Qeverisja socialiste dhe pritshmëritë prej saj dhe perceptimi i përmbushjes së këtyre pritshmërive dhe përmbushja e vërtetë e tyre? Dhe domethënënia e gjithë kësaj? Dhe kush jemi ne?
|
Fushata, kjo vegël muzikore me tingull të zgjatur, të mprehtë dhe bubullues njëkohësisht, të gjallë e të pashqitshëm, është një aksion politik që i bën thirrje aftësive disi më të ngutura të njohjes popullore, por po aq vendimarrëse, për të vendosur. Në fushatë ka rëndësi ngjyra, tingulli, batuta, gjetja konceptualo-regjizoriale. Këmishët me bojna, tegeli me ojna dhe lloj lloj pispipillosje tjetër. Në fushatë thithet mbështetja e besimi i të lëkundurve, tërhiqen ata që nuk janë me ne, frenohet erozioni i tanëve. Kandidatët dhe ekipet e tyre janë në timon.
Blushi, jo aq çuditërisht, ka vëmendje të shtuar prej publikut. Edhe prej pozicionit që ka në PS, ku aludohet për energjira që qarkullojnë andej këndej dhe që ai mund ti bëjë të diktueshme, edhe prej sipërmarrjeve të tij të shumta në krijimtari letrare e politiko-intelektuale edhe prej gjurmës së gjatë që e shoqëron në gazetarinë shqiptare.
Kumanova si për të gjithë edhe për mua erdhi e paqartë, pa shumë informacion.
Deklarata e Qeverisë së Republikës së Shqipërisë, shprehu qëndrime që ne na interesojnë mbi të tjera. Sepse përmasa e ngjarjes më qartë se kudo materializohet në qëndrim të saj. Kjo sepse vetë luftëtarët nuk na kanë lënë ndonjë mesazh të qartë. Aksioni nisi me ta e mbeti nëpër ta. Gjithë ç’kemi është një video e një grupi me ca maska të këqija që lexonin një deklaratë, shqip, për hesap të një armate a ushtrie, para një duzine të armatosurish, që nuk dimë në ka një krah politik që ti përfaqësojë. Ndërkohë vetë shqiptarët e Maqedonisë përfaqësohen me ministra e zyrtarë, parti e kryetarë, që nuk janë përmendur fort. Megjithëse janë shumë të pakënaqur e frustruar shqiptarët e Maqedonisë nuk po kanë një zë kolektiv. Republika e Kosovës as që e ka hapin e takatin në atë drejtim. Zgjedhjet lokale të qershorit të 2015-ës vijnë edhe për të përmbushur një reformë që e zhvendos qeverisjen lokale disi më largë prej banorit. Ose të paktën kështu duket në pamje të parë.
Reforma e mëhershme kishte gjykuar keq aftësitë që mund të gjeneronin komunitetet andej këndej vendit për tu pleqnu e qeveris lokalisht, dhe kishte menduar se më afër banorit do ishte më mirë, si për t’ja marrë vesh hallin, si për t’ja gjetur ilaçin. Lloj lloj kryekomunari e krybashkiaku kishte vrapuar pas interesit të vet personal dhe kishte mbushur administratën me punonjës që sërish i shërbenin interesit të tij ose të partisë ku e kishte të fshehur fuqinë. Në ngut e sipër kishin marrë fund pyje e kullota, tokat ishin ngatërruar, pronat publike e private ishin zhvlerësuar e kishin shkuar në duar makute e të njollosura, investimet ishin derdhur në kanale të gabuara, plehrat ishin shpërndarë, lumenj e liqene tejshfrytëzuar e të tjera plot. Natyrisht edhe normaliteti dhe shokët e nderuar janë të pranishëm. Tom Doshi ky Tom Sojer madhor i kufirit lindoro-perëndimor botëror nga ana e lindjes ose e perëndimit, hyri në gojë të gjithë miletit ditëve që shkoi duke lejuar një politizim të figurës së vet që nuk ishte njohur më herët. Një mundësi e ndjerjes si një turmë përballë figurës personale të Tom Doshit lejoi fjalën e tepërt. Vetë emri i tij u përdor si fjalë duke nënkuptuar denoncim qëndrimesh të pahijshe për politikanin dhe qytetarin. Lloj lloj statusi e komenti nëpër facebook. Një ngjarje e tillë nuk njeh precedentë. Tom Doshi dikur u bë i njohur duke paralajmëruar rrezikshëm shokun Strazimir që ligjëronte si dikush i armës së sigurisë popullore në foltoren e shenjtë të etërve të kombit. Strazimiri se c’tha kështu modestisht jo po unë, jo po detyra, kur Toma u acaru akoma më keq atbotë dhe ushtoi kërcënime që edhe socialistët i stepë disi. Dhe përfolja e tij kaq largë personales në publik nuk kishte ndodhur.
