Jeton Neziraj me shfaqjen “Pesë stinët e armikut të popullit” gjallëroi skenën e Teatrit Kombëtar mbrëmjen e së premtes së parë të dhjetorit të 2019-s. Një dhuratë për “popullin” që i është përkushtuar mbrojtjes së Teatrit Kombëtar, shfaqja ishte prani e festivalit të Aleancës për Mbrojtjen e Teatrtit në vazhdimësi, që sjell  këto aktivitete  përkrah  dezhurneve kolektive e rojës së paprerë, që po gllabërojnë llokma të bollshme nga jeta e të angazhuarve. Shfaqja  është prodhim i Qendrës Multimedia, Prishtinë. Edhe në këtë shfaqje Neziraj bashkëpunon me të shoqjen, regjisoren Blerta Neziraj.
Tematika fiks ajo që po ëndërronte ai grup rezistence.
Një parodi për ngadhnjimin e së ashtuquajturës mafie e ndërtimit në debatin për planin e zhvillimit të qytetit. Prishtina përmendet, por duke mos e tepruar aspak në theksim. Mafja e ndërtimit po,  ajo përmendet e gjitha. Çuditërisht shumë dëgjohet edhe përfaqësuesi ndërkombëtar. Kombet e Bashkuara me përfaqësimin e tyre me një administrator të qytetit në bashkëpunimin me këtë mafie janë fort të theksuara. Unë u përpoqa me shpejtësi të zbuloj se ç’zë patën ndërkombëtarët në shpërndarje të lejeve të ndërtimit në qytetin e Prishtinës, por nuk arrita shumë në atë ngut, ndaj i ndejta përfundimit që bëhet fjalë për gatishmërinë e përgjithshme të ndërkombëtarëve për tu përfshirë në zhvatje përmes shitjes së ndikimit e autoritetit andej këndej, e që është e njohur tashmë. 

Një shfaqje që përkujton ngjarjen e vërtetë të arkitektit Rexhep Luci, i cili vra për shkak të detyrës që ai nuk e braktiste për të zhvilluar qytetin e Prishtinës sipas një vizioni që deri në ato çaste kishte ndjekur qyteti, e që në këndvështrimin tim ishte i bukur duke pasur parasysh harmonizimin e praktikave e pëlqimeve të shoqërisë me aspiratat e saj. Dhe rëndësia e një vizioni që jeton. Deklarata e përfaqësuesit të UNMIK-ut pas vrasjes së tij, që ofrohet në linkun e Wikipedias për zotin Luci furnizon një vlerësim të lartë për të.
Tamam ashtu si tek “Armiku i popullit”, që Ibseni e pat qëndisur për të pasur jehonë deri vonë, heroi bëhet armik. Te Ibseni vëllai i kryebashkiakut, mjeku i nderuar kthehet në një armik. Ai zbulon se trajtimi në banjat termale të qytezës në vend qëta ndihmojë shëndetin e përdoruesit e shkatërron atë. Dhe nuk lejohet ta japë lajmin pse do ta rrënonte biznesin që do tëushqente qytezën. Dhe gjithë qyteti i del kundër. Vëllai. Miqtë e tij besnikë. Qytetarët. Të gjithë.
Por atje, në biseda e në tryeza të gjata personazhe të qetë skaliten ngadalë, duke sjellë një pamje të afërt të subjekteve.
Tek stina e pestë, që ndoshta ka kuptimin e një periudhe të shtuar në jetën e atij personazhi Ibsenian, bisedatjanë më pak të gjata. Dhe teksti qartësisht është tërhequr për t’i lënë vend veprimit skenik. Një  më fenomen i njohur në teatrin bashkëkohor.
Edhe ajo lidhja aq e brishtë e personazhit me tematikën sociale nuk e vret mendjen për ekuilibret që shfaqja ngre mbi të, por lehtësisht hidhet sa te njëri te tjetri krah duke u rritur si një thurje në shfaqjen tonë që bën personazhin nëpër ngjarje.
Në vend të ngjyrimeve personale personazhet kanëndodhira personale. Ajo që ata e kanë personale është e ndërtuar përmes steriotipit që e ofron shoqëria. I ndershmi arkitekt me të bijën, ndërkombëtari me pushtet i dhënë pas femrave dhe fitimit, ndërtuesi grykës me njërën këmbë të pantallonës harruar brenda në çorape dhe katunari çorapeverdhë sindikalit i folklorizuar, gazetarja e ofruar për mbështetje dhe interesa.

