Zëra të ndryshëm kolektivë e individualë kanë artikuluar këto ditë njëfarë skepticizmi lidhur me rëndësinë qe po i jepet e reagimin qe po pritet prej ngjarjeve të Parisit ku 10 opinionistë e 2 policë humbën jetën. Masakra në revistën Charlie Hebdo damkosi janarin e 2015 si krye ngjarja gjakatare e më shumë kohe se kaq.
Të thuash të drejtën kritikët nuk është se janë pa baza në qendrimin e tyre. Një komunitet si ky që u mobilizua prej Charlit është shpesh indiferent për ngjarje të këtij lloji. Një kor një milionësh nuk e nxjerrin dot në shesh as 200 mijë irakenë të vrarë e as 200 mijë sirianë të vrarë, ca më shumë afrikanë të vdekur urije, e për atë punë nuk e nxori as Jugosllavia që po na shembej këtu brenda e po na conte një cunam kontinental.
E nxorrën karikaturistët maksimalisht provokuese të Charlit.
Francezët, e pastaj evropianët, kanë një ndjeshmëri më të lartë për veten e vet. kjo dihet, por ky fakt nuk ishte një legjitimues i mjaftueshëm për revoltën e pamatë që lindi. Ajo që përflitet më së shumti e që ishte emblemë e protestës ishte synimi i aktit terrorist për ti vënë fre fjalës së lirë. Dhe në fakt revista vërtetë ishte një fletorkë ushtrimesh për 'budistin' e sukseshëm politiko-social, religjoz dhe etik.
Gjithësesi, ndodhia pas Charlie Hebdo është një argument i sjellë rishtazi në debatin për barazitë që gëzojnë apo mungojnë ndër popuj në varësi të produktit të tyre intelektual.
Ky debat i nisur shumë më herët ka pasur kontribute prej kolonizatorësh e racistësh, fetarësh e akademikësh, politikanësh e filozofësh, poetësh e ushtarësh. Hegeli admironte anglezët për rolin që kishin marrë si udhrrëfues të qytetërimit, Darvini gjeti mbijetesën e më të fortit në natyrë. Nicja tha, mbizotërimi s’ka pse të na bëjë me turp. Edhe vetë Marksi dashuronte proletariatin për shkak të masës së vet.
Një artikulim që lejoi zhdërvjelltësi në debat ishte ai në veprën e Eduard Saidit, 'Orientalizmi", ku Saidi pak a shumë thotë që perëndimi ka siguruar një pozitë eprore në 'komisionin e vlerësimit të produktit intelektual ndër popuj të globit' dhe prej aty nëncmon produkte që nuk ishte dashur ti nënçmonte.
Post-kolonializmi ishte një degëzim i rëndësishëm i shkencave humane të shekullit të kaluar që kërkoi legjitimimin e një relativizmi të qëndrueshëm në vlerësimin e produktit intelektual. Popuj që u shfrytëzuan pa ndrojtje prej Evropianit e më tej Amerikanit nuk e patën mundësinë të kultivojnë aftësira apo kontribuojnë e për produktin intelektual botëror aq sa ishte dashur. Prandaj edhe vlerësimi prej produktit nuk duhet të jetë fort i rëndësishëm në shtjellime të tjera filozofiko-politike edhe njëfarë mundësie e shtuar për korrigjimet e rastit duhet të sigurohet. (Edhe gruaja krijoi një degëzim të rëndësishëm në zhvillimet akademike, filozofike e politike, që është Feminizmi. I bërë duke matur pasojat dhe gjetur rrugët për të çel hapsirën forcave të veta që të jenë pjesë e zhvillimit.)
Historianë popullor të perëndimit të sotëm thonë se kolonializmi ishte vecse një rrugë e shpejt për të vendosur linja komunikimi në fusha me interes reciprok, në fund të fundit. Fergusoni me veprën e tij të famshme Perandoria thotë se masa të mëdha popujsh harruar në primitivitet rrezikonin të humbnin shumë breza për arritur një zhvillim për të cilin tashmë kishte modele të qarta. Kostoja që po paguhet është një cmim i leverdisshëm për katunarin e gjorë masiv. Hollë hollë individi nuk ka ndonjë vlerë kaq të madhe, se individë ka plot (këtë, faktiksht, nuk e mbaj mend në veprën e tij, po diku aty ka qenë.)
