Ç’do populli thotë fushata, ç’mban partia nxjerr fushata

Fushata, kjo vegël muzikore me tingull të zgjatur, të mprehtë dhe bubullues njëkohësisht, të gjallë e të pashqitshëm, është një aksion politik që i bën thirrje aftësive disi më të ngutura të njohjes popullore, por po aq vendimarrëse, për të vendosur. Në fushatë ka rëndësi ngjyra, tingulli, batuta, gjetja konceptualo-regjizoriale. Këmishët me bojna, tegeli me ojna dhe lloj lloj pispipillosje tjetër. Në fushatë thithet mbështetja e besimi i të lëkundurve, tërhiqen ata që nuk janë me ne, frenohet erozioni i tanëve. Kandidatët dhe ekipet e tyre janë në timon. 

Nga ana tjetër, partia dhe struktura e saj, qeverisja dhe opozitarizmi, fushata e panderprerë jashtë fushate, janë gjithashtu jetike. Partia është një ngrehinë e përherëshme që ka mundësinë dhe detyrimin ta mbajë veten gjallë duke prodhuar dendësi marrëdhëniesh shoqërore në qëllim të vetëqeverisjes dhe gjetjes së zgjidhjes për të tjera çështje që mund të zgjidhen nga komunikimi kolektiv. Partia bezdiset nga fushata. Duhet te zgjidhet mes rivalësh, të menaxhohet pakënaqësia. Duhet tu kërkohet të gjithëve të bashkëpunojnë. Duhet të menaxhohet me kujdes paraqitja.

Ky binom “vazhdimësi partie – risi fushate” meriton njëfarë vemendje edhe në këtë qershor të 2015-ës. 

Kandidatët, pavarësisht entuziazmit dhe dëshirës, duhet të dinë se falë fushës administrativo-territoriale, i presin institucione të pa kompozuar ende deri në funde. Edhe lëmi është i papërcaktuar, edhe aktorët që do të vinë si sipërmarrës kokëçarës janë plot. Se nuk ka centralizim pa decentralizim, sidomos në regjimet demokratike.

Ta nisim me shoqen tonë të dashur veteranen e betejave për qeverisje, Partinë e nderuar Demokratike. Ajo në këtë betejë, në qendrën e përplasjes përfaqësohet me shokun Halim Kosova. Një xhaxha i nderuar që nuk duket hiç në formë për tu marrë me këtë muhabet

Aspiratat e tij për partinë janë të pashpallura. Një bashkim i jetshkurtër  me tribunarët e PD-së si ministër shëndetësie nuk na informon mbi mbështetjen që ai gëzon brenda Partisë. Njerëzit e kujt do jenë në organikën e bashkisë në rast se ai fiton. Kush do i fusi duart tek partofoli bashkiak? Kush do marrë fitimet e lakmuara nga qiradhënia e pedonales për qoftexhinjtë? 

Ai me vështirësi përballet me diskutime pak a shumë të komplikuara të karakterit politik. Ai tregon për njerëz të varfër që nuk kanë kokërr buke në shtëpi, se si ai është burrë i mirë që ka menaxhuar shumë mirë një spital dhe pastaj është disi shumë arratik. Një harrakat babaxhan i lëndinave politiko – ekonomike. Një gjuajtës fluturash nëpër minierë. Partia nuk pati asnjë djallush grykës që ti zhytej aksionit me noçkë?

Demokratët nuk kanë ose nuk lejojnë mësymje të vërteta drejt pushtetit lokal. 

Qendrat jo-kryeqytetase ndërkohë po shohin një pavarësim, që është i nevojshëm për zgjedhje lokale. Grida Duma në Durrës dhe pastaj Alibeaj në Fier, a ku di unë dhe aktorët me peshë në qendër janë të pakët. Gjithçka e mëvetshme. Luli po përpiqet të përzihet sa më shumë gjithandej, por duket se nuk e shqetëson shumë fuksionimi i mikrofonit. 

 Çështje të brendëshme janë të pazgjidhura dhe furtuna po i kërkon akoma ventilatorët e vet.

 Xhaxhi Sali po kollitet për të çuar sinjale, por ka marrë edhe një të ftohur të lehtë në shpatullën e majtë. Partia padyshim që po sforcohet nën presion të rrymave që po ëndërrohen. Partia po përballet me të njëjtat forca që njëmijë e katërqind vite më herët (ose dicka e tillë) kishte çarë myslimanët në sunitë e shiitë. A le prijësi veten e vet në qverisje edhe kur nuk është aty? Dhe a është vetja vet biri, nipi, dhëndri apo një gjë tillë?

