“Rojat e Taxhit” nga Rajiv Joseph me regji prej Altin Bashës, mbërrin me shfaqjen e vet të fundit një natë para fillimit të vitit të ri 2018 në sallën e kurorëzuar së fundi me emrin fatmir, ”Moljer”, të TKE-së. Në këtë natë kishin lënë për të parë pjesën gjithë ai milet. Ndër ta edhe unë. Një aksident, se unë …, si të gjithë mo.
Nata ku zhvillohen ngjarjet është e fundit e 16 vjetëve që u deshën për ndërtimin e ndërtesës së Taxh Mahalit, njërës prej shtatë a tetë mrekullive të botës për kohën e vet dhe shumë më vonë. Dy roja të ngrehinës së madhërishme të Taxhit, që ishte varri i së shoqes së Shahut, vijnë aty, të dy janë fort të lidhur me atë që janë, me të kaluarën e vet, me shahun, me hierarkinë, dhe shohin ëndrra ushtarësh për të qenit roja haremi pranë shahut të madh. Gjithçka nëpër një ceremonial grotesk që ndjekin dy ushtarët.
Dhe janë aty njëzet mijë ndërtuesit e mrekullisë dhe një arkitekt i mrekullueshëm ndër ta, e pasi përfunduan punën u morën dhe ja prenë duart, që kurrë më mos ndërtohej një gjë kaq e bukur. Një praktikë jo e padëgjuar prej historisë së njeriut në marrëdhënie me të bukurën. Ne duhet ta kishim kuptuar, kur papritur këta presin duar në njëzet mijë njerëz. Ne njihemi me urdhrin paraprakisht, por prap ekzekutimi na befason. 40 mijë krahë u prenë mu në mes të parakrahut. Dhe cungjet në trupat e gjymtuar u përzhitën me zjarr që të mbijetohej. Dhe dy tre ditët kur kaluan nëpër këtë eksperiencë dy ushtarët tanë janë hapsira kohore e ngjarjes.
E lujti mendësh ekzekutori. Njërit nuk i punonin krahët nga të prerët e tjetri ju verbuan sytë nga dritët e zjarrit me të cilin përzhiste krahët e prerë. Një qamet. Me disaqind duar të derdhura në gomë, a ndonjë gjë e tillë, dergjeshin gjithandej dhe lëvizje skenike.
Me vendroje që nga lartë mund të ishin dru sandali që mbanin ndërtimin e ballkonit në trungun e trashë. Edhe skenën e pastrimit të skenës e kishte përdor.
Dhe pastaj shpërblimi. Me podium.Dhe pastaj planifikimi i vrasjes së shahut të madh, prej ushtarit të dërrmuar nga pesha e fajit ndaj së shenjtës e jetës, që fatmirësisht përfundon vetëm me prerjen e duarve të ushtarit dhe një ëndërr të fundit si në dalldi prej rojes komandant e bir. Dhe ja ku fundi mbërriti.
Por, në fakt, shfaqja jonë nis me shumë pak vonesë në një parodi për vonesën e shpesh hasur ndër spektatorin e vendit. Por vonesa e vërtetë ka qenë ajo e fort të dashurit Gazmend Gjoka, i cili për një kohë të gjatë i ka munguar skenës sonë, dhe Bashës, gjithashtu. Lulzim Zeqja, protagonisti tjetër i kësaj treshje që përcolli dridhje emocionale që jo shpesh i përjetojmë.
Që para fillimit të shfaqjes na mbërriti më i frikshmi hero, besniku i liderit, që është gjithashtu biri i kryebesnikut të liderit. Një kamikaz i llastuar. Paksa fëminor, epror naiv dhe fuqiplotë, bir e besnik, e që vlerëson mirëqenien dhe sigurinë por real, efikas. Nga Gjoka unë e kisha dash një gjysëm note më të zbetë atë damarin e naivitetit gazndjellës tek ëndërrimi i ushtarit në skenat e para, (pa një kritikë mund të na shpallin të panevojshëm,) por ndriçimet naive me gëzim që Gjoka i dhuroi fytyrës së rojës nga brenda ishin fort të këndshme e do ish gjynah i madh të kishin humbur.
Zeqja kishte një rol më të rëndë. Bashkëluftëtari vartës është po aq naiv dhe me ndërgjegje e dashuri për shokun, të bukurën, për të drejtën. Ai masturbon gjatë rojës me ëndrrat për harem. Por, gjithësesi, ushtar dhe prerësi i njëzet mijë palë duarve. Ai ngre i pari pikpyetjet për mjerimin e të gjymtuarve, ai flet për karrierën, jetën për zogjt. Ai ka impulsin.
Edhe nënvetet e shumta që ishin mbledh në personazhe jo rrallë ishin meritë e tyre.
Ky Basharti Bashës duket i shëndetshëm. me skenografi të projektuar e të thelluar. Edhe kostumografia ishte e këndshme. Ngaqë isha në rradhë të parë zbulova që rrjeta e teltë, që mbron qafën e i varet përkrenares nga pas, ishte bërë prej kapse letrash.
