashtu në kërkim të daljes
Nuk ja morëm për keq. Tashmë autori na kishte topitur mjaftueshëm për të mos vënë re.
Një realitet i koncentruar pesimist. Një lodhje e realizmit në provincën e largët, në kufirin perëndimoro-lindor. Tragjedi. Një fizarmonikë. Pjesa veç regjisores kishte edhe koreograf. Një investim publik, rrezik. Shpresoj jo i madh, gjithsesi.
Teksti ishte i pakët dhe autori me dashuri na kishte sjellë një ‘pazëll’ pjesët e të cilit duhen vizatuar pastaj gjetur e vendosur. Po shumë vonë. Një videoklipizim i teatrit me një histori të dhimbshme. Një qyqa maxhor.
Po shyqyr babai dhe vajza gjejnë veten në kujtime të veta dhe i shpëtoinë ngjeshjes shtypëse të mureve të padukshëm. Polici dhe droaxhiu nuk e patën atë fat. Na erdhi keq për policin se as nuk e njohëm. Edhe për djalin na erdhi keq sepse në fakt na shau vetëm nga brenda perdes, jashtë nuk i tha fjalët e pista vetëm ‘sh’ ‘t’qr’, tha. Sa i mirë, megjithëse një herë më duket se... Prit!
Ndërtimi i marrëdhënies me spektatorin ishte vendosur mbi një metodologji shumë të thjeshtë, kaq jovazhduese, primitivizmi kontemporan. Humbja e plotë e marrëdhënies së realitetit me tekstin është testuar disa dhjetra mënyrësh tashmë. Nuk është aspak e nevojshme të rrokëzohen gjithë kombinimet e mundëshme siç kontribonte pjesa në fjalë.
Një ngjarje dramatike? Një përdhunim dhe një baba, dhe një bijë. Drogaxhiu dashnor dhe polici. Pse vetëdënohen bashkë këta njerëz? Për të mundësuar një tragjedi?
Pjesa është shumë e shpejtë. Për të sjell risi në këtë zhanër duhet të thuash gjërat nga 29745 herë. Vetëm atëherë ato do ta fitojnë kuptimin e ri. Dramat e këtij zhanri e kanë kulmimin në pjesë që zgjasin tetë orë e dhjetë minuta. Më duhet ta qortoj për dembelizëm shokun Albatros.
Këto janë ngjarje i kemi rëndom në të dëgjuar a përjetuar. Vecimi i tematikës së zakontë për tu përdorur si subjekt kërkon qasje artistikisht të kultivuar mirë. Se me nxjerr të gjynahtë në skenë vetëm për këtë tipar është jo etike. Vec të qenit përtej origjinalitetit, tashmë është edhe e shpërdoruar.
Karakteri proklamatik i mjetit të mesazhit derdh patetikëri. Një tjetër përtesë e shokut Albatros, që është një shkrimtar i popullarizuar me bollëk. Faqja e tij në Faceboo, 'filozofi urbane' ka 436 mijë e ca ndjekës. Ai është autor i dy romaneve të shitur mirë për standartet shqiptare të letërsisë.
Paragrafin prej tij ne Facebook:
Ka diçka te ti që më mrekullon.
Diçka që mendja nuk e shpjegon, ndërsa, edhe sikur të çmendem, nga zemra nuk e shkul dot.
“Is this love that I am feeling?”, këndoj bashkë me rockerët e fëmijërisë sime dhe po këto fjalë dua të t'i them ty, por ndalem.
Ngurroj, trembem nga përgjigja.
(A.R)
e kanë pëlqyer 10938 vetë, deri tani. Këtu ka dicka, por ne këtë fatlumen nuk e njohim, por ndoshta artisti i flet cdo vajze, që cel si syth. Ndoshta ai flet për të gjithë ne. Më raftë pika, sa xheloz që jam. Më vërte e kam.
