Unë mbërrij aty diku rreth 7 minuta para përfundimit të kohës për të mbërritur dhe shoh se publiku ishte i përmbajtur e tejet i madh, por dyshova nëse i gjithë ai milet ishte aty për shfaqjen (megjithëse disi e përzierë me një“happening”, siç i thonë anglishtfolësit figuratives). Unë mendova se është rezistenca e shëndetshme në mbrojtje të teatrit, për të cilin ëndrra të këqija na shpikin ndonjë sulm me buldozer nëpër natë, që nuk është tërhequr akoma aq shpejt sa duhet, por jo. Ishin për shfaqjen.
Kur arrij te pishina ajo ishte krejtësisht e mbushur. Gjithsesi, pozicionimi im menjëherë pas shkallëve të hyrjes në pishinë këndej nga ana e jugut mundësonte shikim në kënde të patentuar kinematografikisht disa dhjetëra herë, ndaj mbarw.
Kur ja, një këngë dhe atmosferë festive. Një këngë rakije e konjaku. Një qejf disi çakërrqejf. Dhjetë djem të rinj që festojnë, ose njëmbëdhjetë. Ooo!!! Ooo.!Pastaj aty sillet një femër. Gëzim. Luftë. Pastaj dalin dy personazhet që kundërshtojnë. Dalin aty heronj romanë, miq të Çezarit që përpiqen ta dekurajonë e shpërndajnë turmën nga festimet.
Po vjen Çezari prej fushate fitimtare dhe pret nderimet prej popullit. Popullariteti i tij është i pamatë. Kurorë për mbret i ofrohet prej pasuesit të tij më të afërt, Mark Antonit, në emër të të gjithëve. Edhe vetë Çezari e pëlqen kurorën, por ai është një politikan dhe dëshiron të rrisë popullaritetin edhe përmes shtyrjes së kurorëzimit të vet.
Por ka siguruar që kjo të bëhet sërish e dikur të pranojë kurorën që vetë e ofron. Por një grup heronjsh, tw bindur në besimin e vet se romani s’ka pse të pranojë sovran për vete rebelohen. Romanët e ajkës ushtarake e senatorë u përfshinë në komplot. Ciceroni i madh ishte ndër viktimat e hakmarrjes për Çezarin e madh megjithëse nuk ishte doras. Mark Antoni çoi njerëz ta vrasin. Ata e vranë. Bruti që bashkë me Kasin, Kaskën, Cimbrën e të tjerë nxorrën kamat e vet për të derdhur gjakun fisnik, vdekjen e vet ja shtuan tragjedisë së Çezarit.
Shfaqja tani.
Skena e parë ishte shumë e mirë. Hyrja nëhumorin e veprës ishte po ashtu e mirë. Edhe Alfred Trebicka aty që i jepte zemër festimeve dhe Gent Zenelaj e Amos Zaharia aty brenda inkurajojnë apo i ngjyrosin humorin e turmës që po feston në ujë.
Trebicka i veshur shik vinte rrotull e i jepte kurajo e besim aktorëve e personazheve bashkë. Një rol episodik i tij fort i plqyeshwm. Një fantazëm e hutuar që lëvizte e lirë dhe e trembur. Ju duartrokasim zoti Trebicka.
Një tufë rolesh të dyta e të treta. Çezari i Romir Zallës plot shtatlartësi dhe me peshën e duhur. Bruti dhe Kasi. Kaska. Edhe Ervin Bejleri edhe Amos Zaharia, edhe Ilirida Bejleri, Gent Zenelaj e Endri Çela duke sjellë aty brenda humore e vrulle kolektive. Plot aktorëtë tjerë plot energji, megjithëse nuk po shkëputem tani t’i veçoj secilin.
Të gjithë të çlirët në“veten” e re. Një meritë e regjisorëve të huaj që kanë ardhur në skenat tona është që kanë marrë më shumë prej aktorëve.
Nuk di të them nëse ideja e regjisorit u realizua, por më pëlqejnë të gjitha mundësitë teatrore që ofrohen. Me ca më shumë qetësi një harmoni mw e mirw do tw shtonte kumbimin e kumevete.
Ideja e shfrytëzimit të qiellit për të mbajtur shfaqjen në shtypjen e duhur më pëlqen shumë. Në pishinë, një festë e kurorëzim. Në pyll, një profeci me rreze të shkurtër veprimi dhe komploti përmbushës. Dhe në piedestalin e dëshmorëve të rendit në Shqipëri, një vrasje.
Por, për njeriun që vjen në shfaqje i vetëm, kjo ide regjisoriale shkakton ngacmime të jashtme me të tepërt. Ideja e “happenit” si performancë që e kanë këto artet figurative, dhe pasardhësit e tyre, e kanë të rëndësishme se si ndjehet njeriu, pozicioni i tij në lidhje me yjet dhe retë, me praninë. Me karriget dhe verën e ngrohtë. Shekspiri kërkon spektatorin jo vetjak.
Në fakt në shfaqje fjalët që shkroi Shekspiri janë të rëndësishme, por ato vijnë disi si një skelet. Një strukturë e qartë, e mprehtë, Shekspir i tharë në tym të zjarrit.
Më duhet të pranoj që të njëjtën qasje tek regjisorë të tjerë unë e kam identifikuar si problematike dhe disi rutinore.
Kjo nga njëra anë tregon që qasja disi shkencore që unë përdor është e këtillë, që nëse i hyn në redaktim fshin shtatë fjalë dhe del në përfundime diametralisht të kundërta,por nga ana tjetër edhe regjia është një praktikë kërkimi kolektive. Si në shkencë, kërkohet nëpër një paradigmë deri sa dikush të tregojë se nuk ishte ky diskutimi i vërtetë
Shfaqja e ka ngjarjen për protagonist dhe kjo heq nga personazhet, që tek Shekspiri e kanë më të madhe lirinë e larminë e pranisë, mëelegante. Por aksioni është i bukur, aktorët kanë arritur lirshmëri e vërtetësi dhe detyrat i kanë të thjeshta. Imazhi dhe qëndrimi kanë bashkëkohoren si modeluese dhe kjo e ngacmon spektatorin.
Për t’u shfajsuar me regjisorët e tjerë mund të shtoj se në fakt edhe në këtë rast u lodha pak. Kur shfaqja mbërriti në fronin e nderit të ministrisë unë kisha kaluar lartësitë e kurbës së kënaqjes teatrore dhe po rrëshkisja ngadalë. Dhe isha i ndërgjegjshëm për këtë. Baleti e këto muhabetet e tjera pastaj e bënë të vështirëmbajtjen mbi këmbët e mia të peshës së trupit. Edhe qielli pastaj.