 |  |
Pas një rrëmuje disa vjeçare me vështirësi në përfaqësim e çrregullim moral e psikologjik të individit në rrugë e në skenën e qeverimit të mosvarëm shqiptar situata duket se po ngërthehet në një ngërç prej nga ku e ardhmja duket gjithnjë e më e largët. Por, zhvillime ka se zgjedhjet gjithësesi janë para, e megjithëse rezultati i tyre duket i parashikueshëm prej ca goxha kohe tashmë, sërish duket se ka një interes në to e interesi prej disa kohësh tashmë vjen prej drejtësisë. Drejtësia e reformuar është zëdhënës i zhvillimeve politike të vendit.
Në mars e prill, vetëm pak javë pasi zonja Balluku, ministrja e infrastrukturës dhe energjisë kishte humbur një a dy drejtorë me rëndësi prej drejtimit të rrugëve nga ku buron e derdhet leku, ishte kryebashkiaku Erion Velia që humbet çunat që bëjnë xhep në insitucion të bashkisë. Tre a katër drejtorë të një kompanie me emrin 5D, identifikonin nevojat e kryeqytetarëve, shpallnin tendera për të adresuar këto nevoja, vlerësonin kandidaturat e ofruesve të shërbimeve e përzgjidhnin fitues, që çuditërisht ishin ata vetë me kompaninë e sipërpërmendur. (Shkujdesi i treguar si në këtë rast, edhe në të tjerë për të mbuluar gjurmët është disi intrigues.
Kompania ishte shitur për 750 lekë të vjetra, me siguri për të shmangur ndonjë taksë, pastaj në bloqe e biseda tregohej që në dijeni për skemën ishin deri punonjës të nivelit të ulët. Pronën e kishte një bukpjekës i painteresuar ndërsa punonjëse të nivelit të ulët implikonin deri kryetarin nëpër aferat që nuk i simpatizonin.
A kanë pasur besim se ishin mjaftueshëm të fuqishëm për të mos u bërë objekt i drejtësisë? A kishin garanci prej dikujt që e besonin mjaftueshëm të fuqishëm ti mbronte? Apo ishin naivë devijantë? Apo kanë një gjë të fshehtë që po të jetë nevoja i mban pa laguar? Apo gjithsesi ja vlente dhe ja vlen ti bësh ca kohë burg e të vazhdosh jetën si milioner?)
Si zakonisht kostoja politike për partinë e protagonistët e saj është afër zeros, por ka gjasa që të ketë më pak para në qarkullim për zgjdhjet e ardhshme. Ndërkohë që simpatizantët e zhvillimeve shohin një shteg nga ku vetë Velija do ta ndjejë erën në brinjë.
E kjo na mban në tematikën e parë të rëndësishme që ravijëzohet për zgjedhjet e ardhëshme, atë të zhvillimeve brenda socialistëve. Skandale të njëpasnjëshme që njollosin reputacionin e partisë, përçarje gjithnjë në prag, dëmtim të infrastrukturës fondembledhëse për zgjedhjet e ardhëshme janë vetëm disa prej vështirësive që sjell implikimi politik i drejtësisë së reformuar. Megjithatë duket se secila prej këtyre problematikave ka zënë vend tashmë në debatin politik bashkëkohor shqiptar dhe ka një kundërhelm që e trajton.
Rama dhe elita politike qeverisëse e socialistëve kanë krijuar tashmë një praktikë të shkëputjes prej skandaleve të korrupsionit duke ushqyer një diskurs që delegon përgjegjësinë tek individi që kapet duke jetësuar kështu atë shprehjen e vjetër urbane “hajdut është ai që kapet”. Megjithatë këtu ka kosto. Është mungesa e një alternative bindëse ajo që e mban të pashfrytëzueshme dijen publike për dobinë anemike dhe kontributin gjysmak të socialistëve në mbrojtjen dhe çuarjen përpara të interesave të popullit shqiptar.
Përçarja gjithnjë në prag është një rrezik që po merr shumë kohë të artikulohet e duket se ajo pjesë e socialistëve që u ndjenë të veçuar prej nismës së ‘rilindjes’ tashmë është atrofizuar skajshëm, por gjithësesi dobësimi i vazhdueshëm i rilindjes dhe nevoja e vazhdueshme për rekrutime të reja në grupet udhëheqëse e mban të gjallë këtë rrezik. Rivaliteti mes vetë grupeve të përbashkuara brenda Rilindjes si ai mes Ballukut dhe Veliajt, megjithëse nën tutelën e një ndëshkimi me drejtësi mund të shkaktojë zhvendosje të luajaliteteve tek aktivistë të niveleve të ulëta në rast të këputjes së zinxhirëve të kuarje/komandimit që na çon tek rreziku i dëmtimit të infrastrukturës së fondembledhjes. Por ky rrezik prek kryesisht grupet e varësisë si Veliaj e Balluku, sepse në tërësi Socialistët kanë tashmë kotroll të mjaftueshëm mbi aktivitetet fitimsjellëse në vend dhe mund të adresojnë nevojat e veta elektorale pa shumë vështirësi.
