Kontrabasi ishte një monodramë nga Patrik Syskind që kremtoi natën prej nga do të gdhinte e nderuara Ditë Ndërkombëtare e Teatrit. Një monodramë fort e gjetur për rastin. Them kështu se një pjesë e lehtë ashtu si gjysëmleksioni, si diskutim, si rrëfim e rrëfim për përjetim. Një tentim për tu familjarizuar me të shumtin. Një kontrabasist në fakt. Një prezantim me instrumentin, dobitë dhe evoluimin e tij, ca histori muzike natyrisht emra vepra anekdoda. I nderuari Syskind, me njohjen e thellë që ka treguar për fantazitë mbi hundën ka shumë gjasa të jetë futur në ndonjë sallë leksionesh për të mbledhur materialin nga do të kondensonte pjesën dramatike. Pastaj, një orkestër. Histori orkestre, përzgjedhje mashkullore dhe klasore, dhe estetike. Me optimizëm që vjen deri në fund falë dashurisë.
Në pjesën e dytë duke u ankuar për këtë dreq vegle jashtëzakonisht kaba dhe me ndikim në psikologjinë e njeriut (se gjithë ai hu me bark të madh gjithë ditën sipër kokës të shqetëson disi në fakt.) Se duhen menduar edhe orët e gjata të praktikimit. Lavdinë e pakët dhe lekun e pakët, megjithëse optimist.
Me rolin e tij në orkestër, me dirigjentë histerikë në striktësi e shpërdorim të detyrës deri në 60 për qind të notave mos dhe më shumë. Me humbjet në peshë që sjell një shfaqje e ngarkuar me emocion.
Me një aktor, brenda Resë që u rrëzua prej qielli e u bë profil i ngatërruar hekuri prej shikimit magjik të asaj gruas me një këmbë që lyp te trotuari përball, një shtunë në darkë.
Pra zoti Stefan Çapaliku na zgjedh një pjesë që nuk e ka kurfarrë dëshire të na acarojë nervat e provokojë në zgjim të ndonjë lloji ideologjik a psikologjik dhe na shpërndan një përqafim teatror për hatër të kësaj feste.
Kur tu mblodhën aty gjithë ai milet rinor, bulevardi përball ta mban qytetin te syu. Shiu vonoi si për hatër. Pjerin Vlashi ishte ai që solli kontrabasistin personazhin e vetëm të veprës së tij përveç kontrabasit. Detyra edhe për të ngritur shqetësimin në nota të larta të egzistencës (?) edhe në të ulta e të përmbajtura me durim që lartohet me punë të vazhdueshme e këmbëngulëse mbi kontrabasin e madh. Dhe humor të përmbajtur në doza që e marrin fisnikërinë nga vetë ndalimi i tepruarqë zbaton ky heremit i dashuruar e i frustruar në rehati squllëse e të mërzitur muzikore. Zgjati plot dhe nuk pati humbje të vëmendjes.
Personalisht nuk i pëlqej veglat-armë që u sollën të pranishme në skenë, por mbajtja e sopatës besoj se ishte zgjatimi i vështirë i rolit që zoti Vlashi diti ta përzjejë në zallamahinë e personazhit të vet. Mendjet e liga do kenë menduar ja kur ta thyejë kontrabasin krejt papritur, por duhej fantazi e madhe. Plus që ishte festë.
Pra kjo tendenca për të theksuar dikur ca nota të larta ishte vetëm e një damari anemik apo donte të na sillte në vëmendje brishtësinë e situatës dhe këtu kushedi ça po ndodh. Por ai ta tregon gjithçka dhe siç e thamë damari ishte anemik. Këtu mendoj se kemi një çorientim si të aktorit ashtu edhe të spektatorit me një simbolikë që e bën aktin një delikatesë për tu shijuar nga kuptues të teatrit të një lloji të caktuar, por duke krijuar edhe një kufi të skajshëm për ngjyrimin e caktuar të personazhit që fiton aty direkt aq identitet sa me marr një pashaportë.
Ankesa ime është për volumin e muzikës. Reja që bubullin kot e më kot nuk po i jep pak frymëmarrje Vagnerit, Shopenit, Moxart a Bahut a ndoshta atij kompozitorit gati anonim që kishte shkrujt gjysmën e repertorit botëror për pjesët e formatit të gjatë për kontrabas dhe orkestër.
Ata që i zuri shiu, në kthim drejt shtëpisë aq largë sa për të mos i bërë bisht disfatës pak a shumë të gjithë do kenë menduar secili nga ne duhet të jetë në gjendje ta kandisë disi një të tillë dramë, por ai gjermani dhe simpatzanti i vet shqiptar mbështetur nga Instituti Gëte e Teatri i Metropolit mbërritën direkt e në skenën Brenda Resë.
Po kontrabasi a ishte siguruar mirë kur filloi shiu?
Ndërkohë jeta teatrore e qytetit vazhdon me ndodhira shpresëdhënëse sidomos nëse përgojojmë publikun?