Gjergj Bojaxhiu? Gjergj Bojaxhiu një njeri i njohur për angazhimin e vet kryesisht profesional në krah të demokratëve ka gjasat të shërbejë si një valvol presioni për demokratët? A do ti bashkangjiteshin atij copra që shkëputen prej demokratëve në rast të lirisë së papritur që krijon një mposhtje në betejë dhe riorganizim. Çfarë mase duhet të jetë madhësia e mbështetjes për të që coprat të jenë të shëndetshme dhe të rigjallërojnë e mobilizojnë rradhët e polemit? Kush brenda partisë e ka parë në sy kuptimplotësisht  Gjergjin atë dite atje, që ishin dhe ata? 

Ngërthimi i Gjergj Bojaxhiut në jetën e demokratëve mund të jetë serioz. Pretendimet e tij për postin e kryebashkiakut nuk duket të jenë fort në rrugë të mbarë. Sondazhet paraprake flasin per pak mbështetje për të, por le të ndrisë. Natyrisht nuk po aludoj se ky është qëllimi i vërtetë i zotit Bojaxhiu. nuk dime asgj ky mund të jetë një skenar ca si shumë i pabazë dhe 

 Një lajm jo fort bindës, profetizonte bashkëngjitjen e zotit Ben Blushi me radhët e Gjergjit në një mësymje mbi bedena. Jo bindës, gati humoristik, por mendoj që lajmi është dëfryes dhe na kalon kaq natyrshën në të fort lumturën familje socialiste ku Erion Veliaj mësyn kryeqytetin tonë disi të shpërqëndruar prej madhësisë së vet të squllur. Erion Veliaj një bir i ri i familjes socialiste. Një mësymës. “E boj unë e boj” kind of thing. 

Një ndodhi me peshë nëpër taborre. Në llozha kolla e thatë e tret disi kollën e shokut Salë. Por ndryshe nga mileti i thjeshtë që i keqorientuar nga propaganda demokrate thotë që ai nuk është veçse një zëdhënës i parëndësishëm i Ramës, ata i tremben pushtetit që mund ta mbledhë me audiencën e duhur dhe kohën e nevojshme të trasmetimit dhe që shprehitë e tij të mira populiste i mundësojnë. Por uniteti është akoma i shpallëshëm dhe nuk ka asnjë ngut. Rrjeta endet e imët që grisja mos ta shqetësojë. Fije kemi plot. 
 
Edhe PS veç Tiranës ka pak lojtarë të qendrës derdhur në terren. Vetë Rama është në fushatë sipër vete. Nga fushata ai u gjet në fushatë e vazhdon në fushatë.
 
LSI alarmon rradhët e ushtarëve në rreshtin skajor. Por është një qetësi për gjithë të tjerët. Shkrirja e madhe që po ndodh mes dy partive në nivel lokal është një fakt pozitiv pavarësisht faktit që duket se në shumicën e rasteve kemi fuqizim të LSI-së. shtrirja padyshim që do kërkojë të zbutje të instiktit që duket se dallohet në qasjen e LSI ndaj pushtetit. 

 Unë për fat të keq nuk mund të krenohem për ndjekje të fushatës me ndonjëfarë serioziteti, por kam përshtypjen se urbania ka dominuar ruralen, pavarësisht se kjo e fundit ka qenë e pranishme. Një gravitet i shtuar për qendrat urbane meqenëse qendra rurale mund të mos mjaftojë për të mësy vëmendjen kolektive, (qoftë të institucionalizuar, qoftë jo të istitucionalizur,) e vetme, meqenëse njësia bazë e konkurimit është një qendër ku ka disa nënqendra të tilla. 

Ajo që do të pasojë është se qendra rurale do gjehet me njerëz me pushtet po pa një skenë. Në disa raste bëhet fjalë për menaxhues që tashmë nuk gjejnë nxitje tek loja e vogël.

Drejtor shkolle a pyjorje mund të jetë një synim i padenjë për njerëz të tillë që me raste kanë ngritur biznese apo pasuri me të cilat ta gëzojnë jetën derrce, por ara do mbrojtur. Dhe angazhimi social do jetë i domosdoshëm. Partia, partia. 

 Nga njëra anë kjo do ta hapi partinë për individë të ‘radikalizuar’ në qeverisje, por në fund të fundit ata ishin te partia që më përpara. Se partia i çoi aty dhe do i kapërdijë prap. Beteja për tu ndodhur brenda rrezez që do përfshijë pushteti i ardhshëm parlamentar do ketë plot njerëz të gatshëm ta rrisin çdo çmim në këmbim të angazhimit social-politik në rrjet.  

 Qeverisja tashmë ka bërë disa prova të lehta me ofrimin e detyrës për të përmbushur nevojat sociale përmes sipërmarrësish. Privatizimet vazhdojnë sipas gjasave, megjithëse ne dimë që leku po bëhet gjithnjë e më i pakët duke marrë në konsideratë vështirësitë ekonomike që shqetësojnë fqinjët tanë dhe vetë ne. Pra ka gjasa që vështirësimi i gjërave do sjellë nevojën e një stërvitje më të sforcuar dhe rradhët do shtohen dhe përzgjidhen më me kujdes. 
​