Gjithësesi një narrativë për të ushqyer diskursin elektoral dhe për të mbajtur të lartë besimin tek fitorja është e nevojshme. Dhe kjo po adresohet.
Në marrdhëniet me jashtë Rama vazhdon të arrijë suksese të vazhdueshme. Kjo ka disa arsye. E para është situata e trazuar gjeopolitike që bën perëndimin një negociues më të butë e të hapur. Një derë e hapur për kinezë e rusë në mesdheun e brendshëm nuk është fort e mirëpritur ndaj për ata që mund të hapin dyer mirkuptimi shtohet. Nga ana tjetër Shqipëria ka veçuar disi veten prej debatit mbi Kosovën e nuk ka ndonjë interes të veçantë përveç keqkuptimesh sporadike me grekët që diku do ti zgjidhë gjykata e diku tjetër do të arrihet ndonjë pazar me ftesa për investime e monumente, pra edhe vendi ynë dhe është gjithashtu një negociator i butë, një mbështetës e bashkëpendëmbajtës që të vjen keq ti thuash ‘tyt’.
Prespektiva e integrimit në Bashkimin Europian është pranuar një tashmë si një ndodhi për largpamës e për të cilën mund të rrihen shpatullat ngrohtësisht e qetësisht meqenëse është shkëputur disi prej narrativës së zgjerimit të BE-së, që është një zhvillim sa i mbyllur deri s’di kur aq edhe i hapur për zhvillime gati utopike si pranimi i Ukrainës e Gjeorgjisë, e dashtë zoti edhe vetë Rusisë.
Nga ana tjetër ka edhe një zhvillim shumë pozitiv që është ai i turizmit e që po ushqen me arritjet e veta edhe imazhin e punës në politikë të jashtme dhe të brendshme. Qershia mbi tortë, torta dhe pjata ku rri torta. Pas hotelit të dhëndrit të Trampit edhe shtetasit e Makronit do të ngrenë një sofër mikpritëse në bregdetin shqiptar, siç u tha në konferencën për shtyp që mbajtën dy liderët e ku vërshoi dashuria lumë.
E me turizmin kemi kaluar ndër daulle të fitores në zgjedhjet që po vijkeshin.
Por, me rëndësi të veçantë ndër zhvillime për mua duket edhe iftari që shtroi kryeministri për Bajram. Megjithëse jo i pari Iftar prej kryeministrit ndodhia nuk mund të mos tërheqë sërish vëmendje. Një ngjarja ku bashkë me kryeministrin darkuan edhe një mori yjesh të jetës shoqërore në vend besimtarë njerëz të spektaklit, analistë e opozitarë, diplomatë të huaj e vendorë, estrada e Shkodrës, përfaqësi e policisë së shtetit dhe asaj bashkiake, (megjithëse duhet vënë re mungesa e zotit Erion Veliaj, të paktën në 63 fotot e medias Top Channel. Ndoshta në kundërpërgjigje të mos ftesës së Ramës në Iftarin që Veliaj shtroi me një shkëlqim të ngjashëm, por pa të njëjtin masivitet, ca kohë më herët).
Gjithësesi, një ngjarje me regji të komplikuar e jehonë të gjerë. Një fjalim mbresëlënës për vlerat e Kuranit e kështu me radhë.
Të nesërmen në sheshin Skënderbej polemi islamik sërish nuk mungoi të befasonte me shumësinë e vet gjithmonë në rritje. Skënderbeu nga kali do të jetë çuditur me atë turmë gjigande që i flet zotit në një gjuhë që nuk e di. Megjithatë duket se qeveria po e adreson edhe këtë problem duke lehtësuar përpjekjet e këtij komuniteti për të ngritur infrastrukturë arsimore të nivelit të lartë mu në Sauk, aty, ku batalioni i mbrojtjes ajrore i qasej qiellit me këndvështrimin e gabuar.
Një adresim i parcelizuar i shoqërisë do të jetë plotësues për qasjen individuale të elektoratit që socialistët patën zbatuar në zgjedhjet e kaluara.
Opozita fatkeqe merr e jep, pa pasur ç’të japë e pasur ku të mbajë ç’merr. Të mos i duhej një diskursi elektoral ky ent do të kish kaluar në harresë, por fatmirësisht i duhet. Kriza e burimeve njerëzore në elitën e Partisë ja merr frymën kësaj organizate. Nga kuvlia ku e kanë mbyllur Berisha e ka të pamundur të mbështesë njerëz të rinj, ndërkohë që mbrojtja që i duhet në mënyrë të menjëhershme dëmton çdo kandidaturë që do të kishte ndonjë potencial. Personazhe si Bardhi e Noka nuk kanë karizmën e duhur dhe aksioni politik ku u duhet të angazhohen i dobëson kredencialin e nevojshëm për lidership.
