E kapëm intelektualin

Në këto ditë të pamundësisë për të marrë vesh realisht ndonjë gjë se çfarë po bëhet, kur qeverisja ende nuk na ka treguar se ku do çelen llogoret për armatën e fjalpunuesve dhe ku opozita në kaosin e zhvendosjes lë pas veç rrapëllimën e tenxhereve që rrëzohen prej dollapëve që lëvizin në ngut, është vështirë ta gjesh një shënjestër që ta përballojë koston e plumbit dhe mos shfaqi potencialin e ndonjë rikoshete të rrezikshme.

Reforma territoriale apo ajo e arsimit të lartë ishin të lezetshme, po ato e kanë problemin që festa bëhet diku prapa malit. Çfarë të thuash? Dhe fundja edhe po the ndonjë gjë, festa ishte prapa malit.

Po ja ku doli intelektuali. Familja, ky tempull që na brymos me lloj lloj virtyti që se ka njeri, gjeti shpëtimtarin që po e priste me padurim pas lëkundjeve prej ndryshimeve ekonomike, rritjes së ngacmimeve të jashtme dhe risive kulturoro-ligjore. Qafa e tij e butë e bardhoshe u zgjat për prekje dhe na ftoi në mbrojtje të nevojtarëve. Kjo shënjestër e denjë rrëzëlleu.

Intelektuali i shkretë në hijen disa mujore të një rotacioni pushteti, që pa socialistët të vinë në pushtet me një taborr të freskët direkt e nga stoli për të uzurpuar publiken pa an iku. Se kta socialistët veçse sollën në tribunë një taborr emrash që nuk i kishte pa njeri, ose i njihte vetëm rinia ojf-ore e Tiranës po i hynë edhe tribunës me sharrë dhe duket se do bëjnë ca  tribuna më të vogla.

Atëherë, fap, intelektuali dhe qafa e tij e butë e bardhoshe u zgjat. Tempullit të shenjtë të familjes i ra barra të jetë shkallarja ku intelektuali do ta plandoste këmbën e tij të mishtë për të zgjatur kokën përpjetë e për të parë matanë.

Një zgjatje të tillë ca më herët një togë intelektualësh e kishin provuar me shokun Kreshnik dhe aleancën e tij të kuqe e të zezë. Po shyqyr zallamahia ishte aq e madhe sa tërheqja nuk ishte problem. Veç ndonjë personazhi që mbeti deri në fund pranë kreshnikëve i haluçinuar prej etjes rrezikoi penalizimin, por shyqyr dhe ai u harrua, askush nuk u rrezikua.

Por homoseksualët dhe kauza e tyre dekorative në laryshinë e problematikave që shqetësojnë miletin janë një gjetje jo fort makiavelane. Ju kërkoj ndjesë anëtarëve të komunitetit gej për këtë nënvlerësim (në dukje) dhe e kuptoj që vështirësitë me të cilat përballen në përditshmëri janë tejet të vështira, por shumica e tyre janë kaq kulturore e i kanë kaq pranë vetes sa vështirë se janë në stadin kur mund të adresohen përmes sipërmarrjesh publike. Dakort ndonjë grupim i vogël në Tiranë mund të ketë nevojë për më shumë hapsirë, por në kontekstin e përdorimit të kauzës së tyre si prodhuese e kapitalit politik për nevojtarë të vëmendjes publike situata është qartësisht jo fort pjellore.

Prandaj intelektualët që u shfaqën në listën në fjalë mund ti profilizojmë disa llojesh. Një grupim i parë, duket se janë ata që ngecën në të pas bisedash me bezdi, eufori dhe panjohuri. Ata i thanë agjitatorit ‘e mirë’ dhe nuk e rrujtën më. Fundja ashtu e mendojnë plot me bashkë të tjerë.  Ishte vetëm publiciteti i madh nëpër blogje faqe sociale që i bezdisi dhe i gjeti papërgatitur.

Pastaj me siguri janë ata që shpresuan se një pol djathtist që do ta ngrejë familjen si balonë dhe do ti çojë edhe ata përtej pragut elektoral ose në ndonjë gjë tjetër kështu.

Pastaj me siguri që ishin individët që e kanë pak kapital dhe që duhet vetëm ta shkundin pak pluhurin që i ka mbuluar e që do ndrijnë sërish për tu parë prej atyre që duhen e do i rikthejnë tek piedestali i vet.

Pastaj me siguri që janë edhe ato që rastisën te tavolina dhe me shikimin e hutuar e admirues thanë “po po më shkruaj edhe mua”.

Pastaj ishin edhe ata që vërtetë ishin shqetësuar prej homoseksualitetit dhe rrezikut madhor që ai paraqet për tempullin e shenjtë. Këta po pinin. Dhe sapo përfunduan së shari të korruptuarit, fodullët, batakçinjtë të majtët, të djathtë dhe të qendrës u kujtuan për homoseksualitetin dhe kundërshtinë që ai i shpall modelit që ata po e ngjyrosnin mu aty në tavolinë.

Pastaj ishin të vetmuarit.

Pastaj ishte edhe grupi nismëtar. Ai i pati të gjitha telat në duar. Ai ka folur edhe me atë të madhin. Se do ketë leverdi ky muhabet. Apo jo? Jo, jo, nuk ma merr mendja.

Ndoshta kishte edhe të tjerë, por intelektuali nuk ishte. Ai nuk ishte as aty te dera tjetër. Ai po priste i heshtur.