Në Teatrin Kombëtar laryshia spektatoriale nuk është e njohur për spektatorin kronik. Pas meje një nëne pranë të tetëdhjetave mbështjellë në shaminë e besimit mbyte skajin perëndimor të një skuadrilje amatorsh në rradhët e para të gjysmës së majtë të sallës. M’u në mes të formacionit një xhaxho disi çakërrqjef e zëlartë bindte mikun e tij ngjitur se interneti është një media katunarësh që keqinformon dhe na ve nën zgjedhën komuniste, shoqërisht. Dhe katunarë e komunistë bashkë shëmtoheshin estetikisht duke u përmendur emrin faqe botës në mënyrë të përsëritur. Nga fundi i shfaqjes gërrhiti pak, por pastaj u bashkua me të gjithë në shijimin e denoncimeve të hapura që praktikonte shfaqja.
​
Hyrja në tematikën e shfaqjes vë theksin te liria që ka ardhur. Te gëzimi i fitores. Një arkitekt entuziast po bën planin e zhvillimit të qytetit.  Edhe përfaqësuesi ndërkombëtar fillimisht është mbështetës. Ai nuk e duron fjalën “luftë” dhe na sjell urimin mijëvjeçar “Liri, Barazi, Vëllazëri”. Ai është ndër dy miqtë e heroit, bashkë me sindikalistin. Por ai është cinik, interesaxhi, grykës, arbitrar.
 Punëtori sindikalist sjell tabanin popullor. Patriot i mbifolklorizuar ai i pari ia mësyn simboleve kombëtare.
Ndërtuesi serviloset, shërben, blen shpirtra, tremb, pallon, vret. Me njërën pantallonë brenda çorapes.
Vajza e arkitektit është epileptike. Si e vetmja përfaqësuese e brezit të ri përgjithësimet për të janë të pashmangshme, ndaj e ardhmja është epileptike. Gazetarja është ftuese dhe e ofruar.

Rama, megjithë rrokjen “ra” nëpër mbiemër, si kryeministri i vendit është stoik në bindjen e vet se burimi i legjitimitetit të tij për të qeverisuar buron nga shumë afër zotit. Në fakt ai është i habitur dhe i revoltuar pse ky Napoleon, që ai pati fatin të ishte, duhet të qeverisë këtë zgëq shkëmbor në këtë cep të perandorisë së tij. Ai me siguri e ka diku një plan, që në një takim të BE-së në Gjermani, të dalë para të gjithëve të thotë se në fakt ai është Makroni, por kur ishte i vogël bëri atë lojën e princit me të varfrin me francezin, por ky, pastaj, nuk ja ktheu vendin e ligjshëm. E sapo të këmbehet me Makronin, të zgjidhet president e kryeministër i BE-së së re, e direkt të niset t’ia marri Jeruzalemin çifuto-arabëve dhe ta mbjellë me tulipanë shkretëtire që vijnë era Channel 5. Vetëm dyshon se nuk e mbështesin gjermanët, po ai me çunat me kohë do ta kish bërë këtë skenar një punë të kryer. Dhe edhe të tjerët nuk do ta mbështesnin. Në fakt, pak do ta mbështesnin.
 
Rama duket se, ka dëmtuar rëndë shanset e tij për të bindur se mund të sigurojë mbajtjen e pushtetit edhe nëpër fenomenin e ardhshëm të zgjedhjeve që gjithësesi do të vijnë, kur njerëzit do tëjenë me llaç e tulla nëpër këmbë. Natyrisht përfundimet e punimeve tamam pak para fushatës janë një rastësi e lakmuar, por fragmentimi i skenës politike është disi shqetësues.
 
Megjithëse ky shkrim dëshiron t’i qëndrojë larg tërmetit dhe vragës që ai la mbi shoqërinë tonë dhe humbjeve në jetë e qetësi shpirtërore që na solli, prap aq larg nuk mund të rrijë.  Në përpjekjen e vet për të përmbajtur dërrmimin në humoret popullore Rama ka zgjedhur qasjen e kudopranisë, apo si i thotë latini omnipraesent-izmin, qëështë sa formë edhe përmbajtje.
Me protagonistë të rinj që kanë dalë në ballë të një vrulli vullnetar, Rama ulet rreth tryezës së tij qverisëse. Çuna e goca të reja që kanë mbledh nga një milion e dy milion dollarë, aty, pa prit e pa kujtu dhe kanë vëmendje nga media dhe mileti i gjerë në përmasa që atë e bezdisin ndjeshëm, rrinë aty te karrigia e Benit, Erionit, edhe emra të tjerë plot, se nuk po i kam shumë të pranishëm tani. 
 