Pra, diskutimi për qëndrimin ndaj të qenit Charli, apo jo, faktikisht është një diskutim mbi të pranuarit, ose jo, të faktit se popuj me produktivitet intelektual më të madh meritojnë ta hanë të qetë plackën e zënë, ndërsa çelin shtigjet drejt progresit dhe udhëheqin njerëzimin të vazhdojë nëpër to. Dhe ky është një diskutim serioz, por ka fatin e mirë të jetë politik. Një dyzinë në fuqi të 17-të mendimtarësh kanë plotësuar me argumente secilin qëndrim qe prej lashtesise. Dhe ne mund të kërcejmë sa te njëri, te tjetri.
Pra, unë jam edhe Charlie.
E nxorrën karikaturistët maksimalisht provokuese të Charlit.
Francezët, e pastaj evropianët, kanë një ndjeshmëri më të lartë për veten e vet. kjo dihet, por ky fakt nuk ishte një legjitimues i mjaftueshëm për revoltën e pamatë që lindi. Ajo që përflitet më së shumti e që ishte emblemë e protestës ishte synimi i aktit terrorist për ti vënë fre fjalës së lirë. Dhe në fakt revista vërtetë ishte një fletorkë ushtrimesh për 'budistin' e sukseshëm politiko-social, religjoz dhe etik.
Gjithësesi, ndodhia pas Charlie Hebdo është një argument i sjellë rishtazi në debatin për barazitë që gëzojnë apo mungojnë ndër popuj në varësi të produktit të tyre intelektual.
Ky debat i nisur shumë më herët ka pasur kontribute prej kolonizatorësh e racistësh, fetarësh e akademikësh, politikanësh e filozofësh, poetësh e ushtarësh. Hegeli admironte anglezët për rolin që kishin marrë si udhrrëfues të qytetërimit, Darvini gjeti mbijetesën e më të fortit në natyrë. Nicja tha, mbizotërimi s’ka pse të na bëjë me turp. Edhe vetë Marksi dashuronte proletariatin për shkak të masës së vet.
Një artikulim që lejoi zhdërvjelltësi në debat ishte ai në veprën e Eduard Saidit, 'Orientalizmi", ku Saidi pak a shumë thotë që perëndimi ka siguruar një pozitë eprore në 'komisionin e vlerësimit të produktit intelektual ndër popuj të globit' dhe prej aty nëncmon produkte që nuk ishte dashur ti nënçmonte.
Post-kolonializmi ishte një degëzim i rëndësishëm i shkencave humane të shekullit të kaluar që kërkoi legjitimimin e një relativizmi të qëndrueshëm në vlerësimin e produktit intelektual. Popuj që u shfrytëzuan pa ndrojtje prej Evropianit e më tej Amerikanit nuk e patën mundësinë të kultivojnë aftësira apo kontribuojnë e për produktin intelektual botëror aq sa ishte dashur. Prandaj edhe vlerësimi prej produktit nuk duhet të jetë fort i rëndësishëm në shtjellime të tjera filozofiko-politike edhe njëfarë mundësie e shtuar për korrigjimet e rastit duhet të sigurohet. (Edhe gruaja krijoi një degëzim të rëndësishëm në zhvillimet akademike, filozofike e politike, që është Feminizmi. I bërë duke matur pasojat dhe gjetur rrugët për të çel hapsirën forcave të veta që të jenë pjesë e zhvillimit.)
Historianë popullor të perëndimit të sotëm thonë se kolonializmi ishte vecse një rrugë e shpejt për të vendosur linja komunikimi në fusha me interes reciprok, në fund të fundit. Fergusoni me veprën e tij të famshme Perandoria thotë se masa të mëdha popujsh harruar në primitivitet rrezikonin të humbnin shumë breza për arritur një zhvillim për të cilin tashmë kishte modele të qarta. Kostoja që po paguhet është një cmim i leverdisshëm për katunarin e gjorë masiv. Hollë hollë individi nuk ka ndonjë vlerë kaq të madhe, se individë ka plot (këtë, faktiksht, nuk e mbaj mend në veprën e tij, po diku aty ka qenë.)
Pra, diskutimi për qëndrimin ndaj të qenit Charli, apo jo, faktikisht është një diskutim mbi të pranuarit, ose jo, të faktit se popuj me produktivitet intelektual më të madh meritojnë ta hanë të qetë plackën e zënë, ndërsa çelin shtigjet drejt progresit dhe udhëheqin njerëzimin të vazhdojë nëpër to. Dhe ky është një diskutim serioz, por ka fatin e mirë të jetë politik. Një dyzinë në fuqi të 17-të mendimtarësh kanë plotësuar me argumente secilin qëndrim qe prej lashtesise. Dhe ne mund të kërcejmë sa te njëri, te tjetri.
Pra, unë jam edhe Charlie.
RSS Feed
