DY LUANË DREJT VENECIAS
Dy luanë drejt Venecias ishte një film prej Jonid Jorgjit që bëri javë që prej shfaqjes në amfiteatër të parkut të liqenit si premierë. unë isha aty në rradhë të mesit të epërm, për të ndjekur filmin. Filmi padyshim që rrëfen rininë e regjisorit dhe vullnetet e saj, por që i ngërthehet realitetit me dy burra në fund të periudhës që i paraprinë plakjes.
Një udhëtim për t’ju hakmarrë asaj që 2kish munguar më herët nëpër jetë. Famë, mundësi dashurishë të reja. Dhe itali që zbulohet në udhëtim për në Venecia me makinë, prej Barit. Nëpër vreshta e kopshtije të hijshme Italiane.
Në fotografi të bukur, me drone e ksi senesh.
Po ta kishte bërë Kadareja do ta kishte titullin “shembja e idhujve të muzgut,” por e ka bërë Jonid Jorgji edhe si skenar. Një sulm mbi moralitetin baballaror e bashkwshortor.
Filmi është pak a shumë tillë: Fiton të drejtën të shfaqet në Festival të Filmit në Venecia një regjisor shqiptar dhe bashkë me drejtorin e fotografisë në filmin e ftuar që tregonte për një baba që kulmonte me një vrasje për mbrojtjen e interest dhe nderit të së bijës sipas gjykimit të vet nga një . Dhe Vasjan Lami e Kastriot Çaushi nisen për Venecia marrin dy gra kishin rrugën për andej dhe kishin nevojë për një mjet transporti. Ato kishin pas qenë vajza në industrinë pornografisë.
Kaçi ishte komplet i dhënë pas idesë që aman të qijmë ndonjë gjë se fitim e kemi, kurse Vasjani ishte i përmbajtur, stoik me besnikëri ndaj një gruaje të vdekur por të dashuruar, dhe idhujtar i së bijës që studion në Venecia për mjeksi, siç tregonte pavetëdijshëm edhe subjekti I filmit të tij.
Si përfundim heroi ynë nuk ja del të bëjë gjë tjetër veç të zbulojë se edhe e bija na qënkësh e përfshirë në industrinë e pornos, dhe kur e zbuloi pa? Kur sapo ja kish dalë të kapërcejë ngrëçin që ja la humbja e të shoqes në jetën dashurore dhe u afrua me këtë pornostaren nga lindja e europës.
Kurse ky shoku i vet nëpër krizat në çift ja del të qijë një aristokrate të moshuar e dekadente, por dështoi kundrejt pornostares italiane. hajt, e nxuni diçka.
Filmi punon për ngritjen e portretit moral e burrëror të protagonistit për ta coptuar pastaj në 5 minutat e fundit.
Një udhëtim tre ditor nga Bari për Venecia me makinë është copa e madhe e filmit. Jorgji ka mbledhur ca më shumë nga sa duhet prej atyre që mund ti quajmë intermexo. Nja disa prej tyre ishin fort të lodhshme. Shoku emigrant me krizën e vet, refugjati sirian I këmbanores në kishën me rrënoja pranë, humbja e celularit prej pornostares italiane dhe zëvendësimin e tij me një akt kalorsiak që fshiu paratë e rëndësishme, ndërkohë që nuk bëhej fjalë veç për aparatin, xhelozia e gruas së shokut, dhe fantazma e gruas së vdekur për një vallëzim dhe një bisedë zemrash ku këtij i lejohet prap të hidhet në krahët e dashurisë për jetën dhe tjetrën, një shkollë me priftërinj e moralista në bujtinën me pishinë, me festë të harbuar e gjithë ato gjëra e ulin lëvizshmërinë nëpër film.
Gjetja e vogël, synimi i madh, hedhja sa te njëra te tjetra, e të gjitha me radhë i japin filmit një familjaritet të tepruar për një shikues si puna ime.
Përdorimi i komedisë të ngarkuar me lloj lloj detyrash e ve autorin para dëshirës për larmi të shtuar, ndërkohë që kontributi i dialogut në humor mbahet i përmbajtur. Autori ka në qendër edhe individin edhe një shoqëri, po pastaj i bën bashkë dhe ja mësyn si të jenë një i vetëm duke koracuar shikuesin në distancim.
Ky ndikim i shtuar i mjedisit në mënyrën se si Jorgji e përthyen realitetin në film e bën atë të sulmueshëm prej kritikave që i kanë marrë shumë krijime të këtyre disiplinave e qasjeve më herët. Për të mos rënë në përsëritje nuk po zgjatemi nëpër to. Por, ky realizëm i përgjithshëm që përdoret si qasje nëpër film është problematik. Autorit do ti duhet të gjejë realizmin e vet e patjetër të hidhet në një forcim të identitetit të vet krijues. Ose të paktën një skenar më të lehtë e gazmor ose tmerrësisht dramatic.