Nëpër tryezë të tilla Rama njofton kumte të tipit “rrezikojmë që të na ndodhë një shpërthim në demografinë vendore. Do marrin njerëzit anijet” - tha, aty krah liderit të “Fundjavës ndryshe” dhe një imami të moderuar që ka vite qëia jep dorën fukarasë. Fatmirësisht, deklarata ishte në kontekst të luftës që ai ka me mendian dhe misionin e saj shkatërrimtar, përndryshe ndoshta duhet të ikim me të vërtetë te porti. Por jo, Rama është aty në një takim spontan që ka kryesisht për qëllim që fondet të menaxhohen përmes një qendre të centralizuar. Një mendim fort i arsyeshëm, por që ai detyrohet ta legjitimojë me betime çunash tamam, pse minohet nga policë të nivelit të lartë që i mbetet syri te ndonjë nga ato çantat dhe më shumë nga reputacioni i ligsht, që ndihmohet fort edhe nga alarmi dhe sikleti popullor.
 
Në ngut e sipër menaxhimi mediatik i tij është qesharak. Ai kapet duke shtyrë hapa mbrapa zëvendskryeministrin, si të ishte një çunak i pavlerë që i prish fotografinë duke patur parasysh edhe ekuilibrin e brishtë të rëndësisë së këtij politikani. Ai në shtëpi kokëlurish na urdhëron kanakarin e tij politik, kryebashkiakun Velija të ngrihet nesër në katër e gjysëm të mëngjesit e të lyejë murin e pallatit ku janë strehuar të ramit në hall të madh.
Përqafimet e tij janë keq. Edhe ERTV përpiqet që portreti i tij të mos jetë i kuruar aq shumë. Hunda po bëhet e  madhe, mjekra kot e më kot. Xhupi i tij i ekipit kombëtar është një emblemë e aksionit për këtë tërmet. Ai po braktis territore të imazhit që të mos ndikojë gjurmuesit e së pavetëdijshmes nëpër masa. Varrim më varrim, përqafim më  përqafim.
 
Ndërkohë mileti është i magjepsur nga një qenie e re në shoqërinë tonë, inxhinieri e profesori i nderuar, që thonë atë që vetë Rama e kish amplifikuar që në zgjatjet e para drejt pushtetit, atë që jemi të rrezikuar nga papërgjegjshmëria e babëzia në ndërtim. Por që pastaj e pat parë si të leverdishme mbi çdo argument. Prokuroria ka shpallur numrin e 250 dosjeve të hapura. Një veting në ndërtim. O zot i madh. Ishalla nuk na vjen rradha. Me këtë vrull kemi për t’i mbush burgjet me katunarë që e mbysin kastravecin me ure dhe shkaktojnë shqetësime të apartit tretës.
Dhe kur. Pikërisht tani që Rama do t’i lejonte popullit tonë të vilte fryte nga reformat në drejtësi, arsim të lartë, arsim më pak të lartë, mjekësi, bujqësi, turizëm, kulturë e trashëgimi kulturore.
Vdeksh o tërmet i keq, që e shkunde këtë pemë frytemirë. Ajo mjekër ishte mendu për një dritë komplet tjetër.

Po Rama, mirëkeq, e ka emrin Edvin. Dhe Edvinat, me gjithë respektin, nuk janë aq rë rrallë, megjithëse jo aq të përhapur sa Arbeni dhe Erjoni.
Pra shqetësimi ynë janë socialistët.
Me eksperiencën demokrate në mëndje, na shqetëson një zhvillim i i tillë në udhëheqjen e socialistëve si ndërrimi i kryetarit. A do të mbijetonte kjo parti në përpjekjen për të gjetur një lider. Deri tani investimet kanë qenë të pakta dhe nuk ka pasur ndonjë mbështetje të shprehur në ndonjë anë.
Duke pasur parasysh edhe shkërmoqjen që rrezikojnë socialistët dhe jetëgjatësinë e një qeverisje edhe ata që nuk janë të vullnetshëm, por që e kanë inat imponimin e vullnetit të tjetrit do ta shohin me dyshim në fletën e stampuar.
Por është edhe rreziku që të kemi fundin e bipartizmit dhe hapjen e tregut të punës politike, për të rinj nga radhët e të ashtuquajturve aktivistë.
 
