Tridhjetë e nëntë hapat e Patrick Barlow-t, qënkërkësh historia e demaskimit të një rrjeti spiunazhi ca para Luftës së Dytë Botërore. Zakonisht kur marr guximin e flas për punën e të tjerëve në lëm të teatrit një nga këto problematikat që më shqetëson në një përsëritje jo të mirëpritur është ky i gjetjes së një ekuilibri mes asaj që e përafron me zhanrin disi televiziv e mediash të tjera të varietesë e/apo me idenë e teatrit ku spektatori ka më shumë liri të fabrikojë ndjesi, ide e ndoshta fantazira ilustruese të aplikuara personale. Kjo e Qëndrim Rijanit ishte një shfaqje padyshim në zhanër të teatrit megjithëse me përçues në mendime e ndjenja fjalorin që deri diku kemi fituar në ekspozim ndaj kinematografisë.
Ishte një anglez, tani, deri diku i pamotivuar e me vetvrasjen në listën e zgjidhjeve të mundshme për mërzinë që po e shqetësonte, ish emigrant në Kanada, që kthehet në Londrën e viteve 30 e ca, mos gaboj, dhe takon një agjente sekrete në teatrin e varietesë të cilën e kish ngatërruar plotësisht të shkretën një rrjet spiunazhi, ma merr mendja gjerman, që po vidhte një formulë matematikore për llogaritjen e njëfarë këndi në lëshim të gazrave që e hiqte zhurmën nga avionët e luftës që ishte një mënyrë e përhapur zbulimi për të shkretët.
Kjo i ngjitet nga pas si e vetmja rrugdalje e siguri dhe bashkë kthehen në shtëpinë e tij. Aty bën diçka në një hartë e ai fle aty pranë, por agjentët hyjnë dhe e vrasin. Atëherë ai vihet në kërkim të burrit për të cilin ajo i foli dhe ndiqet nga dy vrasësit dhe kërkohet nga policia për vrasjen që thamë. Dhe haset me një çift homoseksualësh në tren, e rrugës i bashkohet një grua, e bashkë me të ose pa të takon njerëz flirton me gruan e katundarit të dhunshëm skocez që pështyn pa pushim mbi një hanxhar. Përpiqen ta vrasin në një sulm me avion policia angleze. Dhe mbi të qëllohet pastaj ai rrëmbehet. Arratisen nëpër baltë e natë.Një çift me harmoni të madhe seksuale por me burrin e pangopur. dhe pastaj heroi ynë triumfon. Gjithçka realizuar me një teknikë që haptas është teatrore.
Çuditërisht thyerjet e shumta rrinin bashkë prej vrullit, madje edhe në komente dhe në adresimin e drejtëpërdrejtë të publikut, gjithçka mbeste në skenë, pa e shqetësuar spektatorin individ me përfshirje të pakërkuara. Nëse pjesa do të ishte lehtësuar më tej nga ndonjë prezantim kontekstual si ai personazhit kryesor në fillim e shfaqjes dhe ndonjë zgjatje nëpër ndonjë skenë mendoj se vrulli do kish qenë akoma më i qartë.
Këta çunat të gjithë të lirshëm, shprehës e në formë të mirë fizike. U hodh nga ballkoni i katit të dytë Neritan Liçaj (u mbajt te tubi, po u hodh).) Florian Agalliu dhe Donald Shehu ishin shumë në formë fizike. Uh, sa lëvizën që të gjithë. Shfrytëzimi i djersës për ngjallje të simpatisë, ashtu si dhe gjithmonë, edhe këtë herë funksionoi. Një shfrytëzim i teatrit akrobatik në një nivel që nuk ndodh ta shohim shumë ndër tanët. Hyrje daljet nëpër role të ndryshme prej aktorëve një kureshti ushqyese e shtuar. Jonida Vokshi ishte aty bashkë me miklimin e kohën e ngjarjeve nëpër rroba si nja tre katër femra. Skenografia mundësonte lëvizshëmrinë që ishte edhe risia frymëdhënëse. Humori nuk pirdhte për intelektualitet.
Edhe Mardit Lleshi në violinçel e kitarë elektrike edhe Amri Hasanlliu në këngë e tinguj ishin një fat për pjesën.
Ndoshta me fat për vendin ku isha ulur, por kjo ishte nga herët që ndjesia e skenës së Metropolit tregon për një thuajse monopol në marrëdhënie me llojin e caktuar të teatrit në ofertën më të gjerë kryeqytetase. Nga gëzimi mund të tërhiqem deri në përgjysmin të ballkonit të sipërm të sallës Shekspir, megjithëse nuk duhet harruar që ajo sallë ndjell ndjesi të shtuara pabarazie klasore. Gjithë ai errësim në fakt sjell një zgjim, për revolucionarët e pailuminuar, por gjynah.
Fqinja ime, një vajzë e vogël që i ishte ngjitur të atit, të cilin nuk mora guximin ta mbaj nën hetim, (por, kam dyshimin, se ishte jo fort në dijeninë e nevojshme paraprake për shfrytëzimin e rastit të seksualitetit për argëtim teatror) u shkri fare me shfaqjen dhe qeshja e saj edhe gatishmëria për të hyrë në skenë në ndonjëfarë mënyre ishin një energji shumë e mirë përqark.