Zëra të ndryshëm kolektivë e individualë kanë artikuluar këto ditë njëfarë skepticizmi lidhur me rëndësinë qe po i jepet e reagimin qe po pritet prej ngjarjeve të Parisit ku 10 opinionistë e 2 policë humbën jetën. Masakra në revistën Charlie Hebdo damkosi janarin e 2015 si krye ngjarja gjakatare e më shumë kohe se kaq.
Depolitizimi si proces u pa me rëndësi epike në fillimet e pas-monizmit. Shtrirja e idesë që çdokush duhej bërë anëtar i partisë së punës për ta bërë punën më mirë kishte qenë e gjerë. Ushtria kishte qenë delikate, organet e ruajtjes së rendit gjithashtu, çdo vend pune kishte parë me sy të mirë komunistin. Në parti kishte njëfarë pakje edhe të vullnetit shoqnor për të përkrah të afërmin e afërt, siç ndodhte rëndom në organizime të tjera profesionale ku dikush afrohej me ta mbrojt kurrizin. Për më tepër partia firmoste dhe vuloste me njërën dorë dhe mblidhte me tjetrën frerë dhe kallëza ngado.
Fillimi i një epoke të re në një kohë kur mbizotëron Perëndimi (europiano-perëndimor,) akoma, është një lezet i madh për bashkëvuajtësin kritik, që ta shikojë. Por ndodh. Pra periudha që po merret në shqyrtim, që është kjo e qeverisjes socialiste aktuale, qenka e tillë. Ka skeptikë që kur e mendojnë, thojnë se përjetimi i elektoratit i ngjan eksperiencës së fëmijëve që u duhen heq nga qarkullimi gjysmat e lodrave dhe i ndërron me kohë. Kështu edhe engledisen me një gjë të re edhe përqark nuk është shumë rrëmujë. Po pse qenka e re?
Reforma territoriale përkohësisht i ka ikur vëmendjes së publikut, megjithëse aty është. por po përgatitet për surprizim. Reforma në drejtësi po avancon, kryesisht nëpër emra përvecëm. Opozita denoncon se njerëz që tejkalojnë parimet e së drejtës në përmbushje të detyrave partiake apo që i shërbyen sistemit të padrejtë, po vijnë. Ndërkohë përflitet aksioni si metodë e diskretituar që po përdoret me tepri. Vetë kryetari i grupit parlamentar të përtisë socialiste, Gramoz Ruci, e tha mu në foltoren e shenjtë të kuvendit. Harrimi i shpejtë i demokratëve krjon një fluiditet forcash që ka arsye të vërteta t’ja shtojë ndonjë rrudhë në ballin e lartë të nderuarit kryeministër Rama. Metaliku Meta dhëmbët e metalta i ka në nofulla të shëndetshme metali. Qeveria ndërkohë po hedh teposhtë lloj lloj muri dhe po vazhdon në disa fronte pune. Kryeministri e ministra të tjerë dalin evropit me shikimin djaloshar e optimist që e corodit perëndimorin llogaritar, që përpiqet të përfitojë edhe prej hutimit të vet. Por që vazhdon me llogari. Niveli i antipatisë prej fqinjëve është në parametra të kënaqshëm për nacionalizmin pasiv që na shijon. Me maqedonsit nuk merremi hic. Serbët po na presin në shtëpi, ndërkohë që nuk fshehin dot trazimin që i shkakton kjo. Grekët sikur kanë harruar idenë e ndaljes së Vjosës dhe rrëmbimit të një cope det dhe po lobojnë diku me ministrinë e tyre të jashtme për ta ndalë përfshirjen e një fshati bashkë me ca fshatra të tjerë në një njësi të qeverisjes vendore. Mos kemi blerë armë atomike? Cështja e stadiumit në Serbi, përplasjes në nivel diplomatik, furisë nacional-qytetare nëpër internet, etj ishte një muhabet ku u mor pjesë më shumë se zakonisht. Në ulje ngritjet e grafikut që pasqyron përfshirjen e qytetarit në jetën kolektivo-politike është pikë e lartë. Nuk ke me ce krahason, sjellja e armëve kimike ishte më e lartë në përfshirje por ajo ishte lehtësisht e kuptueshme dhe u përjetua si shumë e afërt (dhe zelli nuk u lejua të testohet.) Në këtë rastin e fundit nuk dihet shumë ku rreh diskutimi që sic e dimë ndodhet tej, në kufirin e përtejmë. Tani qeveria rikthehet mu në qendër të vëmendjes me një aksion në trasport rrugor dhe zënien e përvetësuesit të vogël e të mesëm të energjisë elektrike. Taksa e gjoba. Po shesin edhe kuti me mrroklla të ndihmës së shpejtë (personalisht jam dakort, megjithëse na lini pak se sapo e morëm vesh). Kjo ka acaru në nivel urban. Por mirë, po vihen zap. Tingëllon më i pakët lajmi me viktima nëpër rrugë. Pra qeverisja ka nge. Zgjedhjet janë largë. Opozita disi dalë boje dhe e pakët. Mediat po humbasin peshë ndaj internetit ku fragmentimi lejon amplifikime falë rrjetesh që ja paksojnë forcën njëra tjetrës. Zgjedhjet lokale, në cfarëdo lloj lloj skenari të ndarjes apo rezultatit, do lejojnë për një periudhë centralizimi të shtuar me fermane të shenjtë ku gjithcka me rëndësi do gjejë shtratin e vet të rrjedhjes drejt detit të mirëqenies shoqnore. Do lëshojmë satelit, për nur të pejgamerit kemi për të lshu satelit. Meteorologjik, po do ta lëshojmë. Si bashkim evropian, natyrisht. Një epokë e re. Për serbët kemi dëgjuar shumë gjëra edhe ca i kemi ndjerë. Një vizitë dhe një ndeshje na risjellin në vëmendje atë që jetojnë përditë ca prej nesh në kufij. Ca më herët ca më shumë.