Por, nga ana tjetër Jorgji ka meritën të ketë siguruar një kast prestigjoz aktorësh, të mos ketë drojë prej provokimit madje ta synojë atë, dhe të ofrojë një cilësi të mirë fotgrafie e tingulli nëpër skenografi gjithashtu të mirë.
Një udhëtim për t’ju hakmarrë asaj që 2kish munguar më herët nëpër jetë. Famë, mundësi dashurishë të reja. Dhe itali që zbulohet në udhëtim për në Venecia me makinë, prej Barit. Nëpër vreshta e kopshtije të hijshme Italiane.
Në fotografi të bukur, me drone e ksi senesh.
Po ta kishte bërë Kadareja do ta kishte titullin “shembja e idhujve të muzgut,” por e ka bërë Jonid Jorgji edhe si skenar. Një sulm mbi moralitetin baballaror e bashkwshortor.
Filmi është pak a shumë tillë: Fiton të drejtën të shfaqet në Festival të Filmit në Venecia një regjisor shqiptar dhe bashkë me drejtorin e fotografisë në filmin e ftuar që tregonte për një baba që kulmonte me një vrasje për mbrojtjen e interest dhe nderit të së bijës sipas gjykimit të vet nga një . Dhe Vasjan Lami e Kastriot Çaushi nisen për Venecia marrin dy gra kishin rrugën për andej dhe kishin nevojë për një mjet transporti. Ato kishin pas qenë vajza në industrinë pornografisë.
Kaçi ishte komplet i dhënë pas idesë që aman të qijmë ndonjë gjë se fitim e kemi, kurse Vasjani ishte i përmbajtur, stoik me besnikëri ndaj një gruaje të vdekur por të dashuruar, dhe idhujtar i së bijës që studion në Venecia për mjeksi, siç tregonte pavetëdijshëm edhe subjekti I filmit të tij.
Si përfundim heroi ynë nuk ja del të bëjë gjë tjetër veç të zbulojë se edhe e bija na qënkësh e përfshirë në industrinë e pornos, dhe kur e zbuloi pa? Kur sapo ja kish dalë të kapërcejë ngrëçin që ja la humbja e të shoqes në jetën dashurore dhe u afrua me këtë pornostaren nga lindja e europës.
Kurse ky shoku i vet nëpër krizat në çift ja del të qijë një aristokrate të moshuar e dekadente, por dështoi kundrejt pornostares italiane. hajt, e nxuni diçka.
Filmi punon për ngritjen e portretit moral e burrëror të protagonistit për ta coptuar pastaj në 5 minutat e fundit.
Një udhëtim tre ditor nga Bari për Venecia me makinë është copa e madhe e filmit. Jorgji ka mbledhur ca më shumë nga sa duhet prej atyre që mund ti quajmë intermexo. Nja disa prej tyre ishin fort të lodhshme. Shoku emigrant me krizën e vet, refugjati sirian I këmbanores në kishën me rrënoja pranë, humbja e celularit prej pornostares italiane dhe zëvendësimin e tij me një akt kalorsiak që fshiu paratë e rëndësishme, ndërkohë që nuk bëhej fjalë veç për aparatin, xhelozia e gruas së shokut, dhe fantazma e gruas së vdekur për një vallëzim dhe një bisedë zemrash ku këtij i lejohet prap të hidhet në krahët e dashurisë për jetën dhe tjetrën, një shkollë me priftërinj e moralista në bujtinën me pishinë, me festë të harbuar e gjithë ato gjëra e ulin lëvizshmërinë nëpër film.
Gjetja e vogël, synimi i madh, hedhja sa te njëra te tjetra, e të gjitha me radhë i japin filmit një familjaritet të tepruar për një shikues si puna ime.
Përdorimi i komedisë të ngarkuar me lloj lloj detyrash e ve autorin para dëshirës për larmi të shtuar, ndërkohë që kontributi i dialogut në humor mbahet i përmbajtur. Autori ka në qendër edhe individin edhe një shoqëri, po pastaj i bën bashkë dhe ja mësyn si të jenë një i vetëm duke koracuar shikuesin në distancim.
Ky ndikim i shtuar i mjedisit në mënyrën se si Jorgji e përthyen realitetin në film e bën atë të sulmueshëm prej kritikave që i kanë marrë shumë krijime të këtyre disiplinave e qasjeve më herët. Për të mos rënë në përsëritje nuk po zgjatemi nëpër to. Por, ky realizëm i përgjithshëm që përdoret si qasje nëpër film është problematik. Autorit do ti duhet të gjejë realizmin e vet e patjetër të hidhet në një forcim të identitetit të vet krijues. Ose të paktën një skenar më të lehtë e gazmor ose tmerrësisht dramatic.
Por, nga ana tjetër Jorgji ka meritën të ketë siguruar një kast prestigjoz aktorësh, të mos ketë drojë prej provokimit madje ta synojë atë, dhe të ofrojë një cilësi të mirë fotgrafie e tingulli nëpër skenografi gjithashtu të mirë.