Regjizori Qëndrim Rijani duket se ka përcaktuar ku duhet kufijtë e jashtëm e lirinë e brendshme të shfaqjes. Epërsia e teatrit ndaj ngjarjes, e përfshirjes ndaj reflektimit, na japin gjithë dashamirësinë e nevojshme.
Ishte një anglez, tani, deri diku i pamotivuar e me vetvrasjen në listën e zgjidhjeve të mundshme për mërzinë që po e shqetësonte, ish emigrant në Kanada, që kthehet në Londrën e viteve 30 e ca, mos gaboj, dhe takon një agjente sekrete në teatrin e varietesë të cilën e kish ngatërruar plotësisht të shkretën një rrjet spiunazhi, ma merr mendja gjerman, që po vidhte një formulë matematikore për llogaritjen e njëfarë këndi në lëshim të gazrave që e hiqte zhurmën nga avionët e luftës që ishte një mënyrë e përhapur zbulimi për të shkretët.
Kjo i ngjitet nga pas si e vetmja rrugdalje e siguri dhe bashkë kthehen në shtëpinë e tij. Aty bën diçka në një hartë e ai fle aty pranë, por agjentët hyjnë dhe e vrasin. Atëherë ai vihet në kërkim të burrit për të cilin ajo i foli dhe ndiqet nga dy vrasësit dhe kërkohet nga policia për vrasjen që thamë. Dhe haset me një çift homoseksualësh në tren, e rrugës i bashkohet një grua, e bashkë me të ose pa të takon njerëz flirton me gruan e katundarit të dhunshëm skocez që pështyn pa pushim mbi një hanxhar. Përpiqen ta vrasin në një sulm me avion policia angleze. Dhe mbi të qëllohet pastaj ai rrëmbehet. Arratisen nëpër baltë e natë.Një çift me harmoni të madhe seksuale por me burrin e pangopur. dhe pastaj heroi ynë triumfon. Gjithçka realizuar me një teknikë që haptas është teatrore.
Çuditërisht thyerjet e shumta rrinin bashkë prej vrullit, madje edhe në komente dhe në adresimin e drejtëpërdrejtë të publikut, gjithçka mbeste në skenë, pa e shqetësuar spektatorin individ me përfshirje të pakërkuara. Nëse pjesa do të ishte lehtësuar më tej nga ndonjë prezantim kontekstual si ai personazhit kryesor në fillim e shfaqjes dhe ndonjë zgjatje nëpër ndonjë skenë mendoj se vrulli do kish qenë akoma më i qartë.
Këta çunat të gjithë të lirshëm, shprehës e në formë të mirë fizike. U hodh nga ballkoni i katit të dytë Neritan Liçaj (u mbajt te tubi, po u hodh).) Florian Agalliu dhe Donald Shehu ishin shumë në formë fizike. Uh, sa lëvizën që të gjithë. Shfrytëzimi i djersës për ngjallje të simpatisë, ashtu si dhe gjithmonë, edhe këtë herë funksionoi. Një shfrytëzim i teatrit akrobatik në një nivel që nuk ndodh ta shohim shumë ndër tanët. Hyrje daljet nëpër role të ndryshme prej aktorëve një kureshti ushqyese e shtuar. Jonida Vokshi ishte aty bashkë me miklimin e kohën e ngjarjeve nëpër rroba si nja tre katër femra. Skenografia mundësonte lëvizshëmrinë që ishte edhe risia frymëdhënëse. Humori nuk pirdhte për intelektualitet.
Edhe Mardit Lleshi në violinçel e kitarë elektrike edhe Amri Hasanlliu në këngë e tinguj ishin një fat për pjesën.
Ndoshta me fat për vendin ku isha ulur, por kjo ishte nga herët që ndjesia e skenës së Metropolit tregon për një thuajse monopol në marrëdhënie me llojin e caktuar të teatrit në ofertën më të gjerë kryeqytetase. Nga gëzimi mund të tërhiqem deri në përgjysmin të ballkonit të sipërm të sallës Shekspir, megjithëse nuk duhet harruar që ajo sallë ndjell ndjesi të shtuara pabarazie klasore. Gjithë ai errësim në fakt sjell një zgjim, për revolucionarët e pailuminuar, por gjynah.
Fqinja ime, një vajzë e vogël që i ishte ngjitur të atit, të cilin nuk mora guximin ta mbaj nën hetim, (por, kam dyshimin, se ishte jo fort në dijeninë e nevojshme paraprake për shfrytëzimin e rastit të seksualitetit për argëtim teatror) u shkri fare me shfaqjen dhe qeshja e saj edhe gatishmëria për të hyrë në skenë në ndonjëfarë mënyre ishin një energji shumë e mirë përqark.
Regjizori Qëndrim Rijani duket se ka përcaktuar ku duhet kufijtë e jashtëm e lirinë e brendshme të shfaqjes. Epërsia e teatrit ndaj ngjarjes, e përfshirjes ndaj reflektimit, na japin gjithë dashamirësinë e nevojshme.
RSS Feed