Nga Kosova në ato fillime pati një vërshim solidariteti që mund të mendohej edhe si i përdorshëm për skenën politike vendore, por mendoj se u përmbajt ndonjë rrjedhje imediate, megjithëse ndoshta nuk është fare i pafryt. (Kërkoj ndjesë për cinizmin makjavelian me të cilin e trajtoj këtë vëllazëri fatlume që e kemi mes veti në këto fatkeqësi që i kemi bashkë prej kombeve të tjerë, por ky është një shkrim për politikën.)
Pastaj janë edhe kjo lëvizja e re. Imami dashamir. Aktivisti. Intelektuali opozitar. Analisti. Fejsbukisti. Panikisti. Rezistenca te teatri, që megjithë ata regjisorë, aty, humbi një mundësi të shkëlqyer drithërimi të publikut vetëm për çështje regjie, dhe ndonjë të dyshimti që shante me rob e me nanë deri në kupë të qiellit. Por nervozizmi institucional, me mibnistruin që komenton vetë me zemrat gojëliga për akuza që nisnin nga shkarkimi me canta të sekuestrara ndihmash në dyert e brendshme të saj.
Por në përfundim dështimi i shtetit për të ruajtur një fytyrë të vetme të përpjekejeve të shoqërisë në lëpirjen kuruese të plagës popullore është një ndodhi që nuk ka si të injorohet.
Pastaj ka edhegazetarë që kanë rizbuluar popullaritetin e vet dhe magjepsen prej tij deri në angazhim. Mbledhin një milion dollarë për tre ditë. Dakort nuk është kushedi sa domethënëse, por në një shqyrtim të fenomeve psikologjike ndër individë që kanë jehona publike është një tregues. Apo është domethënëse?
E mbi të gjitha tërmeti, GDP-ija dhe reformat, pakënaqësia popullore, minatorët, prerja pa kriter e fidanëve në bahçen qeverisëse dhe kontrolli në media, e lejimi i shpërdorimit në vulgaritet të pushtetit.
 
Dhe pastaj janë zgjedhjet. 
Si do të shkojnë ato?
Lëvizjet e reja, nuk kanë stazhonimin e mjaftueshëm, për mendimin tim. Edhe në Itali edhe në Greqi, lëvizjet populiste (në kuptimin e krijimit të rrjetit të marrëdhënieve të elektoratit me qeverisësin. Krijim që nuk ndodh në kanalet dhe me mesazhet tradicionale të sigurimit të simpatisë.) si në të majtë edhe në të djathtë apo të qeverisjessë arsyeshme mbi-politike, kanë pasur një vazhdimësi disa vjeçare.
Por, prapë, më duket e pabesueshme që Basha ta ketë këtë fat, për të cilin, dora në zemër, nuk ka luftuar aq fort. Partia është e padukshme. Denoncime të keqqeverisjes andej këndej por, se kush, se çfarë nuk dimë.
Paaftësia e tyre për të qenë të pranishëm është shqetësuese. Basha lehtësisht mund të ish bashkuar me Ramën në përpjekjen për ta mbajtur reagimin e shoqërisë ndaj tërmetit nën fytyrën e shtetit. Ky shtet do të jetë edhe i tiji në një të ardhme jo të largët, nëse besojmë kumtet e gojës së tij. Një qetësi dhe largim nga idetë e përçarjes së skajshme mes forcave do të ishte edhe me leverdi elektorale. Do ishin promovuar ministrat e ardhshëm e në vend të një plani me tre pika, që mund të kishte edhe vetëm me një pikë. Në tryeza me vëmendje të shtuar popullore nuk do të lihej kryeministri i vendit të kapet për fjalësh me njerëz goxha më pak të njohur për kontrollin mbi tryezën e këshillit të ministrave duke rrezikuar më shumë se emrin e vet në kontekst të galerisë sërelevancës politike.
Por demokratët prej kohësh janë zhdukur, e tani shqetësimi ynë rikthehet tek socialistët.
Ku dreqin janë socialistët? Zgjedhjet para së gjithash vijnë për ta, nëse ka ende një parti me këtë emër? Pse nuk ka xixa ky kulmim mediatik që është tërmeti. As Ditmir Bushati nuk u shfaq. Asnjë tjetër. Erionin e keqtrajtuan faqe botës për merak të prishjes së 17 nga 943 fotografitë e ditës. Veliajt i thanë nesër ta kesh lyer murin që në katër e gjysëm të mëngjesit. Personalisht! (A mund t’i kërkojmë medias të verifikojë nëse është lyer muri dhe a e leu vetë Erioni, apo çoi ndonjë tjetër, dhe, theu urdhin e liderit?) këto janë të dëmshme për rezultatin.

​Ra, ra, rama ik! OOOO! Liri, demokraci. (Mbajeni shënim ju lutem!)