“Në kërkim të daljes” ishte një titull i saktë për mendimet e mia në minutat kur pjesa me këtë titull prej autorit bashkëkohor Albatros Rexha, shfaqej na sallën Shekspir të teatrit të Metropolit. Miku im nuk e mundoi veten aq shumë dhe e gjeti daljen duke treguar se tematika dhe realizimi i pjesës nuk ishti pa të cara.
Mëgjithëse, personalisht ende nuk jam i ngopur me këto dimensionet e reja që lejon përdorimi i skenës, gjetjet nw organizimin skenik nuk duhen ngarkuar shumë. Megjithse është për tu çuditur me peshën që të tilla gjetje mbajnë.
Kjo pjesë, orientonte skenën me një dritë që binte nga lartë poshtë duke e cuar ndricimin në dysheme të skenës, ku dergjej një copë brenda së cilës lëvizën katër veta. E ke parasysh nën një carcaf të errët e të trashë. Ku ishin hapur ca vrima nga ku dolën njerëzit që na kishin pyetur më herët "kush jemi ne, kush jemi ne?"
Personazhet na u prezantuan duke na kërkuar tu tregonim se kush ishin ata. Një detyrë e vështirë për atë që sapo është rehatuar për një komunikim me kuptime, shlodhëso-edukative, ose ndonjë gjë tjetër e këtij lloji. Por jo, krejt papritur gjallojnë nën çarçaf ca njerëz që pastaj dalin të mbuluar me një maskë lecke dhe pyesin kush jemi, ku jemi. kush je ti, kush jam unë? Edhe mua mu kujtua një barsaletë nga të mikut që iku në Amerikë që tregonte për dy vlonjatë që ndesheshin në rrugë e fillojnë e i hakërrehehen njëri tjetrit, jo kush je ti jo kush jam, edhe pastaj ndalojnë e thojnë, 'u me vërte, kush jemi ne?'
Edhe heqin leckat edhe marrim vesh që katër njerëz, pa ditë hiç i paskan mbyll brenda një kafazi me mure të padukshme e të pakalueshme. Edhe aty lebetiten e nuk mbajnë mend. vijnë vërdallë a janë të cdekur, a janë të gjallë. Kujtimet e para që vijnë janë të një djali i ri që mbante mend një polic nëpër natë me të cilin ndodh një përplasje e ashpër. Dhe faktisht aty kishte një polic por nuk dihet nëse ishte i njëjti me atë të kujtimit apo i një kujtimi tjetër, megjithëse jo jo, ai ishte. Tjetri u kujtua që ishte çoban me dhen. Këtij ja kishin besuar Edipin e vogël që t’ja humbte kockat nëpër mal, por aty ndërpritej gjithcka dhe vinte vajza ose polici, ose ky ishte para nuk e di. Një grup jo kompakt megjithëse, u lidhën shpejt.
Faktikisht ata kishin togfjalësha të përbashkët, si për shembull 'ata kishin trupa të mëdhenj,' "klithma", e zeza. Në vazhdim përmes kujtimeve të personazheve ngrihet një histori. Një histori përdhunimi, disi. Një dashnor i droguar, një polic. Një baba aktor që kujtohet se është një aktor i një teatri tek i cili kohët e fundit ka pas një rishikim kontratash dhe pastaj i ka ranë për rol ky i çobanit të Laos mbret. Dhe ky kishte kapërdirë ofendimin dhe kishte punuar për bukën e gojës, por më e zeza nuk kishte ardhur akoma, ajo kishte qenë gjetja e vajzës së përdhunuar te dera e shpisë. Gjakosur. Me këtë rast mësuam edhe për cupën. Ky djali ndoshta ishte i dashuri i vet. Ai drogohej dhe një grisje aksidentale e mëngës ja zbuloi shenjat e shpimeve të drogës. Ky i shkreti vuante edhe sikletin e thënies së fjalëve të turpshme në publik. Ky na tha: ju qi fsha robt! Haha ha. Neve. Nje dobicllëk i pa të keq dramatik, se pjesa nuk kishte gjë me ne. Pse na shau? Ne nuk e dinim as kush ishte e as si të dilte. Regjisorja duhet të ketë qenë gjthashtu në kërkim të daljes
Nuk ja morëm për keq. Tashmë autori na kishte topitur mjaftueshëm për të mos vënë re.