Me rastin e vitit të ri na duhet të bëjmë urime e lëvdojmë kë meriton me fjalë të mirae duhet ti lëvdojmë të gjithë ata që na bënë me teatër.
Nata ku zhvillohen ngjarjet është e fundit e 16 vjetëve që u deshën për ndërtimin e ndërtesës së Taxh Mahalit, njërës prej shtatë a tetë mrekullive të botës për kohën e vet dhe shumë më vonë. Dy roja të ngrehinës së madhërishme të Taxhit, që ishte varri i së shoqes së Shahut, vijnë aty, të dy janë fort të lidhur me atë që janë, me të kaluarën e vet, me shahun, me hierarkinë, dhe shohin ëndrra ushtarësh për të qenit roja haremi pranë shahut të madh. Gjithçka nëpër një ceremonial grotesk që ndjekin dy ushtarët.
Dhe janë aty njëzet mijë ndërtuesit e mrekullisë dhe një arkitekt i mrekullueshëm ndër ta, e pasi përfunduan punën u morën dhe ja prenë duart, që kurrë më mos ndërtohej një gjë kaq e bukur. Një praktikë jo e padëgjuar prej historisë së njeriut në marrëdhënie me të bukurën. Ne duhet ta kishim kuptuar, kur papritur këta presin duar në njëzet mijë njerëz. Ne njihemi me urdhrin paraprakisht, por prap ekzekutimi na befason. 40 mijë krahë u prenë mu në mes të parakrahut. Dhe cungjet në trupat e gjymtuar u përzhitën me zjarr që të mbijetohej. Dhe dy tre ditët kur kaluan nëpër këtë eksperiencë dy ushtarët tanë janë hapsira kohore e ngjarjes.
E lujti mendësh ekzekutori. Njërit nuk i punonin krahët nga të prerët e tjetri ju verbuan sytë nga dritët e zjarrit me të cilin përzhiste krahët e prerë. Një qamet. Me disaqind duar të derdhura në gomë, a ndonjë gjë e tillë, dergjeshin gjithandej dhe lëvizje skenike.
Me vendroje që nga lartë mund të ishin dru sandali që mbanin ndërtimin e ballkonit në trungun e trashë. Edhe skenën e pastrimit të skenës e kishte përdor.
Dhe pastaj shpërblimi. Me podium.Dhe pastaj planifikimi i vrasjes së shahut të madh, prej ushtarit të dërrmuar nga pesha e fajit ndaj së shenjtës e jetës, që fatmirësisht përfundon vetëm me prerjen e duarve të ushtarit dhe një ëndërr të fundit si në dalldi prej rojes komandant e bir. Dhe ja ku fundi mbërriti.
Por, në fakt, shfaqja jonë nis me shumë pak vonesë në një parodi për vonesën e shpesh hasur ndër spektatorin e vendit. Por vonesa e vërtetë ka qenë ajo e fort të dashurit Gazmend Gjoka, i cili për një kohë të gjatë i ka munguar skenës sonë, dhe Bashës, gjithashtu. Lulzim Zeqja, protagonisti tjetër i kësaj treshje që përcolli dridhje emocionale që jo shpesh i përjetojmë.
Që para fillimit të shfaqjes na mbërriti më i frikshmi hero, besniku i liderit, që është gjithashtu biri i kryebesnikut të liderit. Një kamikaz i llastuar. Paksa fëminor, epror naiv dhe fuqiplotë, bir e besnik, e që vlerëson mirëqenien dhe sigurinë por real, efikas. Nga Gjoka unë e kisha dash një gjysëm note më të zbetë atë damarin e naivitetit gazndjellës tek ëndërrimi i ushtarit në skenat e para, (pa një kritikë mund të na shpallin të panevojshëm,) por ndriçimet naive me gëzim që Gjoka i dhuroi fytyrës së rojës nga brenda ishin fort të këndshme e do ish gjynah i madh të kishin humbur.
Zeqja kishte një rol më të rëndë. Bashkëluftëtari vartës është po aq naiv dhe me ndërgjegje e dashuri për shokun, të bukurën, për të drejtën. Ai masturbon gjatë rojës me ëndrrat për harem. Por, gjithësesi, ushtar dhe prerësi i njëzet mijë palë duarve. Ai ngre i pari pikpyetjet për mjerimin e të gjymtuarve, ai flet për karrierën, jetën për zogjt. Ai ka impulsin.
Edhe nënvetet e shumta që ishin mbledh në personazhe jo rrallë ishin meritë e tyre.
Ky Basharti Bashës duket i shëndetshëm. me skenografi të projektuar e të thelluar. Edhe kostumografia ishte e këndshme. Ngaqë isha në rradhë të parë zbulova që rrjeta e teltë, që mbron qafën e i varet përkrenares nga pas, ishte bërë prej kapse letrash.
Me rastin e vitit të ri na duhet të bëjmë urime e lëvdojmë kë meriton me fjalë të mirae duhet ti lëvdojmë të gjithë ata që na bënë me teatër.