Por ky është vetëm prilli, që nis me ditën e rrenave.
Në mars e prill, vetëm pak javë pasi zonja Balluku, ministrja e infrastrukturës dhe energjisë kishte humbur një a dy drejtorë me rëndësi prej drejtimit të rrugëve nga ku buron e derdhet leku, ishte kryebashkiaku Erion Velia që humbet çunat që bëjnë xhep në insitucion të bashkisë. Tre a katër drejtorë të një kompanie me emrin 5D, identifikonin nevojat e kryeqytetarëve, shpallnin tendera për të adresuar këto nevoja, vlerësonin kandidaturat e ofruesve të shërbimeve e përzgjidhnin fitues, që çuditërisht ishin ata vetë me kompaninë e sipërpërmendur. (Shkujdesi i treguar si në këtë rast, edhe në të tjerë për të mbuluar gjurmët është disi intrigues.
Kompania ishte shitur për 750 lekë të vjetra, me siguri për të shmangur ndonjë taksë, pastaj në bloqe e biseda tregohej që në dijeni për skemën ishin deri punonjës të nivelit të ulët. Pronën e kishte një bukpjekës i painteresuar ndërsa punonjëse të nivelit të ulët implikonin deri kryetarin nëpër aferat që nuk i simpatizonin.
A kanë pasur besim se ishin mjaftueshëm të fuqishëm për të mos u bërë objekt i drejtësisë? A kishin garanci prej dikujt që e besonin mjaftueshëm të fuqishëm ti mbronte? Apo ishin naivë devijantë? Apo kanë një gjë të fshehtë që po të jetë nevoja i mban pa laguar? Apo gjithsesi ja vlente dhe ja vlen ti bësh ca kohë burg e të vazhdosh jetën si milioner?)
Si zakonisht kostoja politike për partinë e protagonistët e saj është afër zeros, por ka gjasa që të ketë më pak para në qarkullim për zgjdhjet e ardhshme. Ndërkohë që simpatizantët e zhvillimeve shohin një shteg nga ku vetë Velija do ta ndjejë erën në brinjë.
E kjo na mban në tematikën e parë të rëndësishme që ravijëzohet për zgjedhjet e ardhëshme, atë të zhvillimeve brenda socialistëve. Skandale të njëpasnjëshme që njollosin reputacionin e partisë, përçarje gjithnjë në prag, dëmtim të infrastrukturës fondembledhëse për zgjedhjet e ardhëshme janë vetëm disa prej vështirësive që sjell implikimi politik i drejtësisë së reformuar. Megjithatë duket se secila prej këtyre problematikave ka zënë vend tashmë në debatin politik bashkëkohor shqiptar dhe ka një kundërhelm që e trajton.
Rama dhe elita politike qeverisëse e socialistëve kanë krijuar tashmë një praktikë të shkëputjes prej skandaleve të korrupsionit duke ushqyer një diskurs që delegon përgjegjësinë tek individi që kapet duke jetësuar kështu atë shprehjen e vjetër urbane “hajdut është ai që kapet”. Megjithatë këtu ka kosto. Është mungesa e një alternative bindëse ajo që e mban të pashfrytëzueshme dijen publike për dobinë anemike dhe kontributin gjysmak të socialistëve në mbrojtjen dhe çuarjen përpara të interesave të popullit shqiptar.
Përçarja gjithnjë në prag është një rrezik që po merr shumë kohë të artikulohet e duket se ajo pjesë e socialistëve që u ndjenë të veçuar prej nismës së ‘rilindjes’ tashmë është atrofizuar skajshëm, por gjithësesi dobësimi i vazhdueshëm i rilindjes dhe nevoja e vazhdueshme për rekrutime të reja në grupet udhëheqëse e mban të gjallë këtë rrezik. Rivaliteti mes vetë grupeve të përbashkuara brenda Rilindjes si ai mes Ballukut dhe Veliajt, megjithëse nën tutelën e një ndëshkimi me drejtësi mund të shkaktojë zhvendosje të luajaliteteve tek aktivistë të niveleve të ulëta në rast të këputjes së zinxhirëve të kuarje/komandimit që na çon tek rreziku i dëmtimit të infrastrukturës së fondembledhjes. Por ky rrezik prek kryesisht grupet e varësisë si Veliaj e Balluku, sepse në tërësi Socialistët kanë tashmë kotroll të mjaftueshëm mbi aktivitetet fitimsjellëse në vend dhe mund të adresojnë nevojat e veta elektorale pa shumë vështirësi.
