October 18th, 2014

Për serbët kemi dëgjuar shumë gjëra edhe ca i kemi ndjerë. Një vizitë dhe një ndeshje na risjellin në vëmendje atë që jetojnë përditë ca prej nesh në kufij. Ca më herët ca më shumë.

Tani, nga ky zelli ynë i tepruar në zhvillimin e ndeshjes? Na fshihkan flamurin, na thojnë ‘vdekshi’ kur këndohet një gjë që ne e kemi me respekt të vecantë dhe rrezikojnë e na dhunojnë ca vllezër që i kemi çu të na përfaqsojnë në një garë sportive. Pse paskemi ne kaq zell? UEFA? Dakort edhe trupa të rregullta të ushtrisë greke ëndërronin të bënin këpucë prej lëkurës sonë.  Por lufta me ta fshihet më mirë prej dhjetra lidhjesh dhe kapërdijmë ksoj muhabetesh.

Tani ne duhet të mbyllemi mirë e mirë me këta. Sa ma pak me marr e dhanë. Ta forcojmë kufirin dhe të kërkojmë për miq. Këtu te politika e jashtme po mblidhet njëfarë simpatie, por kjo konfirmon dobësi. BE u ngut kot e më kot të pozicionohej ndaj një flagrance dhe kjo mund të mos ketë qenë e paqëllimshme. Tërheqja po bëhet, por Putini vajti në Beograd. Rusia në mes një konflikti me Ukrainën e madhe ku shpërthejnë çernobilë dhe ka ara të pamata me grurë. E kryministri ynë shkon së shpejti në Beograd.

Pra pyetja është, për cfarë po luftohet sot me shkije?

Variante të ndarjes së Kosovës janë folur, ndërkohë që falë zemërgjerëzisë së klasës politike aktual-kosovare ca pozita të mira janë siguruar, tashmë, prej përfaqësuesve të pakicave serbe. Por gjithë ajo makinë e madhe ndërkombëtare duhet të vihet në lëvizje, e njerëz do kenë pasoja.  

Si ka mundësi që Shqipëria u bë kaq papritur protagoniste në këtë ngjarje? Qeveria e Kosovës dhe ambasadori i vet amerikan, ose ndonjë shok tjetër, deri tani janë marrë vetë me këto muhabete. Fakti që po na flasin edhe ne, është një tregues më vete. (Shpresojmë nuk janë duke ëndërruar sërish një dalje në Adriatik.)

Po cfarë do të thotë vallë? E kuptojmë aspektin psikiatrik të huliganizmit serb, por si ka mundësi që klasa politike foli për provokacione. Përfolën vëllanë e kryministrit tonë si dorasi sekret që detonoi zallamahinë gjeopolitike dhe rrezikoi të binte në duart e shtetit të shkëlqyer serb. ?. Folën për mungesën legjendare të qytetarisë ndër shqiptarë. Pas shumë vitesh luftë, shkijet do i thojnë ca budallallëqe më shumë, por ne mbesim të paqartë për sa seriozisht e kanë. Se në fakt këto luftat serbe një lukuni huliganësh që  djegin e shkatërrojnë kanë qenë. Po lufta kështu është përgjithësisht, megjithëse rastis më e përmbajtur. Ose më pak.

Mungesa e plotë e angazhimit për të ruajtur një faqe të mirë kah Evropi tregon se serbët kanë identifikuar tashmë diçka që duan ta marrin dhe që e dinë se vetëm duke e rrëmbyer mund ta kenë. Po pse me parapërgatit. Apo nuk bëhen këto gjëra pa testuar një herë durimin e mosaprovuesve?

Kryeministri Rama bën shumë mirë që vazhdon me shprehë gatishmërinë me shku. Kjo edhe tregon se ai diçka di edhe tregon se pozitat nuk i kemi hic të mira.

Nga erdhi kjo shkreptimë? ne sa po dremisnim?