fitorja si lajmëtar i fitores

Pas 21 janarit isha i mendimit se gjaku i viktimave të asaj dite më shumë se efekti anësor e i rastësishëm i një zemërimi të dalë duarsh e një reagimi zemërak ishte një lëng i nevojshëm për nomolitjen e rradhëve të partisë (secili të vetës). Edhe mund të thuhet se gjithçka shkoi mirë. Radhët janë të shëndetshme si asnjëherë më përpara. Socialistët megjithë piruetën që i bashkoi me LSI-në nuk patën thërrmija, veç atyre që ishin bërë më herët, megjithëse natyrshëm që pazari me LSI-në do i zvoglojë racionet e vaktit që pritet. Demokratët si zakonisht njëshkolonë, me vetëm një fytyrë në ballë e me ndonjë batutë leshi nga prapavija janë më kompakt se asnjëherë. Me Lulin të rehatuar në Bashki dhe Xhozin me mikrofon të zhbllokuar partia nuk ka tensione as për telenovelën e përditshme. 

Tani, problemi mbetet me elektoratin. Elektorati si zakonisht kontaktohet përmes rrjeteve që marrin e japin nëpër terren, që shtrihen nëpër institucione e magazina, në rrugë e në mal, e fushë e kudo. Elektorati si zakonisht është kurioz e i drithëruar për politikën ndërkohë që po mendon një gjë tjetër. 

Fushata do ketë mangësi në tematika që mund të mbajnë emocion dhe zëra të lartë. Korrupsioni, pas thithjes së LSI-së në bashkësinë socialiste, nuk është një temë aq simpatike. Ndërkohë që ,keq menaxhimi i shtetit nga Berisha kolovitet mes antipatisë që ai ngjall tek ndërkombëtarët dhe argumetit thuajse mistik që ai është një shërbëtor i djallit, nacionalist mesjetar dhe antishqiptar, një belbëzues dement morali me kleptomanira patologjike, që për më tepër ja ka trashëguar edhe trashëgimtarëve madje jo, trashëgimtarët ja kanë trashëguar atij, një paranojak që sheh institucionin si një trofe për koleksionin e vet. Po të gjitha këto janë të vjetra. Berisha ka qenë më keq. E njëjta gjë për Ramën, personi i tij nuk është më një themel i shëndetshëm për fushata. Prirja për sadizëm familjar e imoralitet tani nuk mund të shërbejnë as për të eksituar pak ndonjë turmë entuziste nëpër pallate sporti. 

Programi i socialistëve që na mungoi zgjedhjet e kaluara këtë vit erdhi shumë herët. Programi për Rilindje pas një maratone finishhumbur tani nuk justifikon një pozicionim të kënaqshëm në edicione lajmesh as tek televizionet aksionere në aksionin e madh. Një vendim i drejtë, ndoshta, meqenëse programi, gjithsesi, nuk mund të mbante ndonjëfarë ngarkese serioze në një betejë elektorale kaq vendimtare për karrierën politike të liderit. Demokratët nuk ja kanë nevojën fare një programi duke kursyer letrën që blihet me parat e taksapaguesit, ndërkohë që taksa e sheshtë, rritja ekonomike, teknologjia dhe mijërat e kilometrave rrugë janë edhe bukë edhe gjellë. Kriza financiare evropiane krijon një kontekst të papërshtatshëm 

Ku do ngrihet fushata e ardhshme? Dy muaj para zgjedhjeve dhe nuk dimë ende për ç’farë do zihemi, përveç rezultatit të zgjedhjeve, që tashmë është bërë e vetmja minare nga ku ja vlen të hedhësh ndonjë thërrmije mbi klyshët gojëhapur të fitores që po vjen. Natyrisht është mungesa e profesionalizmit elektoral të socialistëve që konsumuan me ritme kaq të larta një mal me horrllëqe që kishte prodhuar qeverisja.  Berisha nuk ka nevojë ta ndërrojë xhaketën që i rri kaq mirë.