So far so what?

Qeverisja socialiste dhe pritshmëritë prej saj dhe perceptimi i përmbushjes së këtyre pritshmërive dhe përmbushja e vërtetë e tyre? Dhe domethënënia e gjithë kësaj? Dhe kush jemi ne? 

Nuk e kam idenë hiç. 

Personalisht valvitem në fundin e rreshtave, me një informacion të pakët mbi ç’po ndodh. E vërteta është që pushimet kanë përfunduar, por ngjarje të bollshme e ngutshme familjare na hutojnë të gjithëve.

A duhet të shpreh unë opinione?  Kjo padyshim që është e pandaluar. 

Reformat ama nuk mbrohen keq. Retorika që e bën deri diku këtë punë është e argumentuar dhe shprehur mirë. Dakort ka pak teatralitet dhe harrohet që propoganda në format e saj të reja konsumohet e tretur në infromim dhe derivate të tij, sepse kur konsumohet e patretur jep gazra. Por kjo nuk eshte tejet problematike. 

Realiteti? Nuk di c’të të them. Zërat e kritikës ndër të tjera thojnë që në fakt e vjetra vazhdon dhe asgjë nuk është e ndryshuar. Madje, madje gjithçka po merr rrokullimën.

Kritikat vijnë prej burimesh të bollshëm e ca të tjerë si të tharë. Eh. Opozita megjithëse jo-egzistente, falë nevojës së publikut dhe medias për pak gjallni po riprezantohet, ndërkohë duket se ka edhe një grup opinion-synuesish që po formohet nëpër sarkastikime të praktikës qeverisë. Mediat sociale të internetit krijojnë njëfarë gjullurdie, por televizionet më në fund po hyjnë në sezonin e vjeshtë-dimrit, ku rrisin masën e vet. 

Kriminaliteti nga njëra anë dhe lufta ndaj tij. Vallaj, ça na tregon policia marrim vesh. Droga e kësij gjërash, nuk është se na shqetësojnë aq shumë, megjithëse duket se ritmet përfliten alarmante.ulje e rënie thuhet ku dimë gjë ne. 

Paratë e mëdha fituar ilegalisht që pompohen ilegalisht përfliten të jenë një dëm më konkret.  Edhe për faktin se dyshohet që pompimi vadit baçe të tjera. Por unë jetoj në pallat ku nuk ka baçe. Parkimi gjigand i rrethojës së pallatit ku jetoj së afërt është edhe i imi. Pështyma dhe plehrat dhe gishti në hundë dhe orari i punës gjithashtu.

Këtu futemi në baltë të thellë të dekriminalizimit. Një proces jashtëzakonisht domethënës. E para e punës e kriminalizimit. Dhe e dyta e dekriminalizimit. Tashmë na duhet ta pranojmë që në fakt zgjedhjet e 2013-ës ishin një ndërhyrje në kuptimin e të marrit me politikë. LSI në diskutime të tjera arriti që të prodhonte një mirëqenie që mund të siguronte pushtet. Kjo edhe në shfrytëzimin ekstremisht pragmatik të aleancave edhe në njëfarë paturpësie në trumbetimin e dobisë që mund të sillte për anëtarët e vet qoftë edhe në kurriz të qytetarëve të tjerë. Lloj lloj njeriu efikas me aftësi për promovim u afru. Socialistë e demokratë braktisën rradhët e  veta dhe u përfshinë në LSI  Pamundësia për të çarë në filtrat e përzgjedhjes socialiste a demokrate ata vërshuan në LSI. Kjo çoi valë në gjithë tregun. Filtrat në dridhje lejuan depërtim të çapajevave lokalë me shumë pare e autoritet edhe ndër socialistë e demokratë. Por përmasat nuk janë aq alarmante. Në fakt partitë njëkohësisht patën nevojë për riformim. Demokratët po kalamenden në zëvendësimin e një autorkrati me një burokrat, ndërkohë që socialistët po shohin zemër ngrirë nëse kanë ndonjë mësymje të brendshme ndaj hierarkive. 

Dekriminalizimi. Po ndodh me një seriozitet e qartësi që lejon simpati. Janë relativishtë të vështira këto procese. Emra seriozëë patën nevojë të përballen e janë akoma nëpër ujra të rrëmbyer. Flitet më shumë.