Kontrabasi ishte një monodramë nga Patrik Syskind që kremtoi natën prej nga do të gdhinte e nderuara Ditë Ndërkombëtare e Teatrit. Një monodramë fort e gjetur për rastin. Them kështu se një pjesë e lehtë ashtu si gjysëmleksioni, si diskutim, si rrëfim e rrëfim për përjetim. Një tentim për tu familjarizuar me të shumtin. Një kontrabasist në fakt. Një prezantim me instrumentin, dobitë dhe evoluimin e tij, ca histori muzike natyrisht emra vepra anekdoda. I nderuari Syskind, me njohjen e thellë që ka treguar për fantazitë mbi hundën ka shumë gjasa të jetë futur në ndonjë sallë leksionesh për të mbledhur materialin nga do të kondensonte pjesën dramatike. Pastaj, një orkestër. Histori orkestre, përzgjedhje mashkullore dhe klasore, dhe estetike. Me optimizëm që vjen deri në fund falë dashurisë.
Në pjesën e dytë duke u ankuar për këtë dreq vegle jashtëzakonisht kaba dhe me ndikim në psikologjinë e njeriut (se gjithë ai hu me bark të madh gjithë ditën sipër kokës të shqetëson disi në fakt.) Se duhen menduar edhe orët e gjata të praktikimit. Lavdinë e pakët dhe lekun e pakët, megjithëse optimist.
Me rolin e tij në orkestër, me dirigjentë histerikë në striktësi e shpërdorim të detyrës deri në 60 për qind të notave mos dhe më shumë. Me humbjet në peshë që sjell një shfaqje e ngarkuar me emocion.
Me një aktor, brenda Resë që u rrëzua prej qielli e u bë profil i ngatërruar hekuri prej shikimit magjik të asaj gruas me një këmbë që lyp te trotuari përball, një shtunë në darkë.
Pra zoti Stefan Çapaliku na zgjedh një pjesë që nuk e ka kurfarrë dëshire të na acarojë nervat e provokojë në zgjim të ndonjë lloji ideologjik a psikologjik dhe na shpërndan një përqafim teatror për hatër të kësaj feste.
Kur tu mblodhën aty gjithë ai milet rinor, bulevardi përball ta mban qytetin te syu. Shiu vonoi si për hatër. Pjerin Vlashi ishte ai që solli kontrabasistin personazhin e vetëm të veprës së tij përveç kontrabasit. Detyra edhe për të ngritur shqetësimin në nota të larta të egzistencës (?) edhe në të ulta e të përmbajtura me durim që lartohet me punë të vazhdueshme e këmbëngulëse mbi kontrabasin e madh. Dhe humor të përmbajtur në doza që e marrin fisnikërinë nga vetë ndalimi i tepruarqë zbaton ky heremit i dashuruar e i frustruar në rehati squllëse e të mërzitur muzikore. Zgjati plot dhe nuk pati humbje të vëmendjes.
Personalisht nuk i pëlqej veglat-armë që u sollën të pranishme në skenë, por mbajtja e sopatës besoj se ishte zgjatimi i vështirë i rolit që zoti Vlashi diti ta përzjejë në zallamahinë e personazhit të vet. Mendjet e liga do kenë menduar ja kur ta thyejë kontrabasin krejt papritur, por duhej fantazi e madhe. Plus që ishte festë.
Pra kjo tendenca për të theksuar dikur ca nota të larta ishte vetëm e një damari anemik apo donte të na sillte në vëmendje brishtësinë e situatës dhe këtu kushedi ça po ndodh. Por ai ta tregon gjithçka dhe siç e thamë damari ishte anemik. Këtu mendoj se kemi një çorientim si të aktorit ashtu edhe të spektatorit me një simbolikë që e bën aktin një delikatesë për tu shijuar nga kuptues të teatrit të një lloji të caktuar, por duke krijuar edhe një kufi të skajshëm për ngjyrimin e caktuar të personazhit që fiton aty direkt aq identitet sa me marr një pashaportë.
Ankesa ime është për volumin e muzikës. Reja që bubullin kot e më kot nuk po i jep pak frymëmarrje Vagnerit, Shopenit, Moxart a Bahut a ndoshta atij kompozitorit gati anonim që kishte shkrujt gjysmën e repertorit botëror për pjesët e formatit të gjatë për kontrabas dhe orkestër.
Ata që i zuri shiu, në kthim drejt shtëpisë aq largë sa për të mos i bërë bisht disfatës pak a shumë të gjithë do kenë menduar secili nga ne duhet të jetë në gjendje ta kandisë disi një të tillë dramë, por ai gjermani dhe simpatzanti i vet shqiptar mbështetur nga Instituti Gëte e Teatri i Metropolit mbërritën direkt e në skenën Brenda Resë.
Po kontrabasi a ishte siguruar mirë kur filloi shiu?
Ndërkohë jeta teatrore e qytetit vazhdon me ndodhira shpresëdhënëse sidomos nëse përgojojmë publikun?
RSS Feed