Gjithësesi një narrativë për të ushqyer diskursin elektoral dhe për të mbajtur të lartë besimin tek fitorja është e nevojshme. Dhe kjo po adresohet.
Në marrdhëniet me jashtë Rama vazhdon të arrijë suksese të vazhdueshme. Kjo ka disa arsye. E para është situata e trazuar gjeopolitike që bën perëndimin një negociues më të butë e të hapur. Një derë e hapur për kinezë e rusë në mesdheun e brendshëm nuk është fort e mirëpritur ndaj për ata që mund të hapin dyer mirkuptimi shtohet. Nga ana tjetër Shqipëria ka veçuar disi veten prej debatit mbi Kosovën e nuk ka ndonjë interes të veçantë përveç keqkuptimesh sporadike me grekët që diku do ti zgjidhë gjykata e diku tjetër do të arrihet ndonjë pazar me ftesa për investime e monumente, pra edhe vendi ynë dhe është gjithashtu një negociator i butë, një mbështetës e bashkëpendëmbajtës që të vjen keq ti thuash ‘tyt’.
Prespektiva e integrimit në Bashkimin Europian është pranuar një tashmë si një ndodhi për largpamës e për të cilën mund të rrihen shpatullat ngrohtësisht e qetësisht meqenëse është shkëputur disi prej narrativës së zgjerimit të BE-së, që është një zhvillim sa i mbyllur deri s’di kur aq edhe i hapur për zhvillime gati utopike si pranimi i Ukrainës e Gjeorgjisë, e dashtë zoti edhe vetë Rusisë.
Nga ana tjetër ka edhe një zhvillim shumë pozitiv që është ai i turizmit e që po ushqen me arritjet e veta edhe imazhin e punës në politikë të jashtme dhe të brendshme. Qershia mbi tortë, torta dhe pjata ku rri torta. Pas hotelit të dhëndrit të Trampit edhe shtetasit e Makronit do të ngrenë një sofër mikpritëse në bregdetin shqiptar, siç u tha në konferencën për shtyp që mbajtën dy liderët e ku vërshoi dashuria lumë.
E me turizmin kemi kaluar ndër daulle të fitores në zgjedhjet që po vijkeshin.
Por, me rëndësi të veçantë ndër zhvillime për mua duket edhe iftari që shtroi kryeministri për Bajram. Megjithëse jo i pari Iftar prej kryeministrit ndodhia nuk mund të mos tërheqë sërish vëmendje. Një ngjarja ku bashkë me kryeministrin darkuan edhe një mori yjesh të jetës shoqërore në vend besimtarë njerëz të spektaklit, analistë e opozitarë, diplomatë të huaj e vendorë, estrada e Shkodrës, përfaqësi e policisë së shtetit dhe asaj bashkiake, (megjithëse duhet vënë re mungesa e zotit Erion Veliaj, të paktën në 63 fotot e medias Top Channel. Ndoshta në kundërpërgjigje të mos ftesës së Ramës në Iftarin që Veliaj shtroi me një shkëlqim të ngjashëm, por pa të njëjtin masivitet, ca kohë më herët).
Gjithësesi, një ngjarje me regji të komplikuar e jehonë të gjerë. Një fjalim mbresëlënës për vlerat e Kuranit e kështu me radhë.
Të nesërmen në sheshin Skënderbej polemi islamik sërish nuk mungoi të befasonte me shumësinë e vet gjithmonë në rritje. Skënderbeu nga kali do të jetë çuditur me atë turmë gjigande që i flet zotit në një gjuhë që nuk e di. Megjithatë duket se qeveria po e adreson edhe këtë problem duke lehtësuar përpjekjet e këtij komuniteti për të ngritur infrastrukturë arsimore të nivelit të lartë mu në Sauk, aty, ku batalioni i mbrojtjes ajrore i qasej qiellit me këndvështrimin e gabuar.
Një adresim i parcelizuar i shoqërisë do të jetë plotësues për qasjen individuale të elektoratit që socialistët patën zbatuar në zgjedhjet e kaluara.
Opozita fatkeqe merr e jep, pa pasur ç’të japë e pasur ku të mbajë ç’merr. Të mos i duhej një diskursi elektoral ky ent do të kish kaluar në harresë, por fatmirësisht i duhet. Kriza e burimeve njerëzore në elitën e Partisë ja merr frymën kësaj organizate. Nga kuvlia ku e kanë mbyllur Berisha e ka të pamundur të mbështesë njerëz të rinj, ndërkohë që mbrojtja që i duhet në mënyrë të menjëhershme dëmton çdo kandidaturë që do të kishte ndonjë potencial. Personazhe si Bardhi e Noka nuk kanë karizmën e duhur dhe aksioni politik ku u duhet të angazhohen i dobëson kredencialin e nevojshëm për lidership.
Por ky është vetëm prilli, që nis me ditën e rrenave.
RSS Feed