Një realitet i koncentruar pesimist. Një lodhje e realizmit në provincën e largët, në kufirin perëndimoro-lindor. Tragjedi. Një fizarmonikë. Pjesa veç regjisores kishte edhe koreograf. Një investim publik, rrezik. Shpresoj jo i madh, gjithsesi.
Teksti ishte i pakët dhe autori me dashuri na kishte sjellë një ‘pazëll’ pjesët e të cilit duhen vizatuar pastaj gjetur e vendosur. Po shumë vonë. Një videoklipizim i teatrit me një histori të dhimbshme. Një qyqa maxhor.
Po shyqyr babai dhe vajza gjejnë veten në kujtime të veta dhe i shpëtoinë ngjeshjes shtypëse të mureve të padukshëm. Polici dhe droaxhiu nuk e patën atë fat. Na erdhi keq për policin se as nuk e njohëm. Edhe për djalin na erdhi keq sepse në fakt na shau vetëm nga brenda perdes, jashtë nuk i tha fjalët e pista vetëm ‘sh’ ‘t’qr’, tha. Sa i mirë, megjithëse një herë më duket se... Prit!
Ndërtimi i marrëdhënies me spektatorin ishte vendosur mbi një metodologji shumë të thjeshtë, kaq jovazhduese, primitivizmi kontemporan. Humbja e plotë e marrëdhënies së realitetit me tekstin është testuar disa dhjetra mënyrësh tashmë. Nuk është aspak e nevojshme të rrokëzohen gjithë kombinimet e mundëshme siç kontribonte pjesa në fjalë.
Një ngjarje dramatike? Një përdhunim dhe një baba, dhe një bijë. Drogaxhiu dashnor dhe polici. Pse vetëdënohen bashkë këta njerëz? Për të mundësuar një tragjedi?
Pjesa është shumë e shpejtë. Për të sjell risi në këtë zhanër duhet të thuash gjërat nga 29745 herë. Vetëm atëherë ato do ta fitojnë kuptimin e ri. Dramat e këtij zhanri e kanë kulmimin në pjesë që zgjasin tetë orë e dhjetë minuta. Më duhet ta qortoj për dembelizëm shokun Albatros.
Këto janë ngjarje i kemi rëndom në të dëgjuar a përjetuar. Vecimi i tematikës së zakontë për tu përdorur si subjekt kërkon qasje artistikisht të kultivuar mirë. Se me nxjerr të gjynahtë në skenë vetëm për këtë tipar është jo etike. Vec të qenit përtej origjinalitetit, tashmë është edhe e shpërdoruar.
Karakteri proklamatik i mjetit të mesazhit derdh patetikëri. Një tjetër përtesë e shokut Albatros, që është një shkrimtar i popullarizuar me bollëk. Faqja e tij në Faceboo, 'filozofi urbane' ka 436 mijë e ca ndjekës. Ai është autor i dy romaneve të shitur mirë për standartet shqiptare të letërsisë.
Paragrafin prej tij ne Facebook:
Ka diçka te ti që më mrekullon.
Diçka që mendja nuk e shpjegon, ndërsa, edhe sikur të çmendem, nga zemra nuk e shkul dot.
“Is this love that I am feeling?”, këndoj bashkë me rockerët e fëmijërisë sime dhe po këto fjalë dua të t'i them ty, por ndalem.
Ngurroj, trembem nga përgjigja.
(A.R)
e kanë pëlqyer 10938 vetë, deri tani. Këtu ka dicka, por ne këtë fatlumen nuk e njohim, por ndoshta artisti i flet cdo vajze, që cel si syth. Ndoshta ai flet për të gjithë ne. Më raftë pika, sa xheloz që jam. Më vërte e kam.