Tani, nga ky zelli ynë i tepruar në zhvillimin e ndeshjes? Na fshihkan flamurin, na thojnë ‘vdekshi’ kur këndohet një gjë që ne e kemi me respekt të vecantë dhe rrezikojnë e na dhunojnë ca vllezër që i kemi çu të na përfaqsojnë në një garë sportive. Pse paskemi ne kaq zell? UEFA? Dakort edhe trupa të rregullta të ushtrisë greke ëndërronin të bënin këpucë prej lëkurës sonë. Por lufta me ta fshihet më mirë prej dhjetra lidhjesh dhe kapërdijmë ksoj muhabetesh. Tani ne duhet të mbyllemi mirë e mirë me këta. Sa ma pak me marr e dhanë. Ta forcojmë kufirin dhe të kërkojmë për miq. Këtu te politika e jashtme po mblidhet njëfarë simpatie, por kjo konfirmon dobësi. BE u ngut kot e më kot të pozicionohej ndaj një flagrance dhe kjo mund të mos ketë qenë e paqëllimshme. Tërheqja po bëhet, por Putini vajti në Beograd. Rusia në mes një konflikti me Ukrainën e madhe ku shpërthejnë çernobilë dhe ka ara të pamata me grurë. E kryministri ynë shkon së shpejti në Beograd. Pra pyetja është, për cfarë po luftohet sot me shkije? Variante të ndarjes së Kosovës janë folur, ndërkohë që falë zemërgjerëzisë së klasës politike aktual-kosovare ca pozita të mira janë siguruar, tashmë, prej përfaqësuesve të pakicave serbe. Por gjithë ajo makinë e madhe ndërkombëtare duhet të vihet në lëvizje, e njerëz do kenë pasoja. Si ka mundësi që Shqipëria u bë kaq papritur protagoniste në këtë ngjarje? Qeveria e Kosovës dhe ambasadori i vet amerikan, ose ndonjë shok tjetër, deri tani janë marrë vetë me këto muhabete. Fakti që po na flasin edhe ne, është një tregues më vete. (Shpresojmë nuk janë duke ëndërruar sërish një dalje në Adriatik.) Po cfarë do të thotë vallë? E kuptojmë aspektin psikiatrik të huliganizmit serb, por si ka mundësi që klasa politike foli për provokacione. Përfolën vëllanë e kryministrit tonë si dorasi sekret që detonoi zallamahinë gjeopolitike dhe rrezikoi të binte në duart e shtetit të shkëlqyer serb. ?. Folën për mungesën legjendare të qytetarisë ndër shqiptarë. Pas shumë vitesh luftë, shkijet do i thojnë ca budallallëqe më shumë, por ne mbesim të paqartë për sa seriozisht e kanë. Se në fakt këto luftat serbe një lukuni huliganësh që djegin e shkatërrojnë kanë qenë. Po lufta kështu është përgjithësisht, megjithëse rastis më e përmbajtur. Ose më pak. Mungesa e plotë e angazhimit për të ruajtur një faqe të mirë kah Evropi tregon se serbët kanë identifikuar tashmë diçka që duan ta marrin dhe që e dinë se vetëm duke e rrëmbyer mund ta kenë. Po pse me parapërgatit. Apo nuk bëhen këto gjëra pa testuar një herë durimin e mosaprovuesve? Kryeministri Rama bën shumë mirë që vazhdon me shprehë gatishmërinë me shku. Kjo edhe tregon se ai diçka di edhe tregon se pozitat nuk i kemi hic të mira. Nga erdhi kjo shkreptimë? ne sa po dremisnim? |
Categories
All
Archives
June 2024
|
RSS Feed