“Rojat e Taxhit”, Basha, Gjoka, Zeqja, në kontroll të situatës

Rojat e Taxhit” nga Rajiv Joseph me regji prej Altin Bashës, mbërrin me shfaqjen e vet të fundit një natë para fillimit të vitit të ri 2018 në sallën e kurorëzuar së fundi me emrin fatmir, ”Moljer”, të TKE-së. Në këtë natë e kishin lanë me e pa pjesën gjithë ai milet. Ndër ta edhe unë. Një aksident, se unë, si të gjithë mo.
Nata ku zhvillohen ngjarjet është e fundit e njëzet vjetëve që u deshën për ndërtimin e ndërtesës së Taxh Mahalit, njërës prej shtatë a tetë mrekullive të botës për kohën e vet dhe shumë më vonë. Dy roja të ngrehinës së madhërishme të Taxhit, që ishte varri i së shoqes së Shahut, vijnë aty, të dy janë fort të lidhur me atë që janë, me të kaluarën e vet, me shahun, me hierarkinë dhe shohin ëndrra ushtarësh si të qenët roja haremi pranë shahut të madh. Gjithçka nëpër një ceremonial grotesk që ndjekin dy ushtarët. Njëri më rinor e i shpallur e tjetri më i ndrydhur e detyrues.  
Dhe njëzet mijë ndërtuesit e mrekullisë, dhe një arkitekt i mrekullueshëm ndër ta, pasi përfunduan punën u morën dhe ja prenë duart, që kurrë më mos ndërtohej një gjë kaq e bukur. Një praktikë jo e padëgjuar prej historisë së njeriut në marrëdhënie me të bukurën.Ne duhet ta kishim kuptuar, kur papritur këta presin njëzet mijë duar. Ne njihemi me urdhrin paraprakisht, por prap ekzekutimi na befason.40 mijë krahë u prenë mu në mes të parakrahut. Dhe cungjet u përzhitën me zjarr që të mbijetohej. Dhe dy tre ditët kur kaluan nëpër këtë eksperiencë dy ushtarët tanë janë hapsira kohore e ngjarjes.
E lujti mendësh ekzekutori. Njërit nuk i punonin krahët nga të prerët e tjetrit ju verbuan sytë nga dritët e zjarrit me të cilin përzhiste krahët e prerë. Një qamet. Disa dhjetra duar të derdhura në gomë, dergjeshin gjithandej dhe lëvizje skenike. Edhe skenën e pastrimit të skenës e kishte përdor për muhabet të trazuar si skenë e dytë.
Dhe pastaj shpërblimi. Me podium. Dhe pastaj planifikimi i vrasjes së shahut të madh, prej ushtarit të dërrmuar nga pesha e fajit ndaj së shenjtës e jetës, që fatmirësisht përfundon vetëm me prerjen e duarve të ushtarit dhe një ëndërr të fundit si në dalldi prej rojes komandant e bir. Dhe ja ku fundi mbërriti.
Por, në fakt, shfaqja jonë  nis me shumë pak vonesë në një parodi për vonesën e shpesh hasur ndër spektatorin e vendit. Por vonesa e vërtetë ka qenë ajo e fort të dashurit Gazmend Gjoka, i cili për një kohë të gjatë i ka munguar skenës sonë, dhe Bashës, gjithashtu. Lulzim Zeqja, protagonisti tjetër i kësaj treshje që përcolli dridhje emocionale të shëndetshme, përzier me reflektim, jam dakort, por gjithsesi të shëndetshme.
Që prej fillimit të shfaqjes na mbërriti më i frikshmi hero, besniku i liderit, që është gjithashtu  biri i kryebesnikut të liderit. Një kamikaz i llastuar që i njihte zogjt. Paksa fëminor, epror naiv dhe fuqiplotë, bir e besnik e që vlerëson mirëqenien dhe sigurinë, por real, efikas. Duart e vetme që preu ishin të mikut të tij më të afërt.  Të tjerat vetëm i përzhiti. Me monologun shfajsues të dalldisë së tij në mbyllje të pjesës nëpër hijet e zërat e një ngritje të madhe shpendësh prej baseni ujor, ai sërish ngrohu zemrat e sallës e na përcolli paqsor.
Zeqja kishte një rol më të rëndë. Bashkëluftëtari vartës është po aq naiv dhe me ndërgjegje e dashuri për shokun, të bukurën, për të drejtën. Ai masturbon gjatë rojës me ëndrrat për harem. Por, gjithësesi, ushtar dhe prerësi i njëzet mijë palë duarve. Ai është ushtari xhelat. Ai është viktimë e ndërgjegjes së vet. Ai ngre i pari pikpyetjet për mjerimin e të gjymtuarve, ai flet për karrierën, për jetën, për zogjt. Ai ka impulsin. Ai është viktima e shokut që nuk mund të jetonte me kujtimin e dëshirës së shprehur prej tij për të vrarë shahun e madh.
Edhe egërsia, edhe butësia, edhe thellësia e skenave shpesh janë tek ta. Edhe nënvetet e shumta që ishin mbledh në personazhe jo rrallë ishin meritë e tyre. Megjithëse, edhe shoku amerikan i kishte zgjedh lule më lule. Ndonji sheqerosje andej këndej e bën gjithsecili se do rendiment puna, por gjunah të qahemi. Ne për qejfin tonë i kishim thënë amerikanit po ku e gjete Shah Xhahanin, kte zotni burrë që ka ndërtu ma shumë se të gjithë nëpër gjithë atë zonë andej me e akuzu për këtë mizori, por nuk duket se mund të ketë ndonjëfarë leverdie prej atij muhabeti.
Ky Basharti Bashës duket i shëndetshëm. me skenografi të projektuar e të thelluar. Me vendroje rrjete që nga lartë mund të ishin dru sandali që mbanin ndërtimin e ballkonit në trungun e trashë.
Ngaqë isha në rradhë të parë u gëzova shumë që zbulova që rrjeta e teltë, që mbron qafën e i varet përkrenares nga pas ishte bërë prej kapse letrash.
 Meqë ky është shkrim i parë i vitit të ri e na duhet të bëjmë urime e lëvdojmë kë meriton me fjalë të mira. Edhe meqë është hera e parë që e praktikojmë urimin publik padyshim që na duhet ti lëvdojmë të gjithë ata që na bënë me teatër e përjetime të reja e të distiluara, e mundësi për tu shprehur për to, gjithashtu. Ata ma të mirët ma shumë. Edhe nuk janë hiç pak.