Por një autokritikë mbetet paksa bajate, ndaj e braktisim. Reforma e arsimit të lartë pretendon që tregu universitar të kalojë në pronësi të publikut duke marrë përsipër një pjesë të bollshme të mbështetjes universitare, natyrisht duke rritur të ardhurat e universiteteve në pronësi e administrim të shtetit dhe rishpërndarë ato sipas gjykimit të shnetshëm të secilit student dhe ndonjëherë kur të jetë nevoja e ngutshme përmes nji komisioni jashtë mase dinjitoz. Pra me aq sa mund të marrim vesh do ketë një riformatim të tregut. prishet aleanca a vllazëria dhe universitetet nuk lejojnë identitete të shumta ndër staf akademik. Besnikëria ndaj flamurit universitar do nxitet. Militarizimi është ilaç kur lodhesh me rrëmujën. Në edukimin e lartë kjo nënkupton përmbajje të masivizimit. Ata kokderra që kanë prindër me lekë janë më të privilegjuar se ndonjë që e meriton po ca ti bëjë i shkreti. Ne përflitemi për superprodhim të diplomuarish e tani po u shqetësokemi pse dëshmorët e parë do jenë nga rradhët e fukarejve. Po këtë e prannojnë edhe vetë fukarejt, meqenëse tashmë e njohin këtë fakt. 

Për reformën territoriale unë mendoj që pavarësisht gjithçkaje është një zhvillim pozitiv si në çështje të zhvillimit partiak si në cështje të efikasitetit administrativ mbi territory (megjithëse kjo e dyta do të ketë nevojë të vërtetohet prej realitetit).  Edhe në rast se kemi të bëjmë me një centralizim të pushtetit, dhe përdorim grykës ose të papërgjegjshëm të tij, situata po merr një rrokullimë të re. E reja i pëlqen gjithkujt, sidomos kur nuk i pëlqen e vjetra.

Unë has një problem që diskutimi mbi rivitalizimin e qendrave të qyteteve e humbi trombën e parë. Ndoshta aksioni vazhdon dhe administrata e re ende nuk ka mbaruar nxemjen, por fakti gjith diskutimi që është një rrëke kaq e pakët në vaditjen e entuziazmit tim qeveridashës shqetëzon. 

Si kudo, problemi kryesor qëndron në aftësinë për pompim të lekut në shoqëri, që në veten e vet është një detyrë e vështirë sepse të dy krahët e saj edhe ai që merr edhe ai që jep duhet të jenë të shkathët e të stërvitur. Shfrytëzimi më i mirë i burimeve vendore.  Thithja e investimit prej sipërmarrësit individual apo në grup dhe e dashamirësit (si BE. BB, FMN) dhe shpërndarja dhe mundësimi i gjenerimit, dhe ruajtja e niveleve të pranueshme të kënaqësisë, e kështu me radhë. Pra një problem aftësishë menaxheriale, ligjore e demokratike. Këtu rikthehet LSI me ngutin e vet për tu rrit dhe për të motivu besnikëri. Vetë PS më shumë se cdo herë tjetër ka një kalim stafete. Partia ka rrit filizat e vet dhe një gjeneratë e re është kudo. Ajo ka nevojë të maturohet në stuhi që edhe i shkul e thyen, por edhe i rrit. Në administratë kjo shkakton nakati. Dhe vetëm në administratë pylli i vërtetë mund të mbijë e rritet e ofrojë hije e lagështi, ushqim e bukuri e dru për ngrohje në dimrat e ftohtë. Administrata. 

Administrata qendrore dhe ajo në vend-ore janë halli. Edhe reforma në drejtësi për ata bëhet. Gjyatësit e shkretë gjithë tundimin në rindarje të pronave që i bëri lamsh administrata në vend-ore e pësuan. Ndonjë lekë i marrë prej vrasësish e trafikantësh do kish  qenë jo-shqetësues nëse dalldia nuk do kish harbuar mbi tokë të në vend-orëve. Paraja. 

Por paraja është gjithandej në rrëmujë. Kriza greke shteroi edhe përpjekjet për ta sqaruar, leri të tjerat. Lumenj njerëzish po derdhen prej viseve më në jug. Ndryshim i kurseve politike nëpër gjithë evropën. Politikanë që nuhasin rehati  rikthejnë për diskutim në rrafsh teorik tonelata dokumentash të BE-së ndërkohë që shpallin se globalizimi nuk ishte kaq i ngutshëm si proces ndaj le të rifokusohemi individualisht së përbrendëshmi.  Gjoksi gjerman mbi top ka gjasa të jetë shumë i kushtueshëm dhe të zhvendoset më tej në zgjedhjet e ardhshme. Edhe ne do merremi me italjanin e grekun, se qendra e perandorisë nuk mund të jetë më aq largë. Kjo sipas gjasave nuk është e vërtetë, por ideja është që më shumë para do pompohen për të kënaqur elektoratin pranë vetes. Dhe kjo do ta bëjë evropën më problematike. 

Çelja e negociatave me serbët është edhe lajm i  mirë edhe i keq. Nga njëra anë zgjerimi vazhdon. Nga ana tjetër, hyrja serbe veçse shton një tjetër pengesë në forume evropiane edhe miraton një seri veprimesh që i konsiderojmë shumë të padrejta ndaj nesh, vetëm falë organizimit të mirë administrativ (kështu më duket se tha edhe kryministri). Administrata. 

Ah si nuk kam një grusht të madh 
Malin që s’b’zan ta masturboj,
Ndoshta më pak do rëndojë...
(sadopak qoftë.)